Feyenoord – Hardlopen – Groundhopping – Muziek – Reizen
In het oudste shirt dat ik nog pas op weg naar Rotterdam.
Toerist in eigen stad.
In de oude Haven was er een bierfestival. Met Bastiaan en Sandra en de rest was het een gezellige middag.
De inwendige mens.
Battambang hartje Feyenoord.
Na een moeizame eerste wel een goede tweede helft.
De oude meester, bezig aan zijn laatste minuten in het rood en wit.
Derde plek zou nu wel veilig moeten zijn.
Tsja, eigenlijk zouden we in het voorjaar niet gaan. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. En zodoende stappen we nu (echt nu hé) op de boot richting Hull. Morgen een ontbijtje en daarna richting Maltby, de hometown van Chris.
Na de jubileumtrip afgelopen najaar vroeg ik me af of ik wel een voorjaarstrip wilde organiseren. De grootste vraag zou zijn: waarheen? Op de hogere niveaus zijn we (bijna) overal op reisafstand geweest. En teveel revisits wil ik eigenlijk ook voorkomen. Maar toen ik keek wie er tijdens het interlandweekend allemaal thuis zouden spelen viel mijn oog op Maltby Main. de lokale club van onze vrienden Chris jr. en Chris sr.
Vader en zoon komen altijd onze kant op als wij weer eens in Engeland zijn en dit leek mij wel een gepast eerbetoon. De club speelt aan Muglet Lane. In feite niet meer dan een clubhuis en een paar dug-outs. Dus eerlijk gezegd had ik niet verwacht dat er nog zoveel animo onder de reisgenoten zou zijn. Het is niet echt een stadion, en niet echt een wedstrijd op niveau. Maar kennelijk zijn we dat punt al gepasseerd bij Peenvogel’s voetbalreizen. Het gaat om het bier en de gezelligheid.
De oorspronkelijke voetbalclub werd in 1916 gevormd als Maltby Main FC (de naam van de plaatselijke mijn). Alle spelers werkten in de nabijgelegen mijn en een goede voetballer was vaak verzekerd van een baan bij de mijn. Het oorspronkelijke Maltby Main FC werd in 1965 ontbonden om terug te keren als Maltby Miners Welfare FC in 1970.
Wil je de quiz spelen die wij nu aan boord gaan spelen? Klik dan hier (klikkederklikkerdeklik).
Okay, we haalden de gemiddelde leeftijd behoorlijk naar beneden maar uiteindelijk stond iedereen in de zaal (met en zonder rollator) op de banken om mee te zingen met de Irish Rover, Molly Malone en Dirty Old Town.
Klik op onderstaande foto voor het verslag. (klikkerdeklikkerdeklik)
December is nog niet voorbij maar wat ik de laatste twee weken van dit jaar nog uitspook valt allemaal op deze website te lezen. Voor nu een laatste terugblik. De maanden oktober, november en december. Waarin weer een heleboel gebeurde.
Oktober begon ik in Breda. Samen met Carin en Marcel (en nog wat andere lopers) liep ik de Bredase Singelloop (verslag hier). Met een tijd van min of meer exact 1:45 was ik uitermate tevreden. Zeker omdat we de eerste 13 kilometer veel te snel liepen voor de vorm (lees: bier op vakantie en lekker eten) waarin ik verkeerde. Het was een geslaagde middag in Breda.
Na de halve marathon van Leiden en die in Dublin was deze wedstrijd (en gelopen tijd) een bevestiging wat ongeveer mijn niveau is. Met drie tijden tussen de 1:42 (Leiden) en 1:47 (Dublin) kan ik niet meer dan tevreden zijn.
Een week later stond de grote Peenvogeltrip weer op de planning. Met 35 man op weg naar Engeland. En het begint nogal een cliché te worden maar ook deze was weer legendarisch. We werden al helden onthaald in North Ferriby met o.a. een interview op de radio en een item op de website van de BBC (mijn leven is compleet). De wedstrijd zelf was ook meer dan vermakelijk. Het werd 3-3 met een paar wereldgoals en voor dit niveau meer dan prima voetbal. Grootste pluspunt was dat het blijkbaar niemand meer uitmaakt naar welk niveau we gaan. Dat komt goed uit want (bijna) alle betaald voetbalclubs in de buurt van de boot hebben we al gehad. Klik hier voor het verslag (klikkerdeklik).
