Wat een schitterende loop was dit. Geweldige omgeving. Na kilometer 21 ging het alleen niet echt van een leien dakje. Maar who cares?
Tag: Hardlopen
Bergse Plasloop 2022
Afstanden tot en met een halve marathon blijven toch wel mijn favoriete loopjes. Met de 15km misschien wel als dé favoriet. Een afstand die je prima kunt doseren. Afgelopen zondag lekker gelopen. Tevreden met mijn tijd.
De Ark van Noach, Roparun 2022
De Roparun begint waar die eindigt. Met bier en een feeststemming. Op het uitgestrekte terrein van vliegbasis Twente viel er bij de meesten van ons team een last van hun schouders af. Bij mij in ieder geval wel. We waren op de startlocatie, alle spullen waren mee en iedereen was er op zijn manier klaar voor. Het enige wat we nu nog hoefden te doen was 530 kilometer richting Rotterdam lopen.
Ik zeg wel lopen en het evenement heet de Roparun, met nadruk op run maar dat dekt de lading allerminst. Het is het team van kwartiermakers, fietsers, chauffeurs en masseurs die ervoor zorgen dat de lopers uiteindelijk op de Coolsingel terecht komen. Het enige wat de lopers moeten doen is de ene voet voor de andere zetten. Zo simpel is het.
Aan de voorbereiding gaat maanden van planning vooraf en iedereen draagt daar op zijn manier een steentje bij. De ene regelt vrachtwagens, de andere regelt eten. Weer een ander verkoopt een miljard loten. Enzovoort, enzovoort.
Na een avond vol jolijt met Nelli Cooman, Bas Nijhuis en Grease was het op zaterdagmiddag tijd om te vertrekken. De starttijd was om 14:20 en door een niet goed doorgekomen wijziging was onze snelheid op 11,5km/h gezet terwijl een stukje langzamer realistischer zou zijn. Aan de andere kant wil je ook niet te vroeg door de Hoeksche Waard heen want dan staat er nog geen kip op straat. We besloten het zo te laten en mikten erop dat we twee etmalen later wel weer in Rotterdam zouden zijn. Menno en ik hadden Wim beloofd een interview te geven dus zaten we op een warme zaterdagmiddag in een studio ons verhaal te doen met een lach en een traan.
Thunderstruck
Uit de boxen klonk ons aangevraagde nummer ‘Thunderstruck’ van AC/DC. Een nummer waar je keihard ‘Sander’ op kan zingen want hij was toch de man die de kern van dit team ooit bij elkaar bracht in team Gers. De rest van de mensen hebben we geronseld in onze vrienden- en kennissenkring al heet dat bij team Jatogniettan geen ronselen maar inluizen.
Het was alleen een beetje jammer dat het nummer gedraaid werd ná onze start. Ik denk niet dat startloper Walter de gitaarsolo van Angus Young gehoord heeft. Die was allang vertrokken met Sandra en Pascal als fietsers aan zijn zij. Brigitte complementeerde het startende viertal. In de verte trokken Novanyo en Bastiaan een sprint naar hun busje om Jan en Frank vier kilometer verderop te brengen. Daar zou het grote aftikken beginnen.
Team B at, wachtte en reed uiteindelijk richting Winterswijk, de plek van de eerste wissel. Het was warm die zaterdagmiddag dus een ijsje ging er wel in. En laat er nu net een grote gele M in de buurt van de beoogde wisselplek zitten. Een praatgraag meisje met panteroortjes vertelde in vijf minuten een nogal complexe gezinssituatie en in de verte zat team 112 achter het hek van de plaatselijke brandweerkazerne te zonnen. Winterswijk was voor veel teams een wisselplek.
Pascal, Sandra en Walter kwamen de hoek om en niet veel later het busje ook. Etappe 1 zat erop. Nu was het, na het socializen, onze beurt om op pad te gaan. Deborah keek even een paar wissels de kat uit de boom en het treintje liep soepel. Door de mooie omgeving van de achterhoek waar naarmate de avond vorderde de plaatselijke jeugd met bier onder de snelbinders voorbij kwam fietsen. Die gingen brommers kiek’n, een activiteit waar tijdens de Roparun geen tijd voor is. Er moet gelopen worden.
