Je hebt soms van die wedstrijden dat je het toiletbezoek niet kunt uitstellen tot aan de rust. En in de toiletten van De Kuip hangen geen beeldschermen zoals ik recent in een Engels stadion tegenkwam.
Je bent in die korte tijd overgeleverd aan het stadiongeluid. Als Feyenoord in de aanval is klinkt dat als een trein die in de verte komt aangereden. Het volume neemt steeds meer toe tot dat ene kleine moment van absolute stilte. Hoor je dan gefluit dan is de kans groot dat de aanval onreglementair is afgebroken. Een bemoedigend applaus is vaak een corner.
Het is me ook weleens overkomen dat ik net op het toilet stond terwijl er gescoord werd. Pas dan valt het op hoe snel de klassieker van de Hermes House Band wordt ingestart na de orkaan van geluid na het doelpunt
Voetbal kijken zonder dat je ziet er wat gebeurt lijkt me nog het meeste lijken op het lezen van een nieuw boek. In je hoofd maak je een voorstelling hoe de personages en de omgeving er uitzien. Het plezier van je eigen invulling wordt vaak vergald wanneer een boek verfilmd wordt. Herlezen zit er dan niet meer in omdat de regisseur de personen en omgeving voor je hebben ingekleurd.
Ik kan iedereen aanraden om eens een paar minuten alleen naar de stadiongeluiden te luisteren. De meesten van ons zijn echter wel in de fortuinlijke omstandigheden om daarna alsnog te zien wat er op het veld gebeurt. Aan de stadiongeluiden van Het Legioen wordt de wedstrijd ingekleurd voor de mensen die hem niet kunnen zien. Wij zijn de vertalers van geluid naar beeld.
Gelukkig reageren we in De Kuip op wat er op het veld aan de hand is en zijn we geen doorsnee ultra-club die blijft zingen. Anders zouden de visueel beperkte supporters straks nog denken dat het iedere wedstrijd 0-0 is gebleven.