Maand: mei 2012

De auto van Annemieke (een Honda Jazz mocht je het echt willen weten) stond geparkeerd recht tegenover het stadion in Maastricht. Luid toeterend draaiden we de A2 op met Annemieke achter het stuur en drie dorstige mannen als passagiers.

Op radio 1 begon net de uitzending van langs de lijn en daar was uiteraard veel aandacht voor de overwinning van Feyenoord op MVV. Annemieke was blijkbaar zo met haar hoofd bij deze uitzending dat ze ondanks al onze aanwijzingen keihard voorbij de afslag naar de benzinepomp reed. Even speelden we nog met de gedachte om onze dorst dan maar in Eindhoven te gaan lessen maar dat leek ons niet verstandig. De eerste pomp die open was, was pas bij Gilze-Rijen en daar werd gelijk wat bier ingeslagen voor de resterende kilometers naar huis.

Kaartverkoop

En toen volgde de kaartverkoop voor Groningen-uit. Ik had dat seizoen geen competitiewedstrijd gemist en het vooruitzicht de belangrijkste wedstrijd van het seizoen (en tot dat moment in mijn bestaan als Feyenoorder) te missen deed mij koude rillingen krijgen.

De kaartverkoop begon op donderdagochtend en op woensdagavond werd de tactiek besproken. Per seizoenskaart kon je een kaartje kopen en ook bij inlevering van het wedstrijdkaartje van de wedstrijd in Maastricht kreeg je een ticket voor de kampioenswedstrijd. Annemieke had al een vakantie geboekt dus haar seizoenskaart en kaartje uit Maastricht had ik ook bij me. Een aantal anderen verkoos om de wedstrijd op het grote scherm te gaan kijken dus al met al zouden we ongeveer 15 kaarten kunnen kopen.

Rond drie uur in de nacht waren we bij De Kuip en in de stromende regen werd de rij langer en langer. Toen ik eindelijk aan de beurt was werd er omgeroepen dat de zitplaatsen op waren en er alleen maar staanplaatsen waren. Alsof ons dat iets uitmaakte, al had ik op het dak moeten zitten (wat ook gebeurde overigens). Als we er maar bij waren.

Met de kaartjes in ons bezit gingen we doorweekt weer naar huis. Eigenlijk moest ik naar school maar ik heb eerst een uur in een warm bad gezeten om enigszins op temparatuur te komen en daarna met een smoes mijzelf ziek gemeld. Het grote aftellen naar tweede pinksterdag, maandag 31 mei 1993 was begonnen.

Dynamo

Met pinksteren ging ik al een paar jaar naar Dynamo Open Air in Eindhoven en op de editie van 1993 kon je ook blijven kamperen. Ik koos ervoor om met de trein heen en weer op zaterdag te gaan. Toen speelden Biohazard en Anthrax, twee bands die ik wel wilde zien. Op de terugweg kon ik gelukkig een lift krijgen van iemand uit de buurt zodat ik niet weer helemaal terug met de trein hoefde. Er zou namelijk nog meer getreind worden dat weekend.

Jacco en Fred gingen met de auto naar Groningen, ik koos voor de trein. Op maandagochtend namen we om 10:00 uur de trein naar Groningen die bomvol met Feyenoorders zat. Eenmaal in Groningen aangekomen stonden er geen bussen te wachten zoals aangekondigd. Sterker nog, we kregen een onvrijwillige wandelmars voor onze kiezen onder begeleiding van de politie te paard. Bij het stadion aangekomen was het een drukte van jewelste achter het uitvak. Er waren weer veel valse kaarten in omloop en de tribune achter de goal zat ramvol. Na wat soebatten met de politie en stewards mochten we wel in het hoekvak plaatsnemen.

Kampioen

De wedstrijd zelf was meer spannend dan goed alhoewel de beslissing al snel was gevallen. Nog voor rust stond het 0-2 en uiteindelijk zou Feyenoord met 0-5 winnen. Dezelfde uitslag als de eerste wedstrijd van dat seizoen uit bij Twente. Na het laatste fluitsignaal vond er een bescheiden pitch-invasion plaats en toonde aanvoerder Metgod de schaal aan het meegereisde Legioen. Wij spoedden ons via een snackbar richting de trein om precies op tijd in Rotterdam aan te komen. De Coolsingel stond al propvol met mensen maar de gemeente had een speciaal vak vlak onder het bordes vrijgehouden voor diegene die in Groningen waren geweest, een meer dan aardige geste.

