Maand: september 2014

Eind jaren ’80 was niet de beste tijd om een Feyenoord-supporter te zijn. De resultaten op het veld liepen niet in de pas met de verwachtingen die buiten het veld gecreëerd waren.  In het seizoen 1987-1988 eindigde Feyenoord als zevende en greep de club naast Europees voetbal.

In mijn eerste seizoen als seizoenkaarthouder (daar schreef ik ooit dit vierluik over 1, 2, 3 en 4) bleven de confrontaties met clubs uit het buitenland beperkt tot de vriendschappelijke wedstrijden tegen Aberdeen en Real Madrid op het AD-toernooi. Mede door een uitblinkende Wlodi Smolarek won Feyenoord haar eigen toernooi waarna de club een advertentie in de krant plaatste met als titel “Feyenoord terug aan de top”.

Vergeleken met het seizoen ervoor werd er progressie gemaakt alleen was de vierde plaats niet hetgeen wat iedereen rondom de club had verwacht. Het seizoen erna met Pim Verbeek (en Gunder Bengtsson) aan het roer verliep helemaal dramatisch.

1987-1988 7^e
1988-1989 4^e
1989-1990 11^e
1990-1991 8^e

Eindklasseringen eind jaren ’80. In 1991 won Feyenoord wel de KNVB beker.

Ondanks dat ik in Rotterdam (het chique Hillegersberg) op school zat was het aantal supporters van onze aartsrivaal helaas meer dan behoorlijk op de Toorop. Of het waren mensen die, omdat ze wisten dat ik voor Feyenoord was, gretig gebruik maakte van de rode lap voor deze stier.

Een matig gevulde Kuip begin jaren ’90. (foto uit eigen collectie).

Deze periode was voor een Feyenoorder in de puberteit behoorlijk zwaar. Behalve een handjevol getrouwen was bijna niemand écht voor Feyenoord bij mij op school.  Bij nederlagen werd mijn club belachelijk gemaakt en beschimpt. “Wat? Ga je naar Feyenoord?, wat moet je daar nou?”

En dat in Rotterdam. De stad die een paar jaar ervoor nog het kampioenschap op de Coolsingel vierde. In die donkere periode voor de club is mijn supportersschap gevormd.

Met het stadion waar nauwelijks meer dan 13.000 man zaten, de hekken, de politiehonden. Het slechte voetbal. De weed-lucht waar je plakken van kon snijden. Een supporterskeet achter Vak-S. Spiering. Puma-shirts, Opel. HCS en Hummel. Bruine stoeltjes en een wanstaltige skybox. Kroketten in de rust en bomberjacks en matjes op de tribune.

Ondanks dat de verwachtingen destijds lager dan nu (“we gaan voor het kampioenschap”) waren moet het nu helemaal een vreselijke tijd zijn voor alle jongens en meisjes die nu voor Feyenoord zijn en op school zitten. Heb je je afgelopen maandag nog kunnen verweren dat Feyenoord wél goed speelde dan nog kreeg je het antwoord “maar wij hebben gewonnen”. Voor de zoveelste keer, weer een verloren Klassieker, de wedstrijd van het jaar.

Donderdagochtend waren er geen excuses te vinden op het schoolplein. Feyenoord was gewoon k*t. Niks meer en niks minder. Alleen al voor die jonge supporters moet er zaterdag gewonnen worden. Dat ze niet in de verleiding komen om te doen wat ik ooit deed na weer een verloren wedstrijd en pesterijen. Iemand een bloedneus slaan. Al zou dat zelfs op kantoor wel eens lekker opluchten…..

Op 20 augustus 1989 stond ik op het veld van De Kuip. Niet als eerste maar pas toen honderden andere supporters bezit van het speelveld hadden genomen.  Een paar minuten daarvoor had Fortuna Sittard een 0-2 voorsprong genomen in een matig bezet stadion.

Voor een flink aantal supporters was de maat vol terwijl het pas de derde wedstrijd van het seizoen was. Feyenoord verloor op de openingsdag kansloos van FC Utrecht. Speelde midweeks gelijk tegen Volendam en toen kwam de beruchte wedstrijd tegen Fortuna Sittard.

Waren de verwachtingen zo hoog? Ik weet het niet meer maar ik las destijds iedere letter die over Feyenoord werd geschreven in de krant (een stuk minder dan nu). En nam alle samenvattingen op en keek die tot in den treure terug. Feyenoord was een slapende reus, daar was ik van overtuigd. Maar wie ging die reus wakker kussen? Het (achteraf niet zo) vermogende ICT bedrijf wat op de borst prijkte?