Samen met Bastiaan greep ik een enorm warme oktobermaandag aan om eens te gaan kijken in het Archeon. Het sloot precies aan bij het thema waar ze het op dat moment op school over hadden. Erg mooi om te zien dat hij en Yaro er enorm veel over wisten en honderduit over Romeinen en de middeleeuwen aan het praten waren. Het was een enorm geslaagde dag.
Geslaagder dan de prestaties van Feyenoord in oktober. Daar viel op een incidentele wedstrijd na werkelijk niets positiefs over te melden. In het oktoberoverzicht dus ook geen enkele foto van Rotterdams trots.
In november tobte ik nogal met pijnlijke scheenbenen. Dat maakte hardlopen een vrij pijnlijke exercitie. De behandeling ertegen was waarschijnlijk nog pijnlijker. Maar alles voor de goede zaak.
Begin november vierde Bastiaan zijn achtste verjaardag, met een zwem- en slaapfeestje. Het werd een dolle boel bij ons thuis waar uiteindelijk iedereen op een andere plek sliep dan oorspronkelijk bedacht.
Waar het de vorige jaren bijna traditiegetrouw een nieuw stadion per maand bezochten kwam daar door al dat gehardloop en andere hobby’s een beetje de klad in. Maar een vrije zondag én leuke wedstrijd op het programma zorgden ervoor dat ik met Marco (2x) weer eens bij onze Zuiderburen een potje voetbal ging bekijken. Een klein stadionnetje met afgebladderde reclameborden en een vermakelijke pot voetbal op een slecht veld maakten het een prima zondagmiddagbesteding. (klik hier).
De loting van de Champions League was ons niet echt gunstig gezind qua zwaarte. Maar het mooiste ervan was toch wel dat er een pot in Engeland uitrolde. Voor het tweede jaar achter elkaar betekende dat een trip naar Manchester. Vorig jaar nog Old Trafford, nu het Etihad. Engelse Chris had kaarten voor ons geregeld en op de wedstrijddag vermaakte ik met prima met Jan, Kees, Chris, Leon en Tineke. Feyenoord verloor in de laatste minuten en dat was een beetje zuur. Ze hadden wel een puntje verdiend. Verslag van die trip staat hiero (klik)
Over stadions gesproken, het leek mij bij wijze van voorbereiding op het trainingsseizoen voor de marathon wel leuk om een keer een rondje Rotterdamse stadions te rennen. Met een groepje gelijkgestemden liepen we op een koude zondagmorgen ruim 22 kilometer via de Kuip naar Het Kasteel en via Woudestein weer terug naar De Kuip. Het was een geslaagde ochtend al deden mijn schenen de week erna wel weer wat zeer. Misschien iets te overmoedig die 22 kilometer.
December, de maand van de lijstjes (o wacht, dit is zo’n lijstje). In December wist Feyenoord zowaar een paar wedstrijden achter elkaar te winnen. De pot thuis tegen Napoli demonstreerde eens te meer dat het in voetbal niet om de grote clubs in Europa draait. De Italianen begrepen er weinig van, een club die al uitgeschakeld was en zo fanatiek gesteund werd door hun fans. Tsja, dat zegt eigenlijk al voldoende.
Door de sneeuw werd de Bruggenloop afgelast en bouwden Bastiaan en ik een iglo voor de deur. En dat brengt ons op het punt waar we nu aanbeland zijn. Nog twee weken in 2017. De tijd gaat echt vreselijk snel, dat merk je nog het beste aan een opgroeiend kind. Voor je gevoel verschoonde je net nog zijn luier maar de realiteit is dat hij gewoon al een achtjarige wijsneus is.
Was 2017 een mooi jaar? Ja, dat was het zeker. Feyenoord werd kampioen, we maakten een schitterende reis door Azie, ik liep en passant een marathon en een Roparun. Al mijn familie is gezond en wel (Sandra is weer een jaar goedgekeurd) en ik heb niets te klagen. Dat ga ik dus ook niet doen. Gewoon tevreden zijn met wat je hebt.
Vanaf deze plek alvast de beste wensen en een gelukkig nieuwjaar. Maar hou de komende twee weken deze site nog in de gaten. Er staat nog genoeg op het programma.
Moe van al dat getrain voor de marathon, de Roparun, ons scooterweekend en het bier drinken na het lang verwachte kampioenschap was het tijd om op vakantie gaan. En niet zomaar een vakantie. Na vijf jaar gingen we eindelijk weer eens naar Azie toe.