Iets wat ik tot dan toe nooit voor mogelijk had gehouden na een paar rampseizoenen was gebeurd. Feyenoord was kampioen!

Afgelopen weekend was het pinksteren. En met pinksteren denk ik toch altijd even terug aan tweede pinksterdag in 1993. Het slot van een bizar voetbalseizoen. De opmaat voor deze ontknoping vond plaats op zaterdagavond 13 maart. Feyenoord speelde thuis tegen PSV en tegen het spelbeeld in leek het er lange tijd op dat de Eindhovenaren zouden winnen in De Kuip. Tot de 93e minuut.

Feyenoord viel nog een keer aan en Dean Gorré scoorde de belangrijke gelijkmaker. Ed de Goeij kwam het hele veld overgestoken om zich boven op de kluwen juichende spelers te storten. Na deze wedstrijd ging het crescendo met overwinningen op Volendam. Roda, RKC, Cambuur (op de dag na mijn 20e verjaardagsfeestje, en dus met een kleine kater,  met schitterende goals van Heus en Kiprich) en Den Bosch. En toen stond de Klassieker voor de deur.

Waar we van te voren hoge verwachtingen hadden (en de politie ook getuige bovenstaand pamflet dat uitgedeeld werd in de trein) was de wedstrijd zelf een deceptie. Feyenoord verloor en de titelaspiraties leken de koelkast in te gaan.

Goffertpark

Zeker toen Feyenoord een week later gelijkspeelde in Nijmegen tegen Vitesse (nee dit is geen typefout, er werd vanwege de grote belangstelling voor deze wedstrijd uitgeweken naar het stadion van de aartsrivaal. Tegenwoordig zou dat een politiemacht van Noord-Koreaanse proporties op de been brengen, in 1993 lagen we gewoon in het Goffertpark in de zon met een biertje te wachten tot het stadion openging. Vitesse was dat seizoen een sterke subtopper en Feyenoord had het moeilijk. Van de 17.500 toeschouwers was er minimaal een derde voor Feyenoord maar waarschijnlijk had het halve stadion een sympathie voor de Kuipbewoners.

Twintig minuten voor tijd scoorde Hans Gillhaus de 1-0 voor Vitesse en pas vlak voor tijd kon Feyenoord wat terugdoen door John van Loen. De einduitslag was 1-1 en aangezien PSV de avond ervoor met 2-5 van Sparta gewonnen had (een wedstrijd waar veel Feyenoorders bij waren die hoopten op een stunt van de stadsgenoten uit West) bleven de Eindhovenaren een betere uitgangspositie hebben voor de titel.

Bommelding

PSV moest een paar dagen later weer naar het Rijnmond-gebied. De wedstrijd tegen Dordrecht’90 werd gestaakt wegens een bommelding bij een 0-1 achterstand van de Dordtenaren. Dordrecht stond op degraderen (en zouden uiteindelijk ook naar de eerste divisie gaan) en veel hoop had ik niet op een stunt. Als PSV deze wedstrijd zou winnen dan waren ze zo goed als zeker van de titel. Binnen een kwartier zag de wereld er ineens een stuk anders uit. Door o.a. een goal van Wouden stond Dordrecht ineens met 2-1 voor en moest PSV alle zeilen bijzetten. Een gelijkspel was het uiteindelijke resultaat aan de Krommendijk.

