Ach, het Nederlands elftal. Ik heb er niet zoveel mee. Van de meer dan 1000 wedstrijden die ik in mijn leven met mijn eigen ogen zag zaten 3 interlands. Nederland tegen Finland in 1989, Nederland tegen Wit-Rusland in 1995 en een van de twee interlands van Belgie onder leiding van Dick Advocaat (Belgie vs Turkije in 2009).
Dus waarom nu wel gaan? Ik wilde eigenlijk Modric nog wel een keer zien spelen (enige keer was in 2010) én hoopte op veel Kroaten op de tribunes. Ik werd niet teleurgesteld.
Veel Kroaten op de been. En heel veel Kroaten met het nummer 10 shirt van hun absolute held.
De Kuip zag er flink anders uit. Het voelde alsof iemand anders zijn verjaardag in jouw huis aan het vieren was.
Blijft mooi om een stadion overgenomen te zien worden door een enorme supportersschare.
Het ‘probleem’ met het Oranje-publiek is dat het nauwelijks échte clubsupporters zijn. Online vecht iedereen (doe ik zelf ook aan mee) vetes uit over ‘waarom staat pietje puk van club x in vredesnaam in de basis’. Zo krijg je fans op de tribunes die net zo makkelijk een week later bij de F1 staan of bij het wielrennen. Prima, maar voor sfeer zorgt het niet.
Tsja, en zij dan.
Modric.
Bad Blue Boys, de fans van Dinamo Zagred heeft ook een Rotterdamse afdeling zo te zien.
Exact een maand hiervoor stond ie met een schaal in zijn hand.
Vreugde na de 1-2.
Noa Lang, niet de populairste speler op aarde, maakt (geheel in stijl wat we dit seizoen vaker in De Kuip zagen) in de blessuretijd de gelijkmaker. Wist hij wel dat de laatste metro vlak na middernacht zou gaan?
Domme fout Malacia en Modric voor de 2-4.
Fenomeen.