Zonsondergang
We gaan naar Doetinchem richting Zevenaar en komen langs boerderijen en uitgestrekte akkers. Veel interactie met de weinige mensen langs de kant van de weg is hier niet. De Roparun is hier nieuw en vol verbazing kijken sommigen naar de bonte stoet lopers en fietsers die gestoken in lichtvestjes voorbijkomen. Een man in een scootmobiel vraagt waar dit voor is. Als ik antwoord dat het de Roparun is krijg ik een afgemeten ‘ow’ als reactie. Ik moet er wel om lachen en de eerlijkheid gebied me te zeggen dat je in Noord-Frankrijk ook door uitgestorven dorpen komt. Het maakt de schitterende zonsondergang niet minder mooi.
In Zevenaar heeft team A gerust op de parkeerplaats van een voetbalvereniging waar we spontaan de kleedkamers en douches mogen gebruiken. Ook dat is de Roparun, improviseren en gastvrijheid als men eenmaal weet waar we het allemaal voor doen.
Als ik, voor mijn gevoel na vijf minuten, wakker word gemaakt zijn Peter en Menno gestoken in Lederhosen wat het startsein betekend voor een ‘Duitse’ etappe. Vijf uur lang schlagers gelardeerd met een mopje Rammstein en wat Deutsche Welle. Warum nicht. Het aftikken gebeurt in Wijchen en de stemming in Team A is opperbest. Ze gaan ook best hard.
De zon komt op, de vogels worden wakker en wij lopen richting Sevenum. De volgende provincie op onze tocht. Een tocht die langs veel gehuchten gaat waar Sandra en ik de afgelopen jaren in huisjes een weekendje met vrienden en familie weg zijn geweest. Veulen, Leunen, Stevensbeek. Ik herken veel plekken tijdens deze etappe.
En na een rookworst, niet in Bertry maar in Horst, lopen we Sevenum in en blijkt onze wissel op exact dezelfde plek te zijn als tijdens de vorige (aangepaste) Roparun. Ook toen bleven we, door Corona, in Nederland.
In Sevenum treffen we een opgeladen Team A aan. Ze hebben zelfs tijd gehad voor een bak koffie op een terras. De wissel vindt plaats op een rode loper en door de drukte in Sevenum zijn we zo langs een checkpoint gelopen zonder deze af te tekenen. Kan gebeuren en blijft zonder gevolgen.
In Sevenum slapen we bij een tuinder en alle weersvoorspellingen kwamen uit. Het begon met regenen en de bedjes werden verplaatst naar de schuur van de tuinder. Ondertussen werden mijn ledematen wel wat strammer en ik was blij dat Ilona me op de weg hield en Astrid deed hetzelfde bij Saskia en Deborah. Het thema deze etappe was Miami Vice/80’s en muzikaal was dat stukken beter.
De zondvloed
Na een broodje met ei was het alweer tijd om naar Eindhoven te gaan. En onderweg werd het weer slechter en slechter. We hadden medelijden met Team A maar ook met onszelf. Het beloofde een natte dag te worden. En zo geschiedde.
Vanaf onze wissel in Eindhoven, niet veel later volgde op het nieuws het bericht dat mensen in Zuidoost Brabant binnen moesten blijven, kregen we regen. Heel veel regen. Na de finish zei ik gekscherend dat er zoveel water op straat lag dat de dieren al in paren stonden te wachten op de Ark van Noach en daar was niets van gelogen.
Saskia en Richard waren als trailers in hun element qua plassen stampen, mij ging het iets minder soepel af. Ik moest werken voor iedere kilometer. Na de Lansingerlandrun kreeg ik Corona en daarna ging het hardlopen me wat minder af. Tel daar een paar Europese uitwedstrijden én een vakantie in Griekenland bij op met souvlaki, Mythos en ouzo. Enfin, het viel me soms niet mee. Maar dat komt denk ik ook omdat je weet wat je te wachten staat. Tijdens mijn eerste Roparun was alles een verrassing.
