Maand: december 2019
Rondje trailen in Alleghe
Conclusie: ik ben géén berggeit.
Ongeveer 300 meter de hoogte in. En via trailpaden terug.
H.G.P.J.O. 2019. Oftewel. Het Grote Peenvogel Jaaroverzicht van 2019.
2019 was voor mij ‘het jaar van het Oog’. Het bekendste oog is het oog van Ra (of Horus) uit het oude Egypte. Op de voet gevolgd door het oog van Sauron. En daarna, in mijn kennissenkring, mijn oog. Want daar was wel wat om te doen dit jaar. Het feit dat ik dit gewoon kan typen verklapt een goede afloop. Maar zover zijn we nog niet. We beginnen een jaaroverzicht, zelfs op deze weblog, gewoon in januari.
Op nieuwjaarsdag stonden we op een Italiaanse berg. Een midweek in de Dolomieten was het uitstekende begin van het nieuwe jaar. Volledig verslag staat hier.
Nauwelijks thuis en de volgende trip stond alweer op het programma. Een bezoek aan Londen voor de wedstrijd Crystral Palace vs Grimsby Town (klik hier). Na de zweepslag van begin december kon ik voorzichtig weer wat hardloop-kilometers maken.
Ondanks een tekort aan trainingskilometers kon ik wel collega Laura hazen naar een tijd van 1:54. Ik was er blij mee en zij ook.
Tsja, en toen was er eind januari een zeer mooie Klassieker. Een voor de eeuwigheid.
Maar een week later was alles weer voor niks geweest. In de laatste minuut onderuit bij ‘kleine broer’ Excelsior. Feyenoord be like….
Zelfs inschrijven als vrouw hielp me niet om op het podium te komen bij de kassenloop.
Dagje naar Delft.
Verjaardag van Willem.
Maar vooral veel, heel veel hardlopen.
Tijdens het familieweekend in maart werd er in de buurt ook nog gevoetbald. Daar moesten we heen. (klik)
En Bastiaan nam Yaro mee voor zijn debuut in De Kuip.
Het was wat schrikken tijdens de voorjaarstrip. Klik hier.
In april moedigden Bastiaan en ik Sandra aan die samen met schoonzus Sandra de duo-marathon liep. Superknap.
Met de afdeling Cambodja dronken we een pils en bezochten we Feyenoord vs Az.
Oorlogsgraven in Nijmegen.
En toen was het tijd voor de jaarlijkse trip naar Kreta.
Afscheid van een legende in De Kuip.
Portretfoto’s voor honkbalplaatjes.
Juni stond in het teken van de Roparun. Een hele mooie wederom, maar wel een waar ik sterretjes zag.
En toen lag ik ineens in het ziekenhuis. Ineens ja, want ik had geen oplader én schone onderbroek bij me. Enfin. Het verhaal hoe en wat staat hier.
Uiteindelijk kreeg ik groen licht om op vakantie te gaan. Gelukkig maar want we hadden er veel zin in.
Een vakantie door Thailand, Vietnam en uiteraard Cambodja. Alle foto’s kun je hier vinden.
In Cambodja deed ik nog mee aan de halve marathon van Angkor Wat. En dat viel me niet mee. De warmte én het gebrek aan trainingskilometers lieten zich gelden. Maar ik werd wel mooi geinterviewd voor de Vietnamese televisie 🙂
Sandra haalde veel geld op voor een school in de buurt van Jan en werd daarvoor beloond met eeuwige dank en een boek.
Het was veel te warm om te trainen. Maar met de kustmarathon in het vooruitzicht moest dat toch gebeuren.
Bastiaan kon een keer mee naar Mersea Island en liet zich met de fungames van zijn beste kant zien.
De hardloopvorm begon terug te komen tijdens de halve marathon van Oostland. Keurig sub 1:45 gelopen.
En toen kwam de kustmarathon. Als cadeau gekregen van de hardloop-harem. Een mooie sub4 op, zeker het laatste stuk, een zwaar parcours.
Herfstvakantie.
Wedstrijd van Feyenoord in Zwitserland. Klik hier.
En toen hadden we, patsboem, gewoon een tiener in huis.
En november was de maand van redelijk veel wedstrijden én vuurwerk.
En een weekendje weg in schitterend Limburg.
En heul veul hardlopen.