De zaterdagavond erop was het druk in De Kuip voor de wedstrijd tegen Willem II. Alsof we wisten wat er zou gaan kunnen gebeuren. Voor meer dan 30.000 toeschouwers scoorden Taument en De Wolf al voor rust en was de buit binnen. Subersub Obiku maakte de 3-0 en blesseerde zichzelf door bij het juichen in een hek te gaan hangen. Met goede moed, en een transistor-radio, gingen we de volgende dag naar de Zevenhuizerplas. Toen Van Breukelen een inschattingsfout maakte bij een schot van Sturing bleek dat we niet de enige waren die een radio mee hadden genomen naar het strandje. Overal klonken juichkreten en na afloop van de wedstrijd zag je overal opgetogen gezichten. Vitesse had gewonnen en Feyenoord had nog een inhaalwedstrijd te goed in Maastricht. Als ze die wonnen zouden ze op 1 punt voorsprong kunnen komen met nog 1 wedstrijd te gaan. De eerste titel sinds 1984 gloorde.

Live op TV

De kaartjes voor de wedstrijd in Maastricht waren gewild maar ik had deze al lang in mijn bezit. De wedstrijd zou namelijk een paar weken eerder gespeeld worden maar werd verplaatst naar dinsdagavond 25 mei 1993. MVV streedt voor haar laatste kans op Europees voetbal, Feyenoord voor de titel en met zoveel belangen op het spel besloot de NOS de wedstrijd live op TV uit te zenden. Op de heenweg werden we door diverse mensen bij benzinepompen succes gewenst, de mensen gunden ons de titel. In Maastricht was er geen sprake van een pre match drinking session, sterker nog zelfs iets te eten krijgen was bijna onmogelijk. Alles was potdicht en Annemieke had nog bijna een politie-hond in haar been hangen toen ze wat te eten probeerde te halen achter het uitvak.

In het uitvak was het warm, en druk. Zo druk dat een deel van het hek naar het buffervak met vereende krachten gesloopt werd en op het veld gegooid werd. Er was wel wat meer ruimte voor Het Legioen maar nog steeds stonden we als haringen in een ton tegen elkaar geklemd, de kaartjes voor deze wedstrijd stelden niet veel voor en er waren behoorlijk wat valse kaarten in omloop.

Penalty

De wedstrijd zelf was ongemeen spannend. In De Kuip had MVV al met 3-4 gewonnen en onder aanvoering van Erik Meijer deden de Maastrichtenaren er alles aan om voor het eerst in de geschiedenis Europees voetbal binnen te halen. Deze wedstrijd zouden we niet cadeau krijgen.

John de Wolf voert een verbeten duel uit met Erik Meijer

Na een half uur spelen onstnapte Meijer aan de aandacht van de verdediging en ging recht op De Goeij af. De enige die hem bij kon halen was Van Gobbel en die trok de aanvaller in de zestienmeter onderuit. Geel en een strafschop, en daar kwam Van Gobbel goed mee weg want dit was absoluut een rode kaart. PSV-huurling Lanckohr ging achter de bal staan en schoot……..op de paal! Ook de rebound werd niet benut en zo bleef het 0-0. Feyenoord leefde nog.

De Tovenaar van Tatabanya

De tweede helft was een paar minuten oud toen Kiprich met een onmogelijke actie de 0-1 scoorde. Bijna op de achterlijn wist hij de bal in het doel te krijgen. Het uitvak werd bijkans gek van vreugde en overal in De Geusselt sprongen Feyenoorders op. MVV moest komen en dus kregen we ruimte maar Feyenoord verzuimde de wedstrijd op de counter te beslissen en het duurde tot de 96e (!) minuut voordat Regi Blinker de bevrijdende 0-2 maakte. Overal klonk het ‘Hand in Hand’ en ‘We worden kampioen’, nog 1 wedstrijd te gaan. In Groningen, en de kaartverkoop zou op donderdagochtend plaatsvinden. Maar daarover morgen meer.

De Wolf, Kiprich en Van Loen weten dat de titel eraan komt

Waar waren we gebleven? Bij de tweede dag van het AD-toernooi in 1988. Op deze zonovergoten zondag speelden Antwerp en Aberdeen met 0-0 gelijk en vermaakten het publiek niet echt. Door deze uitslag kon Feyenoord de toernooi-winst grijpen door minimaal gelijk te spelen tegen het grote Real Madrid van Leo Beenhakker die weer even ’thuis’ was.

