De traditionele modecyclus behelst ongeveer 20 jaar. De terugkeer van de mat en de snor liet twee cycli op zich wachten. Behalve dan in Den Haag. Maar daar staat de tijd sowieso stil.
Het eerste Feyenoord-elftal waar ik verliefd op werd was het kampioenselftal uit 1984. Een uitzondering daargelaten in de vorm van Johan Cruyff, maar dat was sowieso de vreemde eend in de bijt, waren alle spelers getooid met een snor. Bij de traditionele elftalfoto voorafgaand aan het seizoen is een duidelijke mat zichtbaar Duut, Been, Troost en Houtman.
In het Nederlands klinkt het wat simpel: Mat. De Duitsers hebben daar een schitterend woord voor. De VoKuHiLA. Oftewel Vorne Kurz, Hinten Lang. Met als absoluut stijlicoon Mike Werner van Hansa Rostock.
In 1984 was ik elf en was er nog geen spoor te bekennen van donshaartjes tussen neus en bovenlip. Eenmaal in de puberteit zag ik eruit zoals ongeveer iedereen onder de 20 in De Kuip. Slechts een paar duizend getrouwen bevolkten de tribunes en we zagen er allemaal ongeveer hetzelfde uit. Een paar bordeelsluipers van het merk Ciak, strakke jeans, groen bomberjackie, een snor en een mat.
We zijn meer dan veertig jaar verder en ongeveer iedereen die denkt alternatief te zijn loopt met een snor en een mullet op festivals de gebraden haan uit te hangen. Het zal niet lang duren voordat de bomberjacks ook weer hun zoveelste rentree maken en boordeelsluiper, in het buitenland bekend als desertboot kun je tegenwoordig in alle kleuren van de regenboog kopen. Zelfs het merk Ciak bestaat nog.
Een mat gaat mij niet meer lukken. Een snor nog wel. Maar dat is me uitdrukkelijk verboden door mijn vrouw omdat ik er dan als Mr. Potatohead uit kom te zien.
Maar van een van die trends halverwege jaren 80 had ik echt gehoopt dat deze niet terug zou keren. De zogenaamde Lee Towers bril. Was ik er destijds toe gedwongen, er waren simpelweg geen andere monturen, nu kiest men er bewust voor.
Zo zie je maar. Niet alles was goed in de jaren ’80. Zelfs ons geliefde Feyenoord was het maar kortstondig.