Feyenoord – Hardlopen – Groundhopping – Muziek – Reizen
Bastiaan was uiteraard al vaker geweest. Zijn maatje nog niet.
In het programmaboekje stond de uitslag van de recente bekerklassieker. Die werd vakkundig aangepast door beide heren.
Zo ziet een stadion eruit.
Toen alles nog koek en ei was.
Doelpunt. Sandra pakt op de achtergrond de snoepjes al.
Maar meer dan twee keer juichen zat er niet in. Wat een kansloze pot voetbal.
Terwijl ze in Amsterdam terecht de polonaise lopen na gisteravond maken wij ons in het Groot-Rotterdamse druk om de nieuwe trainer Jaap Stam. Eigenlijk moet je de pijlen op Martin van Geel richten omdat hij eerst zegt dat er een ervaren trainer komt en nu dus met Stam een overeenkomst schijnt te hebben.
Stam is geen ervaren trainer, maar twee seizoenen in The Championship is meer dan dat bijvoorbeeld Guardiola had toen hij trainer bij Barcelona werd. Of Gio toen hij aangesteld werd als hoofdtrainer bij Feyenoord. Nee, het is niet alleen zijn (gebrek aan) ervaring maar voornamelijk het feit dat Stam, ooit in dienst bij Ajax (zo heet die club, geen kinderachtig 010-020 gedoe), heeft gezegd dat ie dat een mooie club vond. Tsja, Jaap had daar op dat moment geen rekening mee gehouden dat ie wel eens trainer bij Feyenoord zou kunnen worden. Stom zeg.
En nu is het internet dus te klein. Feyenoord is een conservatieve club met nog conservatievere supporters (een groot deel althans). We eisen prestaties maar als de club besloten wil trainen (wat ongeveer iedere grote club ter wereld doet richting belangrijke wedstrijden) dan volgt het verwijt dat we geen volksclub meer zijn.
De grote vraag is dan wie er wel trainer had moeten worden? Ik zou de vraag eerder omdraaien. Welke trainer van enig statuur heeft zin in de, ook historisch gezien, nummer 3 van Nederland in een ‘tinpot-league’ zoals de Engelsen zeggen. Een tinpot-league die we overigens zelden weten te winnen. Welke trainer heeft daar zin in? Met een groot afbraakrisico bovendien en een lege kas.
Het is heel simpel, Feyenoord deed een ‘Leicester’ in 2017 en met het geld dat PSV en vooral Ajax verdienen in de CL wordt de achterstand alleen maar groter. Dus je zult inventief moeten zijn, met spelers maar ook met de trainer. Dat van Geel ineens Advocaat inwisselt voor Stam, die een heel ander soort trainer is tekenend voor het beleid van Van Geel.
Maar Stam al direct affakkelen omdat ie als kind blijkbaar niet in een Feyenoord-pyjama sliep getuigt eens te meer van de kortzichtigheid van een groot deel van Het Legioen waarbij alleen spelers uit de eigen generatie ’91-’95 en ’99-’02 getolereerd worden. Echte Feyenoorders dus. En de band op de Titanic speelde door…
Het was rustig rondom De Kuip. Later bleek dat het in het stadion zelf ook niet overhield.
Veel lege plekken.
Robin zwaait.
Deze gast heeft een jas als een oefening bij de opticien.
Het was allemaal niet zo veel.
Robin maakt er drie.
Zo erg is het al met me gesteld.
Tussen het schrijven van deze column en het laatste kampioenschap liggen 655 dagen en een wereld van verschil. Op 14 mei 2017 was Rotterdam dronken van geluk. Op de Coolsingel stond een generatie supporters die nog nooit een kampioenschap hadden meegemaakt. De spelers op het bordes werden aanbeden als nieuwe heiligen en de temperatuur in de binnenstad was de weken erna een paar graden warmer dan in de rest van het land.
Tijdens de recente bekerklassieker daalde de gevoelstemperatuur tot een vriespunt na de 0-3. Tadic werd in een massagraf gewenst en er waren spreekkoren waar Nouri was gebleven. Ingegeven door drank en een Colombiaans exportproduct waren er diverse onderlinge opstootjes. Supporters die geen zin hadden om een nieuwe pandoering tegen onze aartsrivaal tot het einde uit te zitten werd verweten dat ze ‘joden’ waren die ‘altijd wegliepen’. Trots maakte plaats voor schaamte.
Waar Het Legioen (terecht) geprezen wordt om onze steun in memorabele wedstrijden bevond ik mezelf een dag later op socialmedia in een parallel universum. Bovenstaand gedrag werd me net iets te vaak goedgekeurd. En als je daar wat van vond dan was je wederom een ‘jood’ of een bewijs dat men van Feyenoord een ‘kutjesclub’ wil maken. Twitter mag dan soms het afvalputje van internet zijn maar de mensen die dit soort teksten bezigden zijn ook mensen met een gezin, met kinderen die opgevoed moeten worden.