In de basisopstelling stonden bijna alle nieuwe aankopen zoals Martin van Geel, Ton Lokhoff, Wlodi Smolarek, Marcel Brands, Paul Nortan en John Metgod. Onder toeziend oog van Minister-President Ruud Lubbers namen de Spanjaarden al snel een 0-2 voorsprong. Ondanks het feit dat Real Madrid pas een paar dagen in training was waren ze toch een maatje te groot voor ‘het nieuwe Feyenoord’.

Op een van mijn videobanden vond ik de samenvatting van deze wedstrijd en deze heb ik geconverteerd en op youtube gezet. Hieronder kun je de hele wedstrijd bekijken. Heerlijk nostalgische beelden met strakke broekjes bij de heren voetballers, de in 2005 overleden scheidsrechten Van Swieten die toegezongen wordt dat hij een hondenlul is en supporters op het veld na afloop. En dan ook nog eens reclame-borden van Metaxa en Dikema & Chabot, mooier wordt het niet.

Uiteindelijk eindigt de wedstrijd met veel kunst en vliegwerk in een 3-3 gelijkspel en wint Feyenoord haar eigen toernooi in een redelijk gevuld stadion. John Metgod werd speler van het toernooi, er volgde een bescheiden pitch-invasion en in een jubelstemming verlieten wij het stadion.

Een dag na het toernooi stond onderstaande advertentie in het Algemeen Dagblad. Hans Kraay zal nu wel niet opnemen als je onderstaand nummer draait.

Twee weken later zou (na een paar optredens van Prince waar de grasmat flink onder te lijden had) PSV te gast zijn in De Kuip. Een wedstrijd waar in Rotterdam-Zuid reikhalzend naar uitgekeken werd. Zou het vernieuwde Feyenoord een kans maken tegen de winnaar van zowat de saaiste finale ooit in de Europacup 1? En belangrijker, zouden we weer een gooi naar de titel kunnen doen?

De wedstrijd tegen PSV zou voor 45.511 toeschouwers en op een grasmat die geprepareerd was met stukken hooi nam Feyenoord een 2-0 voorsprong door twee goals van David Mitchell. Uiteindelijk zou de wedstrijd in 2-2 eindigen en het seizoen ’88-’89, mijn eerste seizoen als seizoenskaarthouder, werd afgesloten met een vierde plaats. Iets beter dan het seizoen ervoor maar niet wat van te voren verwacht werd met al die aankopen. Trainer Rob Jacobs vertrok naar Griekenland en werd opgevolgd door Pim Verbeek. Wat volgde was een uiterst roerig seizoen ’89-’90 waar je een heel boek over zou kunnen schrijven. Never a dull moment bij Feyenoord.

Een bijkomend voordeel van een seizoenskaart was dat het jaarlijkse AD-toernooi gratis toegankelijk was. Tot aan de editie van 1988 kwamen er altijd veel Britse clubs op het toernooi af. Everton in 1978, Ipswich Town in 1979, 1980 kwam Southampton en in 1981 oude bekende Celtic. Het toernooi van 1982 waren er zelfs twee Britse clubs actief op het toernooi te weten Celtic en Arsenal. Meestal werd het toernooi aangevuld met Belgische topclubs zoals Anderlecht (3x) en Club Brugge (2x) en Standard Luik (2x) en de grotere clubs van onze Oosterburen zoals Stuttgart, Werder Bremen, Schalke’04 en Bayern Munchen.

Hoewel we in Rotterdam nooit toe zullen geven wat de echte reden was, was het topjaar van dit toernooi in 1983. Ene JC kwam zijn voetbalkunsten vertonen in het heilige rood en wit en waren er met HSV (winnaar van de Europacup 1 in 1983) en Liverpool (die dat seizoen de Europacup 1 zou gaan winnen) grote clubs gecontracteerd. Standard Luik maakte het kwartet compleet en op dit toernooi kwamen maar liefst 102.000 (!) toeschouwers af. Echte Rotterdammers zullen zeggen dat het door het affiche kwam en niet door de komst van ene Jopie.

