MR18, hoe sta ik ervoor?

Over 39 dagen sta ik, volgevreten aan pasta en pannenkoeken, aan de start van de Rotterdam Marathon. En aangezien we toch met cijfertjes bezig zijn een overzicht waar ik op dit moment sta. Op zondag 10 december ploegde ik door de sneeuw richting Bergschenhoek om daarvandaan mee te kunnen rijden richting de Bruggenloop. Dezelfde sneeuw zorgde ervoor dat ik, als een soort pinguin, weer rechtsomkeert kon maken voordat ik in Bergschenhoek was aangekomen. Het evenement ging niet door als zag ik dat pas na drie kwartier wandelen. 

Gezien mijn vorm (en blessure aan mijn scheenbeen) was ik niet in staat geweest om ook maar enigszins in de buurt van mijn tijd uit 2016 te komen. In 2016 was de Bruggenloop een soort openbaring voor me. Dat ik in staat was om 15 kilometer lang 4:30/km vol te houden had ik tot die tijd niet verwacht. 

Op social media kwamen op de besneeuwde zondag foto’s voorbij van andere lopers die de vijftien kilometer glibberend en wel voor hun eigen rekening namen. Zelf kroop ik met mijn dekbed op de bank voor een middagje Netflix, Feyenoord was immers ook nog eens afgelast en ik was steenkoud terug gekomen. 

Een week later werd er wel weer gelopen. In Bleiswijk stonden bijna honderd Kieviten klaar voor de eerste marathontraining. Wat eerder dan andere marathongroepen werd er afgetrapt voor zestien weken lang hardlopen richting de bekendste marathon van Nederland.

Vanaf die zondag in december liep ik tot nu toe 460 kilometer hard. In vergelijking met andere lopers zijn dat veel kilometers al zie ik ook bij genoeg andere mensen dat ze er al meer kilometers op hebben zitten (leuk hé, dat Strava). Ieder heeft zijn eigen voorbereiding, en zijn eigen doel. Of er deze week nog gelopen gaat worden waag ik te betwijfelen. De vorige weken waren Sandra en Bastiaan ziek en lang leek ik de dans te ontspringen. Maar de laatste twee dagen heb ik rubberen benen. Het griepmonster probeert ook mij te pakken te krijgen. En dan kun je beter maar even pas op de plaats maken. Hardlopen met griepverschijnselen is niet aan te raden.

Maar ik heb nog negenendertig dagen dus. En dan kan ik me beter nu niet echt topfit voelen dan op zondag 8 april. Vooralsnog is mijn doel om binnen de vier uur te finishen. Ik ben van plan om weg te gaan op een gemiddelde snelheid van  5:15-5:19/km wat een eindtijd van 3:45 zou moeten opleveren. Maar realistischer is om ergens tussen de drie uur vijftig en vier uur binnen te komen. Zo’n snelle loper ben ik nou ook weer niet. En ik waag te betwijfelen of ik dat over negenendertig dagen wel opeens ben. 

De Rotte, hoeveel voetstappen heb ik daar inmiddels wel niet liggen?

Groep B, afgelopen zondag zonder dames. Het ging vooral over voetbal.

Feyenoord vs PSV, een wedstrijd die geen wedstrijd was

De stapel is zelfs nog gegroeid sinds vorige week.

Zelfs bijgeloof werkt niet meer.

(een type) Dirk, hij wordt node gemist.

De Euromast staat er kranig bij.

De protesten, de spandoeken. Prima allemaal, maar moet er bij ieder tegendoelpunt liedjes als ‘red de Kuip’ gezongen worden? Het bracht allerlei herinneringen aan een periode vol protesten naar boven met als dieptepunt een massa-arrestatie en politie met getrokken pistolen in het Maasgebouw. Een periode vol met chagrijn en dramatische wedstrijden. 

Zoet wil graag bij Feyenoorders staan.

Een dramatische wedstrijd. Met een onbegrijpelijke op- en instelling.

Tsja.

Harde cijfers. Feit is dat je na 25 wedstrijden pas 12 keer gewonnen hebt en maar liefst zeven nederlagen. En daar komen er nog wel een paar bij. Want dit elftal is het compleet kwijt.

Of kon de nederlaag nog voorkomen worden?

Dramatisch.

Nog voor het laatste eindsignaal was het stadion al behoorlijk leeg. Ik kon het ze niet kwalijk nemen.

 

 

Rondje(s) Rotte

Afgelopen zondag stond de langste duurloop tot nu op het programma. Dertig kilometer verdeeld over zes rondes langs de Rotte. Met veel teamleden was het nog een soort van gezellig ook 😉

Nee, zonder gekheid. Zulke lange stukken in mijn eentje rennen daar ben ik niet voor in de wieg gelegd. Dát afzien komt wel op 8 april.

Feyenoord vs Heracles, ongeveer 9 maanden later

Iets minder spanning, iets minder sfeer en een iets mindere wedstrijd. Maar laten we het positief houden.

Het voorplein in een schitterend voorjaarszonnetje.

Van Persie voor het eerst in de basis na zijn terugkeer.

Een aftrap en huddle die nu wel zichtbaar is tegen Heracles.

Rommelig en erg matig.

Zagen ook de beleidsbepalers.

Een Feyenoord-wijsheid is: ‘hebben de duiven op het veld vrij spel, nou dan weet je het wel’.

Dan maken we gewoon nog een keer een foto van een lichtmast joh.