Kroonprins

Ik was (en ben) een held op sokken en kwam pas het veld op toen het gevaar geweken was. De spelers waren de tunnel ingevlucht en de supporters werden op afstand gehouden door de agenten met hun honden. De trainer, Pim Verbeek, was de kroonprins van het trainersgilde maar hij kwam amper uit zijn woorden op deze zondag.

Kroonprins Pim Verbeek tijdens zijn eerste training. Als hij eens wist wat hem te wachten stond.

Support Ons

Het duurde nog een maand voordat Feyenoord zijn eerste wedstrijd won. In Stuttgart, Haarlem, Arnhem en Den Bosch werd niet gewonnen. Tussendoor werd FC Groningen met veel kunst en vliegwerk op 3-3 gehouden. In shirts met de legendarische opdruk “Support Ons” scoorde Sjaak Troost vlak voor tijd de gelijkmaker als ik me niet vergis.

Dit seizoen zijn er al 12 wedstrijden gespeeld. Slechts twee ervan werden (in blessuretijd) gewonnen. Er zijn websites vol met analyses, meningen en feiten. Het enige feit dat zich stilletjes in mijn hoofd heeft genesteld is dat ik het even helemaal gehad hebt met Feyenoord. Maar dan ook echt helemaal.

Mijn seizoenskaart van rampseizoen ’89-’90

Rampseizoen

Ik heb zesentwintig jaar een seizoenskaart, zag rond de 800 wedstrijden. Reisde half Europa af om Feyenoord te zien spelen. Maar nu is de maat vol, ze kennen de tering genieten. Tot zaterdag in ieder geval want ik zal ongetwijfeld de televisie om 20:45 aanzetten. Tegen beter weten in. En volgende week zit ik gewoon weer in De Kuip. Wat een kutclub is het toch ook, dit hebben wij niet verdiend. Rampseizoen nummer zoveel…..

Gistermiddag om 16:00 uur schreef ik de dikgedrukte woorden op Facebook, het waren profetische woorden:

Je weet gewoon wat er zometeen om 21:05 uur gaat gebeuren hé. In een matig gevuld stadion met nauwelijks geïnteresseerde Spanjaarden en ongeveer 1000 luidruchtige Feyenoorders gaat er binnen 10 minuten een ervaren verdedigerT in de fout en wordt het uiteindelijk 5-0. Met een rode kaart voor een gefrustreerde Manu. Of voor een andere aanvallerT.

Het laatste stukje werd geen waarheid. Gelukkig wisten de spelers zich in te houden tijdens deze kansloze wedstrijd. Er gingen ervaren verdedigers in de fout (alleen de jonge Van Beek haalde achterin een voldoende) en binnen tien minuten lag de bal al in het mandje. Twee dode spelmomenten en 2-0 achter. En niemand die met zijn man meeliep achterin.

Maar toch ga je kijken, en balen dat je er niet bij bent na al die bier en zwembadfoto’s op Facebook. Ook al wéét je wat er gaat gebeuren op het veld.

Het werd geen 5-0 maar dat had het makkelijk kunnen worden. Sevilla was gewoon twee maten te groot. Op het middenveld was Toornstra de beste man en hij had pech bij zijn vrije trap én in de 24e minuut toen Schaken de bal niet goed richting tweede paal gaf (voor de zoveelste keer een slechte voorzet). Daar stond hij helemaal vrij. Voorin liet alleen Manu van zich spreken. Schaken en de andere aanvallers die invielen lieten niets zien.

Wat is het toch ook een ongelooflijke teringclub hé, maar het is wel mijn teringclub. Wij zijn ongeneeslijk Feyenoorder (copyright Robin) dus hup Feyenoord! ‪#‎SevFey‬

Het bleef bij 2-0 en dat was een opluchting. En nu? Zaterdag nog een (drukbezochte?) training en dan zondag De Klassieker. Rutten mag wel wat aan de achterhoede gaan sleutelen. En op het middenveld gewoon met 4 man blijven spelen.

Soms zou je willen dat je gewoon fan van een band was geworden ofzo. Die kunnen dan jarenlang slechte platen maken maar spelen op een concert wel hun ‘best of’.  Feyenoords ‘best of’ ligt alweer een tijdje achter ons. Maar potverdimme, zet zondag nou gewoon dat stapje extra. Gewoon 90 minuten volle bak erop en strijden tot de laatste snik. Doe het voor ons. Voor Het Legioen en de stad Rotterdam.