Feyenoord – Hardlopen – Groundhopping – Muziek
Bastiaan zijn eerste Europese wedstrijd. In de Champions League nog wel.
Regen, veel regen.
Weinig wedstrijdfoto’s want ik zat op een kutplek. Mensen die op het plateau bleven staan. Na een paar keer vragen of ze weggingen was ik het wel zat want er kwamen telkens anderen voor je neus staan.
Toen er nog heel even hoop was. Door in de Europa League. Voor het tijdperk Slot kwam Europees overwinteren jarenlang net zo vaak voor als een eenhoorn die de elfstedentocht schaatst. Hup Feyenoord.
Speciale CL trui.
THE CHAMPIOOOOOOOOOONNSSSS
Beetje klein qua gedrag, wel leuk.
1-0? Helaas, toch niet.
Daarna gelukkig wel.
3-0. Santigol.
19:08 is niet zomaar een bestemming.
Spelersbus bij het Breeplein.
Ga je mee naar het stadion.
Bijna twee jaar geleden ging ik na de feestelijkheden in De Kuip, via een tussenstop bij een maat, naar de lokale kroeg in mijn woonplaats.
Ik had niet zoveel zin om bij het Hofplein tussen een selfies-makende massa te staan die van hun leven nog nooit in De Kuip waren geweest. Noem me een voetbalsnob maar in dat geval voel ik mij inderdaad een betere supporter, een die er door weer en wind zit. Ik ken mezelf goed genoeg om me niet tussen de gloryhunters te willen begeven.
Laatst werd ik op weg naar De Kuip door een oudere man aangesproken dat ik mijn Feyenoord-shirt beter uit kon trekken. Op mijn vraag of je niet altijd voor je club hoort te zijn kreeg ik geen antwoord. In een matig seizoen heb je minder vrienden.
De afgelopen maanden werden we in het Rotterdamse doodgegooid met hoofdstedelijk succes. De columnisten van het van oudsher Rotterdamse AD gedroegen zich als fanboys en TV Rijnmond maakte op straat potsierlijke items als ‘juicht Rotterdam voor Ajax?’ Alsof het echt goed voor de vaderlandse competitie is als 1 team 90 miljoen ophaalt. Ongeveer de begroting van alle andere clubs bij elkaar. Nee, van mij hoefden ze uiteraard niet te winnen. En geloof me, dat is andersom ook zo.
Nu dacht ik alles wel gezien te hebben maar sinds gisteravond staan er talloze aftel-filmpjes op social media. Met vriendengroepen die op hun paasbest, en in sommige gevallen met een glas champagne in hun klauwen, aftellen naar het einde van de wedstrijd in de Arena. Hoe dat afliep weten we allemaal. Ik keek naar de umbrella academy op Netflix maar mijn telefoon trilde op een gegeven moment net zo hard als het doelnet achter Onana.
Die aftelfilmpjes zijn hilarisch en exemplarisch voor de tijd waarin we leven. Iedereen wil een graantje meepikken van succes. De mooiste is een filmpje waarbij een meisje ‘buiten de tijd’ schreeuwt. Alsof het hockey is.
Iedere club krijgt de supporters die het verdient. Hadden wij in mei 2017 een Hofplein vol, bij onze aartsrivaal kroop iedereen onder zijn steen vandaan.
Voor al die lui vond ik die 2-3 nog het allermooist. Al stappen zij net zo makkelijk over op het Nederlands hockeyteam, Max Verstappen of het songfestival. Daar bestaat een woord voor: Gloryhunters.
Champagne iemand?
December is nog niet voorbij maar wat ik de laatste twee weken van dit jaar nog uitspook valt allemaal op deze website te lezen. Voor nu een laatste terugblik. De maanden oktober, november en december. Waarin weer een heleboel gebeurde.
Oktober begon ik in Breda. Samen met Carin en Marcel (en nog wat andere lopers) liep ik de Bredase Singelloop (verslag hier). Met een tijd van min of meer exact 1:45 was ik uitermate tevreden. Zeker omdat we de eerste 13 kilometer veel te snel liepen voor de vorm (lees: bier op vakantie en lekker eten) waarin ik verkeerde. Het was een geslaagde middag in Breda.