Wat ik niet wist wat ons te wachten stond was een gratis overnachting bij Europarcs. Team A stond op een dusdanige kloteplek dat Nikki en Johan op zoek zijn gegaan naar een alternatief. Dat bleek een soort personeelshuisje te zijn op een vakantiepark waar wij volledig en Team A gedeeltelijk gebruik van konden maken. Warm slapen en patat met frikandel. Of eigenlijk friet want we waren nog in Brabant.
Wakker worden, eten en gemasseerd worden en op naar de wisselplek bij Etten-Leur. Team A had écht hardgelopen en enorm veel teams ingehaald en kan op weg naar het zwembad in Halsteren dat altijd als een soort baken tijdens onze Roparuns fungeert. Eenmaal in Halsteren kun je douchen en zwemmen en de wetenschap dat er daarna nog minder dan 100 kilometer te gaan is.
Het eerste deel van onze etappe naar Halsteren toe was nogal saai. Langs een industriegebied, door een woonwijk in aanbouw waar we even dachten van de route af te zijn richting Roosendaal. Daar was gelukkig wel wat (dronken) volk op de been. Niet zo gek want het was inmiddels drie ’s nachts.
Na een paar goodiebags in Roosendaal kwam Ossendrecht op de borden te staan. En Ossendrecht is een normale doorkomstplaats. De afstand naar Ossendrecht (en naar Halsteren) was op de borden en Google-maps verder dan gedacht en een korte berekening leerde dat wij als organisatie een foutje hadden gemaakt. De etappe zou langer zijn en dat konden we ons Team B niet aandoen.
De zegetocht
Er werd gebeld met de kwartiermakers en zoals het de Roparun betaamd werd er een oplossing gevonden. Team A zou richting Bergen op Zoom komen en een aantal kilometers van ons erbij nemen in hun run-bike-run van Halsteren naar Numansdorp.
In het zwembad was het even zwemmen, douchen en slapen om niet veel later, door Sandra, wakker gemaakt te worden. Het was tijd om op pad te gaan naar Numansdorp. De laatste wissel, de laatste etappe. Een etappe die doorgaans heel feestelijk is maar die door de meldingen van buienradar ook zijn schaduw vooruitwierp. Hoeveel regen zou er vallen?
Best veel. De zegetocht door de Hoeksche Waard is altijd een van de hoogtepunten van de Roparun. Bij mooi weer staan de straten vol met mensen. Maar het was helaas geen mooi weer maar toch stonden er nog genoeg mensen op ons te wachten. Familie, vrienden en totale onbekenden gaven ons applaus en een beetje vleugels. We wilden niet te laat op de Coolsingel dus er werd weer flink doorgelopen.
Door de tunnel, richting Barendrecht en uiteindelijk de A15 over Rotterdam in. Langs De Kuip en toen was daar de finish. Waar nieuwe loper Walter mocht starten daar mocht nieuwe loper Deborah finishen. Terecht want beiden deden het uitstekend. Op de Kop van Zuid weer veel vrienden, familie en supporters en ook heel veel wind. Koud en nat werden de fietsen aan de hand genomen en liepen we over de Erasmusbrug richting Coolsingel. Dennis kwam met bier en Menno en ik moesten weer zo nodig de getapte jongens uithangen in de studio van Roparun TV. Medailles, anjers, bier en bittergarnituur markeerde het echte einde van deze 530 kilometer.
Wat een uitslover ben ik toch ook. Zie fragment hier (klikkerdeklik).
Vanuit de grond van mijn hart wil ik iedereen bedanken voor dit avontuur. Familie, donateurs en sponsors maar vooral mijn teamgenoten Pascal, René, Richard Kloos, Richard Scheenjes, Brigitte, Deborah, Frank, Patric, Jan, Saskia, Walter, Leo, Warren, Johan, Ilona, Astrid, Bastiaan, Novanyo en Peter.
