Tag: Engeland
Mersea Island scooterrally 2019
Omdat Bastiaan nog niet naar school hoefde een keer met de auto gegaan zodat hij meekon. Prima culinaire roadtrip met Engelse ontbijtjes, bier en fungames. En uiteraard ook scooters, alleen niet de onze.
Vanuit Duinkerken naar Engeland. Dat is vaker gebeurd in de geschiedenis.
Scooters op Mersea.
Bescheiden ontbijtje.
Na de Brexit hebben ze niks meer. Brown Sauce, hun laatste trots, komt ook gewoon uit Nederland.
Fungames. Een boel schijtlolligheid waar wij altijd aan meewerken.
Bier and banana-race. Niet goed.
Bastiaan helpt met het verstoppen van het bier.
Op pad.
Fosters parent.
En weer terug.
Reservoir Dogs.
De krijtrotsen van Dover.
Verslag Maltby Main vs Staveley MW online.
Na de jubileumtrip afgelopen najaar vroeg ik me af of ik wel een voorjaarstrip wilde organiseren. De grootste vraag zou zijn: waarheen? Op de hogere niveaus zijn we (bijna) overal op reisafstand geweest. En revisits wil ik eigenlijk ook voorkomen. Maar toen ik keek welke clubs er tijdens het interlandweekend allemaal thuis zouden spelen viel mijn oog op Maltby Main. de lokale club van onze vrienden Chris jr. en Chris sr.
Vader en zoon komen altijd onze kant op als wij weer eens in Engeland zijn en dit leek mij wel een gepast eerbetoon. De club speelt aan Muglet Lane. In feite niet meer dan een clubhuis en een paar dug-outs. Dus eerlijk gezegd had ik niet verwacht dat er nog zoveel animo onder de reisgenoten zou zijn. Het is niet echt een stadion, en niet echt een wedstrijd op niveau. Maar kennelijk zijn we dat punt al gepasseerd bij Peenvogel’s voetbalreizen. Het gaat om het bier en de gezelligheid.
De oorspronkelijke voetbalclub werd in 1916 gevormd als Maltby Main FC (de naam van de plaatselijke mijn). Alle spelers werkten in de nabijgelegen mijn en een goede voetballer was vaak verzekerd van een baan bij de mijn.
Ook Staveley heeft een achtergrond met de mijnen, mijnwerkers en voetbal. Al in 1883 versloeg een team uit Staveley het grote Sheffield Wednesday met 3-1 in de FA Cup. Zoals veel kleine clubs had Staveley een redelijk turbulente geschiedenis met bijna faillissementen, promoties en degradaties. Staveley ligt vlakbij Chesterfield en op zo’n half uurtje rijden vanaf Maltby. Met een beetje fantasie een soort van derby, een mijnwerkersderby wel te verstaan.
Dankzij Twitter kwam BBC radio Sheffield op ons spoor en zodoende was ik de vrijdagochtend live op de radio. Een interview over groundhopping, voetbal en de uil van Minerva Brexit. Het gaat niet lang duren voordat ik een column in The Guardian ga krijgen.
Maltby (UK.). Zaterdag 23 maart 2019. Maltby Main FC – Staveley Miners Welfare FC 2-1. Toolstation NCEL Premier Division.
Het begon nogal mistig te worden op vrijdagavond. De Pride of Hull was het dit keer. Voor de zestiende keer trotseerden we de ruwe zee (iets waar uw verslaggever op hardhandige wijze kennis mee zou maken) richting Engeland.
De loting verliep best eerlijk. Voor FIFA-standaarden zeker.
Concentratie.
De quiz nakijken is anders ook veel werk. Maar om zo snel mogelijk weer richting bar en dansvloer te komen krijg ik de laatste tijd veel hulp.
En het bleef nog lang onrustig op de boot.
De eretribune.