Na de halve marathon van Leiden en die in Dublin was deze wedstrijd (en gelopen tijd) een bevestiging wat ongeveer mijn niveau is. Met drie tijden tussen de 1:42 (Leiden) en 1:47 (Dublin) kan ik niet meer dan tevreden zijn.
Een week later stond de grote Peenvogeltrip weer op de planning. Met 35 man op weg naar Engeland. En het begint nogal een cliché te worden maar ook deze was weer legendarisch. We werden al helden onthaald in North Ferriby met o.a. een interview op de radio en een item op de website van de BBC (mijn leven is compleet). De wedstrijd zelf was ook meer dan vermakelijk. Het werd 3-3 met een paar wereldgoals en voor dit niveau meer dan prima voetbal. Grootste pluspunt was dat het blijkbaar niemand meer uitmaakt naar welk niveau we gaan. Dat komt goed uit want (bijna) alle betaald voetbalclubs in de buurt van de boot hebben we al gehad. Klik hier voor het verslag (klikkerdeklik).
Samen met Bastiaan greep ik een enorm warme oktobermaandag aan om eens te gaan kijken in het Archeon. Het sloot precies aan bij het thema waar ze het op dat moment op school over hadden. Erg mooi om te zien dat hij en Yaro er enorm veel over wisten en honderduit over Romeinen en de middeleeuwen aan het praten waren. Het was een enorm geslaagde dag.
Geslaagder dan de prestaties van Feyenoord in oktober. Daar viel op een incidentele wedstrijd na werkelijk niets positiefs over te melden. In het oktoberoverzicht dus ook geen enkele foto van Rotterdams trots.
In november tobte ik nogal met pijnlijke scheenbenen. Dat maakte hardlopen een vrij pijnlijke exercitie. De behandeling ertegen was waarschijnlijk nog pijnlijker. Maar alles voor de goede zaak.
Begin november vierde Bastiaan zijn achtste verjaardag, met een zwem- en slaapfeestje. Het werd een dolle boel bij ons thuis waar uiteindelijk iedereen op een andere plek sliep dan oorspronkelijk bedacht.
Waar het de vorige jaren bijna traditiegetrouw een nieuw stadion per maand bezochten kwam daar door al dat gehardloop en andere hobby’s een beetje de klad in. Maar een vrije zondag én leuke wedstrijd op het programma zorgden ervoor dat ik met Marco (2x) weer eens bij onze Zuiderburen een potje voetbal ging bekijken. Een klein stadionnetje met afgebladderde reclameborden en een vermakelijke pot voetbal op een slecht veld maakten het een prima zondagmiddagbesteding. (klik hier).
De loting van de Champions League was ons niet echt gunstig gezind qua zwaarte. Maar het mooiste ervan was toch wel dat er een pot in Engeland uitrolde. Voor het tweede jaar achter elkaar betekende dat een trip naar Manchester. Vorig jaar nog Old Trafford, nu het Etihad. Engelse Chris had kaarten voor ons geregeld en op de wedstrijddag vermaakte ik met prima met Jan, Kees, Chris, Leon en Tineke. Feyenoord verloor in de laatste minuten en dat was een beetje zuur. Ze hadden wel een puntje verdiend. Verslag van die trip staat hiero (klik)
Over stadions gesproken, het leek mij bij wijze van voorbereiding op het trainingsseizoen voor de marathon wel leuk om een keer een rondje Rotterdamse stadions te rennen. Met een groepje gelijkgestemden liepen we op een koude zondagmorgen ruim 22 kilometer via de Kuip naar Het Kasteel en via Woudestein weer terug naar De Kuip. Het was een geslaagde ochtend al deden mijn schenen de week erna wel weer wat zeer. Misschien iets te overmoedig die 22 kilometer.
