Verslag Maltby Main vs Staveley MW online.

Na de jubileumtrip afgelopen najaar vroeg ik me af of ik wel een voorjaarstrip wilde organiseren. De grootste vraag zou zijn: waarheen? Op de hogere niveaus zijn we (bijna) overal op reisafstand geweest. En revisits wil ik eigenlijk ook voorkomen. Maar toen ik keek welke clubs er tijdens het interlandweekend allemaal thuis zouden spelen viel mijn oog op Maltby Main. de lokale club van onze vrienden Chris jr. en Chris sr.

Vader en zoon komen altijd onze kant op als wij weer eens in Engeland zijn en dit leek mij wel een gepast eerbetoon. De club speelt aan Muglet Lane. In feite niet meer dan een clubhuis en een paar dug-outs. Dus eerlijk gezegd had ik niet verwacht dat er nog zoveel animo onder de reisgenoten zou zijn. Het is niet echt een stadion, en niet echt een wedstrijd op niveau. Maar kennelijk zijn we dat punt al gepasseerd bij Peenvogel’s voetbalreizen. Het gaat om het bier en de gezelligheid.

De oorspronkelijke voetbalclub werd in 1916 gevormd als Maltby Main FC (de naam van de plaatselijke mijn). Alle spelers werkten in de nabijgelegen mijn en een goede voetballer was vaak verzekerd van een baan bij de mijn.

Ook Staveley heeft een achtergrond met de mijnen, mijnwerkers en voetbal. Al in 1883 versloeg een team uit Staveley het grote Sheffield Wednesday met 3-1 in de FA Cup. Zoals veel kleine clubs had Staveley een redelijk turbulente geschiedenis met bijna faillissementen, promoties en degradaties. Staveley ligt vlakbij Chesterfield en op zo’n half uurtje rijden vanaf Maltby. Met een beetje fantasie een soort van derby, een mijnwerkersderby wel te verstaan.

Dankzij Twitter kwam BBC radio Sheffield op ons spoor en zodoende was ik de vrijdagochtend live op de radio. Een interview over groundhopping, voetbal en de uil van Minerva Brexit. Het gaat niet lang duren voordat ik een column in The Guardian ga krijgen.

Maltby (UK.). Zaterdag 23 maart 2019. Maltby Main FC – Staveley Miners Welfare FC 2-1. Toolstation NCEL Premier Division.

Het begon nogal mistig te worden op vrijdagavond. De Pride of Hull was het dit keer. Voor de zestiende keer trotseerden we de ruwe zee (iets waar uw verslaggever op hardhandige wijze kennis mee zou maken) richting Engeland.

De loting verliep best eerlijk. Voor FIFA-standaarden zeker.

 

Concentratie.

De quiz nakijken is anders ook veel werk. Maar om zo snel mogelijk weer richting bar en dansvloer te komen krijg ik de laatste tijd veel hulp.

En het bleef nog lang onrustig op de boot.

De eretribune.

Jolein had er voor gezorgd dat er behoorlijk veel radiohoofden in de bus kwamen te zitten. We gingen een ‘la casa de papel’ doen want niemand zou zo herkend worden. Helaas is Engeland met de naderende Brexit bijkans failliet dus daarom gingen we maar naar de pub.

Het masker was niet helemaal accuraat want uw verslaggever viel tijdens een nachtelijke gang richting toilet uit zijn bed. Een stapelbed welteverstaan. En met een black eye ging hij op weg naar de pie’s. De black eyed pie’s.

Recoveryshake na een avondje in de bar aan boord.

Ontbijtje Wetherspoons-stijl. Het mooiste is dat je een willekeurige Wetherspoon om een uur of tien in de ochtend binnen kunt lopen en de hele tent al aan het boozen is.

Busje.

We hadden wat presentjes meegenomen uit Nederland.

Een heuse interland op het blauwe laken.

Four of a kind.

De club had als dank dat we match- en ballsponsor waren pie’s en chips voor ons geregeld. Echt super.

Overblijfsel van de avond ervoor?

Eerste tekenen van het verval van Engeland. Aan de andere kant stond een Chinees te zwaaien.

Onder Anton zijn jas had hij de uil van Minerva verborgen.

