Nog drieënhalve week tot de marathon en als ik iets niet in de voorbereiding kon gebruiken dan was het wel een blessure. En ja, ik weet dat er ergere dingen zijn. Mensen die écht wat hebben mogen klagen, ik heb eigenlijk het recht niet. Maar toch hé, toch vond ik mezelf zielig. Heel egoïstisch inderdaad, ik weet het.
Vorig jaar rond deze tijd bereidde ik mezelf voor op de 1/4 marathon. En toen ik met die medaille op de Coolsingel stond begon het te kriebelen. En na het onverwachts lopen van de Roparun helemaal. Toen dacht ik bij mezelf, als dit me lukt waarom dan een marathon niet? Zodoende ben ik al ruim een half jaar bezig met voorbereiden en trainen. Iets gezonder eten, minder bier drinken. Meer core-oefeningen en veel, heel veel hardlopen. Een soort (sportieve) toewijding waarop ik mezelf nog nooit eerder heb kunnen betrappen in die 42 jaar dat ik op de aarde rondloop. En dus ja, toen ik geblesseerd raakte had ik medelijden met mezelf. Sorry, ik ben net een mens.
Die geplande 5 werden er toch 8.
Een paar sessies bij de fysio, en flink wat zweetdruppels in de sportschool later mocht ik gisteren dus weer de wei in. En ik moet zeggen dat het best lekker ging. Natuurlijk doet mijn voet nog zeer waar mijn schoen de pijnlijke plek raakt. Maar niemand loopt een marathon zonder pijntjes. Mijn kuit voelde vanochtend wel wat stijf maar dat is denk ik niet zo gek na twee weken niet rennen.
Okay, genoeg emo voor een stukje. Vrijdag gaan we weer rennen en zondag een heel fijn pleuriseind als training. Nu al zin in. Bring it on!
Het stuk fietspad waar ik mijn enkel verzwikte.