Mijn partners in crime Menno en Nikki zonder wie we dit nooit voor elkaar hadden gekregen en dikke liefde voor Sandra die haar eerste Roparun lachend op de fiets onderging. Wanneer is het weer Pinksteren?
Lansingerland Run 2022
Hardloopwedstrijden die dwars door het gebied gaan waar je normaal ook al bijna wekelijks een rondje doet. Dat doet wat met mijn motivatie. En dat was ook de reden dat ik me in eerste instantie niet had ingeschreven. Maar Sandra vond een startnummer ter overname en zodoende bevond ik me zondag rond het middaguur op het plein bij Westpolder.
Na de drukte van de eerste kilometer kon ik mezelf in de Groenzoom redelijk uit de groep wurmen en mijn eigen tempo bepalen. Vanaf dat moment lag iedere kilometertijd onder de vijf minuten per kilometer. Ik vroeg me af hoe lang ik dat vol kan gaan houden want de laatste (echt) lange duurloop was de marathon in oktober. Het viel me niet tegen met een tijd onder de 1:43 werd ik 162e totaal en negende vrouw. Maar dat laatste kwam vooral omdat het overgenomen startnummer van een vrouw was, niet omdat ik transgender ben.
De vierde keer Rotterdam
In het startvak naast met staat een lantaarnpaal. Niet eentje waar je in een dronken bui tegenaan gaat pissen maar een levende lantaarnpaal. Althans, de lantaarnpaal bestaat nu nog uit drie delen: een loper, de paal die hij zometeen via een soort bretels om zijn lichaam doet en het onderstel. Later lees ik in de krant dat het gevaarte zo’n 27 kilo weegt en dat de loper in kwestie er ingeluisd is door zijn maten. Hij zal dit jaar de Rotterdamse marathon als lantaarnpaal gaan volbrengen.
Ik vond hem grappig.
Zelfs zonder de 27 kilo weet ik dat de marathon zwaar gaat worden. Het is gewoonweg een afstand waar je niet mee moet spotten. De meeste twijfels zitten (behalve een gebrek aan een goede looptechniek) bij mij aan het gebrek aan 30+’ers richting mijn zevende marathon. Lange afstanden lopen in warm weer is simpelweg niet mijn ding en toen de 35 kilometer testloop op het programma stond was ik op pad voor de Roparun. Ik zal het met een flink aantal 20+’ers en twee keer dertig moeten doen.
Wandelend naar KPN in de ochtend. Anderhalf uur later stond het hier vol met mensen.
Een voordeel is echter wel dat ik mijn beste twee marathons in het najaar liep. De kustmarathon, een van de zwaarste marathons in Nederland, in 2019 in een tijd van 3:58:58. En mijn PR op de tisvoorniks-marathon in 3:38:28. Het koelere weer ligt mij beter ondanks dat de marathons toch wel dicht op de grote vakantie liggen, een vakantie waar er gewoon genoten moet worden en ik de biertjes niet laat staan. Van te voren liet ik al doorschemeren dat ik ergens rond de 3:45 door wilde komen. Dat leek me wel realistisch.
Op de Schiedamsedijk was het wachten tot de laatste tonen van het ‘you’ll never walk alone’ wegstierven en de eerste lopers weggeschoten werden voor hun 42,195 kilometer richting de finish op de Coolsingel. Ikzelf stond in starwave twee dus moest nog even wachten op mijn start maar om 10:07 was het zover. Rustig de Erasmusbrug over en oppassen dat er niemand op je hak loopt.
Het grootste deel van de route speelt zich af op Rotterdam-Zuid: langs De Kuip richting het 10 kilometerpunt en dan via IJsselmonde naar het Havenspoorpad waar de sponspost bemand werd door vrijwilligers van de Kieviten een welkome verfrissing bood. Op kilometer zes had ik nog even snel een bosje opgezocht om een liter of wat aan gedronken water en isotone sportdrank te lozen.
