Vanavond wordt mijn 86e Europese wedstrijd die ik van Feyenoord ga zien. Een hele belangrijke wedstrijd ook. Iets met dood en gladiolen. Tijd om een oud verhaaltje van stal te halen.
Een tijd lang heb ik volgehouden dat de return-wedstrijd tegen PSV in 2002 de mooiste Europese wedstrijd was die ik ooit zag. Toegegeven, als ik de beelden terugzie met die onmogelijke kopbal van Pi-Air in ’the dying seconds’ krijg ik nog steeds tranen in mijn ogen. Wát een ontknoping was dat.
Maar nu, bijna dertien jaar na de winst op Borussia Dortmund, is de UEFA-Cup winst het aller-allermooiste wat ik op voetbalgebied ooit meemaakte. In de dertien jaar die volgden na 2002 haalde geen enkele andere Nederlandse club nog een finale. Iets wat sinds de eerste winst van Feyenoord in 1970 wel ieder decennium het geval was.
Het voetbal is zo veranderd in een geldverslindende machine dat het een utopie is om te denken dat de komende jaren een Nederlandse club een finale van een van de twee toernooien zal gaan halen. Laat staan deze winnen. Dat maakt de prestatie van 2002 nog knapper. Maar mochten we vanavond winnen dan zijn we in ieder geval wel weer een stap dichterbij Warschau.
Mijn eerste Europese wedstrijd zag ik op 1 oktober 1986. Feyenoord werd in het toernooi om de UEFA-Cup gekoppeld aan het Hongaarse Pécsi Munkas. Twee weken ervoor hadden ze met 1-0 in Hongarije verloren. Feyenoord moest dus met 2 goals verschil winnen om een verlenging te voorkomen. Voor mijn gevoel verloor Feyenoord altijd uitwedstrijden in Europa. Een ervaring die ik ook aan de lijve heb ondervonden, uit in Europa heb ik ze vaker zien verliezen dan zien winnen.
Vanuit mijn woonplaats ging ik bij mijn vader achterop de Puch Maxi naar het stadion. Op het fietspad over de Brienenoord zag je de lichtmasten al liggen, als bakens in de verte (!). De brommer werd vastgemaakt aan een lantaarnpaal en voor het stadion was het een drukte van jewelste. Met ruim 26.000 toeschouwers was het op dat moment de bestbezochte wedstrijd die ik tot dan toe meemaakte. We zaten wederom op de Maastribune waar ik een jaar eerder ook mijn allereerste wedstrijd zag.
Ruud Heus haalt uit voor de 1-0 in de 67e minuut. (foto ingescand uit het Algemeen Dagblad van 2-10-86)
Mario Been wordt gevloerd door de Hongaarse keeper. Lars Elstrup kijkt toe. (foto ingescand uit de Voetbal International)
Bij rust stond het nog 0-0 en de tijd begon te dringen. Totdat in de 67e minuut Ruud Heus verwoestend uithaalt en Feyenoord op 1-0 zet. Nog 23 minuten voor een tweede goal maar wel achterin de boel dichthouden, een uitgoal zou dodelijk zijn. Bij het Hongaarse Pécsi speelt ene Antal Roth in de verdediging en die speelde een puike wedstrijd.
Of het op basis van deze ene wedstrijd was weet ik niet maar niet lang na deze wedstrijd kocht Feyenoord Antal Roth (hij speelde ook op het WK van datzelfde jaar) maar een groot succes werd dat niet. Door een veelvoud aan blessures kwam de Hongaar slechts tot 29 wedstrijden voor Feyenoord.
Het duurde tot de 84e minuut voordat Feyenoord de beslissende 2-0 maakt. De in Rotterdam verguisde Hofman maakt deze belangrijke goal en schiet Feyenoord een ronde verder. De loting koppelt de stadionclub aan Borussia Monchengladbach. Een club die we tien jaar later weer tegen zouden komen in Europa. In 1986 verliest Feyenoord met maar liefst 5-1 in Duitsland en ook de wedstrijd in De Kuip werd door de Duitsers gewonnen. Zo kwam er een einde aan mijn ‘eerste’ Europacup seizoen. Er zouden nog vele Europese wedstrijden volgen, maar die ene op 8 mei 2002 blijft het allermooiste. Hopelijk kunnen we vanavond weer een bladzijde toevoegen aan roemruchte wedstrijden in het mooiste stadion van Europa. Ik heb er in ieder geval veel zin an. Hup Feyenoord!
Feyenoord viert feest na de 1-0 met o.a. Molenaar, Van Herpen, Tahamata, Heus en een dolblije Mario Been. (foto ingescand uit de Voetbal International)