Mooie dame

Feyenoord is als een dame op leeftijd, ooit was ze het mooiste meisje van de klas en werd aanbeden door duizenden mannen. Op een show in Milaan schitterde ze en werd ze gekroond tot Europa’s mooiste, daarna volgde de wereld. Van boerenmeid tot wereldster.

Europa’s mooiste was ze al een tijdje niet meer geweest maar op een goede dag kon ze een missverkiezing in Nederland nog wel eens winnen.

Maar met mooi zijn alleen red je het niet. Ze begon zichzelf een beetje te verwaarlozen, gaf geld uit aan de verkeerde dingen en koos dikwijls voor foute vriendjes. Langzaam maar zeker begon het verval ook in haar huis zichtbaar te worden. Het begon met een lekkende kraan maar uiteindelijk hingen ook de keukenkastjes schots en scheef.

Een paar mannen in pak hadden haar beloofd dat ze zich daar geen zorgen over hoefde te maken, ze zou een splinternieuw huis krijgen aan de overkant van de straat. Het moest nog gebouwd worden en was op het oog wat duur maar dan zou ze weer een huis krijgen die bij de statuur van onze dame hoorde.

De huidige partner van de mooie dame is een man op leeftijd. Een man die haar heel even gelukkig maakte maar die haar nu beperkt in haar doen en laten. Het abonnement op de sportschool heeft hij voor haar ogen verscheurd en nieuwe zaken zoals Netflix en smartphones komen het huis niet in, ook geeft hij haar kinderen overal de schuld van.

Nog een paar weken heeft ze tegen zichzelf gezegd. Nog een paar weken en dan gaat ze op zoek naar een jonge vent die haar wel weer gelukkig maakt.

En naar een aannemer die haar oude huis wil opknappen. Wie weet wint ze dan wel weer een keer een missverkiezing.

FC Postduif

Na afloop van een wedstrijd die op het einde nog het meest weg had van een potje op de flipperkast sprong Lutsharel Geertruida uit zijn vel. Hij had willen winnen, net zoals alle Feyenoorders die afgestemd hadden op ESPN. Niemand zag in wat we nu aan een gelijkspel hadden. Trainer Advocaat lachte het voorval weg, hij vond het prachtig dat zijn verdediger zo reageerde.

Minder dan een decennium geleden had De Kleine Generaal ook uit zijn vel gesprongen na een dergelijke wedstrijd, nu lijkt de Hagenaar vooral te berusten in het feit dat zijn clubcarrière nog 8 wedstrijden duurt, al weet je het maar nooit met Dickie. Maar die acht wedstrijden zijn wél cruciaal voor (het voortbestaan van) Feyenoord. Een tweede plaats zie ik niet gebeuren maar zelfs plaatsing voor de conferenceleague wordt nog een hels karwei.

In de pers zijn ze opvallend mild voor Advocaat terwijl het aantal punten na de winterstop geen recht geeft tot een dergelijke behandeling. Het is eenzelfde soort houding die de rest van de oude garde altijd ten deel valt. In de, voor de rest erg vermakelijke, Dickvoormekaar-podcast wordt er nu al wat schamper gedaan over nieuwe trainer Arne Slot. Het is dezelfde toon die clubicoon Van Hanegem aanslaat als het over ‘vernieuwers’ gaat. Die krijgen al snel de naam ‘professoren’ of ‘laptoptrainers’ te zijn. Videobeelden? Joh, waar zijn die nou voor nodig?

Een laptoptrainer lijkt me niet per se een diskwalificatie want zij kunnen tenminste met een laptop omgaan. Tussen een schrijnend gebrek aan geld, een stadiondossier waar iedereen hoofdpijn van krijgt en het dreigende mislopen van Europees voetbal is er weer een nieuwe rel aan het licht gekomen. Hoofd jeugdopleidingen Stanley Brard weet blijkbaar niet zo goed hoe Outlook werkt en probeert achter de rug van zijn werknemers om een nieuwe lichting trainers te lozen, ze zijn té vernieuwend. Dat kon er ook nog wel bij.

Brard communiceert doorgaans blijkbaar per postduif, voor nu zijn er echter wel wat vredesduiven nodig om iedereen weer op een lijn te krijgen. Al is het als vogel zijnde wel gevaarlijk om in de buurt van een een veld vol Feyenoorders te komen, voor je het weet schiet een keeper je uit de lucht en kom je in het clubmuseum terecht. In het museum tussen alle prijzen uit het verleden, en als de club nu niet de sprong vooruit maakt zijn die prijzen het enige wat ons eraan herinnert dat we ooit een topclub waren.

Poster van Pratto

Op de dag dat ik mee zou doen aan een quiz voor alle redacteuren van de Hand in Hand viel het blad van de Kameraadjes, Feyenoords jongste fans, op de deurmat. In ronkende letters stond op de voorpagina wat de kleintjes verderop in het blad konden verwachten. Een diepte-interview met Mark Diemers en wat wetenswaardigheden over Justin Bijlow.

Nu kijken de jongste supporters gelukkig nog onbevangen tegen spelers aan. Zij zijn nog niet gedesillusioneerd door het jarenlang volgen van Feyenoord en alle teleurstellingen die daarbij horen. Voor hen zijn spelers nog échte helden. Al vond ik zelf wel dat de redactie wel de grenzen op had gezocht met de dubbelposter. Hoe verknocht een kind al aan Feyenoord kan zijn, of je ze echt een plezier gaat doen met een poster van Nick Marsman of Lucas Pratto valt te bezien.

Tijdens de quiz van de FSV haalde ik een eervolle vierde plaats. Er waren een paar vragen geweest waar ik een top drie klassering had laten liggen. De eerste goal in de return van de UEFA-Cup finale werd natuurlijk gemaakt door Wim Rijsbergen. En Mike Obiku scoorde een hattrick in Europa tegen Dag Liepaja.

Feitjes die ik ergens wel wist, maar het kwam er niet uit. Wat dat aangaat is een parallel met het huidige Feyenoord wel te ontdekken, al vraag ik me af of de stadionclub mijn vierde plek gaat evenaren.

Over een paar jaar is de man op de poster, waarvan we vandaag te horen kregen dat ie ook gewoon naar huis mag gaan, een quizvraag geworden. Wat is de slechtste Feyenoord-spits die we nooit zagen spelen. Of hoeveel speelminuten maakte Lucas Pratto in Feyenoord 1. Zijn bijnaam zal echter voor eeuwig in het collectieve geheugen van Het Legioen geprint staan.

De poster van de stoer in de camera kijkende El Oso bewaar ik keurig tussen alle andere Feyenoord parafernalia in dit huis. Dit gaat een collectorsitem worden. Heb ik Marsman als mooie bonus erbij. Als herinnering aan een rampseizoen in wording.