De onderlinge verstandhouding van Het Legioen is al vergiftigd door de stadiondiscussie waarbij een gematigde mening al niet meer blijkt te kunnen bestaan. Maar als we het verlies tegen onze aartsrivaal, waar ik zelf een halve nacht van wakker heb gelegen, niet meer normaal kunnen verwerken dan twijfel ik of ik na 31 jaar een seizoenkaart gehad te hebben überhaupt wel wil verlengen. Een verlenging waar we in die bekerwedstrijd niet eens in de buurt kwamen.
Maar De Kuip lag er wel mooi bij in het avondzonnetje. Dat dan weer wel.
Gisteren een geweldige leuke avond in De Doelen gehad (al werd het wel wat laat voor een doordeweekse donderdag). De verjaardag van Willem van Hanegem die, zoals viel te verwachten, zich gedroeg als Willem van Hanegem. Altijd een weerwoord op de grappen van Wilfried de Jong en zo droog als de velden waar hij graag op speelde.
Sommige items waren geweldig, andere wat minder (dat met die Sparta-voetballertjes had niet echt gehoeven). De voordrachten van Nico Dijkshoorn en Hugo Borst waren scherp en goed maar de show werd gestolen door Martin van Waardenberg.
Bovenal was het een avond waaruit bleek dat Feyenoord veel en veel meer is dan 90 minuten voetbal. Ik kwam oude bekenden tegen van uitwedstrijden in vervlogen tijden en mensen die ik alleen digitaal kende. De grote gemene deler was onze liefde voor Feyenoord. Een liefde die vaak eenrichtingsverkeer is. Maar toen gisteren de hele zaal het Hand in Hand aanhief had ik toch wel mooi kippenvel.
Een schitterende avond voor een mooie kerel.
De eerste keer dat ik in De Kuip een wedstrijd van Feyenoord zag was Rinus Israël de trainer. Met zijn cynische opmerkingen maakte hij zichzelf niet echt populair bij de spelersgroep. Mario ‘kind van vak-S’ Been vertrok zelfs door hem naar Pisa. Al is het niet geheel uit te sluiten dat de lires die hij in het vooruitzicht kreeg ook een rol hebben gespeeld. Dan kun je nog als aanvoerder de Europacup 1 hebben gewonnen. Rinus kreeg de handen niet op elkaar bij de fans.
Ik was toen twaalf jaar en Israël kwam op mij over als een oude zeurderige man. Hij was destijds 44, net zo oud als Gio nu is en zelfs een jaar jonger dan dat ik nu ben. Nu ben ik zelf ook aan het veranderen in een ouwe cynische Feyenoorder dus ik neem Rinus Israël niets kwalijk, het is wat deze club met je doet.
Trainers waren destijds steevast oudere mannen in regenjassen. En voor mannen in regenjassen moest je oppassen, dat wist iedereen. Na Israël kwamen Jacobs, Verbeek en daarna het tandem Verbeek & Bengtsson. En allemaal waren ze niet in staat de vrije val van Feyenoord te voorkomen. In die tijd was het aankondigen van een trainer een mededeling van 4 regels in de sportkaternen van het AD. Als supporter moest je het met die mededeling doen.
Pas met de aanstelling van Wim Jansen en daarna van Hanegem kreeg de club weer wat van zijn oude glorie terug. Van de rits trainers die volgden waren alleen Beenhakker, Van Marwijk en Giovanni succesvol, de rest verdween (een enkeling daargelaten) anoniem via de achterdeur van De Kuip. Niet zelden met een enorme deuk in hun reputatie.
Vandaag werd bekend dat Dick Advocaat, niet zelden gekleed in regenjas, afziet van een rol als trainer in De Kuip. De berichten in de pers en (vooral) social media hebben hem doen besluiten om geen trainer te worden. En eigenlijk kan ik hem geen ongelijk geven. Wie wil er trainer worden in wéér een tussenjaar? En in een tussenjaar waar een deel van Het Legioen uitkijkt naar de nieuwe kroonprins Kuyt, die overigens als trainer ook nog niets gepresteerd heeft. Het is vooral de manier waarop het nu gaat. Juist door social media begint het een soort van Idols of The Voice te worden, een populariteitswedstrijd.
Wat er nog aan ontbreekt zijn een paar draaiende stoelen op de middenstip in De Kuip. Al hebben de zitjes in de dug-out er wel wat weg van. Maar ja, op die plek moet nu juist de nieuwe trainer komen te zitten. Met of zonder regenjas.
De eerste training in 1989. Foto maakte ik zelf.