Daarna werd het minder en minder en uiteindelijk werden we opgescheept met teams als Benfica, Fluminense, Sparta Praag en Galatasaray. Topclubs in hun eigen land maar niet echt teams waar Rotterdam warm voor liep. Alhoewel de laatste club wel zorgde voor een extra hoeveelheid toeschouwers uit de eigen wijk en verhitte gemoederen buiten het stadion met een ware stenenregen op de parkeerplaats achter vak-S. Het was in 1991 ook gelijk de laatste keer dat het toernooi gespeeld werd. Daarna volgden enkele oefenwedstrijden als officieel begin van het seizoen en een kansloos Port of Rotterdam tournament waar niemand op zat te wachten.

Terug naar 1988. Met Aberdeen en FC Antwerp had Feyenoord duidelijk ingespeeld op sentimenten. Met Antwerp haalden ze een bevriende club binnen en Aberdeen werd een paar seizoen ervoor door Feyenoord uitgeschakeld in het UEFA-Cup toernooi, daar hadden we dus goede herinneringen aan. De sterren van Real Madrid waren duidelijk de publiekstrekker dit weekend met Bernd Schuster, Míchel en Butragueño. Dat Real Madrid amper twee dagen in training was mocht de pret niet drukken. Op vrijdagavond speelde Real Madrid met 2-2 gelijk tegen FC Antwerp. Een uitslag die gezien de huidige staat van beide clubs moeilijk voor valt te stellen. Na deze opwarmer trad Feyenoord aan tegen het Schotse Aberdeen.

Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik nog wat van deze wedstrijd weet anders dan op deze door mij geconverteerde video. Feyenoord won uiteindelijk met 2-1 van de Schotten die van de toernooi-organisatie nog 10.000 guldens kregen voor een rampenfonds voor slachtoffers van de brand op het boorplatform Piper Alpha waar 167 mensen de dood vonden in de zomer van 1988 voor de kust van Aberdeen.

De door mij bewaarde knipsel van het toernooi.

Door de winst op Aberdeen kon Feyenoord twee dagen later het toernooi winnen. Maar daarvoor moesten ze wel tegen het Madrid van Leo Beenhakker.

Hoe dat afliep ziet en leest u morgen.

 

De voetbalzomer van 1988 werd uiteraard gedomineerd door de winst van Oranje op het Europees kampioenschap. Ik vond het wel leuk (en had daarna zelfs zo’n Adidas trainingspak gekregen, een blauwe met oranje en witte strepen) maar doordat er zo weinig Feyenoorders geselecteerd waren (Hiele en Troost) had ik er toen al niet zo’n warm gevoel bij.

Nee, ik keek in die zomer meer uit naar de eerste training en het aanschaffen van mijn seizoenskaart. In de Havenloods (een krant die ik niet veel later ook zou gaan rondbrengen voor het bekostigen van kaartjes voor Feyenoord) stond een uitgebreid verslag van deze eerste training.

En op de achterkant van deze foto stond een advertentie van een walkman, niet eens eentje waar je cassettebandjes in kon afspelen. Nee, gewoon een walkman om radio mee te luisteren. Hiermee was je dus overgeleverd aan de grillen van de discjockey of hij wel of niet dat ene nummer zou gaan draaien. Met de huidige techniek valt dat nauwelijks voor te stellen.

Enfin, in plaats van drie van dit soort dingen te kopen (of een walkman mét bandjes) kocht ik dus een seizoenskaart. En dat niet alleen. Ook kocht ik later dat jaar het nieuwe thuisshirt van het merk Hummel waar ik op het WK van 1986 de Denen in had zien schitteren. Als Feyenoord maar iets van dat Danish Dynamite zou krijgen met dat merk, dan zou seizoen ’88-’89 helemaal goed gaan komen.

Zeventien jaar later zou ik dat shirt nog steeds passen (hier tijdens een Europese wedstrijd tegen Sporting in Lissabon) al zat het wel iets strakker dan in 1988. En als ik mijn adem inhou dan pas ik het nu waarschijnlijk nog wel. Goed spul die Deense kleding, die houden rekening met een veranderende (bier)consumptie.

Er stond ook een nieuwe trainer voor de groep. Rob Jacobs kwam over van Roda JC. Halverwege het seizoen bij Roda JC was al duidelijk geworden dat het dienstverband van Jacobs niet verlengd zou worden, waarna hij een tweejarig contract tekende bij Excelsior.

