Gisteren was hij weer op televisie. De Marathon, een van de leukste Nederlandse films ooit (al is dat met al die bagger die gemaakt is niet echt moeilijk. Maar deze film is echt leuk), met een ontknoping waarbij ik altijd weer een traantje moet laten. Vandaag is het tijd voor een update aangaande mijn eigen marathon-plannen.
Het is nog exact 79 dagen tot de marathon van Rotterdam. Over iets minder dan drie maanden hoor ik het ‘you’ll never walk alone’ op de Coolsingel gezongen geplaybackt door Lee met zijn gouden microfoon.
Hoe staat het er nu voor? Op zich prima, van alle voorgeschreven trainingen heb ik 1 lange duurloop gemist omdat ik toen in Engeland was. Voor de rest heb ik me braaf aan het schema gehouden op een kleine uitzondering tijdens de Van Nelle Run na (wat was die tof zeg). En zodoende heb ik tot vandaag bijna 135 kilometer hardgelopen in de maand januari, daar komt nog ongeveer een kilometer of 80 bij de komende anderhalve week. En dat voor een niet echt hardloperT (3 jaar terug had ik nog nooit een kilometer gerend).
Hoe gaat het? Tsja, op wat kleine pijntjes na en een hardnekkige verkoudheid gaat het me redelijk af. Het is zwaar en de doordeweekse trainingen zijn soms saai. In je eentje door de kou over donkere fietspaden lopen is saai. Ik kan er niets anders van maken. Ik had ook liever op de bank gezeten. Maar ‘no pain, no gain’ en het komt me niet aanwaaien, je zult er wel wat voor moeten doen. De komende weken minder bier en nog gezonder eten. En rennen, heel veel rennen. Op naar die 42 kilometer op 10 april.
Ik vind het met de auto al een pleuriseind…….
Knap hoor. Inderdaad een pleuriseind. Ik heb er 3 jaar geleden ook voor getraind maar door mijn zwakke knieen ligt mijn limiet op slechts 15 kilometer.
Dat is ook een nette afstand hoor.