Jolein had er voor gezorgd dat er behoorlijk veel radiohoofden in de bus kwamen te zitten. We gingen een ‘la casa de papel’ doen want niemand zou zo herkend worden. Helaas is Engeland met de naderende Brexit bijkans failliet dus daarom gingen we maar naar de pub.
Het masker was niet helemaal accuraat want uw verslaggever viel tijdens een nachtelijke gang richting toilet uit zijn bed. Een stapelbed welteverstaan. En met een black eye ging hij op weg naar de pie’s. De black eyed pie’s.
Recoveryshake na een avondje in de bar aan boord.
Ontbijtje Wetherspoons-stijl. Het mooiste is dat je een willekeurige Wetherspoon om een uur of tien in de ochtend binnen kunt lopen en de hele tent al aan het boozen is.
Busje.
We hadden wat presentjes meegenomen uit Nederland.
Een heuse interland op het blauwe laken.
Four of a kind.
De club had als dank dat we match- en ballsponsor waren pie’s en chips voor ons geregeld. Echt super.
Overblijfsel van de avond ervoor?
Eerste tekenen van het verval van Engeland. Aan de andere kant stond een Chinees te zwaaien.
Onder Anton zijn jas had hij de uil van Minerva verborgen.
A pie and a pint. Hoeveel Engelser wil je het hebben?
Groepsfoto met zijn allen.
Turnstile.
George.
De kenners.
Mainstand.
Binnen een paar minuten vallen de twee goals voor de thuisclub.
In de rust kregen we thee en versnaperingen. Part of the sponsordeal. Super.
De bus werd niet geparkeerd.
In de laatste minuten kwam Staveley nog terug tot 2-1 maar de winst was voor Maltby.
Met de man of the match op de foto.
En wij begaven ons richting de outgang en via de social club richting de boot.
Topboys.
Terug op de boot.
Livin’ on a prayer!!! Het was weer een geniale trip. Iedereen bedankt voor alles.
Peenvogeltrip nummer zestien
Tsja, eigenlijk zouden we in het voorjaar niet gaan. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. En zodoende stappen we nu (echt nu hé) op de boot richting Hull. Morgen een ontbijtje en daarna richting Maltby, de hometown van Chris.
Na de jubileumtrip afgelopen najaar vroeg ik me af of ik wel een voorjaarstrip wilde organiseren. De grootste vraag zou zijn: waarheen? Op de hogere niveaus zijn we (bijna) overal op reisafstand geweest. En teveel revisits wil ik eigenlijk ook voorkomen. Maar toen ik keek wie er tijdens het interlandweekend allemaal thuis zouden spelen viel mijn oog op Maltby Main. de lokale club van onze vrienden Chris jr. en Chris sr.
Vader en zoon komen altijd onze kant op als wij weer eens in Engeland zijn en dit leek mij wel een gepast eerbetoon. De club speelt aan Muglet Lane. In feite niet meer dan een clubhuis en een paar dug-outs. Dus eerlijk gezegd had ik niet verwacht dat er nog zoveel animo onder de reisgenoten zou zijn. Het is niet echt een stadion, en niet echt een wedstrijd op niveau. Maar kennelijk zijn we dat punt al gepasseerd bij Peenvogel’s voetbalreizen. Het gaat om het bier en de gezelligheid.
De oorspronkelijke voetbalclub werd in 1916 gevormd als Maltby Main FC (de naam van de plaatselijke mijn). Alle spelers werkten in de nabijgelegen mijn en een goede voetballer was vaak verzekerd van een baan bij de mijn. Het oorspronkelijke Maltby Main FC werd in 1965 ontbonden om terug te keren als Maltby Miners Welfare FC in 1970.
Wil je de quiz spelen die wij nu aan boord gaan spelen? Klik dan hier (klikkederklikkerdeklik).
Scunthorpe United vs Peterborough United. De wederopstanding van een duif.