We begonnen in Bangkok en via een paar dagen in een national park namen we een taxi richting de Cambodjaanse grens om daar door Jan opgewacht te worden. In Cambodja maakten we een geweldige roadtrip langs plaatsen waar we nog niet eerder waren geweest.
We zagen Dolfijnen in Kratie. De insecten op de markt van Skuon en eenmaal terug in Battambang regelden Jan en Phary een tuktuk om het platteland in de omgeving van hun resort te bekijken. De tijd vloog voorbij maar het was echt een geweldige vakantie. Eenmaal terug in Bangkok kochten we onze rugzakken vol met prullaria om vervolgens weer richting Nederland te vliegen. Het verslag van deze reis staat hier en de video ervan hier.
Eenmaal terug in Nederland konden we direct door naar De Kuip om Feyenoord een prijs te zien winnen. Na penalty’s werd Vitesse verslagen en won Feyenoord de Nederlandse supercup. Een traditie die maar niet echt van de grond wil komen.
De volgende trip stond alweer voor de deur. In de hoofdstad van Dublin ging ik een halve marathon rennen en Sandra een 10km wedstrijd. Met o.a. Bastiaan (2x), Menno, Annemieke, Patrick en nog véél meer bekenden werd het een gezellige boel. De halve marathon ging gezien de vakantie die nog in de benen zat best aardig. Met 1:47 was ik dik tevreden. Na de halve marathon liep ik nog zowat een marathon heen en weer naar Croke Park om daar een hurlingwedstrijd te zien. Dat was een bijzondere ervaring (klik hier).
We zagen Feyenoord nu wel uit bij Excelsior winnen en door een vijfklapper tegen Willem II werd het seizoen prima begonnen. Ondertussen stond er al een tijd een afspraak om de marathonmedaille van 2017 op mijn lichaam te vereeuwigen. Het deed weer enorm veel zeer (dat was ik even vergeten) maar het resultaat mag er zijn. Met de Rotterdam Running Crew liepen door de koelcel van een zeevishandel en toen was het bijna alweer september.
En wie september zegt, zegt Mersea Island. Onze favoriete scooterrally in Engeland. In het interlandweekend stapten wij op onze oldtimers om aan de andere kant van het kanaal feest te gaan vieren.
We werden er weer als eregasten onthaald en hielpen onze Engelse vrienden mee met de spelletjes op zaterdagmiddag. We aten uiteraard Indiaas en dronken een sloot Ale.
Op zondag reden we weer terug naar de boot om vervolgens op de saaie dagboot een uiltje te knappen totdat we weer in Hoek van Holland aanmeerden.
Werd er dan niet hardgelopen? Ja, natuurlijk wel. In Roelofarendsveen deed ik mee als een van de vier lopers van een kermismarathon. Het thema was Duitsland en geheel in traditie kreeg je na afloop een biertje en een braadworst.
Ook deed ik dit jaar mee met de Vredesloop. Het leukste was dat Sandra ook meedeed. Zij de vijf, ik de tien. Beetje vreemd was wel dat het parcours zeker 250 meter te kort was. Wel fijn dat iedereen daardoor een PR kon lopen.
Feyenoord werd in een van de zwaarste poules van de Champions League ingedeeld. De eerste poulewedstrijd thuis tegen Manchester City gaf direct aan hoe de verhoudingen in het internationale topvoetbal liggen. Feyenoord ging er kansloos af.
En toen was het alweer oktober en tijd voor de voetbaltrip. Maar dat overzicht komt pas aan het einde van het jaar. December is immers nog niet voorbij.
Een zaterdagavondwedstrijd, dus shoarma.
#lowcarbs
Zouden we nu eindelijk thuis weer eens drie punten pakken?
En er niet weer twee laten liggen?
Bakens in de verte….
O ja, had ik nou die hele shoarmaschotel maar niet opgegeten.
Zie de lichtmast schijnt door de bomen.
Feyenoord vs De Daltons (copyright Kim).
Fakkel voor de wedstrijd.
Fakkel bij de 1-0.
Speciaal voor de Zeeuwse die met ons mee ging: een foto van een Zeeuw.
1-0 en dat is nauwelijks een garantie tot succes dit seizoen.
Ons kompas.
Er kwamen geen goals meer bij.
Het eettentje richting het station had de naam ‘Gençlerbirliği’, het restaurant ernaast verkocht sheesh kebab. Het druilerige weer en het Carlsberg-bord bij de dichtgetimmerde winkel op de hoek verraadde dat we niet in Ankara waren maar in een wijk in Londen.