En met de familie een weekendje naar Texel. Nederland is schitterend.
Waar ik meedeed aan een cross. Eens kijken waar we staan richting de halve van Linschoten.
Met Jan en Gaz nog een potje in Belgie kijken.
En in De Kuip de jaarlijkse overwinning op PSV bijwonen.
En ik liep tijdens de halve marathon van Linschoten een dik P.R. met 1:37:55. Hardloopdoelen in 2019 werden wel behaald zo.
En op tweede kerstdag waren Sandra en ik alweer vijfentwintig jaar bij elkaar. Op naar 2020.
Op de valreep een PR. Halve Marathon Linschoten
Normaal ben ik niet zo uitgesproken als het om doelstellingen gaat. Maar de weken voor Linschoten had ik wel het idee dat ik een keer onder de 1:40 zou moeten kunnen lopen. Op basis van mijn tien en vijftien-kilometer tijden zou dat ook wel moeten kunnen maar theorie en praktijk op de halve marathon liepen nogal uiteen.
Ik kon naar Linschoten meerijden met Hanneke en behalve gezellig waren we er ook lekker op tijd. Beetje relaxen en babbelen met andere lopers van Kieviten en RRC. Naarmate de start dichterbij kwam werd het drukker en drukker in de sporthal. De aanwezigen waren grofweg in drie groepen te verdelen. De wat klassiekere hardlopers die met hun eigen ding bezig waren (de oude knoesten), de normale lopers en de instagrammers. Er werden massa’s selfies en groepsfoto’s gemaakt, al dan niet in dezelfde hardloopshirts.
Daarover gesproken. Net zoals ‘vroeger’ bij concerten lijkt de regel: hoe obscuurder het shirt en/of de loop waaraan meegedaan werd (afstanden tellen!), des te meer respect diegene probeert af te dwingen. Het is hetzelfde als sommige mensen op reis hebben. Dat ze je vertellen dat wanneer je die ene sjamaan in dat ene afgelegen dorpje niet bezocht hebt je het echte land niet hebt gezien. Merkwaardig soort snobisme.
Een paar minuten voor de start waren de startvakken al behoorlijk vol. We baanden ons een weg voorbij de 2:00 uur en 1:45 pacers want het plan was om op een tijd tussen 1:40 en 1:45 weg te gaan en dan kijken wat de dag ons zou brengen.
De smalle straatjes in Linschoten maakten dat je de eerste kilometers wat moeilijk op gang kwam. Al viel dat achteraf reuze mee. Na een kilometer of vier zei Hanneke dat ik maar mijn eigen ding moest gaan doen. Eigenlijk was ik van plan om na tien kilometer te kijken wat er in het vat zat maar ik voelde me goed dus ik besloot mijn plan aan te passen. Tot kilometer tien ergens rond de 4:45 – 4:50/km te lopen en daarna, mits mogelijk, te versnellen.
Mooi startnummer 🙂
In de eerste tien kilometer hield ik een kerel met het oranje kustmarathon-shirt van dit jaar als ‘pacer’ aan. Hij liep net een fractie sneller en daar kon ik me mooi aan optrekken als een stip ‘in de verte’. Uiteraard stapte ik niet af van het beproefde recept van een gelletje op 7 en 14 kilometer. Had ik ze echt nodig? Geen idee, maar never change a winning habit.
Na elf kilometer kwam de waterpost. Wandelend een bakje lauwe thee (lekker) opgedronken en toen was het tijd voor plan twee. En plan twee was: verder versnellen. De tweede vijf kilometer liep ik sneller dan de eerste en nu was het zaak om dat vol te houden. En dat ging redelijk goed. Het eerste deel van de race werd ik zelf ingehaald door snellere lopers. Nu het deelnemersveld redelijk uitgestrekt was en de lopers er al 12 kilometer op hadden zitten haalde ik zelf alleen nog maar lopers in. Lopers die het eerste deel te snel hadden gelopen.
En dat inhalen motiveerde, dat motiveerde zo erg dat ik iedere 5 kilometer een negatieve split liep (het tweede deel sneller dan het eerste). Zie hieronder. En toen wist ik dat een PR er wel in zou zitten. De vraag was echter of ik onder de 1:38 zou komen.
