In de schaduw van de kleuteringang stond een grote groep bibberende kinderen te wachten tot de deur open ging. Buiten gaf het kwik een graad of 10 aan maar ondanks dat waren de meeste kinderen gestoken in korte broek of zomerjurk. Dat zie je in oktober niet vaak gebeuren en dan is het ’s ochtends net zo warm (of net zo koud). Nee, het zou vandaag mooi weer worden dus de kinderen moesten in zomerkleren naar school. Het was verdorie al juni!
Maar ook de ouders lieten zich niet onbetuigd. Ik werd op de vroege ochtend geconfronteerd met moeders in korte rokken, bermuda’s, jumpsuits met bandjes, leggings (dat zijn geen broeken), zomerjurken en strapless jumpsuits (waarom zo’n ding dan nog een jumpsuit heet is mij een raadsel, je kunt er met goed fatsoen niet in springen lijkt me). Ook de vaders hadden zich zomers gekleed. Dat wil zeggen: driekwart broeken en t-shirts met een flamingo erop en daaronder in pasteltinten een plaatsnaam uit de staat Florida. Zowat iedereen liep op birkenstocks, dat dan weer wel.
Gelukkig was de ‘moeder-die-altijd-een-trainingspak-draagt’ gewoon in haar trainingspak en de onvermijdelijke hardloopmoeders stonden er ook. Maar daar heb ik al eens eerder een verhaal over geschreven.
Bastiaan had een lange broek aan en deed snel zijn jas dicht. Bibberend kwam hij tegen mij aan staan. Bij de aanblik van de zoveelste vrouw in ’tuniek met witte legging’ die aan kwam lopen trok ik mijn wintermuts ver over mijn ogen. En dan alleen niet vanwege de kou.
