Feyenoord – Hardlopen – Groundhopping – Muziek – Reizen
Het mooiste moment gisteren tijdens de presentatie van het boek ‘Een Rood Wit eerbetoon in Zwart Wit’ in café de Gouden Snor was dat Ove Kindvall, Joop van Daele, Benny Wijnstekers, Eddy PG en Lex Schoenmaker uit volle borst het ‘Hand in Hand’ meezongen. Het moet een mooi gezicht zijn voor een toevallige passant. Op een koude dinsdagmiddag een uitpuilende kroeg met ramen die nog meer beslagen waren als de beroemde scene uit de film Titanic.
‘Wéér een thuiswedstrijd!11!!!111!’ heel voetbalminnend Twitter viel over elkaar heen toen FC Utrecht uit de koker rolde als komende tegenstander van Feyenoord in de strijd om de KNVB-beker.
Ik dacht eerder ‘wéér een Eredivisieclub’ want dat lijkt de laatste tijd echt schering en inslag. Enfin, hebben de klagers gelijk of zijn het gewoon een stel Calimero’s. Ik kopieerde wat statistieken van een website, plakte deze in Excel en liet er wat formules op los. En ongeveer in dezelfde tijd dat de klagers hun tweet hadden opgesteld had ik het antwoord klaar.
Om een nulpunt te bepalen waarvan we gaan rekenen heb ik gekozen om te rekenen vanaf het eerste seizoen dat ik een seizoenkaart had (’88-’89). Dat is een tijdspanne van 30 jaar en lijkt mij wel representatief. In die periode speelde Feyenoord 105 bekerwedstrijden. En die 105 wedstrijden gaan we eens nader bekijken.
Thuisvoordeel
Zoals je in dit figuur kan zien speelde Feyenoord in die periode 46% van zijn wedstrijden in eigen Kuip (48 thuiswedstrijden). In diezelfde periode speelden ze 44 keer uit. Dat is 42% van het aantal wedstrijden.
Het alom gehoorde thuisvoordeel valt dus reuze mee. De wedstrijden op neutraal terrein zijn de bekerfinales én de wedstrijden die (om veiligheidsredenen) in De Kuip werden afgewerkt terwijl het eigenlijk uitwedstrijden zouden moeten zijn (zoals bijvoorbeeld Spakenburg in 1989, Excelsior in 1993), maar daar kozen die clubs in sommige gevallen zelf voor. Het absolute thuisvoordeel over 30 jaar genomen valt dus reuze mee.
Zwaarte tegenstanders
Heb ik dan gelijk dat het erop lijkt dat we alleen maar Eredivisieclubs loten? Van de 105 wedstrijden speelde Feyenoord er de afgelopen dertig jaar maar liefst 72 tegen (op dat moment) Eredivisieclubs. 22 keer was een toenmalige Eerstedivisieclub de tegenstander en slechts elf keer een amateurclub. Met een percentage van 69% is het aantal tegenstanders uit de Eredivisie veel hoger. Kanttekening is dat in de jaren ’90 sommige clubs pas heel laat instroomden. Op een moment dat veel amateurs en eerstedivisieclubs al uitgeschakeld waren.
Als je verder komt in het toernooi is de kans groter dat je een andere club van de traditionele top 3 tegenkomt. In het geval van Feyenoord gebeurde dat maar liefst vijftien keer. Dus van de 105 wedstrijden was 15 keer Ajax of PSV de tegenstander. Maar liefst 14% van alle wedstrijden dus. En 1 op 5 van de wedstrijden tegen Eredivisieclubs in totaal. Ik zou zeggen dat we dus best zware tegenstanders tegen zijn gekomen.
De laatste vijf seizoenen speelde Feyenoord inderdaad erg veel thuis. Van de 23 wedstrijden sinds 2013 werden er 15 in De Kuip afgewerkt (65%). Dat de tegenstanders voor 80% uit de Eredivisie kwamen verzwijgen we dan maar gemakshalve. Dat maakt de recente bekerwinsten alleen maar mooier.
Gebruikte bron : https://feyenoord.supporters.nl/historie/
Ze reageren nog niet echt bij Wembley….
Vanuit de overvolle tram zag ik door de beslagen ramen dat het nog steeds miezerde. De keuze om met het openbaar vervoer richting De Kuip te gaan was ingegeven door deze miezerregen. Met de auto door de stad tijdens de spits is niet te doen. Veel zin in de reis met het ov én de wedstrijd had ik nog niet; een bekerpotje tegen Ado om kwart voor negen op donderdagavond. Een wedstrijd waar voor Feyenoord alles te verliezen valt in een verder toch al moeizaam seizoen.
