Plaswijckpark run

Mijn debuut als ‘leader of the pack’ maakte ik op een koude woensdagavond in de Van Nelle Fabriek. Daarvoor had ik mijn rondjes bij de RRC als deelnemer al gelopen en het feit dat ik gevraagd werd om leader te worden gaf me toch wel een trots gevoel.

We liepen daarna door Blijdorp, havengebieden, over een golfbaan en garages. Door vreewijk, een viswinkel en bij de politie. En vorige maand zelfs in mijn achtertuin.

Gisteren was dus run nummer 50. Iedere maand lopen er duizenden deelnemers door stukken Rotterdam die ze nog niet eerder hadden verkend. Ik zag gisteren mensen die hun uiterste best deden om voor het eerst drie kilometer te lopen tot aan een tweevoudig deelnemer aan de Olympische spelen. Dat geeft maar weer eens aan hoe divers het publiek is dat op de runs van de RRC af komt.

Het was een mooie avond waar er lange rijen voor de merchandise stonden en na afloop voor het bier. Trots dat ik leader mag zijn en dat ik ook nog eens twee verhalen voor het RRC magazine heb mogen schrijven. Op naar de volgende 50.

 

Hockeyrun

Op het terrein aan de Hazelaarweg stond er een bonte verzameling hardlopers op het sein te wachten dat er vertrokken zou worden voor respectievelijk 9, 6 en 3 kilometer hardlopen in de omgeving van het clubgebouw. Na een korte speech van de voorzitter, Diederik genaamd (uiteraard) en een kleine uitleg van de avond kon er gestart worden. Maar niet voor de mededeling dat we op 25 april bij de politie gaan hardlopen.

De 9 kilometer vertrok als eerste richting Hillegersberg, vanouds een wijk waarin hockey de nummer 1 sport is. Langs de wijk 110 morgen richting het Schiebroeksepark, domein van veel hondenliefhebbers. Voor hardlopers is dit bos normaal gesproken iets te donker deze tijd van het jaar. Maar op de oproep op de Facebook-pagina van de RRC om (hoofd)lampjes mee te nemen werd massaal gehoor geven. Een lange slinger lampjes bewoog tussen de bomen door. Van een afstand moet het een mooi gezicht geweest zijn.

Op het fietspad naast de Doenkade hebben de weerselementen doorgaans vrij spel maar na weken van kou was het op deze woensdagavond prima te doen. Bij alle tempogroepen waren hier en daar zweetdruppels te bespeuren. Een teken dat het tempo er goed in zat.

Een bocht naar rechts leidde de groepen het park weer in met in de verte de lichtmasten van de hockeyvelden priemend door de bomen. Lichtmasten die de hardlopers, als motten richting een gloeilamp, aantrekt. Want in de kantine wacht de echte beloning: een biertje in het clubhuis van hockeyclub Rotterdam.

Rijnmond Run

De 46e run van de Rotterdam Running Crew stond in het teken van Rijnmond fit. Want zoals hele volksstammen voor hen, gingen de presenatoren van RTV Rijnmond in januari de strijd tegen de kilo’s aan.

Zoals wij bij de RRC weten moet het vooral géén strijd zijn, onze runs kenmerken zich door gezellig samen bezig te zijn én ook nog eens stukken van Rotterdam te ontdekken waar je normaliter niet zo vaak komt. Wij zijn het hele jaar door gezond bezig.
In het monumentale gebouw van de Schiecentrale verzamelden op een nogal winderige woensdagavond weer honderden hardlopers. Bijkomstig voordeel van deze locatie was dat iedereen tot aan de start lekker warm binnen kon staan. De storm zouden we later wel gaan trotseren.

In een hoek waren de verslaggevers van RTV Rijnmond bezig met hun eerste interviews. Presentator Dave van der Wal was bezig om in zijn kenmerkende stijl de deelnemers aan de tand te voelen. Het leverde af en toe hilarische situaties op. Aan het einde, toen we eenmaal terug in de Schiecentrale waren werd de laatste loper door Dave van der Wal geïnterviewd, dit tot groot vermaak van haar vriendinnen. Maar zover was het nog niet.

