Chaos wordt in de Griekse mythologie voorgesteld als een bodemloze leegte waar alles eindeloos valt. Niet naar beneden, want er is geen enkele oriëntatie mogelijk, maar alle kanten op.
Alle kanten op. Een beetje zoals het veldspel én beleid van Feyenoord de laatste decennia. Als we eens een prijs pakken wordt er zelden op voortgeborduurd. Zo was de UEFA-Cup winst in 2002 geen opmaat naar een blijvende positie in de Europese subtop en maakte de recente titel ons niet tot een vaste gast als om het structureel meedoen om het kampioenschap gaat.
Het zijn incidenten op de groene mat tegen een decor van roddel, achterklap en intriges. Van trainers die klagen over het niet legen van prullenbakken tot bestuurders die elkaar via de bevriende lijntjes met de pers zwart proberen te maken.
De recente resultaten onder Dick Advocaat verbloemen veel. Maar grootste deel van Het Legioen is het gekonkel op de burelen van het Maasgebouw al jaren meer dan zat. De recente sprong op de ranglijst heeft de druk, als het om het voetballende gedeelte gaat, eraf gehaald. De spelers zijn even uit de wind gehaald.
Maar aan de Olympiaweg waait het niet, er is eerder sprake van een tornado. Verhalen over investeerders, de rol van de VVF. Commissarissen die niet op hun positie terug mogen komen. Gouden aandelen, een algemeen directeur die niemand wilde en een ex-punker die aan alle touwtjes trekt.
Waar Vitesse (waar het ook nooit rustig is) weleens gekscherend FC Hollywood aan de Rijn wordt genoemd kunnen we Feyenoord gerust FC Chaos aan de Maas noemen.
In de Griekse mythologie spreekt men van een chaoskampf als er een duidelijke strijd is tussen het goede en het kwade. Maar wie er goed is en wie er kwaad valt in Rotterdam nauwelijks meer te herleiden. Chaos troef.
Het Maasgebouw in aanbouw.
