Seven-Eleven

Het bericht dat Amerikaanse investeerders geïnteresseerd zouden zijn in een deel van de aandelen van Feyenoord bereikte mij in Bangkok. In de straten van de Thaise hoofdstad was het drukkend warm. Zo warm dat een bezoekje aan een van de vierduizend Seven-eleven supermarkten die de stad rijk is, en waar het binnen ijskoud is, een welkome afwisseling is voor een net gearriveerde toerist.

In het straatbeeld van Bangkok verliest Boeddha steeds meer terrein aan smartphone, shoppingmalls en Starbucks. Per bezoek neemt het gevoel dat het mystieke Azië hier aan het afbrokkelen is toe.

Zou het imago van Feyenoord ook afbrokkelen met de Amerikaanse investeerders? Een cultclub met een stadion dat weliswaar hoog op de bezoeklijstjes staat bij echte voetbalfans maar waar het achterstallig onderhoud steeds meer aan het daglicht komt.

Wordt die cultclub, die overigens zelden kampioen wordt, een speeltje van miljonairs die meer willen bepalen dan ons lief is? Van Droomparken naar de Big American Dream? Van krantenjongens naar miljonairs?

Maar wat als we daardoor wel goed voetbal krijgen te zien en prijzen gaan winnen? De gedachte alleen al voelde als het verkopen van mijn ziel aan de duivel. Maar ook ik zou wel eens een normale, rustige voorbereiding mee willen maken. Of een seizoen waarin Feyenoord eindelijk een einde maakt aan de ‘slapende reus’ en gewoon een wakkere reus wordt die krachtig gaat heersen in de vaderlandse competitie. Waar titels geen incidenten meer zijn. Eindelijk een keer al die verwachtingen waarmaken.

Verscholen naast een van de Seven-Elevens was de ingang naar een Boeddhistische tempel. De zware geur van wierook kwam me tegemoet. Een meisje met een smartphone bracht een offer aan haar god.

Vooruitgang en traditie hoeven elkaar niet te bijten bedacht ik me. Dan neem ik een Starbucks in De Kuip wel op de koop toe.

Tunnelratten

Vandaag naar de Cu Chi tunnels geweest. In 2007 waren we al eens in Ben Dinh gewest en vandaag dus in het andere, minder bezochte, deel van de tunnels in Ben Duoc.

De tunnels zijn groter gemaakt voor toeristen want wij zijn iets dikker dan de gemiddelde vietcong-soldaat.

Prima toer gehad en bij deze site staat ook een tempel ter ere van ruim 44.000 gevallenen. Ome Ho is prominent aanwezig wat wel apart is in een boeddhistische tempel. De communisten hadden het er volgens mij niet heel veel mee.

Mijn claustrofobie overwonnen om een paar tunnels door te gaan. Zelfs ik verbaasde me zelf.

Bij ome Ho

Gisteren gingen we vanaf het ‘oude’ vliegveld van Bangkok richting Ho Chi Minh City. Op het vliegveld was het een Aziatische chaos met mensen die voordrongen, massaal op de grond zaten en hun vluchten niet begrepen. Echt geniaal.

We vlogen met een Peenvogel dus dat was goed.

Hier waren we nog niet eerder geweest.

Het was tien jaar geleden dat we hier waren en behalve de hoogbouw is er weinig veranderd.

Nog steeds veel scams hier. Komen ze na massage van 8 dollar vragen met een blaadje of je een tip van 5 – 10 – 15 of 20 dollar wil geven (per persoon) omdat ze anders geen geld van hun baas krijgen. Het zal best maar 60% tip op een, in vergelijking met de buurlanden hier, toch al ‘dure’ massage leek ons wat overdreven. Ook hier veel lui die zeggen dat iets dicht is als je er bijna bent. Dat doen ze in Bangkok ook in de hoop dat je met hen meegaat naar een winkel ofzo. Gewoon je gemasseerde been stijf houden.