December, de maand van de lijstjes (o wacht, dit is zo’n lijstje). In December wist Feyenoord zowaar een paar wedstrijden achter elkaar te winnen. De pot thuis tegen Napoli demonstreerde eens te meer dat het in voetbal niet om de grote clubs in Europa draait. De Italianen begrepen er weinig van, een club die al uitgeschakeld was en zo fanatiek gesteund werd door hun fans. Tsja, dat zegt eigenlijk al voldoende.
Door de sneeuw werd de Bruggenloop afgelast en bouwden Bastiaan en ik een iglo voor de deur. En dat brengt ons op het punt waar we nu aanbeland zijn. Nog twee weken in 2017. De tijd gaat echt vreselijk snel, dat merk je nog het beste aan een opgroeiend kind. Voor je gevoel verschoonde je net nog zijn luier maar de realiteit is dat hij gewoon al een achtjarige wijsneus is.
Was 2017 een mooi jaar? Ja, dat was het zeker. Feyenoord werd kampioen, we maakten een schitterende reis door Azie, ik liep en passant een marathon en een Roparun. Al mijn familie is gezond en wel (Sandra is weer een jaar goedgekeurd) en ik heb niets te klagen. Dat ga ik dus ook niet doen. Gewoon tevreden zijn met wat je hebt.
Vanaf deze plek alvast de beste wensen en een gelukkig nieuwjaar. Maar hou de komende twee weken deze site nog in de gaten. Er staat nog genoeg op het programma.
Moe van al dat getrain voor de marathon, de Roparun, ons scooterweekend en het bier drinken na het lang verwachte kampioenschap was het tijd om op vakantie gaan. En niet zomaar een vakantie. Na vijf jaar gingen we eindelijk weer eens naar Azie toe.
We begonnen in Bangkok en via een paar dagen in een national park namen we een taxi richting de Cambodjaanse grens om daar door Jan opgewacht te worden. In Cambodja maakten we een geweldige roadtrip langs plaatsen waar we nog niet eerder waren geweest.
We zagen Dolfijnen in Kratie. De insecten op de markt van Skuon en eenmaal terug in Battambang regelden Jan en Phary een tuktuk om het platteland in de omgeving van hun resort te bekijken. De tijd vloog voorbij maar het was echt een geweldige vakantie. Eenmaal terug in Bangkok kochten we onze rugzakken vol met prullaria om vervolgens weer richting Nederland te vliegen. Het verslag van deze reis staat hier en de video ervan hier.
Eenmaal terug in Nederland konden we direct door naar De Kuip om Feyenoord een prijs te zien winnen. Na penalty’s werd Vitesse verslagen en won Feyenoord de Nederlandse supercup. Een traditie die maar niet echt van de grond wil komen.
De volgende trip stond alweer voor de deur. In de hoofdstad van Dublin ging ik een halve marathon rennen en Sandra een 10km wedstrijd. Met o.a. Bastiaan (2x), Menno, Annemieke, Patrick en nog véél meer bekenden werd het een gezellige boel. De halve marathon ging gezien de vakantie die nog in de benen zat best aardig. Met 1:47 was ik dik tevreden. Na de halve marathon liep ik nog zowat een marathon heen en weer naar Croke Park om daar een hurlingwedstrijd te zien. Dat was een bijzondere ervaring (klik hier).
We zagen Feyenoord nu wel uit bij Excelsior winnen en door een vijfklapper tegen Willem II werd het seizoen prima begonnen. Ondertussen stond er al een tijd een afspraak om de marathonmedaille van 2017 op mijn lichaam te vereeuwigen. Het deed weer enorm veel zeer (dat was ik even vergeten) maar het resultaat mag er zijn. Met de Rotterdam Running Crew liepen door de koelcel van een zeevishandel en toen was het bijna alweer september.
En wie september zegt, zegt Mersea Island. Onze favoriete scooterrally in Engeland. In het interlandweekend stapten wij op onze oldtimers om aan de andere kant van het kanaal feest te gaan vieren.
We werden er weer als eregasten onthaald en hielpen onze Engelse vrienden mee met de spelletjes op zaterdagmiddag. We aten uiteraard Indiaas en dronken een sloot Ale.
