Normaal

Het was benauwd buiten de Geusselt, ín het stadion leek het echter wel een sauna. Achter het uitvak klonk het geblaf van politiehonden terwijl de Feyenoorders in het vak steeds dichter op elkaar gedrukt werden als gevolg van de vele valse kaarten die in omloop waren.

De wedstrijd zelf stond bol van de spanning. Zeker toen Roberto Lanckohr achter de bal ging staan om een strafschop te nemen. Typisch Feyenoord om alles te verkloten met de haven in zicht. Ed de Goeij dook de verkeerde kant op en de bal spatte uiteen op de paal. Feyenoord leefde nog.

Vlak na rust gebeurde er iets magisch voor mijn ogen: József Kiprich begon aan een slalom en staand op mijn tenen probeerde ik de hele actie te volgen. Met een slepende beweging passeerde József de keeper en zette Feyenoord op voorsprong. Euforisch van vreugde konden we de titel al bijna ruiken.

Een schril contrast met Kiprich’ zijn eerste kennismaking met Het Legioen. Boos van woede werden de spelers van de groene grasmat gejaagd na een 0-2 achterstand. Het was de eerste keer dat József in de basis stond bij Feyenoord en de Hongaar leek in niets op een profvoetballer.

De seizoenen erna groeide de Tovenaar van Tatabánya langzaam maar zeker uit tot een cultfiguur in het Nederlandse voetbal. Voornamelijk door een interview waarin hij aan de verslaggever vraagt wat ‘puffen’ betekent.

Zes dagen na Maastricht bevond ik me weer in een uitvak. In de hoek van het Oosterpark moest de bevestiging komen van hetgeen waar Rotterdam al dagen van in de ban was.

Uiteraard was Kiprich de maker van de bevrijdende (en schitterende) goal. Na afloop van de wedstrijd werd het veld, net zoals bij zijn debuut, weer bestormd. Ditmaal door een uitzinnige supportersschare. De ‘normaalste’ voetballer in dienst van Feyenoord was kampioen.

Joszef gaat op de schouders na zijn allerlaatste wedstrijd voor Feyenoord.

Shirt uit

Het was waterkoud in De Kuip op zondagmiddag zes december 1992. De meeste supporters zaten weggedoken in hun jas en zagen een tiental Feyenoorders ploeteren tegen Vitesse. En toen was daar ineens Mike Obiku die na zijn goal van pure vreugde zijn shirt uittrok. Het werd, naast een brede glimlach, het handelsmerk van de Nigeriaan.
De mooiste keer dat Obiku zijn shirt uittrok was uiteraard in het Olympische stadion. Nadat hij een redelijk kansloos Feyenoord in de sudden-death alsnog de winst op Ajax schonk.

Na Obiku zijn er nog een aantal Feyenoorders geweest die na een goal hun shirt uittrokken na een beslissend moment. Van Hooijdonk na zijn tweede goal in de UEFA-Cupfinale bijvoorbeeld.

Het invoeren van een gele kaart als strafmaatregel weerhield een keur aan Feyenoorders niet van een striptease na een goal

Toen Feyenoord in het eerste seizoen onder Koeman bezig was aan een opmars in de Eredivisie meende toenmalig publiekslieveling John Guidetti zijn shirt uit te trekken na zijn benutte penalty tegen RKC. Tot op de dag van vandaag ben ik ervan overtuigd dat dit ons dat seizoen de titel heeft gekost, Guidetti kreeg namelijk zijn tweede geel voor deze actie.

Dirk Kuijt trok ook zijn shirt uit na zijn hattrick in de kampioenswedstrijd tegen Heracles. De gele kaart kon hem niets schelen, het bleek de laatste wedstrijd in zijn lange carrière te zijn geweest. Iets wat hij natuurlijk al wist.

De laatste kaart was voor onze nieuwe vriend Bozenik na zijn goal tegen PEC Zwolle. Juichend liep hij ontbloot naar het verkeerde vak. Ik vermoed dat Advocaat, geen fan van frivoliteiten, hem wel verteld heeft dit niet nog een keer te doen.

Behalve als we in de beker Ajax treffen natuurlijk. Wie weet krijgt Bozenik dan ook een benzinepomp naar hem vernoemd.