Vanachter grote brillenglazen werd ik aangestaard door een jochie van een jaar of acht. Zijn iets oudere broer controleerde om de paar tellen of de tram nog op schema lag voor een aankomsttijd van 19:55. Uit de kleine gesprekjes die de ouders hadden kon ik concluderen dat dit de eerste wedstrijd in De Kuip voor beide jongens zou zijn. Toen de achtjarige mijn kant op keek stak ik mijn duim op en wenste hem veel plezier. De tram reed nog steeds op tijd concludeerde zijn broer.
Bij de drukke tramhalte verloor ik het gezin uit het oog en ik dacht aan mijn eerste wedstrijd in De Kuip. Aan de hand van mijn vader met een wee gevoel van spanning in mijn buik. Een gevoel dat door de honderden bezoeken daarna gewoon geworden is, en wanneer doordeweekse bekerpotjes als een verplichting beginnen aan te voelen.
Tijdens de wedstrijd probeerde ik me voor te stellen hoe deze twee broertjes zich tijdens de wedstrijd gevoeld moeten hebben. Boos tijdens de 0-1 en juichend bij de hattrick van Jörgensen. Op de terugweg was de tram nog voller dan op de heenweg. Of hij op tijd reed weet ik niet maar een stukje verderop stonden twee jochies die er doodop uitzagen. Vol verhalen voor op het schoolplein de volgende dag. Dit worden Feyenoorders voor het leven.
Weer een wedstrijd die niet om 14:30 gespeeld werd. Het kwam me dit keer wel redelijk uit met de drukke ochtend.
De stad vanaf De Kuip gezien. Altijd aan het bouwen.
Vlak voor de spelersopkomst (zo’n 2 seconden gok ik) veel spandoeken tegen de plannen van Feyenoord-city. Zelf hoop ik nog steeds op renovatie (en uitbreiding) van De Kuip. Maar nog belangrijker is dat het een plan is waar de club beter van wordt. Van sentimenten ken je niet vreten.
Dat iedereen in het stadion van De Kuip houdt lijkt me nogal evident.
Zelf ben ik nogal protest-moe geworden. Van een keer het blokkeren van de toegansgpoortjes eind jaren ’80 en de veldbestorming tegen Fortuna. Van het dragen van een doodskist tot aan de spandoeken tegen Van den Herik. Ik wil gewoon een wedstrijd van mijn club kijken. Zeker omdat de protesten altijd een beladen sfeer met zich meebrengen.
We kunnen gaan beginnen…
Alhoewel. Het licht valt uit.
Dan maar bijschijnen. Met telefoons is de verte.
Staken.
Lokaal probleem want buiten deed wel alles het gewoon.
De zon ging langzaam onder.
Mmmm.
Ga je het nog doen?
En jij?
Kerst viel vroeg dit jaar. Maar de wedstrijd ging mooi niet door.
In het centrum wel volop licht.
Ik moest echt zin maken om naar De Kuip te gaan. Het miezerde dus de motorscooter was geen optie. Met de auto al helemaal niet en met het OV is er altijd wat aan de hand. Zo ook deze avond. De metro reed niet verder dan CS en dus stapte ik samen met nog 156 mensen in de tram. Hoe ik weet dat er 156 mensen in de tram zaten? Er stonden wat studenten bij de tramhalte bij De Kuip die dit als taak hadden. Met een klembord en een potlood stonden ze Het Legioen op te wachten.
Redelijk gevulde Kuip. Ondanks dat scc-houders vrije toegang hadden was het stadion lang niet vol.
Vermeer op goal.
Lex is er bij gaan zitten. Nu al tijdrekken?
0-1 achter.
Maar dat werd al snel rechtgetrokken.
2-1
Groene rook.
Beugelsdijk kwam langs.
En dat is nummer drie.
Best vermakelijke pot met een uitblinkende Larsson.
Lexie zwaait naar ons.
Kat in het bakkie. Beugelsdijk denkt er het zijne van.
Larsson mag er ook eentje maken. Mooie bekroning voor zijn goede spel.
Op 1 oktober 1995 was ik in het Philips-stadion getuige van de laatste wedstrijd van De Kromme als hoofdtrainer van Feyenoord. Er werd ontluisterend met 3-0 verloren tegen een mede-titelkandidaat en na deze wedstrijd bedroeg de achterstand op de koploper tien punten (parallel met dit seizoen nummer 1). Tot zover de overeenkomsten met het huidige seizoen want in de zomerstop van 1995 versterkte Feyenoord zich namelijk wél. Ronald Koeman kwam van Barcelona over en Feyenoord koc…ht de topscorer van Belgische competitie (Aurelio Vidmar). Verder werden met Tomek Iwan en Clemence Zwijnenberg spelers gehaald die uitblonken bij de subtoppers van dat moment.
