Een vechtwedstrijd, dat was het. Het fabeltje gaat dat wij Feyenoorders alleen maar van vechtvoetbal houden. Dat is een dom vooroordeel. Wij houden net zoveel van vloeiende aanvallen en een splijtende crosspass. Maar als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat. Met inzet en strijd. En op basis daarvan werd wederom een thuiswedstrijd gewonnen.
Nog een paar dagen en dan ren ik hier een rondje.
De trappen krijgen een nieuw kleurtje. Links is gewassen in een gewoon wasmiddel, rechts in Omo ultra.
En een paar fijne slogans.
Ja, die irritante vlek zit nog steeds in mijn camera. Hier zijn we nog met 11 tegen 11.
Het was moeizaam en niet al te best. De niet zichtbare Elia maakt op wonderlijke wijze de 1-0.
Snoepjes in de kleuren van de tegenstanderT. Annemieke durft.
Even een ‘Lee Towers’ van Gustafson.
Slagroomspuit.
En weer een rode kaart in De Kuip. Zou het het stadion zijn met de meeste rode prenten dit seizoen?
3-0. Over en sluiten.