In plaats van dat ik vandaag een stukje over titelaspiraties had kunnen schrijven deed Feyenoord zondag precies wat we hadden kunnen verwachten. Je eigen spits die een hattrick scoort terwijl je met 3-2 verliest en weer een paar tegengoals uit standaardsituaties. Je vraagt je langzamerhand af wat ze op die besloten trainingen doen.
Maar verrassend was het niet. In de media hadden de spelers alweer een grote mond over de Coolsingel en dan weet je wat er gaat gebeuren. Veel woorden naast het veld, maar weinig daden erop. En zo wordt de wedstrijd van aanstaande zondag er niet eentje voor het meedoen om het kampioenschap maar eerder eentje om mee te blijven doen om de bovenste vier plaatsen. Niets is onmogelijk en in 1993 stonden we met nog tien wedstrijden te gaan op lichtjaren achterstand, maar dat scenario zie ik na die zeperd van zondag nog niet gebeuren.
En met de wedstrijd tegen psv in het vooruitzicht gaan mijn gedachten altijd terug naar die wedstrijd in het voorjaar van 2002. Laatst werd mij voor een magazine gevraagd wat het allermooiste moment was dat ik ooit gezien had in De Kuip. Mijn antwoord was de kopbal van Pi-Air in extremis. Zelfs op het keurige vak N belandde ik een paar stoelrijen lager na deze goal. Die bal kon er eigenlijk niet ingaan en als ze een langere speler bij de tweede paal hadden gezet was de bal gewoon van de doellijn gekopt. Maar alles klopte en de bal ging erin. De ontlading bij deze goal was enorm. Als voorbereiding op aanstaande zondag hier nog een keer de samenvatting, zodat je weet dat niets onmogelijk is.