Op naar het keerpunt op de Slinge en het 20 kilometerpunt als je Ahoy net gepasseerd bent. Aan de laan op Zuid lijkt geen einde te komen voordat je voor de tweede keer de Erasmusburg mag bedwingen. Op dat moment had ik mijn race in blokken van 5 kilometer opgedeeld. Per 5 kilometer even bij de waterpost stoppen, wandelend wat drinken en weer verder. Op deze manier kon de hartslag ook weer even zakken. Na de Erasmusbrug komt het gemene tunneltje bij de Blaak waar de kubuswoningen in de verte aangeven dat je het 30 kilometerpunt gaat naderen. Een mooi punt omdat je dan wel redelijk kan inschatten hoe lang je er over gaat doen.
Het is ook het punt waar je de lopers aan de andere kant ziet lopen die al bijna klaar zijn. In het bos wordt het voor iedereen bikkelen. Ik hield het tot kilometer 33 vol maar toen kreeg ik een steek in mijn zij en moest ik weer even piesen. En als je eenmaal stilgestaan hebt is het lastig om weer in het ritme te komen en begin je de pijntjes te voelen. De laatste tien kilometers gingen beduidend langzamer ondanks dat iedereen ‘JEROEN, KOM OP!!’ in je oor aan het schreeuwen was.
Na het bos de kwam de drukte van de stad weer en dan eindelijk, eindelijk de Coolsingel op. Een vuist in de lucht, een brede grijns en het stilzetten van het sporthorloge. Finishtijd 3:48:26 en dus tevredenheid bij mij. Met pap in de benen mijn medaille in ontvangst nemen en met koptelefoon op en luisterend naar Feyenoord wandelend terug richting het kantoor van KPN aan de andere kant van de Maas. Toen ik eenmaal klaar was met omkleden en een massage hoorde ik via Rijnmond dat Malacia de 2-3 scoorde. Een mooi eind van een mooie dag.
Mensen die er fris en fruitig uitzien na een marathon zijn niet, ik herhaal niet, te vertrouwen.
Op de lokale televisie
Ik mocht wat komen vertellen over de afgelopen Roparun met team Jatogniettan.
Roparun 2021, de triple of tri-pél met team Jatogniettan
Op een winderige zaterdagmiddag bevind ik mezelf op het parkeerterrein van de Limburgse omroep L1. Blijkbaar gebeurt er zelden iets in onze meest zuidelijke provincie want het gebouw maakt een uitgestorven indruk. Iets verderop zijn nog net de lichtmasten van de Geusselt zichtbaar. Een stadion waar ik mooie herinneringen aan koester vanwege een tropische dinsdagavond in 1993. Maar we zijn hier niet voor het voetbal, we zijn hier voor de Roparun.
Het A-gedeelte van ons team is iets na het middaguur vertrokken vanaf het Pinkpopterrein in Landgraaf. Dankzij alle Corona-maatregelen zat een normale editie met Pinksteren er, net als vorig jaar, niet in. Het feit dat het terrein waar we gestart zijn bekendheid dankt aan een festival dat doorgaans met pinksteren gehouden wordt is een mooie speling van het lot.
We streken na maanden van voorbereiding op vrijdagmiddag neer in een klein dorpje niet ver van Landgraaf vandaan. Op een camping waar de haan, maar vooral de kerkklok, ons behoorlijk uit de slaap hield. Daar hielp geen bier en BBQ tegenop. Het was er voor de rest zo donker en zo stil dat de meesten van ons het al rond 21:00 uur voor gezien hielden. We wisten wat ons te wachten stond: namelijk een rondje van ruim 300 kilometer door Limburg en Brabant heen.