Soms heb je een duif nodig om de vergankelijkheid van het leven te aanschouwen. De vorige keer in Scunthorpe reed de bus bijna twee gasten aan die in hogere sferen verkeerden. Dit keer vloog er een duif tegen een verkeersbord, viel op de stoep neer en vertoonde wat laatste stuiptrekkingen. Terwijl het beestje zijn leven aan zich voorbij zag trekken vond ik het wat sneu om er een foto van te maken. En daardoor zullen jullie het met de overlevering moeten doen. Een verhaal wat met de loop der jaar steeds epischer zal worden.
De duif leek ons nogal dood en plots was daar een wonderbaarlijke wederopstanding (‘i am the ressurection’ zongen The Stone Roses immers al) van de vliegende rat. Als dit geen voorteken was. Onder luid gejuich vloog hij weg, ons in verbijstering achter latend.
Maar zo begon het natuurlijk niet, de Peenvogel-jubileumtrip. Hoe het allemaal begon heeft u vaak genoeg op deze website kunnen lezen. Maar hoe we uiteindelijk van 10 man richting York naar 48 man richting Scunthorpe gekomen zijn is een verhaal doordrenkt met Balti-pie’s, quizzen, vette ontbijtjes en incidenteel een biertje. Na maanden van voorbereiding was het op vrijdagavond dan eindelijk zover. 48 man, twaalf hutten en een touringcar aan de andere kant van de Noordzee. Het had wat voeten in aarde.
Scunthorpe (Eng.). 13 oktober 2018. Scunthorpe United – Peterborough United 0-2. Sky Bet Football League One.
The pride of Hull bracht ons op vrijdagavond richting Engeland. Voor de vijftiende keer namen we bezit van ‘onze hoek’ in The Irish bar aan boord. En om het ijs te breken (al kende bijna iedereen elkaar wel) had ik de ‘best of quiz’ in elkaar geflanst. Een quiz die je hier kunt spelen.
Opperste concentratie.
Na al dat gezweet op de quiz moest er vocht bijgevuld worden. En kreeg ik gelukkig hulp bij het nakijken van de quiz. De top vier lag dicht bij elkaar maar de winst kwam door de vraag over welke clubs er HAM in hun naam hebben staan. Een echte hamvraag dus (badum-tss).
De winnaars!
En toen was het tijd voor de dansvloer. Uiteraard met alle meezinghits die wij verwacht hadden. Van Sweet Caroline tot 500 miles.
Met een prinsesje op gitaar.
Fissa!
Dat wel natuurlijk.
Hull in the morning.
Onze bus.
Ontbijtje.
Foto van een kerk is een moetje.
Hoeveel woordgrappen passen er op 1 bord?
De plaatselijke markt.
Wel heul veul pie’s. Geen een met duif overigens.
Hier kom je niet levend vandaan.
Dit shirt was in de aanbieding.
En toen gingen we van beergarden naar beergarden.
Hij heeft weer het hoogste woord hoor.
Zou zo een schilderij kunnen zijn. ‘An afternoon in England’
Volgende stop was The Farmhouse naast het stadion.
Een soort van groepsfoto. Schitterende mensen die het toch iedere keer weer aandurven met mij op pad te gaan.
Het affiche van vandaag.
Hoeveel kaartjes zei u?
O, maar 50 stuks. Chris en Chris waren er ook. En uiteindelijk kwamen er zelfs 51 kaartjes op mijn naam. Stellwagen, met wie ik een paar Europese uitwedstrijden van Feyenoord meemaakte zag zijn wedstrijd in Sunderland geannuleerd worden en liep ineens voorbij. Toeval is een duif.
Het voetbal was erg matig.
Ongeveer 4500 man aanwezig.
Nog een Nederlander in het stadion. Alleen wel op het veld. Ojo.
Wel een staantribune in het stadion.
Even met een knaagdier op de foto.
Wie is wie?
Wij hadden debutante Monique bereid gevonden om mee te doen met de halftime games.
