De rook van het vuurwerk zorgde voor een troebel zicht vanaf vak RR toen Mike te Wierik in het strafschopgebied uitgleed. Het moment dat de bal van de voet van Dirk Kuijt verliet leek de tijd een moment stil te staan. Wat volgde is bekend. De dagen erna voelden als een ‘summer of love’ in Rotterdam. Van trots leek iedereen een paar centimeter langer.
Afgelopen woensdag was het exact negen maanden geleden dat Feyenoord de titel pakte. Ik ben benieuwd of de baby’s die op Valentijnsdag in Rotterdam en omgeving geboren worden nog steeds vernoemd worden naar Giovanni, Nicolai en Dirk. Ik vermoed van niet, de vreugde heeft plaats gemaakt voor chagrijn. We, ik in ieder geval wel, hadden er dit seizoen allemaal veel en veel meer van verwacht. Tegen beter weten in blijkt eens te meer.
Aanstaande zondag speelt Feyenoord weer tegen Heracles. Het stadion is, net als zoals 14 mei 2017, uitverkocht want het publiek laat de club niet in de steek. Net zoals we de achttien lange kampioens-loze jaren niet gedaan hebben. Nog elf competitiewedstrijden te gaan en waar we vorig seizoen wedstrijd na wedstrijd aftelden tot de ontknoping kan dit seizoen wat mij betreft niet snel genoeg voorbij zijn. Alles op de beker hoor ik overal. Al wordt dat geenszins een makkie zoals iedereen denkt.
Het chagrijn heeft bij mij ook de overhand gekregen. Zondag staat er een lange duurloop van 30 kilometer op het programma en ik moet me daarna haasten om op tijd in het stadion te zijn. Eigenlijk vraag je jezelf af waarom je jezelf nog zou haasten. Maar het blijft toch je club hé.
Was het alleen maar wat vaker 14 mei 2017. Toen de zon in Rotterdam warmer leek te schijnen dan ooit te voren.