Op zondag reden we weer terug naar de boot om vervolgens op de saaie dagboot een uiltje te knappen totdat we weer in Hoek van Holland aanmeerden.
Werd er dan niet hardgelopen? Ja, natuurlijk wel. In Roelofarendsveen deed ik mee als een van de vier lopers van een kermismarathon. Het thema was Duitsland en geheel in traditie kreeg je na afloop een biertje en een braadworst.
Ook deed ik dit jaar mee met de Vredesloop. Het leukste was dat Sandra ook meedeed. Zij de vijf, ik de tien. Beetje vreemd was wel dat het parcours zeker 250 meter te kort was. Wel fijn dat iedereen daardoor een PR kon lopen.
Feyenoord werd in een van de zwaarste poules van de Champions League ingedeeld. De eerste poulewedstrijd thuis tegen Manchester City gaf direct aan hoe de verhoudingen in het internationale topvoetbal liggen. Feyenoord ging er kansloos af.
En toen was het alweer oktober en tijd voor de voetbaltrip. Maar dat overzicht komt pas aan het einde van het jaar. December is immers nog niet voorbij.
Drukte op het voorplein.
Laatste keer Champions League in De Kuip. Of zelfs maar in een Nederlands stadion?
Wat Italianen. Bij lange na geen 6000.
Ze komen op het veld.
The champi-ooooonssss
Mooie avond om je debuut te maken.
Het ging weer mis in de beginminuten. Hier de uitstekende spelende Tapia.
Maar dan is er nog altijd Jorgensen.
1-1 na een half uur spelen.
Kale bats.
Geel voor Driesje.
Ook geel voor Vilhelna. En die had er al een. Feyenoord met tien man verder.
Dag UEFA.
Pyro.
Nog een corner.
En we winnen zowaar. Wat een ontlading.
2-1 en Vermeer juicht.
Afgelopen. Doei doei Champions League. Bedankt voor de 25 miljoen euro (min de vuurwerkboete dan).
Heuh.
Zonder te doemdenken; het was gisteravond de voorlaatste keer dat de Champions League hymne in een Nederlands stadion klonk. Het verschil is gewoon te groot geworden. Feyenoord speelde een hele sterke openingsfase, kwam terecht voor, maar daarna sloop de angst er toch een beetje in. Want fouten op dit niveau worden genadeloos afgestraft.
Misschien moeten we in Nederland maar niet rouwig zijn dat we de vaste Champions League plaats voor de kampioen kwijt zijn geraakt. Hier hebben we echt niks te zoeken (en begin niet over die andere twee clubs die struikelden over Europese middenmoters op weg naar de Europaleague.)
Jaja, respect.
Hierna nog 1 keer op de middenstip van De Kuip.
Kijk, ze komen op het veld.
De accountant van de Uefa trekt zijn registerboekje.
Huppetee, 1-0.
Dat zeg ik toch.
Een slordigheidje hierna en het staat alweer 1-1.
Amrabat is een geweldenaar.
Zelfs na deze tweede gele kaart (scheidsrechter Higler let je op? Je kunt twee x geel in een wedstrijd geven) lukte het helaas niet om de gelijkmaker te forceren. Overigens had de arbitrage wel wat aan dat eeuwige tijdrekken moeten doen. Zowel vandaag als afgelopen zaterdag. Het is echt heel irritant aan het worden. En dan wel een wissel van anderhalve minuut toestaan.
Gewogen en te licht bevonden. Zelfs een derde plek zit er niet meer in. Een derde plek waar de andere drie ploegen hun neus voor ophalen maar ik zou Feyenoord maar wat graag in de Europaleague willen zien. Uithuilen en zondag opnieuw proberen.
Het was in de tram tussen het centrum van Turijn en het Stadio Delli Alpi toen we erachter kwamen dat de portemonnee van Sandra gestolen was. In haar portemonnee zaten behalve de gebruikelijke ziekenfonds- en bankpasjes ook onze seizoenkaarten en wedstrijdkaartjes voor Juventus tegen Feyenoord.
