Okay, we haalden de gemiddelde leeftijd behoorlijk naar beneden maar uiteindelijk stond iedereen in de zaal (met en zonder rollator) op de banken om mee te zingen met de Irish Rover, Molly Malone en Dirty Old Town.
Categorie: Ierland
Het grote Peenvogeljaaroverzicht 2017, deel 3.
Moe van al dat getrain voor de marathon, de Roparun, ons scooterweekend en het bier drinken na het lang verwachte kampioenschap was het tijd om op vakantie gaan. En niet zomaar een vakantie. Na vijf jaar gingen we eindelijk weer eens naar Azie toe.
We begonnen in Bangkok en via een paar dagen in een national park namen we een taxi richting de Cambodjaanse grens om daar door Jan opgewacht te worden. In Cambodja maakten we een geweldige roadtrip langs plaatsen waar we nog niet eerder waren geweest.
We zagen Dolfijnen in Kratie. De insecten op de markt van Skuon en eenmaal terug in Battambang regelden Jan en Phary een tuktuk om het platteland in de omgeving van hun resort te bekijken. De tijd vloog voorbij maar het was echt een geweldige vakantie. Eenmaal terug in Bangkok kochten we onze rugzakken vol met prullaria om vervolgens weer richting Nederland te vliegen. Het verslag van deze reis staat hier en de video ervan hier.
Eenmaal terug in Nederland konden we direct door naar De Kuip om Feyenoord een prijs te zien winnen. Na penalty’s werd Vitesse verslagen en won Feyenoord de Nederlandse supercup. Een traditie die maar niet echt van de grond wil komen.
De volgende trip stond alweer voor de deur. In de hoofdstad van Dublin ging ik een halve marathon rennen en Sandra een 10km wedstrijd. Met o.a. Bastiaan (2x), Menno, Annemieke, Patrick en nog véél meer bekenden werd het een gezellige boel. De halve marathon ging gezien de vakantie die nog in de benen zat best aardig. Met 1:47 was ik dik tevreden. Na de halve marathon liep ik nog zowat een marathon heen en weer naar Croke Park om daar een hurlingwedstrijd te zien. Dat was een bijzondere ervaring (klik hier).
We zagen Feyenoord nu wel uit bij Excelsior winnen en door een vijfklapper tegen Willem II werd het seizoen prima begonnen. Ondertussen stond er al een tijd een afspraak om de marathonmedaille van 2017 op mijn lichaam te vereeuwigen. Het deed weer enorm veel zeer (dat was ik even vergeten) maar het resultaat mag er zijn. Met de Rotterdam Running Crew liepen door de koelcel van een zeevishandel en toen was het bijna alweer september.
En wie september zegt, zegt Mersea Island. Onze favoriete scooterrally in Engeland. In het interlandweekend stapten wij op onze oldtimers om aan de andere kant van het kanaal feest te gaan vieren.
We werden er weer als eregasten onthaald en hielpen onze Engelse vrienden mee met de spelletjes op zaterdagmiddag. We aten uiteraard Indiaas en dronken een sloot Ale.
Op zondag reden we weer terug naar de boot om vervolgens op de saaie dagboot een uiltje te knappen totdat we weer in Hoek van Holland aanmeerden.
Werd er dan niet hardgelopen? Ja, natuurlijk wel. In Roelofarendsveen deed ik mee als een van de vier lopers van een kermismarathon. Het thema was Duitsland en geheel in traditie kreeg je na afloop een biertje en een braadworst.
Ook deed ik dit jaar mee met de Vredesloop. Het leukste was dat Sandra ook meedeed. Zij de vijf, ik de tien. Beetje vreemd was wel dat het parcours zeker 250 meter te kort was. Wel fijn dat iedereen daardoor een PR kon lopen.
Feyenoord werd in een van de zwaarste poules van de Champions League ingedeeld. De eerste poulewedstrijd thuis tegen Manchester City gaf direct aan hoe de verhoudingen in het internationale topvoetbal liggen. Feyenoord ging er kansloos af.
En toen was het alweer oktober en tijd voor de voetbaltrip. Maar dat overzicht komt pas aan het einde van het jaar. December is immers nog niet voorbij.
Nummer 14 op Hill 16
Op het moment dat Berghuis een paar honderd kilometer verderop de 2-1 scoorde liep ik achter Hill16. De spirituele plaats van Croke Park, dat immense stadion in het noorden van Dublin. Door de mensenmassa rondom het stadion werkte whatsapp niet en de goal kreeg ik via een ouderwets sms’je binnen. De straten en pubs op weg naar Croke Park stroomden vol met fans van beide teams, die zij aan zij stonden te drinken op straat. De ‘garda’ hield een oogje in het zeil maar hoefde niet in actie te komen.
