Nog drie nachten slapen en dan is het zover. Na weken van trainen sta ik op de Coolsingel voor de start van mijn eerste marathon. Ik ben eigenlijk nooit ziek (gelukkig), dat viel me laatst nog eens op toen ik op kantoor mijn ziektehistorie van de laatste 10 jaar bekeek (dit jaar werk ik alweer 20 jaar bij KPN). In al die tien jaren dat het digitaal bijgehouden wordt ben ik hoogstens 20 dagen afwezig geweest.
Twee dagen per jaar dus. Meestal ga ik (onverstandig) gewoon werken als ik verkouden ben, met het risico dat je je collega’s aansteekt. Nu ik aan het trainen voor de marathon ben valt me op dat ik wat vaker verkouden ben dan normaal. Uiteraard in de weken dat je het niet kunt gebruiken zoals in de aanloop naar de boottripjes die ik organiseer en vandaag dus.
Is mijn voetblessure al iets van een factor waar ik geen rekening mee wenste te houden dan komt dit er nu ook nog bij. Maar er is geen tijd om te sikkeneuren. Er zijn mensen die écht ziek zijn, en met een verkoudheidje kan ik best aan de start verschijnen. Dus tot die tijd is het behelpen met allerhande hulpmiddelen bij de drogist en supermarkt vandaan.