Tegenover het parkeerterrein van L1 treffen we de laatste voorbereidingen voor ons vertrek. En als Menno, Brigitte en Richard in zicht komen is er de eerste wissel, nadat Saskia onder luid gejuich was gestart. Een korte high-five en boks en wij gaan op pad. Team B bestaat uit Pascal en Lisette als fietsers. Richard en Peter zijn de chauffeurs en Gert-Jan, Frank, Jan en ik lopen. In die volgorde. We hebben afgesproken om telkens 1500 meter per loper te rennen. Zodoende hebben de chauffeurs ongeveer 8 minuten de tijd om die 1500 meter te overbruggen en een plek te zoeken waar de bus mag staan. In de berm parkeren is verboden dus heel soms loop als loper iets meer, en minder vaak loop je iets minder. Maar de mannen achter het stuur werken samen als een klok en iedere 1500 meter is het busje binnen zicht. Pascal wijst de weg op de fiets en Lisette zorgt voor de veiligheid als achterste fietser en bedient de muziek en zorgt voor de gesprekken.
NEIN NEIN NEIN
We komen langs lelijke laagbouw op industrieterreinen maar ook door de prachtige Maasvallei. Door het vestingstadje Stevensweert waar in de weilanden de runderen ons aanstaren en we even verderop appels van de lokale bevolking krijgen. Bij Maasbracht steken we, als de avond valt, de Maas over. Aan de andere kant zien we de lichtjes van Wessem en hier krijg ik wel weer het Roparun-gevoel. De dansende lichtjes van de andere teams in de verte, busjes die je voorbij rijden en plaatsen waar ik nog nooit geweest ben.
In Grathem is een van de wisselpunten die we een paar maanden geleden al bezocht hebben. In een minutieus bijgehouden draaiboek van Menno (wat zouden we zonder hem moeten?) staat alles beschreven. Wanneer de lichtvesten aan moeten, welk eten we meenemen en waar we slapen. En het hele team weet: na Grathem gaan we in Geldrop slapen. Vlakbij het huis van Nikki haar vader die een frietkot, toiletten en douches voor ons heeft geregeld. We komen in een gespreid bedje terecht dankzij onze kwartiermakers, en onze masseurs houden ons op de been. Zonder hen geen Roparun. Alleen de regen kan ons humeur bederven. En regenen doet het, maar het humeur blijft opperbest. Voornamelijk omdat de voertaal in de bus van team B een soort koeterwaals Duits is geworden en de grappen niet van de lucht zijn.
Brabantse nachten zijn lang
Na een korte (nacht)rust worden we wakker gemaakt met de mededeling dat team A er bijna is. We hebben nog 40 minuten om ons om te kleden, nog even wat te eten en te drinken en op naar het wisselpunt. Daar gaat het bijna mis, maar bijna is niet helemaal. We tikken Dennis af en gaan de koude en natte nacht in. Iets na twaalf uur rennen we langs het Stratumseind in Eindhoven waar de kroegen net dichtgaan. Met het busje geparkeerd en de volgende loper klaar staan we naast een bushalte vol verbaasde en aangeschoten mensen die zich (terecht) afvragen wat we aan het doen zijn.
De Roparun was dit jaar een route met de klok mee (die namen wij) en een route tegen de klok in. Maar de eerste teams die we uit tegenovergestelde richting aan zagen komen zorgden toch voor wat verwarring. Je wilde ze bijna de andere kant op schreeuwen maar het klopte natuurlijk wel.
Na het plaatsje Gerwen kwam er een provinciale weg waar geen einde aan leek te komen. Langs boerderijen met blaffende honden en villa’s met gigantische oprijlanen. Het enige wat er nog aan ontbrak was een opname van Undercover langs de kant van de weg. We waren stiekem al aan het wachten op Ferry die in vet Brabants een liquidatie aan het uitvoeren was. Het was een lange etappe maar we waren van te voren al gewaarschuwd. Brabantse nachten zijn nu eenmaal lang.
In Sevenum was het wisselpunt. Op een dorpsplein voor de Aldi stond team A te stuiteren om weer weg te mogen gaan. Op pad voor een iets te lange etappe. Wij reden richting het stadion van VVV waar ze een Bertry-achtige sfeer wilden opwekken met rookworst en chocoladebroodjes. Door het weer kwam die sfeer er niet echt in. Maar de rookworst en een bakkie thee smaakten opperbest.