Waar je normaliter bij grote wedstrijden de spanning voelt als er twee grote supportersgroepen tegelijkertijd op straat zijn, voelde ik nu alleen de spanning van het bezoeken van dit legendarische stadion. En het bezoek aan mijn allereerste hurlingwedstrijd. Dat viel nog niet mee voor een voetbalsupporter als ondergetekende. Het spel ging razendsnel en nog voordat ik mijn ogen kon laten wennen aan de kleine bal, en de passes hoog door de lucht over meer dan 100 meter, stond het al 1-1.
Heel even moest ik aan zwerkbal denken, maar de fictieve sport uit Harry Potter vergelijken met hurling zou blasfemie zijn. Zelfs het maniakale kick and rush in de lagere Engelse divisies was hiermee vergeleken een sport voor slakken.
Het rood en wit van Cork was de bovenliggende partij op de tribunes. Het blauw en wit van Waterford was dat op het veld. Ik zag tackles, charges en beuken zonder dat er geklaagd werd bij de scheidsrechter. Het is de laatste tijd modieus om te zeggen dat er bij vrouwenvoetbal niet gezeurd wordt. Bij deze 30 amateurs op het heilige gras van Croke was dat nog veel minder. Bomen van kerels maakten hier de dienst uit en klopten het gras van hun schouders af na weer een aanslag op hun lichaam.
Toen de dreigende nederlaag bijna een feit was dropen de rood-witten van Cork, nauwelijks teleurgesteld, het vak af. Vlak voor me liep een jongen in een door mij verfoeid shirt met op zijn rug nummer 14.
Voor een moment wilde ik heel kinderachtig aan hem vragen of hij wist wat zijn club de avond ervoor had gedaan? En of hij wist dat Feyenoord degelijk was gestart én drie punten los stond? Maar zulk gedrag zou in deze setting, waar families en hele hordes tienermeisjes op de tribune zaten, aanvoelen als heiligschennis. Het was zo gemoedelijk en feestelijk rondom Croke Park en dat moest ik maar zo laten. Al had deze Ier waarschijnlijk geen idee waar ik het over zou hebben. Het kopen van zo’n shirt getuigd niet van echt veel kennis van wat cult is in voetbal. Dan had ie net zo goed een Barcelona of PSG shirt aan kunnen doen. Of Bayern.
Bij het teruglopen naar het hotel dacht ik aan alle grote en kleine rivaliteit in onze eigen eredivisie. Steden of provincies tegen elkaar. Derbies van het noorden of Kralingen tegen Spangen, en uiteraard De Klassieker. Soms heel lelijk maar ook net zo vaak heel mooi. Het gejen bij de koffieautomaat en de eeuwige discussies in de kroeg. Hele families die verdeeld zijn door clubvoorkeur.
Nummer 14 zag ik iets verderop de kroeg induiken tussen feestende fans van de tegenpartij in. Breed lachend bestelde hij een pint Guinness. De Eredivisie leek weer even verder weg dan ooit.
Verslag van Corcaigh vs Port Láirge staat online.
Tsja, ik was in Dublin omdat we er toch gingen lopen staan te hardlopen (klik). Een snelle blik op internet leerde dat er gevoetbald werd. Een ronde in de Ierse beker waar niet echt geweldige wedstrijden in en rondom Dublin gespeeld zouden worden. Mijn andere oog viel op de fixtures op Croke Park. De halve finale van de GAA Hurling All-Ireland Senior Championship tussen Cork en Waterford.
Een wedstrijd waar traditiegetrouw veel, heel veel toeschouwers op af komen. Ik kocht als Hurling newbee een ticket voor de befaamde Hill 16 staantribune en begaf me rond twee uur op weg vanuit het centrum richting Croke Park. Ik was niet de enige met dat plan. Klik hier (klikkerdeklik) voor het verslag.
Runnin’ in Dublin
‘It’s a hill, get over it’ stond er vlak voor een van de heuvels in Phoenix Park net buiten het centrum van Dublin. Mijn horloge gaf aan dat het gemiddelde tempo nog steeds op 5:02/km lag en daar kon ik gezien de voorbereiding prima mee leven. Maar om het nu al over het hardlopen te hebben is een stap te ver. We beginnen bij het begin, en dat was een aantal maanden geleden.
‘Zullen we de rock ‘n’ roll halve marathon van Dublin gaan lopen?’ was het idee dat Menno opperde. Een goed plan omdat er ook een 10km wedstrijd georganiseerd werd (en een 5km maar die konden wij niet halen gezien onze vluchttijden) kon Sandra zich daar op focussen. Tickets werden geboekt, een Airbnb werd gereserveerd en op zaterdagochtend 12 augustus was het op naar de hoofdstad van Ierland, een stad waar we 11 jaar eerder ook al eens geweest waren.