Peenvogeltrip no.17 ‘a bumpy ride’

Heh? Hadden we niet al bij Peenvogeltrip #18 moeten zijn? Ja, dat klopt. Maar toen ik met het oog van Sauron lag te worstelen (en de weken erna) stond mijn hoofd niet echt naar het regelen van een najaarsreisje. Toen ik er wel weer zin in kreeg bleek de boot wel erg duur te zijn voor het gekozen weekend. Dus vandaar dat we ons vizier toen maar op het voorjaar van 2020 gericht hadden. Voor Peenvogeltrip #17.

Alle clubs in de betaalde divisies hebben we nu wel gehad en het nieuwe stadion van York is nog niet klaar dus moesten we op zoek naar een mooie bestemming. En Scarborough stond, mede doordat het aan zee ligt, hoog op mijn lijstje. Daar dacht de rest hetzelfde over. En zodoende stapten we, met storm Ciara in ons achterhoofd en storm Dennis als voorbode, op vrijdag op de boot.

Scarborough (Eng.) Zaterdag 15 februari 2020. Scarborough Athletic – Bamber Bridge 5-0. Bet Victor Northern Premier League.

Scarborough Athletic is een zogenaamde Phoenix-club. Een club die uit zijn as is herrezen. Scarborough Athletic Football Club (SAFC) werd opgericht op 25 juni 2007 na de liquidatie van Scarborough Football Club (SFC). Na de eerste tien seizoenen in het stadion van (redelijk naburige) Bridlington Town gespeeld te hebben, verhuisde de club in juli 2017 terug naar Scarborough. Eindelijk terug in de stad waar de club naar vernoemd werd.

Hun faillissement had voorkomen kunnen worden. Scarborough ging failliet met ‘slechts’ een schuldenlast van 2,5 miljoen pond. Ze wilden hun stadion (het McCain stadion) aan een woningontwikkelaar verkopen om te zorgden dat ze voldoende geld zouden hebben om de schulden af te betalen en een nieuw stadion te bouwen. Het gebied was echter alleen bestemd om ‘sportieve activiteiten’ en zodoende mocht het stadion niet verkocht worden en ging de club naar de haaien. Zodoende werd het 128-jarige bestaan van de club (uit 1879) beëindigd.

De originele club speelde sinds 1898 op het oude Athletic Ground. 90 jaar later werd het stadion vernoemd naar de sponsor McCain. Sindsdien had het de briljante bijnaam ‘the theatre of chips’. Het was een klein stadion dat af en toe ook voor Cricket, Honkbal en Rugby gebruikt werd.

Saillant detail is dat Rode Ster Belgrado er ooit een vriendschappelijke wedstrijd speelde tegen Scarborough en won met 4-2. Later dat seizoen won deze club de Europacup 1. Een van de laatste winnaars voordat de CL een voorgekauwde bende werd.

Nadat Scarborough failliet ging stond het stadion leeg. De ingangen zijn bewaard gebleven als herinnering. Maar de ooit gewijde grond voor de fans heeft de grootste vernedering ooit ondergaan. Op de plek waar ooit de middenstip lag staat nu een Lidl. De man in de pub wist me te vertellen dat geen enkele echte fan daar ooit zijn boodschappen zal gaan doen.

De pride of Hull.

Eerste biertje tegen de zenuwen. Daarna was het tijd voor de quiz.

 

Een vrij eerlijke loting.

Zweten op de quiz.

Anton knows….

De dansvloer blijft een fenomeen. Mijn dansvloerfoto’s zijn om redelijk voor de hand liggende redenen mislukt. Dat is achteraf maar goed ook.

Geen Engels ontbijt maar een bescheiden pastie. Omdat we meer trek in Indiaas hadden voor lunch.

eNgELanD LiGt NoG StEedS iN EuRoPA!

Zeker met druilerig weer zijn Engelse badplaatsen een pareltje van vergane glorie.

Krabben.

Tijd voor de eerste pint. Al viel die nog wat zwaar bij mij.

De schoonmaakster van de pub was het ook zat. Dat gedruppel.

Nog meer Scarborough.

Ik word wel blij van dit soort tafereeltjes.

Sandra probeert rijk te worden. Kees kijkt toe.

Een Thali voor lunch. Waarom ook niet.

It’s fun to stay at the…..

God save the Queen.

In The Valley Bar was het inmiddels lekker druk aan het worden. We mengden goed tussen de locals.

Pre-match pint(s).

Het Flamengo-land stadion. Plaats voor 3000 man. Er waren er 859.

De poort van het oude stadion.

Hoofdtribune met daarboven een bar. Drie keer raden waar veel van de mede-reizigers zaten.