A pie and a pint. Hoeveel Engelser wil je het hebben?

Groepsfoto met zijn allen.

Turnstile.

George.

De kenners.

Mainstand.

 

Binnen een paar minuten vallen de twee goals voor de thuisclub.

In de rust kregen we thee en versnaperingen. Part of the sponsordeal. Super.

De bus werd niet geparkeerd.

In de laatste minuten kwam Staveley nog terug tot 2-1 maar de winst was voor Maltby.

Met de man of the match op de foto.

En wij begaven ons richting de outgang en via de social club richting de boot.

Topboys.

Terug op de boot.

Livin’ on a prayer!!! Het was weer een geniale trip. Iedereen bedankt voor alles.

 

 

 

 

Peenvogeltrip nummer zestien

Tsja, eigenlijk zouden we in het voorjaar niet gaan. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. En zodoende stappen we nu (echt nu hé) op de boot richting Hull. Morgen een ontbijtje en daarna richting Maltby, de hometown van Chris.

Na de jubileumtrip afgelopen najaar vroeg ik me af of ik wel een voorjaarstrip wilde organiseren. De grootste vraag zou zijn: waarheen? Op de hogere niveaus zijn we (bijna) overal op reisafstand geweest. En teveel revisits wil ik eigenlijk ook voorkomen. Maar toen ik keek wie er tijdens het interlandweekend allemaal thuis zouden spelen viel mijn oog op Maltby Main. de lokale club van onze vrienden Chris jr. en Chris sr.

Vader en zoon komen altijd onze kant op als wij weer eens in Engeland zijn en dit leek mij wel een gepast eerbetoon. De club speelt aan Muglet Lane. In feite niet meer dan een clubhuis en een paar dug-outs. Dus eerlijk gezegd had ik niet verwacht dat er nog zoveel animo onder de reisgenoten zou zijn. Het is niet echt een stadion, en niet echt een wedstrijd op niveau. Maar kennelijk zijn we dat punt al gepasseerd bij Peenvogel’s voetbalreizen. Het gaat om het bier en de gezelligheid.

De oorspronkelijke voetbalclub werd in 1916 gevormd als Maltby Main FC (de naam van de plaatselijke mijn). Alle spelers werkten in de nabijgelegen mijn en een goede voetballer was vaak verzekerd van een baan bij de mijn. Het oorspronkelijke Maltby Main FC werd in 1965 ontbonden om terug te keren als Maltby Miners Welfare FC in 1970. 

Wil je de quiz spelen die wij nu aan boord gaan spelen? Klik dan hier (klikkederklikkerdeklik).

Beetje rennen en nogal wat crossfit. Of andersom.

Zeven rondjes van vijf kilometer. De langste duurloop richting de marathon. Maar omdat ik deze toch niet ga lopen leek 30 kilometer mij meer dan voldoende.

Alle ladies present.

Over het blauwe bruggetje op weg naar weer 5 kilometer.

KuitenbijterT.

Op maandag, of dat slim was valt te bezien, een lesje crossfit. Met backsquats en een flinke WOD met veel touwtjespringen en boxsteps. Dat ga ik nog wel even voelen.

Toch nog wel sportief weekend

Door de roadtrip van afgelopen zondag was er geen lange duurloop, niet zo heel erg wat het was met recht takkenweer. En aangezien mijn weekend tot en met maandag duurt kwam ik toch aan wat hardloop en crossfit-activiteit.

10 kilometer lang buffelen. Ehm, hooglanderen.

En oefening 19.3 met de crossfit. Ik kwam tot de lunges en box-steps. Maar dan met kindergewichten en dan maar tot de helft 😉

Even poolshoogte nemen op de route

Met Menno en Martin heen en weer naar Frankrijk om slaapplaatsen voor de Roparun te bekijken. Trip down memorylane omdat veel plaatsen waar we doorheen kwamen ik de vorige edities ook gelopen heb.

Onze weg werd twee keer versperd door een omgevallen boom en voor de rest kwamen we ‘le coq sportif’ tegen en kan Menno zijn auto wel een wasbeurt gebruiken. We kwamen langs de bakker waar we vorig jaar croissants kochten en langs heel veel gesloten rolluiken in België.