Na een welkomstwoord ging als eerste de 9 kilometer-groep op pad. Langs de Sint-Jobs- en Mullerkade met een fraai uitzicht op de in Rotterdam Running Crew-groen verlichte Euromast. Sinds een paar runs werken we met zichtbare tempogroepen waardoor de lopers zelf hun afstand (3,6 of 9) maar ook nog eens het tempo kunnen uitkiezen wat het beste bij hen past. Het leverde deze keer weer mooie compacte groepjes hardlopers op.

Hardlopers die waarschijnlijk zelden hun kilometers maken in dit stuk van Rotterdam. Van de Schiehaven werd koers gezet richting de Keilehaven. Een gebied dat in een recent verleden een vrij dubieuze reputatie had. Nu was het er op een drukbezochte bouwmarkt uitgestorven.

Om me heen hoorde ik wat mensen praten over de Rotterdamse marathon. Twee lopers achter mij willen hun debuut maken op de klassieke afstand, iets verderop waren twee mensen trots op het feit dat ze voor het eerst ruim negen kilometer konden hardlopen. Zo zijn de runs van Rotterdam Running Crew geschikt voor iedereen. Het is geen wedstrijd maar een gezellig samenzijn.

In de buurt van het gebouw van RTV Rijnmond kregen we de wind, op zijn Rotterdams gezegd, vol in onze muil. Zo werd het wel een strijd, niet tegen de kilo’s maar tegen die harde pleuriswind. Maar dát zijn we in Rotterdam wel gewend.

Lichtjesrun

De fakkels zorgden voor een rode gloed op het stadhuisplein, uit de speaker klonk, niet voor de eerste keer dit jaar op deze locatie, de evergreen ‘you’ll never walk alone’. Dit keer waren het geen voetbalsupporters die het bekendste plein van Rotterdam overgenomen hadden maar de deelnemers aan de Lichtjesrun van de Rotterdam Running Crew.

Tussen de met lichtjes en kerstmutsen versierde hardlopers liepen vrijwilligers van het Sofia Kinderziekenhuis met collectebussen met als doel zoveel mogelijk geld ophalen voor dit Rotterdamse instituut. Uit een Volkswagen bus werden de bekende lichtjes voor Sofia verkocht.
Dit jaar wordt de opbrengst van de Lichtjes besteed aan de Sophia Zorgbus. Dit is een mobiel onderzoekslaboratorium die in heel Nederland langsgaat bij kinderen die moeilijk naar het Sophia Kinderziekenhuis kunnen komen door bijvoorbeeld een ernstig trauma, lichamelijke en/of verstandelijke beperking. Elk kind heeft recht op de allerbeste zorg die er is. De Sophia Zorgbus kan dit mede realiseren en daarom werd, geheel tegen de traditie van de RRC in, een run voor de tweede keer herhaald.

Niet dat de lopers dat erg vonden. Integendeel, het hele jaar ving ik geluiden op dat de lichtjesrun hét hoogtepunt was van alle runs van het vorige jaar. En niet om de andere locaties en runs tekort te doen zit er wel een kern van waarheid in. Door de saamhorigheid, de sfeer en het steunen van het goede doel voelde het na de eerste keer al als een kersttraditie.

Na het uitreiken van de cheque en de warming-up kon het winkelend publiek en de mensen op de terrassen zich vergapen aan de fakkels en de bonte stoet die zich niet lang daarna in beweging zette. Vanaf Cornelis, die weer menig loper van een hapje en een drankje voorzag, werd koers gezet richting het Centraal Station. Langs het in kerstsferen gestoken groothandelsgebouw door de fietstunnel langs het iconische station.

Ook dit keer waren er aparte tempogroepen voor de lopers. Met vlaggen werd aangegeven welke afstand en welk tempo er gelopen zou worden per groep. Ook hadden de leaders op hun rug een startnummer met afstand en tijd zodat iedere deelnemer zelf een inschatting kon maken op welk tempo de ronde door de stad gemaakt ging worden.