De eerste uitdaging was een corner binnenschieten. Maar dat moest ze wel met haar rechterbeen doen terwijl ze links is. Het was een meer dan betere poging dan die gozert van Peterborough want dat was een badge-kisser die voor geen meter kon voetballen.
Latje trap ging echt nét over helaas.
Pole-to-the-goal, de vorige keer was het vreselijk lachen met Menno die een soort van pinguin nadeed na al die rondjes.
Maar Monique schoot de bal onberispelijk binnen.
Tweede helft werd het niet veel beter. Peterborough speelde stug en Scunthorpe kon geen vuist maken.
Chapman? Green is the new black.
Helaas 0-2.
Zij gaan winnen.
En hij treurt.
Nog 1 pint in The Farmhouse, in mijn nieuw gekregen polo. En dan weer naar de boot.
Waar de rest gestaag verder ging. Het licht bij de Peenvogel ging langzaam uit.
Weer fissa aan boord.
Nederland!
Het was weer geweldig. Wat een mooi stel vrienden heb ik toch.
En Sandra en ik kregen heel veel leuke cadeaus voor het organiseren van de tripjes. Uiteraard veel deodorant (lang verhaal, iedereen kent het inmiddels wel). Peen(vogel)-sokken, een elpee, een Vespabord, de eerder genoemde polo en een marsepeinen Peenvogel. Maar het allermooiste is het gezamenlijke cadeau, een foto-album vol bedankjes en herinneringen. Dank jullie wel!
Foto’s Mersea Island Scooterrally online
Onze favoriete buitenlandse rally. Zeker omdat we er altijd veel vrienden tegenkomen die ook op onze rally komen. Voordeel is dat hij lekker dichtbij de boot is, er altijd leuke bandjes spelen én wij zo goed als altijd geluk hebben met het weer. Op donderdagavond namen we de nachtboot richting Harwich om vervolgens via Colchester richting het schiereiland Mersea te rijden.
Gunnen
Afgelopen dinsdag klonk er een zucht van verlichting in veel Nederlandse huishoudens. Het zou toch niet gaan gebeuren dat onze Zuiderburen daadwerkelijk kans zouden maken op de wereldtitel? Nederland verloor drie finales en het schrikbeeld dat België Wereldkampioen zou kunnen worden in hun eerste finale ooit zorgde ervoor dat er mensen al bezig waren met het uitstippelen van alternatieve routes voor de komende zomervakantie. Het begin richting de route du soleil zou dan voortaan via Duitsland lopen.
Ik had hetzelfde afgelopen woensdag. Natuurlijk gunde ik Engeland, en de vele Engelse vrienden die ik heb, de wereldtitel maar diep in mijn hart hoopte ik op een Kroatische overwinning. Waarom? Het is puur eigenbelang. Engels voetbal is voor mij de lagere divisies, krakkemikkige stadions (dat worden er steeds minder), een pukka pie en sloten bier in een social club vol ouden van dagen.
Een wereldtitel zou niet alles veranderen op het eiland maar wel veel. Ik wil op bezoek gaan in een land dat vaak net-niet is, een land dat hoopt tegen beter weten in (herkenbaar Feyenoorders?). Noem het de kift dat ik het ze het niet gun of misschien zelfs kleinzielig. Een psychiater zou het de ‘pijn’ van een verloren WK-finale noemen. En dan ben ik niet eens een echte fan van Oranje.
Zondag juich ik voor de Kroaten. Al is het maar omdat ik daar zelden door heen rijd. En natuurlijk vanwege die geweldige shirts. En vooruit, ze hebben er ook nog eens lekker bier.
Snel-weg van het fietspad. Rondje hardlopen in Engeland
Een uitnodiging voor een bruiloft in Engeland. Daar hoefden we niet lang over na te denken. Bastiaan mocht ook mee dus dat was een ideaal beginpunt voor een weekendje aan de overkant van de Noordzee. Maar ja, die langste duurloop op weg naar de marathon hé. Hoe daar nu mee om te gaan?
