Op 10 november 1944 was De Kuip het decor voor een zwarte bladzijde in de geschiedenis van Rotterdam. Tijdens de razzia van Rotterdam werden duizenden mannen in de leeftijd van zeventien tot veertig jaar bijeengedreven op het veld van Stadion Feijenoord. Vanaf de eerste ring hielden de Nazi’s ze onder schot, het stadion als openluchtgevangenis. In twee dagen tijd worden ruim 50.000 mannen op diverse plekken in de stad vastgehouden voordat ze naar de werkkampen in Duitsland gestuurd worden.
Het is niet de eerste misdaad tegen de Rotterdamse bevolking van de Nazi’s. Vierenhalf jaar eerder, op 14 mei 1940, wordt tijdens een kort en hevig bombardement de complete binnenstad van de kaart geveegd. De littekens zijn nog steeds zichtbaar in de stad, volg alleen maar de route van de lichtjes die de brandgrens markeren.
Na het bombardement en de overgave van Nederland ontkwamen ook de Rotterdamse joden niet aan de Endlösung. De deportaties begonnen eind juli 1942 en waren eind juni 1943 voltooid, slechts 13 procent overleefde de verschrikkingen van de concentratie- en vernietigingskampen.
In het nummer ‘De allermooiste rotstad’ van de Hermes House Band wordt gezongen dat we moeten ophouden over de moffen en over de bommen. Het nummer wordt in De Kuip massaal meegezongen. Maar moeten we wel ophouden over hetgeen dat het DNA van de stad wezenlijk veranderd heeft? De verschrikkingen van de Nazi’s mogen nooit vergeten worden.
De afgelopen dagen rondom De Klassieker circuleerden er wat foto’s van spandoeken waarachter een aantal mensen met een gestrekte rechterhand poseren. De groet van een regime dat onze stad zoveel kwaad heeft gedaan. Het is een poging tot provoceren, het uitlokken van reacties.
Maar als je pretendeert echt van Rotterdam te houden is het tijd om eens in de geschiedenisboekjes te duiken en je daarna keihard te schamen. Voor Nazi’s is er namelijk geen plaats in De Kuip.