Voorzitter Van den Herik schuwde de harde maatregel niet en stuurde Van Hanegem, die twee keer de beker won en eenmaal kampioen werd met Feyenoord (parallel met huidig seizoen nummer 2) weg. Er moest wat gebeuren om niet verder af te glijden (wat overigens wel gebeurde want aan de periode Arie Haan heeft niemand warme herinneringen). Iedereen in Rotterdam en omgeving is Gio eeuwig dankbaar voor 14 mei 2017. Maar zelfs de meest optimistische Feyenoorder kan niet ontkennen dat we hier met een rampseizoen in wording te maken hebben.
Thuis werd deze jaargang tweemaal ternauwernood gewonnen (voornamelijk door de klasse van oude vos Van Persie), maar in de uitwedstrijden slaat Feyenoord helemaal een modderfiguur. Slechts een van de vijf uitwedstrijden werd gewonnen en ook die wedstrijd was symptomatisch voor dit seizoen (een veilige 0-4 werd nog bijna weggegeven). Dit gaat, als we zo doorgaan, een seizoen worden met benauwde thuiszeges en tweewekelijkse zeperds op vreemde bodem.
De oplossing? De spelersgroep is niet zo slecht als iedereen stelt (geen kampioensmateriaal maar goed genoeg om zeges in Doetinchem, Trencin, Alkmaar en Tilburg over de streep te moeten trekken) dus er moet wat gebeuren in de technische staf. Hoe pijnlijk het ook is om een kind van de club weg te sturen is een voortijdig afscheid van Gio onvermijdelijk. Helaas maar waar.
Om de hoek bij De Kuip heb je de Feijenoordkade. Ik vraag me af hoe vaak dit bordje gejat is.
Eens kijken of we thuis ongeslagen blijven.
Op je muil.
PEC in de verdrukking.
De corner waar de 2-0 uit zou vallen.
Jippie!
SinterClasie strooide weer met passjes.
Strafschop!
O nee, toch niet.
Gewonnen. En die gasten moeten helemaal terug naar de Far East. Met hun kamelen over de zijderoute vermoed.
Wat een weer, wat een weer. Ik dacht dat het wel slim zou zijn om op de scooter naar De Kuip te rijden maar daar kwam ik wel van terug. De witte strepen van de zebrapaden én traimrails waren erg glad. Ik was blij dat ik er was.
Utrecht koos ervoor om Feyenoord de eerste helft al richting de Noordzijde te laten spelen. Tactiek uit de koude oorlog.
Een speler met paars haar. En het regende. In mijn hoofd zat een liedje van Prince.
In de eerste helft regende het kansen. In de tweede helft regende het alleen maar.
Toch de 1-0!
De watervallen in Tropicana waren er niks bij.
Winst.
Tijdens mijn eerste seizoenen in De Kuip leken de spelers en supporters (onbewust?) op elkaar. Op oude elftalfoto’s uit de jaren ’80 heeft de halve selectie een snor en zouden ze zo in de garage kunnen werken van de auto waar achter ze poseren. De haardracht in de nek en bovenlip was op Vak-S niet anders.
Een paar seizoenen later droegen John de Wolf en Regi Blinker overhemden met patronen waar je, zelfs zonder drank, hoofdpijn van kreeg. Mensen die niet zo goed tegen prikkels kunnen raad ik af op internet er naar te gaan zoeken. Zelfs cultheld Kiprich had een eigen spijkerbroekenmerk, een broek die qua pasvorm nu waarschijnlijk weer helemaal in zal zijn maar waar je destijds al flink mee voor joker liep.
Henk Vos was de eerste speler die het aandurfde met witte kicksen op het veld te staan. Het leverde hem prompt een klap voor zijn muil (excuse my French) op tijdens een training. Voor Feyenoord-spelers gold het adagium ‘doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’ als geen ander.
Na schoenen in alle kleuren van de regenboog en tattoos van top tot teen dacht ik dat we alles wel gezien hadden op het veld. Tot er afgelopen zondag een speler met roze haar op het veld verscheen. Natuurlijk is het lekker boeiend hoe spelers eruitzien, als ze hun best maar doen. Maar vanaf de tweede ring had ik heimwee naar de selectie uit 1988. Toen de meeste spelers eruitzagen als vertegenwoordigers van kattenvoer en monteurs uit de garage van Eef en Huub.