Toen ook al met Menno en Annemieke maar zonder Patrick en Bastiaan (voornamelijk omdat laatstgenoemde toen nog niet geboren was). Nu gingen Elena en Martijn ook mee en maakten Herman, Saskia, Frank, Isabel en haar zoon Bastiaan de groep Dubliners compleet.
Dublin was wel wat veranderd in mijn ogen, veel drukker met toeristen al kan dat ook komen door de tijd van het bezoek. De vorige keer was eind mei, nu midden in de zomervakantie. Nu kom ik zelden in onze hoofdstad maar de keren dat ik er recent was vond ik vergelijkbaar met Dublin nu. Enorm dure bierpijzen in het toeristische gedeelte (6,20 voor een pint Guinness vind ik best duur ja) en massa’s vrijgezellenfeesten. Maar wat Dublin het allermooiste maakt zijn de vele pubs en de toch wel laidback-sfeer die er hangt.
Enfin, we stapten met de bus uit bij Trinity College en haalden ons startpakket op met een gaaf hardloopshirt als souvenir. Die ga ik vaak dragen de komende tijd. Op zaterdag vermaakten we ons met een rondleiding bij Jameson en wat bescheiden sightseeing. Onze Airbnb lag aan Ha’Penny Bridge en dat was een prima uitvalsbasis voor de rest van het weekend. Na een pasta maaltijd en een fles water was de inwendige mens klaar voor de 21 kilometer een dag later.
Op zondagochtend ging de wekker vroeg want de start was al om 08:30. Bastiaan ging bij Annemieke en Patrick in het hotel buurten en die zou met hen meereizen naar het parcours. Na een stevige wandeling van iets meer dan 2 kilometer kwamen we bij de start aan. Prima opgewarmd dus alleen moest de blaas wel nog even geleegd worden. Bij de dixi’s lange rijen maar gelukkig hadden ze ook plaskruizen voor de mannen.
In startwave 5 stond ik naast iemand in een Rotterdam Running Crew shirt en dat was best grappig. Even een praatje gemaakt met hem en gezegd dat hij rechts aan moest houden na de brug want daar zou Menno als een ware paparazzo liggen. Met muziek van AC/DC (back in black als je het echt wilt weten) gingen we van start. In het begin lag het tempo iets lager dan mijn beoogde tempo (ik wilde proberen zo constant mogelijk op 12 km/h te gaan lopen) maar dat maakte ik de kilometers erna weer goed. Vlak voor kilometer twee zag ik Menno en Isabel staan en hoorde ik behalve het gehijg van de lopers om mij heen ook het klikken van het fototoestel.
De weg naar Christchurch was aardig steil en hier zag ik al de eerste wandelaars. Korte passen naar boven en eenmaal om het hoekje gebruik maken van het dalen van de weg. Een stuk verderop stond een band met zangeres te spelen en die hoorde je al best ver. Behalve hardlopers waren er weinig mensen op de been en de muziek van deze band werd aardig ver de rivier de Liffey overgedragen. Er zullen wat mensen met een katertje van de Guinness wakker gerockt zijn door dit bandje.
Langs de Guinnes en het Ierse museum voor de moderne kunst door een parkje richting Kilmainham Gaol, de gevangenis en symbool voor de Ierse opstand begin vorige eeuw. Toen kwam er een wat saai stukje van het parcours. Om het Irish National War Memorial Park heen. Daar kwam de splitsing van de 10 km wedstrijd en de halve marathon. Links zag ik Phoenix Park al liggen maar de deelnemers die 21 kilometer zouden gaan lopen moesten nog even wachten voordat ze het park in mochten.
Vlak voor de ingang van het park zag ik Bastiaan al staan samen met Annemieke, Patrick, Martijn en Elena. Een high-five en de bocht om voor de laatste 9 kilometer in het park zelf. Heuveltje op en heuveltje af. Ik moest al plassen en bij 14 kilometer hield ik het echt niet meer. Even snel een boom opgezocht en daarna weer in het ritme komen. Mijn horloge gaf nu 5:02 aan in plaats van 5:01. De plaspauze was echter wel noodzakelijk.
Bij 20 kilometer werd ik links en rechts ingehaald door mensen die allemaal een eindsprint in de benen hadden. Die heb ik zelf nooit echt al liep ik met 4:45 bijna de snelste kilometer van deze race. Eenmaal over de einstreep kon ik mijn medaille, een hoog kitsch-gehalte maar daardoor niet minder mooi, ophalen en de rest opzoeken. Sandra had de 10K ook in een prima tijd gelopen gezien haar blessure en de daardoor verstoorde voorbereiding.
Over wat ik de rest van het weekend heb uitgespookt kom ik later op terug. De halve marathon zelf was onwijs leuk om te doen. Dublin is good voor Runnin’.