Tag: RRC

Op het terrein aan de Hazelaarweg stond er een bonte verzameling hardlopers op het sein te wachten dat er vertrokken zou worden voor respectievelijk 9, 6 en 3 kilometer hardlopen in de omgeving van het clubgebouw. Na een korte speech van de voorzitter, Diederik genaamd (uiteraard) en een kleine uitleg van de avond kon er gestart worden. Maar niet voor de mededeling dat we op 25 april bij de politie gaan hardlopen.

De 9 kilometer vertrok als eerste richting Hillegersberg, vanouds een wijk waarin hockey de nummer 1 sport is. Langs de wijk 110 morgen richting het Schiebroeksepark, domein van veel hondenliefhebbers. Voor hardlopers is dit bos normaal gesproken iets te donker deze tijd van het jaar. Maar op de oproep op de Facebook-pagina van de RRC om (hoofd)lampjes mee te nemen werd massaal gehoor geven. Een lange slinger lampjes bewoog tussen de bomen door. Van een afstand moet het een mooi gezicht geweest zijn.

Op het fietspad naast de Doenkade hebben de weerselementen doorgaans vrij spel maar na weken van kou was het op deze woensdagavond prima te doen. Bij alle tempogroepen waren hier en daar zweetdruppels te bespeuren. Een teken dat het tempo er goed in zat.

Een bocht naar rechts leidde de groepen het park weer in met in de verte de lichtmasten van de hockeyvelden priemend door de bomen. Lichtmasten die de hardlopers, als motten richting een gloeilamp, aantrekt. Want in de kantine wacht de echte beloning: een biertje in het clubhuis van hockeyclub Rotterdam.

De fakkels zorgden voor een rode gloed op het stadhuisplein, uit de speaker klonk, niet voor de eerste keer dit jaar op deze locatie, de evergreen ‘you’ll never walk alone’. Dit keer waren het geen voetbalsupporters die het bekendste plein van Rotterdam overgenomen hadden maar de deelnemers aan de Lichtjesrun van de Rotterdam Running Crew.

Tussen de met lichtjes en kerstmutsen versierde hardlopers liepen vrijwilligers van het Sofia Kinderziekenhuis met collectebussen met als doel zoveel mogelijk geld ophalen voor dit Rotterdamse instituut. Uit een Volkswagen bus werden de bekende lichtjes voor Sofia verkocht.
Dit jaar wordt de opbrengst van de Lichtjes besteed aan de Sophia Zorgbus. Dit is een mobiel onderzoekslaboratorium die in heel Nederland langsgaat bij kinderen die moeilijk naar het Sophia Kinderziekenhuis kunnen komen door bijvoorbeeld een ernstig trauma, lichamelijke en/of verstandelijke beperking. Elk kind heeft recht op de allerbeste zorg die er is. De Sophia Zorgbus kan dit mede realiseren en daarom werd, geheel tegen de traditie van de RRC in, een run voor de tweede keer herhaald.

Niet dat de lopers dat erg vonden. Integendeel, het hele jaar ving ik geluiden op dat de lichtjesrun hét hoogtepunt was van alle runs van het vorige jaar. En niet om de andere locaties en runs tekort te doen zit er wel een kern van waarheid in. Door de saamhorigheid, de sfeer en het steunen van het goede doel voelde het na de eerste keer al als een kersttraditie.

Na het uitreiken van de cheque en de warming-up kon het winkelend publiek en de mensen op de terrassen zich vergapen aan de fakkels en de bonte stoet die zich niet lang daarna in beweging zette. Vanaf Cornelis, die weer menig loper van een hapje en een drankje voorzag, werd koers gezet richting het Centraal Station. Langs het in kerstsferen gestoken groothandelsgebouw door de fietstunnel langs het iconische station.

Ook dit keer waren er aparte tempogroepen voor de lopers. Met vlaggen werd aangegeven welke afstand en welk tempo er gelopen zou worden per groep. Ook hadden de leaders op hun rug een startnummer met afstand en tijd zodat iedere deelnemer zelf een inschatting kon maken op welk tempo de ronde door de stad gemaakt ging worden.