De doelpunten vielen makkelijk deze dag.

Penalty en de 2-0.

De mannen staan tussen de harde kern.

Stadion met een kerk op de achtergrond. Ik hou daar wel van.

In de rust werden we nog even als eregasten onthaald. De voorzitter was blij met zijn Feyenoord-sjaal. Zijn rechterhand niet want die was voor Willem II.

De man naast Marco is de Willem II’er.

Superleuk gebaar wederom.

De kenners.

Het weer werd wel iets slechter. Storm Dennis kwam eraan. 

Maar als penalties simpel worden ingeschoten dan blijft het gewoon 5-0.

Aan boord was de band alvast begonnen te spelen. En omdat de kapitein ons waarschuwde voor een ‘bumpy ride’ kreeg uw verslaggever al Titanic-visioenen.

De laatste biertjes voordat we een stormachtige nacht tegemoet gingen.

Stilleven…tot de volgende Peenvogeltrip.

Lansingerlandrun. Niet het beste idee ooit

Tsja, de overtocht tijdens de 17e peenvogeltrip was nogal onstuimig te noemen. Dus heel veel slaap had ik niet gekregen in de nacht van zaterdag op zondag. En vrijdagavond bleef ik toch weer nét iets te lang plakken op de dansvloer. En dan weet u wel hoe laat het is.

Omdat ik te laat terug zou zijn voor de 30km bij De Kieviten was een goed alternatief de Lansingerland-run. Normaal sta ik niet enorm te trappelen om een wedstrijd door de eigen achtertuin (De Groenzoom) te lopen maar voor de Oostland heb ik ook al twee keer een uitzondering gemaakt. Het voordeel om dit stuk in wedstrijdverband te rennen zorgt er namelijk wel voor dat je niet op 2/3 van de afstand gaat stoppen. Lopen is lopen als je ervoor betaald hebt.

Op de fiets naar de start komen was met deze wind al een beproeving. Ik heb niet gekeken maar volgens mij was mijn hartslag toen al hoog. Bij het ophalen van het startnummer kwam ik al wat oude (Jeroen) en nieuwe (Saskia) mede-Roparunners tegen. Net zoals een handvol Kieviten en RRC’ers.

Na de start gingen we vrij snel de Groenzoom in. En daar vielen alle lopers ten prooi aan de wind. De lopers aan de halve Marathon en de 30km gingen tegelijk van start en zodoende was het best druk op het eerste stuk. Ik had van te voren al besloten om er een duurloop van te maken maar met die wind was het toch nog hard werken voor een ‘rustige’ duurloop. Zeker de stukken dat je wind tegenhad waren vervelend. Gelukkig draaide het parcours zo nu en dan en dan had je de wind weer in je rug.

Pas na 20 kilometer werd het echt zwaar. Wellicht kwam het doordat je de halve marathonlopers rechtdoor zag lopen en wij rechtsaf moesten. Op die dijk daalde het tempo tot 6min/km. Ik stond af en toe stil voor mijn gevoel.

Na de Ackerdijkse plassen waren de laatste 3 kilometers zowat een rechte streep naar de finish. Met de wind in je rug. En zodoende kon ik nog net op een gemiddelde van 5:29/km komen. Een mooie tijd voor een duurloop.

 

 

Feyenoord vs Emmen in de OzyaKuip

Soms is het gewoon ff mooi om door Rotterdam te wandelen. Vanaf station Rijnhaven via het Afrikaanderplein en de Beijerlandselaan richting Kuip.

Een behoorlijk vol stadion. Als er met passie gevoetbald wordt komt het publiek vanzelf.

De bank met Bozenik. Die zou later nog Blijenik worden.

Huddle met een van de uitblinkers van de laatste tijd, Bijlow, op de rug gezien.

Dat düürde niet lang voordat we konden jüichen. Doelpünt in De Küip.

Lekkere binnenkomerT.

En ook gewoon een vrije trap opeisen,

Bleek loos alarm.

Feyenoord drong nog wel aan maar in de tweede helft werd het toch wat link.

Bevrijdende 2-0 van Jorgensen.

Hem.

Die nieuwe kleurstelling vindt mijn camera niet zo fijn. Maar er staat dus 2-0.

En de man van de derde goal was Sinisterra.

Wissel. Jorgensen eraf en Bozenik erin. Een wissel die we de komende tijd vaker zullen zien.

Jammer dat Berghuis niet accuraat was.

Maar hij was toch een Blijenik.