Tag: Feyenoord

Feyenoord vs NEC

De Kuip, Feyenoord, Rotterdam, Voetbal

Veel tijd kregen we gelukkig niet om te lang bij het teleurstellende gelijkspel in De Klassieker stil te staan. Zelf stond ik aan het einde van de middag wel stil. Na mijn cursus in Nieuwegein stond ik met een motorscooter die niet meer wilde starten. Gelukkig hielp de ANWB me snel op weg en via thuis was ik eigenlijk  belachelijk vroeg in De Kuip. 

Best mistig.

Genieten van de laatste wedstrijden van Orkun in ons shirt. Die gaat echt weg na het einde van het seizoen. Wat een baas.

1-0 en Pedersen loopt er terecht als de gebraden haan bij.

Boel gedoe.

Pingel ok, maar rood?

Had niet gehoeven. Tweede helft werd daarna een drama.

Bewegende speler vs stilstaande keeper.

Tweede helft was toch een soort van uitzitten. Maar drie punten zijn drie punten.

Stilte

Feyenoord, Rotterdam, Voetbal

Het mooiste stadiongeluid ooit hoorde ik op 14 mei 2017 iets over half drie. De stilte voordat de bal het doel raakte was oorverdovend, het lawaai daarna angstaanjagend. Het was de oerknal en het eerste huiltje van een pasgeboren baby in een. Maar de schoonheid zat hem in die stilte.

Ik moest hieraan denken toen ik gisteravond een tweet zag van het officiële account van NEC. De Nijmegenaren waren op een 2-0 nederlaag in een ijskoude Kuip getrakteerd maar het account wist te melden dat ze qua zingen van ons gewonnen hadden.

De discussie onder die tweet was er een van appels en peren en een die ik al zo vaak voorbij heb zien komen. Een, met respect, kleinere club verwijt Het Legioen dat er niet dezelfde sfeer hangt als tijdens een halve finale tegen Olympique.

Het publiek in De Kuip is een ‘reactief’ publiek. We reageren op hetgeen er op het veld gebeurt, zoals in Engeland ook het geval is. Gelukkig maar zou ik zeggen want ik ben in Europa bij genoeg wedstrijden geweest waar een gemaakte ultra-sfeer hangt. Zingen om het zingen en met boos kijkende capo’s op een stellage als niet iedereen meeklapt.

Van de week zag ik op televisie Schalke ’04 in een thuiswedstrijd een enorm pak slaag krijgen en de ultra’s bleven vrolijk doorzwaaien met hun vlaggen en de ‘jalalalalala’-liedjes bleven gezongen worden. Ik ben in mijn leven zelden eerder bij een wedstrijd van Feyenoord weggegaan maar vrolijk blijven klappen bij een nederlaag dat gaat er bij mij echt niet in.

Als we net zo’n eenheidsworst zouden worden als alle andere clubs dan hadden we die seconde stilte op 14 mei 2017 nooit gehoord. Dat had er namelijk een of ander figuur met een megafoon doorheen hebben staan blèren.

En als ik negentig minuten lang zou willen zingen dan had ik wel bij het Rotterdams mannenkoor gegaan.  

Kengetal

Feyenoord, Rotterdam, verhalen, Voetbal

Ongeveer dertig jaar geleden zond de VPRO een documentaire uit over een fanatieke Feyenoord-familie uit Leiden. De hele familie zat bij mij op Vak-R dus de strekking van het interview leek me op voorhand al duidelijk.

Een van de zoons stelde dat hij nooit naar Amsterdam zou gaan of via Schiphol vliegen, iets waarvan ik me nu afvraag of hij met al die Europese uitwedstrijden nog steeds zo standvastig is.

Na de laatste Klassieker werden buiten De Kuip een aantal supporters geïnterviewd over het teleurstellende gelijkspel en een nette welbespraakte jongeman voor de camera zei dat 020 te veel had gekregen.

Als werknemer van ’s lands grootste telecombedrijf moest ik wel gniffelen. Want wie heeft er tegenwoordig nog een vaste telefoonlijn en weet de jeugd überhaupt wel wat een kengetal is? Het hele 010-020 gebeuren is wat mij betreft een ietwat gepasseerd station. Het was leuk maar begint nu wat belegen te worden.

Al hoor ik dat liever dan het zoveelste liedje over Joden, Hamas of Berghuis. Het is tijd om letterlijk en figuurlijk boven Amsterdam te staan. Voetbaltechnisch zijn we ze de baas en ook voor de rest heb ik weinig in de hoofdstad te zoeken. Hoogstens om af en toe een concert bij te wonen want in Rotterdam zijn zalen als Waterfront en Nighttown helaas uit het straatbeeld verdwenen. Gelukkig is Nighttown een Chinese supermarkt geworden. Die hadden we namelijk nog niet op de west-kruiskade.

Het is tijd voor de Rotterdamse lente. Overal in de reisgidsen wordt een bezoek aan onze mooie Maasstad aanbevolen. Stop met die focus op Amsterdam, wees trots op Roffa.

En als ik een euro zou krijgen voor iedereen die zegt nooit te vliegen via Schiphol zou ik de luchthaven opkopen en verplaatsen naar Rotterdam. Zou chauvinistisch ben ik dan ook wel weer.