De 9 kilometergroep liep via de Heemraadssingel dwars door metrostation Coolhaven heen. De 3 en 6 kilometer deden het Sofia Kinderziekenhuis zelf aan. Bij de Ballentent werden stukjes gehaktbal uitgedeeld door wat kerstvrouwen en dit was direct een mooie gelegenheid om de skyline van Rotterdam te vereeuwigen. Met de Euromast in onze rug kwamen we langs het Wereldmuseum en onder de Erasmusbrug door.

Op de maasboulevard was goed te zien hoeveel lopers er weer meededen.
Een paar argeloze toeristen bij de kubuswoningen stonden versteld van de lange sliert hardlopers die vlak voor de Markthal rechtsaf naar de Meent liepen. Vanaf daar gingen alle remmen even los en door de weerspiegeling in de etalage van Run2Day waande een ieder zich eventjes de winnaar van de Rotterdam marathon.

De grote kerstboom voor het stadhuis was weer een plek voor een fotomomentje voordat de drukke Coolsingel overgestoken werd naar Bar Cornelis. Waar met een wijntje en een biertje teruggekeken kon worden op een mooi jaar met de Rotterdam Running Crew. Van Luxor tot verzorgingshuis en van Zeevis, Arboretum tot aan de Erasmus universiteit. En als passende afsluiting een run voor het goede doel. Op naar 2018.

Het grote Peenvogeljaaroverzicht 2017, deel 1.

Januari begon met een klein rondje Rotterdam. De champagne en oliebollen liep ik eraf met miezerig weer. Hardlopen terwijl de rest van Nederland met een kater in bed lag. Waarom? Dat antwoord komt later in het jaaroverzicht voor.

Een week later volgde er een zeldzame groundhop want dat hardlopen met een doel is lollig maar je hebt amper tijd om oude stadions te bezoeken. Ons bezoek aan het Ludo Coeckstadion was wel gelijk een mooie. Kwaliteit boven kwantiteit zullen we dan maar zeggen nietwaar? Het verslag daarvan staat hier.

 

We renden in januari overigens gestaag door. Niet alleen met de marathontraining die iedere zondag in volume toenam maar ook met de Rotterdam Running Crew. Op een steenkoude woensdagavond verzamelden honderden lopers zich aan de voet van de Willemsbrug om dat gevaarte een paar keer te bedwingen. Uiteraard kwamen daar ook fakkels bij kijken. Want een run zonder fakkels is bijna onmogelijk.

In Nederland ging de competitie weer verder met waar we gebleven waren in december. Een overwinning voor Feyenoord. In de hoofden van de mensen op de tribune werd druk gerekend. Hoeveel punten zouden we nodig hebben om eindelijk weer eens op de Coolsingel te staan. Een gedachte die door bijna niemand hardop uitgesproken werd. Je moet de goden niet verzoeken.

Dat Gio alles op de competitie gooide bleek later die maand in Arnhem. Feyenoord ging met een (teveel) aangepast elftal onderuit bij Vitesse. Ik vond het een erg grote gok én waarom niet gewoon voor de dubbel gaan. Het is niet zo dat je ieder jaar in de race bent voor twee prijzen. Het was al ver na middernacht toen ik weer in Berkel was. Met een nederlaag op zak. Het voelde bijna vertrouwd.

Januari werd afgesloten met flink wat hardloopkilometers en opeenvolgende competie-overwinningen. En toen was het alweer februari. Traditioneel de maand van de Peenvogeltrip. Deze keer waren we te gast bij een wedstrijd waar ik al eens eerder was: Hull City vs Liverpool. Nu in december terugkijkend op deze trip is hij wel erg bijzonder voor mij. Bijzonder omdat Sander ook met ons mee was op deze trip. Het vele lopen en slapen op die boot moet echt zwaar geweest zijn voor hem. Maar hij wilde zo graag met zijn zoon met ons mee. De foto’s maken het een bitterzoete herinnering.

Feyenoord bleef ondertussen winnen en ik bleef ondertussen hardlopen. Niet alleen met de Kieviten in aanloop naar de marathon maar ook met de Rotterdam Running Crew. Een van de leukste lopen was die in het Luxor. Niet alleen omdat we een voorproefje van de musical te zien kregen maar ook omdat iedereen in foeilelijke shirts door steenkoud Rotterdam aan het lopen te rennen was. Verslag hier.

