Tijdens een interview met RTV Rijnmond gebruikte Joris van Dijk, de commercieel directeur van Feyenoord de term ‘ton-sur-ton’ en ik vroeg me af hoeveel Feyenoorders op dat moment op Wikipedia op zoek waren wie die Ton Surton nou helemaal was. Was dit de beoogde spits voor het komend seizoen? Waar kwam hij vandaan en wat is zijn xG?
Het ging uiteraard om het nieuwe derde uitshirt van Feyenoord. Een shirt in de kleurstelling zwart en magenta, iets wat de gemoederen digitaal flink bezig hield. Zoals ongeveer iedere beslissing uit het Maasgebouw op kritiek kan rekenen. Vaker negatief dan positief. Dat is in al die jaren nooit anders geweest.
De enige ophef omtrent het nieuwe shirt waar ik me wel in kan vinden is het ontbreken van het rood-witte logo maar dat was precies wat Joris van Dijk probeerde uit te leggen. Alle grote merken leveren hun shirts tegenwoordig in ton-sur-ton. Het is een wereldwijde trend en je ziet het bij alle clubs die met Adidas spelen. Het is een utopie om te denken dat ze op het hoofdkwartier van Adidas in Herzogenaurach voor ons een uitzondering zouden maken als ze dit voor Bayern Munchen en Real Madrid ook niet doen. Blijkbaar verkoopt het goed en daarbij ben ik als bijna vijftiger toch de doelgroep niet als afnemer van een nieuw uitshirt in de kleurstelling zwart met magenta.
Gek genoeg noemde niemand, op Joris van Dijk na, het shirt zwart en magenta maar bleef men volharden in zwart en roze. Complotdenkers zagen er zelfs een knieval in richting de roze kameraden. Maar ja, dat zijn de mensen die waarschijnlijk ook dachten dat Magenta de nieuwe Braziliaanse nummer tien zou worden in het elftal van Arne Slot.