Toen echter nog voor de ingangsdatum van het contract in juni 1988 Feyenoord interesse toonde en Jacobs te kennen gaf graag bij deze club aan de slag te willen gaan, werd in onderling overleg besloten dat hij voor een jaar door Excelsior zou worden uitgeleend. Bij Feyenoord volgde Jacobs Rinus Israel op, die het voorgaande seizoen slechts zesde in de competitie was geworden en zich daardoor niet had weten te plaatsen voor Europees voetbal. Jacobs zelf zou het ook maar 1 seizoen volhouden.

Morgen deel 3

Na een flink aantal losse wedstrijden geweest te zijn werd het tijd voor een seizoenskaart. Maar waar haal je als 15-jarige 150 guldens vandaan? Met de folderwijk die ik liep kreeg ik zo’n 5 gulden per week dus dat betekende 30 weken sparen en niet teveel geld uitgeven aan andere zaken.

Op de dag van de eerste training ging ik na schooltijd richting De Kuip. Toen waren eerste trainingen geen circussen met springkussens voor kinderen, fakkels bij opkomst en een ochtend- en middagtraining in respectievelijk het uit- en het thuisshirt. Er kwam gewoon een groep voetballers op het veld en die liepen hun rondjes en trapten een bal. Zoals een voetbaltraining hoort te gaan dus.

Het seizoen ’87-’88 eindigde Feyenoord op een teleurstellende zesde plaats achter VVV Venlo en Willem II. Twee ploegen die gisteren nog hunn uiterste best moesten doen om in de Eredivisie te blijven en te komen. Destijds waren er nog geen play-offs voor Europees voetbal dus met een zesde plaats greep je gewoon overal naast (edit : dankzij Joris weet ik dat het destijds met periode-titels werkte net zoals in de Eerste Divisie en er dus wel play-offs waren voor Europees voetbal). Dat wilde de leiding kostte wat het kost voorkomen en er werden maar liefst zeven nieuwe spelers gehaald.

De onlangs overleden Wlodi Smolarek was samen met John Metgod de meest in het oog springende aankoop. De Pool was international van zijn land en kostte maar liefst 450.000 D-Mark en twee autobusjes. Vooral die laatste toevoeging spreekt tot de verbeelding. Mochten het willekeurige autobusjes zijn of van een speciale kleur en merk?

John Metgod kwam van Tottenham Hotspur vandaan waar hij slechts twaalf wedstrijden voor gespeeld had. Daarvoor had Big John bij Nottingham Forest én Real Madrid gespeeld. Die kon er dus wel wat van. Verdere aankopen waren huidig technisch directeur Martin van Geel en de huidig technisch directeur aan wie we Wijnaldum hebben weten te slijten, Marcel Brands (de spelfout in de krant doet het hem). Ook Ton Lokhoff mocht zich vanaf dat seizoen Feyenoorder noemen.

Van AZ’67 kwamen Paul Nortan en Tom Krommendijk over. Laatstgenoemde gold als een groot talent maar zou in het seizoen ’88-’89 slechts een keer in het rood en wit spelen voordat hij aan Cercle Brugge zou worden uitgeleend. Een seizoen later zou hij in zeven wedstrijden twee keer scoren voordat Feyenoord hem aan FC Twente verkocht.  Bij de eerste competitiewedstrijd van die club in het seizoen, op 24 augustus 1990 uit tegen Roda JC, was Krommendijk reserve. Onderweg naar huis na afloop van deze wedstrijd kwam hij bij een auto-ongeval tussen Enschede en zijn woonplaats Hengelo op 23-jarige leeftijd om het leven.

Tom Krommendijk (en niet Ton zoals deze krant schreef)

De kop boven het krantenartikel (uit mijn eigen knipselarchief uiteraard) is een klassieker ‘Feyenoords hoop’ al dan niet met de toevoeging ‘in bange dagen’ heeft meer dan eens het AD of de VI gesierd. In 1988 wist ik dat nog niet, dat je Feyenoorder niet voor de lol (en voor de prijzen) bent en was ik maar wat blij met mijn eerste zelfverdiende seizoenskaart. Nummer 405 op vak-R.

Morgen deel 2