En toen kwam de wedstrijd, die achteraf, redelijk cruciaal bleek. Feyenoord won door doellijntechnologie van PSV en Het Legioen dagdroomde over iets wat we niet voor mogelijk hadden gehouden voor aanvang van het seizoen. De overwinning was terecht, maar de manier waarop hield de gemoederen nog dagen bezig.

En toen kwam maart. Een maand met veel hardloopkilometers en een onverwachte groundhop naar Wattenscheid (klik). Een fraai stadion met uitzicht op een mijn. Dat zijn de dingen die voetbal zo mooi maken. Je komt nog eens ergens. Maart was ook de maand van de ultieme test richting de marathon. Een duurloop van meer dan 35 kilometer. En opa en oma gingen ook weer eens naar een concert. Madball in de Baroeg.

Ook hier weer de trend die in de laatste tijd bij concerten zie. Ze beginnen allemaal enorm vroeg. De laatste paar concerten die ik bezocht stond ik iedere keer al voor elf uur weer buiten. Prima voor de werkende mens.

 

En in maart werden grote stappen gezet richting de Coolsingel. De CPC sloeg ik (ondanks dat ik een startbewijs had) weer eens over. Ik verkoos Feyenoord tegen AZ boven een rondje rennen in het Haagse. Je hebt zo je voorkeuren.

 

 

Stapelen en aftellen tot de marathon begin april. Maar daarover meer in het volgende deel van het jaarverslag. De maanden april, mei en juni met daarin een marathon, een afscheid, een kampioenschap en een Roparun. Maanden van uitersten.

 

 

 

 

Zeevis-run

Het eerste stukje van de Zeevisrun had zo uit een slapstick kunnen komen. Een man in een witte jas rent achter een paar hardlopers de koelcel in om eventuele obstakels uit de weg te ruimen. Op de bewakingscamera’s zal het er echter uitgezien hebben alsof de man een paar visdieven achterna zat.

Hardgelopen werd er, maar niet op een lege maag. De winkel van Schmidt Zeevis was speciaal voor de Running Crew geopend en in de vitrines lagen de heerlijkste visgerechten te wachten. Dat was nog eens wat anders dan een energiereep. Klokslag acht uur volgde de gebruikelijke introductie en vanaf het dak van het gebouw de warming-up. Dat was wel nodig want die paar tellen in de koelcel zorgden voor het nodige kippenvel.

Door de schitterende winkel renden ruim 1500 hardlopers dus dwars door de koelcel naar buiten. Een lange slinger lopers verliet door de expeditie-ruimte het gebouw, in de vorm van een schip, om langs de Schie richting Overschie te rennen.

Eenmaal buiten kwamen we langs bekend terrein, de kerk in Overschie diende tijdens de vierde run van de RRC in 2014 al eens als startpunt. Toen klonk er, in erg slecht weer, het Ýou’ll never walk alone op het kerkorgel. Nu liepen we er in relatieve stilte (er wordt altijd volop gekletst tijdens het lopen) langs.

Onder de A13 door en een stukje parallel aan de snelweg kwamen we bij het katershofpad. Door een hek en daarna door een stukje groen waar je prima hard kon lopen. Ik was niet de enige die hier nog geen voetstappen had liggen merkte ik aan de lopers om mij heen. Boven ons hoofd scheerde een klein vliegtuigje dat net opgestegen was het van nabijgelegen Zestienhoven. In het parkje waande je je echter ver weg van de drukte van de stad en de snelweg op een steenworp afstand.

Bij verschillende huizen stonden mensen in hun tuin te klappen. Het was mooi weer en de aanmoedigingen werden met een grote glimlach in ontvangst genomen. De toeschouwers waren in de veronderstelling dat dit een hardloopwedstrijd was. De deelnemers wisten wel beter; bij de Rotterdam Running Crew staat genieten bovenaan.

De duisternis begon al in te vallen toen de 9 kilometergroep vanuit Overschie de Spaanse Polder inliep. De verstandige hardlopers op deze woensdag hadden al een lampje bij zich. Uw verslaggever moest nog even wennen aan het idee dat het alweer zo vroeg donker wordt. De volgende run heeft hij zijn lampje uiteraard bij zich en hopelijk de andere lopers ook.