De 9 kilometergroep liep via de Heemraadssingel dwars door metrostation Coolhaven heen. De 3 en 6 kilometer deden het Sofia Kinderziekenhuis zelf aan. Bij de Ballentent werden stukjes gehaktbal uitgedeeld door wat kerstvrouwen en dit was direct een mooie gelegenheid om de skyline van Rotterdam te vereeuwigen. Met de Euromast in onze rug kwamen we langs het Wereldmuseum en onder de Erasmusbrug door.

Op de maasboulevard was goed te zien hoeveel lopers er weer meededen.
Een paar argeloze toeristen bij de kubuswoningen stonden versteld van de lange sliert hardlopers die vlak voor de Markthal rechtsaf naar de Meent liepen. Vanaf daar gingen alle remmen even los en door de weerspiegeling in de etalage van Run2Day waande een ieder zich eventjes de winnaar van de Rotterdam marathon.

De grote kerstboom voor het stadhuis was weer een plek voor een fotomomentje voordat de drukke Coolsingel overgestoken werd naar Bar Cornelis. Waar met een wijntje en een biertje teruggekeken kon worden op een mooi jaar met de Rotterdam Running Crew. Van Luxor tot verzorgingshuis en van Zeevis, Arboretum tot aan de Erasmus universiteit. En als passende afsluiting een run voor het goede doel. Op naar 2018.

Het eerste stukje van de Zeevisrun had zo uit een slapstick kunnen komen. Een man in een witte jas rent achter een paar hardlopers de koelcel in om eventuele obstakels uit de weg te ruimen. Op de bewakingscamera’s zal het er echter uitgezien hebben alsof de man een paar visdieven achterna zat.

Hardgelopen werd er, maar niet op een lege maag. De winkel van Schmidt Zeevis was speciaal voor de Running Crew geopend en in de vitrines lagen de heerlijkste visgerechten te wachten. Dat was nog eens wat anders dan een energiereep. Klokslag acht uur volgde de gebruikelijke introductie en vanaf het dak van het gebouw de warming-up. Dat was wel nodig want die paar tellen in de koelcel zorgden voor het nodige kippenvel.

Door de schitterende winkel renden ruim 1500 hardlopers dus dwars door de koelcel naar buiten. Een lange slinger lopers verliet door de expeditie-ruimte het gebouw, in de vorm van een schip, om langs de Schie richting Overschie te rennen.

Eenmaal buiten kwamen we langs bekend terrein, de kerk in Overschie diende tijdens de vierde run van de RRC in 2014 al eens als startpunt. Toen klonk er, in erg slecht weer, het Ýou’ll never walk alone op het kerkorgel. Nu liepen we er in relatieve stilte (er wordt altijd volop gekletst tijdens het lopen) langs.

Onder de A13 door en een stukje parallel aan de snelweg kwamen we bij het katershofpad. Door een hek en daarna door een stukje groen waar je prima hard kon lopen. Ik was niet de enige die hier nog geen voetstappen had liggen merkte ik aan de lopers om mij heen. Boven ons hoofd scheerde een klein vliegtuigje dat net opgestegen was het van nabijgelegen Zestienhoven. In het parkje waande je je echter ver weg van de drukte van de stad en de snelweg op een steenworp afstand.

Bij verschillende huizen stonden mensen in hun tuin te klappen. Het was mooi weer en de aanmoedigingen werden met een grote glimlach in ontvangst genomen. De toeschouwers waren in de veronderstelling dat dit een hardloopwedstrijd was. De deelnemers wisten wel beter; bij de Rotterdam Running Crew staat genieten bovenaan.

De duisternis begon al in te vallen toen de 9 kilometergroep vanuit Overschie de Spaanse Polder inliep. De verstandige hardlopers op deze woensdag hadden al een lampje bij zich. Uw verslaggever moest nog even wennen aan het idee dat het alweer zo vroeg donker wordt. De volgende run heeft hij zijn lampje uiteraard bij zich en hopelijk de andere lopers ook.

Bij het pand, of beter gezegd de boot, was het een gezellige drukte. Broodjes vis en bier bleken een uitermate goede beloning te zijn voor een rondje rennen op een zwoele zomeravond. Geen medaille maar makreel als beloning.