Zelfs ik word er weleens ingeluisd. Captain Erwin had een team ingeschreven voor de RandstadRelay en naar goed gebruik zei ik daar gewoon ja op. Dat is mijn beste lifehack, zeg gewoon (bijna) overal ja op. Het zal je veel moois brengen.
En zodoende bevond ik mezelf afgelopen zaterdagochtend erg vroeg in het Oosterpark. Niet het Oosterpark waar ik op een mooie tweede pinksterdag in 1993 mijn Feyenoord kampioen zag worden maar het Oosterpark in Amsterdam. Het idee achter de RandstadRelay was namelijk om vanuit Amsterdam naar Rotterdam te rennen in estafette-vorm. Of om in hun eigen woorden te spreken: van 020 naar 010. Zelf ben ik wel een beetje klaar met dat kengetal-gedoe, maar als het losgekoppeld is van het voetbal kan ik er iets beter tegen.
Op weg naar Amsterdam met de trein.
Hotel Generator, de startlocatie.
De eerste kilometers door Amsterdam
Het startterrein was in het Oosterpark waar de eerste loper een rondje deed alvorens de lopers op de fiets aan zouden sluiten. Het werd dus een hele lange run-bike-run zoals we die vanuit de Roparun kennen. Loper 1 loopt 1500 meter, Loper 2 geeft de fiets aan Loper 1 en loopt ook 1500 meter. Daarna is Loper 3 aan de beurt, enzovoort. Enzoverder. De lengte per beurt mocht je als team zelf invullen. We zagen teams die om de 5 kilometer wisselden maar wij hielden het bij de, in de Roparun, gangbare 1500 meter.
De eer om te starten was voor Edwin, daarna liep Ingeborg en als derde was ik aan de beurt. Het eerste gedeelte was door de stad richting het Olympisch stadion en hier zag je gelijk wat deze RandstadRelay zo mooi maakte: iedereen moest namelijk zelf zijn route terugvinden. Dus waar wij rechtsaf gingen daar liepen andere teams rechtdoor om vervolgens dat team ergens anders weer in te halen.
Vanuit Amsterdam ging de koers richting Amstelveen waar we onder het geluid van de aankomende en vertrekkende vliegtuigen van Schiphol de polders in gingen op weg naar Uithoorn. Via De Kwakel, Vrouwenakker en Papenveer kwamen we in Jens Toornstra-Capital oftewel Ter Aar. Op dat moment deden we haasje over met twee teams uit Amsterdam en de loopclub van Ingeborg. En een team van twee dames die zich afvroegen of wij wel konden navigeren. Spoiler alert, mwoah niet echt.
Na Alphen aan den Rijn kwam Boskoop en toen moesten we een beslissing maken. Zouden we richting Waddinxveen gaan wat het oorspronkelijke plan was of kozen we toch voor de Rotte? We kozen, ook vanwege de bekende omgeving, voor de Rotte. Net voorbij Bleiswijk lieten we de twee eerdergenoemde teams redelijk ver achter ons. Tegen het team uit Amsterdam zeiden we nog dat ze het beste ons konden volgen, het was immers onze ‘hometurf’.
Een uitspraak waar we bij de finish om uitgelachen werden want hoe ze het gedaan hebben weet ik niet maar bij het stoplicht bij de Gordelweg stonden ze gewoon weer voor ons. Ook bleek dat er teams waren die bijna 7 kilometer minder hadden gelopen. En er waren teams die na 4 uur alweer in Rotterdam waren. Je hebt altijd baas boven baas.
Eenmaal op het vertrouwde Noordplein smaakte het Duitse(!) biertje heel goed. Een tafel verder zat het team uit Amsterdam. Het leek potverdorie wel the summer of love. Maar dan wel op hardloopschoenen.
Jaja, jullie waren eerder 🙂
Proost
O
Onze route, zeg het maar. Waar hebben we het laten liggen? Waarschijnlijk de keuze om niet door Waddinxveen te gaan.