Schitterende goal in de tweede helft. Daarna was het af en toe nog billenknijpen.

RVP bedankt GIO. 

En dat was het wel weer.

 

Huize avondrood

Er steeg een luid gejuich op toen Robin van Persie in de thuiswedstrijd tegen Ado Den Haag begon met warmlopen. De Haagse aanhang zong pesterig ‘ouwe lul’ en de routinier lachte zijn tanden bloot. Een paar dagen ervoor had hij zijn rentree gemaakt op een ondergrond waar slechts weinig beesten zouden kunnen overleven. Het gebrek aan gras in de Galgenwaard zou een Giro 555 actie rechtvaardigen.

Zelfs in de korte speeltijd die hem gegund werd drukte Van Persie in Utrecht zijn stempel op de wedstrijd. Al had hij, dat moet gezegd worden, de winnende treffer moeten maken. In tientallen columns en beschouwingen hoorde ik dat Van Persie geen Kuijt was. En Kuijt geen Van Persie.

In Nederland zijn we slecht in het omgaan van mensen die hun hoofd boven het maaiveld uitsteken. Hele volksstammen zitten zich voor de televisie te verkneukelen als het weer eens mis gaat tijdens het songfestival of de kwalificatie voor een voetbaltoernooi. Een collectief ‘zie je wel’ wordt er vanuit rijtjeshuizen verzucht als het misgaat. Voornamelijk door mensen die nog geen twee noten zuiver kunnen zingen of vijfhonderd meter hard kunnen lopen zonder aan het zuurstof te moeten.

Ongeveer tegelijkertijd met de terugkomst van Van Persie, die ook gewoon zijn zakken had kunnen vullen in de ‘zandbak’, tekende Tim Cahill een contract bij Millwall. Cahill, 38 inmiddels, komt binnen als een held en niemand twijfelt aan zijn gedrevenheid. Hij gaat zijn voetbalpensioen in Londen nog even uitstellen.

De laatste minuten van zijn warming-up bleef Van Persie steeds dichter in de buurt van het vak waar de trainers zich mogen bewegen. Alsof hij bang was dat Gio hem zou vergeten. Iets wat mij tijdens het minutenlang toezingen van nummer 32 vrijwel onmogelijk leek.

Bij de eerste balcontacten in zijn eigen Kuip etaleerde Van Persie zijn klasse, als werd dit niet door al zijn teamgenoten begrepen. Nee, Van Persie is geen Kuijt. Hij zal niet achter iedere bal aandraven als een jonge labrador. Maar met elf Vilhelna’s win je geen wedstrijd en met elf Kuijt’s en Van Persie’s ook niet. Maar laat De Kuip het komende anderhalf jaar fungeren als huize avondrood voor ‘opa’ Van Persie. Ook in bejaardenhuizen heb je altijd wel een ‘ouwe lul’ die op het groene laken de jeugd nog een lesje kan leren.

Succes tegen Heracles

De rook van het vuurwerk zorgde voor een troebel zicht vanaf vak RR toen Mike te Wierik in het strafschopgebied uitgleed. Het moment dat de bal van de voet van Dirk Kuijt verliet leek de tijd een moment stil te staan. Wat volgde is bekend. De dagen erna voelden als een ‘summer of love’ in Rotterdam. Van trots leek iedereen een paar centimeter langer. 

Afgelopen woensdag was het exact negen maanden geleden dat Feyenoord de titel pakte. Ik ben benieuwd of de baby’s die op Valentijnsdag in Rotterdam en omgeving geboren worden nog steeds vernoemd worden naar Giovanni, Nicolai en Dirk. Ik vermoed van niet, de vreugde heeft plaats gemaakt voor chagrijn. We, ik in ieder geval wel, hadden er dit seizoen allemaal veel en veel meer van verwacht. Tegen beter weten in blijkt eens te meer.

Aanstaande zondag speelt Feyenoord weer tegen Heracles. Het stadion is, net als zoals 14 mei 2017, uitverkocht want het publiek laat de club niet in de steek. Net zoals we de achttien lange kampioens-loze jaren niet gedaan hebben. Nog elf competitiewedstrijden te gaan en waar we vorig seizoen wedstrijd na wedstrijd aftelden tot de ontknoping kan dit seizoen wat mij betreft niet snel genoeg voorbij zijn. Alles op de beker hoor ik overal. Al wordt dat geenszins een makkie zoals iedereen denkt. 

Het chagrijn heeft bij mij ook de overhand gekregen. Zondag staat er een lange duurloop van 30 kilometer op het programma en ik moet me daarna haasten om op tijd in het stadion te zijn. Eigenlijk vraag je jezelf af waarom je jezelf nog zou haasten. Maar het blijft toch je club hé.

Was het alleen maar wat vaker 14 mei 2017. Toen de zon in Rotterdam warmer leek te schijnen dan ooit te voren.

Dat viel nog niet mee

De vrijdag voor de boottrip liep ik nog een redelijk snelle tien kilometer. Tussen al het duurlopen door moet er ook gas gegeven worden.

Dat viel dus wel mee. Iets zwaarder waren de 25 kilometer die ik zondag samen met Hanneke liep. Gelukkig niet alleen want dat trek ik echt niet op dat soort hele lange afstanden. Het was misschien iets te kort en iets te snel maar ondanks twee korte nachten op de boot was niet helemaal uitgeteld na afloop. Aanstaande zondag dertig kilometer op het programma. Dan komen we echt in de buurt.