Een klassieke Klassieker

Feyenoord, Rotterdam, Voetbal

De eerste wet van De Klassieker ging weer eens op. Je bent (veel) beter en uiteindelijk staat er een gelijkspel op het scorebord.

Het was al vroeg druk bij De Kuip.

Veel politie op de been.

Na een paar welverdiende biertjes in de costa op naar het stadion.

Aardige knallen.

Lekker man.

Deze dingen vond ik twee dagen later nog terug in mijn jas.

En toen de rook was opgetrokken werd er door Feyenoord goed gevoetbald.

Ajax in de verdrukking.

Wat opstootjes met wat opgefokte lui.

Yes, 1-0.

Tweede helft wat minder qua voetbal maar niet qua ophef.

De baas op het middenveld kon helaas puntverlies niet voorkomen. 

Bloeddorstig

Feyenoord, Rotterdam, Voetbal

Het ging me na de wedstrijd iets te veel over Steven Berghius. Zoals het ook voor de wedstrijd me iets te veel over Berghius ging. De Klassieker was een boeiend schouwspel en sinds het vertrek van onze oud-aanvoerder is Feyenoord er allerminst op achteruit gegaan.

De traditionele media kregen ervan langs omdat ze het vuurtje op hadden willen stoken. Iets waar natuurlijk wel een kern van waarheid in zat. De thermometer werd in het riool dat Twitter soms kan zijn gestoken en heel even deed men voorkomen dat er bijna 50.000 bloeddorstige neanderthalers op de tribune zouden zitten. Tot de tanden toe bewapend om die ene veelbesproken man uit te schakelen.

Het deed me denken aan die keer dat de NOS in Kerkrade verslag ging doen tijdens een wedstrijd van Nederland tegen West-Duitsland. Hopend dat het uit te hand zou gaan lopen. Ook nu leek het erop dat de verslaggevers maar wat graag op maandag hun katernen en columns vol hadden willen schrijven dat je tegenwoordig niet meer met je zoon naar het voetbal kan gaan. Het tegendeel was waar. De sfeer in De Kuip was voor de wedstrijd geweldig en tijdens de wedstrijd zoals dat gaat met hele spannende potjes. Soms stil, soms oorverdovend.

Op het veld viel Berghius me niet eens op. Hij werd compleet uit de wedstrijd gespeeld door Wieffer en de rest van het elftal leek geen aandacht aan hem te schenken. Ook niet zo gek als je weet dat er slechts een paar spelers met hem bij Feyenoord hebben gespeeld. Ik denk een stuk of drie: Bijlow, Geertruida en Kökçü. Laatstgenoemde kwam al maandenlang voor in een liedje waarin hij boven op een berg staat. Tot ergernis van andere supporters in tram en metro.

Ik hoop dat we daar nu van af zijn. De carrière van Berghius loopt op zijn eind dus we zullen hem hoogstens nog een of twee keer in De Kuip tegenkomen. Gewoon lekker negeren en alle aandacht op ons eigen elftal. Stop met die focus op Ajax en Amsterdam. Wij zijn daar een veels te grote club voor.

Alhoewel. Misschien moet Kökçü hem nog een keer toezingen. Vanaf de Coolsingel met de schaal in zijn hand. Niet met een beledigend liedje maar een eigen versie van de smartlap van Arno en Gradje ten overstaan van honderdduizenden dolblije Rotterdammers.

‘Steven, ik zie tranen in je ogen’.

Hebben de columnisten ook weer wat te doen.

Metro

Algemeen

De geur in metrolijn E was een mix van natgeregende jassen, adrenaline en bier. Er kon geen kip meer bij en de meeste mensen hadden al een metro over moeten slaan vanwege Japanse toestanden op het perron. Euforisch van de plaatsing bij de laatste zestien van de Europa League maakte een kwartiertje later thuis zijn niemand wat uit.

In de hoek van de metro stond een vader met een jongetje van acht naast zich. Het ventje zou de dag later waarschijnlijk geeuwend in de klas zitten maar wát een verhalen zou hij hebben voor het kringgesprek. De reddingen van Bijlow, de opstootjes, de rode kaart en de goal van Santi Gimenez. En de liedjes in De Kuip. Liedjes om het elftal te ondersteunen.

Hoe anders was het in de metro. Toen er gezongen werd gingen de liedjes over Berghuis, Joden en Hitler. Met plaatsvervangende schaamte keek ik naar de vader en zijn zoon. De vader zal helaas wel wat gewend zijn maar hoe leg je dit aan je zoon van acht uit dat er net wat knapen een liedje zingen dat Hitler, de man die er verantwoordelijk voor is dat onze stad tot puin werd gereduceerd, al tachtig jaar wordt gemist.

De jongens die het zongen waren hoogstens twee keer zo oud als het kereltje in de hoek. En ooit waren ook zij aan de hand van de vader voor het eerst naar een Europese wedstrijd geweest. Ik vroeg me af wat hun vaders hier nu van zouden vinden. Het was stoer doen maar wel een soort stoer doen waar weldenkende mensen hoofdschuddend naar kijken. Je voelde de walging bij de Feyenoorders en de rest van de metro.

Toen ze uitstapten kwam er vanzelfsprekend meer lucht in de metro. Niet alleen door de verse lucht maar vooral door het verdwijnen van domheid.