Hoog in de nok van het San Siro beleefden we ons finest moment van 2025. Het was er koud, het bier in het stadion was alcoholvrij en uitgerekend onze oude spits legde er in de eerste minuut al een in het mandje.
De loting op de burelen van de UEFA had bepaald dat er een historisch affiche op gewijde grond plaats zou vinden. Duizenden Feyenoorders reisden af richting Milaan. Vaders namen hun zonen mee in de hoop dat zij ook mee zouden maken wat zij in 2002 meemaakten. Net zoals deze vaders samen met hun vaders destijds een herbeleving van mei 1970 meemaakten in april 2002.
Een snoeiharde kopbal van Julian Carranza zorgde voor dolle vreugde. Feyenoord telde, voor eventjes, weer mee. Dat stadgenoot Internazionale ons een paar weken later, in hetzelfde stadion, alsnog uitgeschakelde was jammer. Maar je kunt beter door een Ferrari overreden worden dan door een Fiat 500.
Van die trots op die koude dinsdagavond in Milaan is niets meer over. Feyenoord oogt flets, verspeeld meer punten dan dat mijn moeder vroeger bij Douwe Egberts in een maand bij elkaar kon sparen en de verdediging is zo lek als het dak van De Kuip.
Het is wederom eens crisis. Een paar jaar terug stond in het Algemeen Dagblad een overzicht van de crises waar Feyenoord doorheen is gegaan. Op 1 periode na vielen al deze periodes in mijn tijd als seizoenkaarthouder. Wat dat zegt behalve dat ik een ouwe lul aan het worden ben? Voornamelijk dat het maar niet lukt om de club stabiel te leiden in een tijdperk dat de randvoorwaarden gunstiger zijn dan ooit. De Kuip zit iedere twee weken vol, onze sponsor is geen ICT-bedrijf dat op omvallen staat en het veld staat vol met A-internationals van over de hele wereld.
Ook in februari van dit jaar was het chaos bij de club. De ziekenboeg puilde uit en er was geen hoofdtrainer.
Maar kon het maar vaker zijn als de 73e minuut op die 18e februari van dit jaar. Toen was om met de dit jaar overleden Gerard Cox te spreken geluk, ook al was het maar voor heel even, gewoon.
Jouw reactie hier!