Behalve de administratieve rompslomp (Feyenoord hield bij wie er een kaartje had gekocht dus op vertoon van ons paspoort kwamen we het stadion alsnog binnen) gaf het vooral een vervelend gevoel. Een vervelend gevoel dat ik een jaar eerder in Italië ook al had.
Na de 0-1 overwinning in het Giuseppe Meazza (het stadion heet alleen San Siro als AC Milan er speelt) zagen we op een parkeerplaats naast het stadion wat Italiaanse hooligans huishouden. De ruiten van Nederlandse auto’s sneuvelden bij bosjes en ik vroeg me af waar de politie bleef. Die moesten dit toch ook zien en er tegen optreden?
Dat was een Noord-Europese misvatting geweest. De Carabinieri was er wel en kwam ook in actie. In actie tegen de Feyenoorders die hun heilige koe wilden beschermen. Met de lange latten werden de Nederlanders die wraak wilden nemen van het parkeerterrein gejaagd.
Na Turijn besloot ik nooit meer met Feyenoord naar Italië te gaan. Noem het een onderbuikgevoel maar ik ben klaar met dat land als het om voetbal gaat. Matig gevulde stadions en een politieapparaat dat vrij snel naar geweld grijpt.
Halverwege september kwam het bericht dat Het Legioen niet welkom is in Napels en ik leefde mee met alle supporters die wel zin hadden in die trip. Ze zullen vast wel gaan en er een paar mooie dagen beleven. Maar zonder de wedstrijd te zien is het toch anders.
Het gezegde gaat dat men eerst Napels moet zien en dan met een gerust hart kan sterven. Ik pas voorlopig voor beide opties.
De Carabinieri inspecteert het domplein in Milaan, 2002.
Met heroïsche wedstrijden tegen Marseille, Juventus, Sevilla en recent nog Manchester United in het achterhoofd vertrok ik op een waaierige woensdagavond richting De Kuip. Het stadion waar ik de meest heroïsche Europacupavond meemaakte op 8 mei 2002. Toen had niemand verwacht dat er ooit nog eens een Nederlandse club een Europese prijs zou pakken. Tot een jaar geleden had ik nooit verwacht ooit nog eens Champions League voetbal in De Kuip te zien.
Het bedrijf Manchester City kwam langs, bij voorbaat een kansloze missie voor ploegen uit kleine voetballanden. Maar de bal is rond, en nog meer dan dat soort clichés.
Meestal zijn die wedstrijden tegen die topploegen nogal teleurstellend qua spelers. De topspelers worden gespaard en kijk je naar een handvol invallers. Alsof je met Doutzen Kroes hebt afgesproken en je zit uiteindelijk opgescheept met Neelie Smit Kroes. Dat was gisteren wel anders.
Rotterdam, 13 september 2017. Feyenoord vs Manchester City 0-4. Champions League.
I wanna see a rainbow high in the sky….
Willem zijn kar heeft ook een nieuw likje verf gekregen.
Dat logo is een tijdje niet zichtbaar geweest in De Kuip.
Het circus dat Champions League heet. Op de millimeter.
It’s been a while.
O jee.
Iedereen keek uit naar de Champions League hymne. Uiteindelijk hoorde je er niks van.
Op de burelen van de UEFA schrijven ze alvast een boete uit. Die liggen voorbedrukt met het adres van De Kuip erop vermoed ik zo.
Het werd een kansloze wedstrijd. City was gewoonweg een paar klassen beter. Mag ook wel met een selectie van 853 miljoen euro.
Feyenoord kwam spaarzaam voor het Engelse doel.
Op zijn achterhoofd had ie wel wat reclame kunnen doen.
Opnieuw een Vente op het veld. Het allereerste doelpunt ooit werd gemaakt door Leen Vente. Dylan mocht vanavond acteren op het allerhoogste podium qua clubvoetbal.
0-4 zijn duidelijke cijfers. Niet getreurd, de competitie is veel belangrijker. En Manchester City heeft nog nooit van Heracles gewonnen bijvoorbeeld. Wie zijn ze dan?