De volgende slaap en wisselplek was in Susteren. We hadden een mooi veld gevonden op het parkeerterrein van het station. Want je kunt eenvoudig weg niet overal je tenten opzetten. Met dichtslaande deuren, een aggregaat dat aangaat en gepraat van het team moet je simpelweg rekening houden met anderen. Maar mijn hemel, wat kwamen er een boel treinen langs station Susteren. Als je had gezegd dat we naast een rangeerterrein hadden geslapen had ik het ook geloofd. Maar niet miepen, we hebben zelf voor deze plek gekozen.
Landgraaf
Door de lengte van de etappe van team A hebben we meer dan genoeg tijd voor wat eten, slaap en massages. En als team A in zicht komt klinkt er gejuich en mogen wij op pad. Team A is klaar en kan (heel even) genieten van hun welverdiende rust. Wij zetten koers richting Landgraaf. Via Sittard, Munstergeleen en windraak waar ik een poging doe om Fons en Jeannette te spotten verder richting Brunssum. Vanaf daar is het de laatste 11 kilometer run-bike-run. We hebben twee extra fietsen mee dus er lopen twee lopers tegelijkertijd en de andere twee zitten op de fiets net zoals Pascal en Lisette die aan hun laatste kilometers in het zadel bezig zijn.
We passeren het gebouw van de NATO en daarna komt de Brunssummerheide die bij ons westerlingen vooral bekend staat om de zaak Nicky Verstappen. Er zitten een paar lelijke klimmetjes langs deze heide en we zijn blij dat we in Landgraaf zijn. Nog iets minder dan 2 kilometer en alle teams om ons heen ruiken de stal. Ineens gaat het hard. Buiten het Pinkpop-terrein zie ik Fons en Jeannette alsnog en na een high-five gaan we het terrein op en de finish over waar de rest van het team staat.
Fietsen aan de kant en daarna in de rij om feestvierend onder de symbolische finishboog door te gaan. De Roparunvogel en Nelli Cooman vieren het feestje mee. Een feestje dat in de feesttent op het terrein en daarna in een kroeg, waarvan de eigenaren eigenlijk om 7 uur dicht wilden, voortgezet werd. Het werd een avondje vol gezang, tripels, pizza’s en mistige hoofden de volgende ochtend.
Om in de stijl van Frank te blijven: Roparun 2021, wir haben es geschafft!!!
Eeuwige dank aan (in willekeurige volgorde) Pascal, Richard K, Richard S, Lisette, Jan, GertJan, Jeroen O, Peter, Frank & Saskia, Warren, Leo, Astrid, Walter, Dennis, René, Bastiaan, Brigitte en uiteraard mijn partners in crime Menno en Nikki.
Alle donateuren bedankt en meer dan speciale dank aan Sandra en Bastiaan die weer moesten dealen met al dat Roparun-gedoe. Maar ja, ze waren wel een weekendje van me af 😉
Een (on)zalig plan, Marathon langs de Rotte
Ik hou wel van onzalige plannen. Onzalige plannen kunnen namelijk met een kleine ingreep in zalige plannen veranderen. Je hoeft alleen maar ‘on’ weg te halen. En voor de zomervakantie stond ik zelf nog wel in de ‘on’ stand als het ging om het lopen van een marathon.
Tsja, Rotterdam werd verschoven en uiteindelijk afgelast. Dat zorgde gelijk voor een dip in mijn hardloopmotivatie al bleef ik wel gestaag doorlopen.
Totdat Hanneke op Facebook een herinnering ophaalde aan haar eerste marathon. Enfin, zoals ik normaal gesproken mensen in ons Roparun-team luis, zo luisde ik nu mezelf erin. Een marathon in de achtertuin lopen. Waarom ook niet?
Met dit in het vooruitzicht had ik nog tijd voor twee langere duurlopen. Een naar Rotterdam (25km) die lekker ging en een naar Delft (28km) die resulteerde in veel geploeter. Gewoon op ‘karakter’ dan maar.