Zondagavond keek ik voor het eerst sinds tijden weer eens naar Studio Sport. Ik vermoed dat er voor het eerst sinds 14 mei 2017 weer een piek waarneembaar was in Rotterdam als het gaat om televisies die om klokslag zeven uur op Nederland 1 afgestemd waren. De samenvatting was bijna nog mooier dan de wedstrijd zelf, de verongelijktheid op het gezicht van sommige spelers van onze aartsrivaal ziet er in slow-motion erg goed uit.
Op maandag kocht ik voor de tweede keer in mijn leven de Telegraaf, puur om de zure stukjes te lezen van Valentijn Driessen. Rond een uur of half acht kreeg ik wat appjes dat ik DWDD moest kijken. En inderdaad, het item met de journalisten van RTV Rijnmond was vooral leuk omdat Sinclair Bischop ver in blessuretijd de 7-2 maakte door Freek de Jonge van repliek te dienen. Maar daarna was het voor mij wel klaar met al die nationale aandacht. Ja, Feyenoord had gehakt gemaakt van Ajax maar het stukje met de dame om 6-2 uit te roepen als nationale feestdag begon het wel weer erg ‘second city syndroom’ trekjes te krijgen.
Gisteren werd bekend gemaakt dat de kaartverkoop voor de halve finale van de beker op 6 februari begint. Een geinige kwinkslag omdat 6 februari zich als 6-2 laat lezen maar nu moet het echt klaar zijn. Zorg nou gewoon dat je je waardigheid behoudt als club want voor je het weet zit je op hetzelfde niveau als die treurige ‘110% anti’-sjaals of die truien waarop een kereltje tegen een Amsterdammertje staat aan te pissen die ze op het voorplein verkopen. Of mensen die roepen dat ze nooit via ‘020’ zullen reizen terwijl ze in de zomervakantie braaf op Schiphol staan te wachten op een charter richting de zon.
Voor het eerst sinds tijden had ik geen spanning voor De Klassieker, een wedstrijd die doorgaans aanvoelt als een wortelkanaalbehandeling. In de pakweg 40 Klassiekers die ik in De Kuip geweest ben trok Feyenoord inderdaad vaak aan het kortste eind, niet zelden ingegeven door spelers die ineens door de immense druk dingen gingen doen die ze normaal nooit doen (ook dat zag je weer in het eerste kwartier). En ja, soms waren die nederlagen terecht maar ook best vaak was Feyenoord minimaal beter en trok je met veel kunst en vliegwerk net een gelijkspel over de streep.
En mede daarom hoop ik dat deze 6-2 eindelijk het opgefokte gedoe van deze wedstrijd weghaalt. Dat Peter Houtman gewoon geen liedjes meer vooraf gaat zingen en we gewoon de tegenstander uitlachen zoals Van Persie deed. Dan kan de televisie wat vaker op Studio Sport na een Klassieker.
Een zonovergoten Kuip (toen nog wel) wachtend op de Klassieker. Een wedstrijd die doorgaans teleurstelt. Het recept is bekend: Feyenoord valt aan en de goal valt aan de andere kant.
De deejay was een beetje in de war om niet gewoon het Hand in Hand, Kameraden te draaien bij de opkomst.
RVP zwaait naar zijn familie.
Beetje rook.
Nog meer rook.
Nóg meer rook.
Lichtmast in de mist.
Hé, we zijn al bezig.
Tsja, en als je matig begint en je geeft een vrije trap weg. Het recept voor weer een verloren Klassieker lag na 8 minuten al op de loer.
Maar dan is daar altijd weer Toornstra.
Ok, het doelpunt viel al eerder maar dit is een mooier moment.
Continu gezeik van die gasten.
En als je dan meer met mekkeren en zeuren bezig bent, dan scoort Berghuis gewoon lekker de 2-1.
31:08 is just a time.
Wel weer fakkels.
Na een slippertje achterin brengt RVP de stand weer in ons voordeel.
3-2.
Rust, en nog steeds aan het zeiken. Dat elftal mag dan zogenaamd zoveel geld waard zijn. Ik zag het er niet aan af.
Zelfs Gio lach Zyech uit.
En na wederom een fantastische goal kan de vervanger van Lamprou niets anders doen dan buigen voor zoveel schoonheid.
Lalala.
4-2 en de cookie was not yet done.
RVP was niet de MVP, dat was Toornstra, maar wat een geweldenaar. Een zogenaamd supertalent kijkt bewonderend toe.
Nu komt er wél een goede Deen het veld op.
Huppetee, vijf tegen twee (dat rijmt).
Linksboven staat er weer een te zeuren.
De buit was nu wel binnen ja.
Het regende maar niemand die de druppels voelde.
En Ayoub maakt de vernedering compleet. Voor al die keren dat we met pijn en moeite gelijk wisten te spelen of met een nederlaag het veld af stapten. Dit was erg mooi. De mooiste Klassieker die ik tot nu toe zag.
Heerlijk.
YNWA
En klaar.
Koop er nog maar twee, koop er nog maar drie….
Feyenoord bedankt!