Het eerste plan was om een extra fiets mee te nemen voor Jeroen (niet ik, een andere Jeroen) en dat hij mij vanaf de boot fietsend zou begeleiden. Een soort van Roparun-idee. De weersverwachtingen gaven echter een dusdanig beeld aan dat er in Essex al van code oranje werd gesproken. Nu ligt dat hele land op zijn gat zodra er maar een sneeuwvlokje valt, maar toch. Dat kon ik hem niet aandoen. Zeker niet omdat het ook nog eens een duurloop op langzamer tempo zou gaan worden. Tegen de tijd dat we in Colchester zouden zijn zou hij al bevroren zijn.
Het alternatieve plan was dat ik gewoon met de auto mee zou rijden en gewoon zou ontbijten in de Wetherspoons. Geen vet Engels ontbijt maar een dubbele portie pannenkoeken en een schaaltje porridge. Even wat energie tot me nemen voor de ruim dertig kilometer.
Ongeveer 1000kcal.
Op weg naar het hotel had ik al een weg gezien met een mooi fietspad ernaast. Of in ieder geval een stoep. En die weg besloot ik te nemen. In principe 17 kilometer lang de ene kant op en dan 17 kilometer weer terug. Wellicht saai maar écht verdwalen en dan ineens op 50 kilometer uitkomen is nou ook weer niet een optie.
Onbewust was de eerste kilometer een goede generale voor de marathon. De weg liep hier vrij steil omhoog het centrum van Colchester in en daarna ging ik op weg. Langs pubs, kerkjes en huizen. De fietspaden waren redelijk en af en toe kwam ik een andere hardloper tegen. De wind stond in mijn rug dus dat zou betekenen dat ik terug volle bak sneeuw in mijn snuit zou krijgen. Maar zover was het nog niet.
Na een kilometer of tien hield het fietspad ineens op. Nou ja, het kwam gewoon uit op de A12 naar Londen. Dat was mij iets te gortig en mopperend liep ik weer terug. Bij een kruising kon ik ook naar een dorpje naar rechts en de weg boog in de verte weer richting Colchester af. Althans, dat dacht ik. Uiteindelijk stond er bijna 26 kilometer op de teller toen ik, na over wat bospaden en merkwaardig aangelegde fietspaden en stoepen gerend te hebben, weer in Colchester was. Ik besloot nog 4 kilometer een kant op te rennen zodat ik met de terugweg erbij nog vier kilometer extra zou hebben. Dan zou ik totaal op 34 kilometer uitkomen.
Fietspaden hielden ineens op. Stoepen zaten vol gaten en heel soms moest ik gewoon even de openbare weg op. Hoe al die Engelse hardlopers dat volhouden is mij een raadsel maar aan de trajecten op Strava zag ik later dat ze op precies dezelfde weggetjes als mij liepen. Nee, in Nederland hebben wij niets te klagen. Nou ja, dat we niet zulke toffe pubs hebben. Maar dat is dan weer niet zo goed voor de conditie 🙂
Je ken ze maar hebben leggen.
Verslag Gainsborough Trinity vs Southport staat online
Klik op onderstaande foto voor het verslag. (klikkerdeklikkerdeklik)
Off to England
Als je dit leest ben je gek zijn wij op weg naar Engeland. De veertiende Peenvogeltrip alweer. Momenteel zitten wij aan een welverdiende pint en spelen de mede-Peenvogels de befaamde quiz. Wil je die ook spelen? Dat kan! Doe maar klikkerdeklik op deze link en dan kun je hem ook spelen.
Hou Facebook en instagram in de gaten om te zien wat wij aan het uitspoken zijn. Volgende week volgt er ongetwijfeld een fotoverslag. Voor nu zeggen wij van Peenvogel BV proost!
