Op het perron van metrostation Wilhelminaplein stond een groepje dames. Dure winterjassen, keurig gekapt en zo te zien op de terugweg van een cultureel uitje. Iets in het nieuwe Luxortheater of een bezoekje aan het migratiemuseum.
Onwillekeurig gingen mijn gedachten uit naar het boek ‘tussen het tuig’ van Bill Buford. Niet dat hier allemaal hooligans stonden, integendeel. Maar de nette dames waren een uitzondering tussen een vol perron chagrijnige Feyenoorders. Hier en daar klonk een vloek die de dames deed omkijken.
Chagrijnig vanwege de uitslag. Vanwege het feit dat er dit seizoen weer geen topwedstrijd was gewonnen. Chagrijn over het feit dat PSV al een flink aantal seizoenen ongeslagen is in De Kuip waar de Eindhovenaren historisch gezien weinig wonnen. Chagrijn over die vreselijke kutmuziek voor de wedstrijd waardoor niet alleen de remix van The Scientist te laat werd ingezet maar ook de hele sfeer doodsloeg.
Over de snippers was dan weer geen chagrijn. Tijdens het Laurel en Hardy tafereel dat daarop volgde werd er eindelijk fatsoenlijke muziek gedraaid en werd De Kuip weer even een soort EO jongerendag met devoot samenzang.
Door die snippers stonden we nu dus flink later op het perron. Een nederlaag op zak en op weg naar huis. In de overvolle metro beklaagden de dames zich tegenover elkaar over het gebrek aan ruimte en de geur van teveel mensen opeengepakt in Metrolijn E. Een ervan had in Sri Lanka meegemaakt dat dan gewoon de deuren van de trein werden opengezet. Maar dat kon natuurlijk niet in de metro.
Het gebeurde op een volume dat iedereen het kon horen. Hier botsten twee verschillende werelden met elkaar. Bij het verlaten van de metro slaakte een paar dames een zucht van verlichting en op weg naar de poortjes om uit te checken hoorde ik de meest aanwezige dame opperen om de volgende keer misschien op een zaterdagavond het uitje te plannen.
Wat zullen ze beteuterd kijken als ze erachter komen dat Feyenoord ook vaak op zaterdag speelt. De kans is groot dat wij dan ook een stuk minder chagrijnig zijn.