5 km punt : 24:09
10 km punt : 47:49 (23:40)
15 km punt : 1:10:51 (23:02)
20 km punt : 1:33:39 (22:48)
21,1 km : 1:37:55
De route zelf was best fraai, leuke dorpjes en ook nog redelijk wat toeschouwers her en der. Alleen het laatste stuk, een hele lange dijk was wat saai. Maar dat komt waarschijnlijk ook omdat je dan moe begint te worden. De laatste paar honderd meter gingen door een woonwijk en toen kwam de finish in zicht. Een finish die ik passeerde met op mijn horloge een tijd van 1:37:56 maar de organisatie haalde daar nog een seconde van af.
Missie geslaagd!
Zulte Waregem vs Sint Truiden
Waregem (Bel.). 14 december 2019. Zulte Waregem – Sint Truiden 5-1. Jupiler Pro League.
Een stukje rijden voor een stadion waar we nog niet geweest waren.
Versnaperingen voor Kees en Jan.
Het was er niet echt druk. In het stadion zelf passen ruim 12.000 man.
Qua tribunes is het een allegaartje. De hoofdtribune stond ook op de nominatie om verbouwd te worden.
Het stadion dankt zijn naam aan het wereldkampioenschap wielrennen op de weg in 1957. De renners reden via de grote brug over de Waregemse vijvers het stadion binnen. Rik Van Steenbergen reed er als eerste over de aankomstlijn en kreeg er de regenboogtrui.
Het was al vrij snel raak.
Brothers in arms.
Capo-geneuzel.
Het uitvak.
De uitblinker van vandaag was een Mexicaan die deze vrije trap binnenramt. In de kruising.
Zie maar.
En Omar Govea scoort weer. Scouts, letten jullie op?
Een oude bekende uit Nederland (de Fauw) scoort de 4-1.
Mannen weten waarom. Hahaha.
Een eenvoudige overwinning.
Feyenoord vs PSV, same old story
In al die jaren dat ik naar De Kuip ga voor Feyenoord tegen PSV heb ik de Eindhovenaren slechts een handvol keren zien winnen in onze Rotterdamse tempel. Zelfs de elftallen bij supersterren als Ronaldo en Romario wonnen zelden in Rotterdam.
Mede daarom stapte ik vol goede moed op de fiets richting De Kuip.
De elektrische fiets weliswaar. Ik had die ochtend ook al ruim 22 kilometer hardgelopen. We moeten niet overdrijven.
Binnen drie kwartier bij De Kuip.
Het voorplein op wedstrijddagen. Hartje.
Afscheid van Vilhena
Vette T op zijn pet.
We gaan bijna beginnen.
Een gejuich uit duizend kelen.
Feyenoord in de verdrukking. Het eerste kwartier was niet echt goed.
Nog geen gebroken been bij de trainer van PSV.
En plotsklaps de 1-0.
En vlak daarna high-fivende spelers. Feyenoord krijgt een strafschop.
Aanleggen.
En raak.
Buikschuivers.
Zij kijken tevreden toe.
Feyenoord gaf vaak goed rugdekking en Geertruida speelde een prima pot.
Penalty om niks. Maar ja, hij gaat lekker op de stip. Een boel gejank van PSV’ers.
Berghuis weet zelf ook wel waar ie hem gaat schieten hoor.
Huppetee. Drie tegen nul.
Even socialisen met de boys.
‘He’s getting sacked in the morning!’
Hij heeft de eindstand een soort van op zijn rug want PSV scoorde nog een fraaie goal. Zonde want Vermeer had een clean sheet verdiend.
90 minuten en bijna klaar. Mooie pot. Slecht voetbal en toch winnen.
Turfveld Wintercross
Gevoetbald werd er niet op Texel (het eerste waar ik naar kijk tijdens weekendjes weg) maar er was wel een hardloopwedstijd van de plaatselijke AV. Dus ik schreef me in en deed voor drie euro mee aan de wintercross.
Een mooie route van 2,6 km die je 1, 2 of 3 keer kon lopen. Ik koos voor de langste afstand. Ondank het terrein (een cross is onverhard) kwam ik na 2,6 km door in 12,33. En de andere rondes maar een klein beetje verval. Uiteindelijk in 38,23 binnengekomen op 8040 meter.
Weekendje Texel
Weekendje Texel met de familie. Rondje(s) hardlopen. Biertje, zeehondje en genieten van de mooie natuur.