Bij het pand, of beter gezegd de boot, was het een gezellige drukte. Broodjes vis en bier bleken een uitermate goede beloning te zijn voor een rondje rennen op een zwoele zomeravond. Geen medaille maar makreel als beloning.

Lichtjesrun

Duizenden mensen op een plein, collectebussen die goed gevuld werden en een sfeer die het midden hield tussen een kerstborrel en de viering van een winterkampioenschap 😉 Wat was er aan de hand? Was Serious Request neergestreken in Rotterdam?

Nee, niets van dit alles. De Rotterdam Running Crew zou eigenlijk geen run doen in december, maar na goed overleg werd besloten de actie lichtjes voor Sophia te ondersteunen. Op een koude woensdagavond stond het stadhuisplein vol met hardlopers, allemaal in touw voor het goede doel. Een inzamelingsactie op zijn Rotterdams, niet lullen maar rennen. Meer dan 20.000 euro, 3000 lopers en (uiteraard) fakkels en YNWA.

Door west, langs de Euromast. Balletje bij de ballentent, red bull in je mik. Langs de maas met uitzicht op het Noordereiland en zuid. Dwars door de kubuswoningen weer terug naar het stadhuisplein. Drie bier op en kater (niks meer gewend). Dansende leaders op muziek uit de 90’s. Wat een avond. Schitterend.

wpid-wp-1482394799680.jpg

Wilhelminahavenrun

wpid-wp-1480601028245.jpg

Tuurlijk, er waren wel tientallen redenen te verzinnen om op een woensdagavond gewoon lekker thuis te blijven in plaats van een rondje te gaan rennen door de haven van Schiedam.

Ja, het was koud en de locatie was wat verder weg maar dat weerhield ongeveer 1500 lopers uit Rotterdam en (verre) omgeving niet om tussen zeven en acht te verzamelen in de hal van potgrondproductiebedrijf Klasmann-Deilmann.

Naast de turf in verschillende vormen was er in de gigantische loods ook plek voor de nieuwe merchandise-tent van de Rotterdam Running Crew. Met nieuwe shirts, mutsen en petten in de verkoop was het een drukte van belang voor het kraampje.

Iets verderop hield een historicus een lezing over de honderdjarige Wilhelminahaven. Ruim honderd jaar geleden, na het verval de jeneverbranderij, had de burgemeester van Schiedam slechts acht woorden nodig om zijn visie op de economische ontwikkeling van Schiedam te geven: “De toekomst van Schiedam ligt aan de Maas”.

En langs deze Maas zouden de lopers in groepen van 3, 6 en 9 kilometer rennen. Na een warming-up door Eline in een hoogwerker (is dat eerder vertoond?) ging als eerste de 9 kilometergroep van start. Een paar minuten later gevolgd door de 6 kilometergroep. Als laatste gingen de mannen en vrouwen van de 3 kilometergroep op weg voor hun hardloopronde.

Langs de jachthaven en over de Maasboulevard met uitzicht op de nieuwe Maas zag je tot in de verte de dansende lampjes van de hardlopers in de donkere nacht. De leaders of the pack waarschuwden voor paaltjes, stoepjes en aankomend verkeer.

Helaas kwam er een oudere deelnemer ten val maar door de goede uitrusting van de EHBO’ers onder de begeleiding van de Rotterdam Running Crew en het ambulancepersoneel was de meneer in kwestie in goede handen. Later viel er op de Facebookpagina van de RRC te lezen dat hij met drie hechtingen wat schaafplekken weer veilig thuis was. Hopelijk is hij de 21e er gewoon weer bij tijdens de lichtjesrun.

Met een bocht langs de molen bij de distilleerderij van Nolet ging de groep weer terug naar de haven. In de verte waren de lampen van de werven al zichtbaar. Er werden in de hal weer volop selfies gemaakt en overal waren positieve geluiden te horen. Voor de tweede keer streek de Rotterdam Running Crew neer in Schiedam en voor de tweede keer was het een succes.

De thuisblijvers kregen wederom ongelijk.

wpid-wp-1480601052043.jpg