De aanhangers van Tottenham doken iets verder weg in hun jas en liepen snel door richting de trein. Hun club had dan wel met 4-0 gewonnen maar het was ijskoud op deze zaterdag in januari. Een groot deel van het aanwezig publiek had de lokroep van de pub ook al niet weten te weerstaan en daalde in de 80e minuut al van de tribunes naar beneden.
Mijn doel was om White Hart Lane nog een keer te bezoeken voordat het stadion verbouwd zou gaan worden. Om de club zelf, en het voetbal dat ze speelde, gaf ik niet zo veel. Toch was mijn oog de hele wedstrijd op de blonde middenvelder van de thuisclub gericht. Hij strooide met de ene na de andere pass en leek het spel allemaal net iets sneller te zien dan zijn teamgenoten. Modric was de beste speler van de Spurs. Dat was zelfs in deze eenvoudige overwinning op Peterborough duidelijk te zien. Ik vroeg me af hoelang hij nog in Londen zou blijven voetballen.
In een tijdperk waarin voetballers worden aanbeden als halfgoden dacht ik na welke grote buitenlandse voetballers ik in de ruim 30 jaar dat ik wedstrijden bezoek eigenlijk met eigen ogen gezien heb (buiten alle sterren van Feyenoord om dan natuurlijk). Messi en Ronaldo (de Portugees) niet, daarvoor is de absentie van mijn club in de Champions League al te lang. Maar wel spelers als Rooney, Giggs, Torres, Buffon, Beckham, Ronaldinho en Zidane. Uiteraard ook de Brazilianen Romario en Ronaldo, al kon ik die pas waarderen toen ze uit Nederland vertrokken waren.
Het zullen er vast meer geweest zijn maar ik hou meer van de randzaken om het voetbal heen. Een dagje uit met je vrienden, biertje en goed eten erbij. Spelers ‘an sich’ doen me niet zoveel, uitslagen van wedstrijden waar mijn eigen club niet bij betrokken is vergeet ik snel. Maar waar soms een liedje of een geur je terug kan brengen naar een bepaalde vakantie had ik dat deze week bij het zien van een voetballer.
Bij Bayern Munchen tegen Real Madrid zag ik Modric de laatste twintig minuten strooien met passes zoals in de wedstrijd tegen Peterborough. Een van zijn Madrileense teamgenoten was Gareth Bale en Google leerde me dat ook hij speelde op die koude zaterdag in Londen.
De Welshman was mij destijds niet opgevallen en gelukkig ben ik geen scout voor een Nederlandse club. Al doet de transfersom van 100 miljoen vermoeden dat Madrid hem met het bord op schoot gescout heeft tijdens de flitsen van Match of the Day, geen enkele speler is zoveel geld waard.
Mijn oog viel weer op Modric, een liefhebber op het middenveld. Ik kreeg spontaan trek in de sheesh kebab zoals die in Londen aangeprezen werd. In de koelkast zocht ik tevergeefs naar een flesje Carslberg.
Naschrift: foto’s van deze wedstrijd staan hier (klik).
Op Varkenoord ontvouwde ik onder het genot van een biertje mijn theorie die helaas iedere keer opgaat. Als Feyenoord véél en véél beter is mogen we onze handen dichtknijpen met een nipte overwinning. Als we gewoon beter zijn dan is een gelijkspel maximaal haalbaar.
Door het bijwonen van een Klassieker of 40 (ik maak de grap niet) weet je dat het zo gewoon werkt. Helaas bleek ik weer gelijk te hebben. We hebben 10 wedstrijden gespeeld en 28 punten, en nog zijn we (terecht) niet tevreden. We lijken wel een topclub.
De Kuip in een oktoberzonnetje. Op naar Varkenoord.
Waar het BNP van een klein Afrikaans land aan vuurwerk ontstoken werd.
Gorilla’s in the mist.
Baken in de verte.
Vrij dikke bakken voor een volksclub.
Skyline….
Dagdromen over de Coolsingel.
En toen ging het los. Vlaggen, rookpotten en fakkels.
Voor de marathon van 2017 overweeg ik een mailtje naar de verzorging van ‘hunnie’ te sturen of ik wat van die toverdrank uit hun bidons mag hebben. Alle spelers waren op het veld nog halfdood om twee minuten later als ware een phoenix uit zijn as herrezen het veld weer in te rennen. Dat spul moet ik ook hebben!
Met zijn handen in zijn zij na de meer dan terechte gelijkmaker. 1-1, en toen blijft het knagen. Wat als…..