Geen al te gekke dingen vooraf maar wel wat stapelen. Je moet toch energie hebben. Ik had een aardige route bedacht. Vanaf de skiberg langs de Rotte en dan bij de A12 keren en aan de andere kant van de Rotte terug richting de roeibaan. Vanaf daar een rondje Zevenhuizerplas en via de Bergse Rechterrottekade richting Crooswijk. Rondje om de plas en terug via de Linkerrottekade naar de Skiberg. Dat klonk als een plan.
Vlak voor de start. Op de achtergrond Wilbert en Monique. Wilbert zou bijna 15 kilometer met ons meerennen. Monique zorgde voor de muziek op de fiets. Met een beetje fantasie leek het op de breaking 2 poging van Kipchoge. Enige wat ontbrak was zo’n kekke groene laser op de grond voor ons.
Daar gaan we. Op naar het tien kilometer punt vlakbij de camping. Nadat Wilbert en Monique koers zette naar huis haakte zwager Marco aan op de fiets. Niet veel later gevolgd door Claudia en Angela. We hadden een heus team om ons heen. Zeker omdat halverwege de hele familie van Hanneke klaar stond met nieuwe versnaperingen.
Vol goede moed langs de Rotte. Na een kilometer of 26 moest ik plassen én begon ik mijn benen te voelen. Dat is dan het begin van het einde want daarna was het sprokkelen van kilometers geblazen. Hanneke liep ijzersterk en die kwam me een paar keer ophalen. Bij mij begon de pijp, ondanks de gelletjes, leeg te raken.
Na het rondje om de Kralingse Plas, waar ik meer moest wandelen dan mij lief was, kwam de eindstreep in het zicht. Hanneke liep een enorm steady 3:48. Ik deed er een kwartier langer over. Niet mijn snelste marathon maar ik was niet ontevreden, plus dat het erg gezellig was. Dat is ook wat waard.
Koning van de Pluympot
Vorige week had ik weinig hardloopinspiratie en liep ik drie keer de Pluympot, een ronde van 3 kilometer. Op strava zag ik dat de Pluympot een zogenaamd segment was. En op segmenten staan ranglijsten.
Het record op de Pluympot lag op 12:10. Dat moest haalbaar zijn. Een paar dagen later liep ik er weer een rondje en toen stond ik tweede. Een idee was geboren, dat kroontje moest ik hebben. Dus op zaterdagmiddag liep ik een kilometer in, deed wat oefeningen en zette mijn horloge aan. De eerste km ging onder de 4 minuten en daarna kom je in het bos waar de GPS niet optimaal is.
Rond de 2km gaf ik mezelf 10 tellen rust in wandeltempo want de biertjes van vrijdag begonnen te tellen. Maar het kroontje was van mij. Best scherp weggezet.
Streep door de plannen
Met nog vier weken te gaan stond de marathon-voorbereidingsteller op ruim 700 kilometer aan training. Daarin zaten twee halve marathons als wedstrijd en een 30 kilometerwedstrijd die ik op duurlooptempo liep. Ik begon/was redelijk in vorm (te raken). Of het voldoende geweest was om mijn 3:38 uit de boeken te lopen zal voorlopig nog wel een raadsel blijven.
De NN Marathon van Rotterdam is uitgesteld tot nader orde en alternatieven zijn er niet echt voor de hand. En als ze er al waren dan gaan deze vast ook van de kalender af. Zijn al die trainingen dan voor niks geweest? Nee, natuurlijk niet. Je loopt voor jezelf en het is een makkelijke manier om fit te blijven. En de Roparun komt er ook nog aan.
Vandaag liep ik mijn eerste ‘na de afgelasting’ loop. Ik moest, o ironie, mijn schoenen ophalen die ik voor de marathon had besteld. Met deze patta’s zou ik op 5 april gaan lopen. Ik kon er de humor wel van inzien. We gaan gestaag door.
