Ooit, vlak voor mijn veertigste verjaardag, besloot ik om iets meer aan mijn conditie te gaan doen. Als man van middelbare leeftijd heb je dan de keuze uit de fiets of de hardloopschoenen. Ik koos voor het laatste want geen enkele man ziet er goed uit in een lycra-hansopje.
In mijn hoofd beweeg ik me als een dartel veulen voort, de praktijk is iets weerbarstiger getuige de nogal houterige figuur op finishfilmpjes en foto’s.
Hier moest ik aan denken tijdens de Legends-wedstrijd in De Kuip. Behalve dat ik geconfronteerd werd met mijn eigen leeftijd, er deed geen enkele speler mee uit mijn favoriete Feyenoord-elftal van begin jaren ’90, was het ook geruststellend om te zien dat een aantal sportmannen van weleer ook gewoon maar stervelingen bleken.
Een paar uitzonderingen daargelaten in de vorm van Karim El Ahmadi, Diego Biseswar en Eric Botteghin had de tand des tijds flink huisgehouden bij de rest van de Legends.
Igor Korneev bleek nog steeds een geweldige corner te kunnen trappen maar was inmiddels net zo breed als dat hij hoog is. Thomas Buffel heeft hetzelfde ‘kapsel’ dat ik heb en Johan Elmander ziet er tegenwoordig uit als de bassist van een progrockband.
Bij Dirk Kuijt en Pi-Air werkten het hoofd wel maar de benen niet altijd mee. Pelle zijn haar zat als vanouds en Brad Jones zou op KKD-niveau nog prima meekunnen. Het leverde een mooie middag op die een iets vollere Kuip had verdiend.
Zouden er na deze wedstrijd ook een aantal spelers zijn die nu spelen met de gedachte om toch weer iets sportiever te worden?
Als ik straks aan de start van de marathon van Rotterdam naast Ali Boussabon sta heb ik er wel vertrouwen in dat ik sneller ben. Ruben Schaken laat ik wel voor. Dan had ik zelf iets eerder moeten beseffen dat het jarenlange volgen van Feyenoord niet perse goed voor je gezondheid is. Me fat bastard!