Negen uur onderweg, een miljard kilometers en een paar mooie plekken gezien. Doneren op ons team? Dat kan via https://donaties.roparun.nl/doneren?team=923

Stam

Terwijl ze in Amsterdam terecht de polonaise lopen na gisteravond maken wij ons in het Groot-Rotterdamse druk om de nieuwe trainer Jaap Stam. Eigenlijk moet je de pijlen op Martin van Geel richten omdat hij eerst zegt dat er een ervaren trainer komt en nu dus met Stam een overeenkomst schijnt te hebben.

Stam is geen ervaren trainer, maar twee seizoenen in The Championship is meer dan dat bijvoorbeeld Guardiola had toen hij trainer bij Barcelona werd. Of Gio toen hij aangesteld werd als hoofdtrainer bij Feyenoord. Nee, het is niet alleen zijn (gebrek aan) ervaring maar voornamelijk het feit dat Stam, ooit in dienst bij Ajax (zo heet die club, geen kinderachtig 010-020 gedoe), heeft gezegd dat ie dat een mooie club vond. Tsja, Jaap had daar op dat moment geen rekening mee gehouden dat ie wel eens trainer bij Feyenoord zou kunnen worden. Stom zeg.

En nu is het internet dus te klein. Feyenoord is een conservatieve club met nog conservatievere supporters (een groot deel althans). We eisen prestaties maar als de club besloten wil trainen (wat ongeveer iedere grote club ter wereld doet richting belangrijke wedstrijden) dan volgt het verwijt dat we geen volksclub meer zijn.

De grote vraag is dan wie er wel trainer had moeten worden? Ik zou de vraag eerder omdraaien. Welke trainer van enig statuur heeft zin in de, ook historisch gezien, nummer 3 van Nederland in een ‘tinpot-league’ zoals de Engelsen zeggen. Een tinpot-league die we overigens zelden weten te winnen. Welke trainer heeft daar zin in? Met een groot afbraakrisico bovendien en een lege kas.

Het is heel simpel, Feyenoord deed een ‘Leicester’ in 2017 en met het geld dat PSV en vooral Ajax verdienen in de CL wordt de achterstand alleen maar groter. Dus je zult inventief moeten zijn, met spelers maar ook met de trainer. Dat van Geel ineens Advocaat inwisselt voor Stam, die een heel ander soort trainer is tekenend voor het beleid van Van Geel.

Maar Stam al direct affakkelen omdat ie als kind blijkbaar niet in een Feyenoord-pyjama sliep getuigt eens te meer van de kortzichtigheid van een groot deel van Het Legioen waarbij alleen spelers uit de eigen generatie ’91-’95 en ’99-’02 getolereerd worden. Echte Feyenoorders dus. En de band op de Titanic speelde door…

Fotoverslag Borussia Freialdenhoven – Alemannia Aachen

Weekendje weg met de familie en redelijk dichtbij Duitsland. Tsja, dan ga ik toch op zoek naar een wedstrijdje. Zeker omdat door al dat hardgeloop, gehardloop, hard lopen te lopen daar de laatste tijd weinig van terecht komt.

Oorspronkelijke idee was om naar Fortuna Keulen tegen Kaiserslautern te gaan in de derde Bundesliga. Maar via Tribuneklanten op Twitter werd ik op deze wedstrijd geattendeerd. Een gevallen grootmacht die in een regionaal bekertoernooi uit komt. Dat zijn de betere potten al zeg ik het zelf.

Freialdenhoven (Dui.). 2 maart 2019. Borussia Freialdenhoven – Alemannia Aachen 1-3. Kwartfinale Bitburger Pokal.

Borussia Freialdenhoven, uit 1912, speelt in de Mittelrhein-liga. Alemannia Aachen in de Regionalliga West. De divisie waar ook oud-Bundesliga clubs als Wattenscheid (voor het laatst in 1994), Wuppertaler SV (voor het laatst in 1974) en Oberhausen (voor het laatst in 1975) in spelen. Een kerkhof voor gevallen clubs. Aachen is nog steeds een populaire club, en dat viel te zien op deze zaterdag. Bijna alle fans die er waren, waren supporters van Aachen. Alemannia bezocht ik in 2010 toen ze nog in de tweede Bundesliga speelden.

Parkeren in een weiland en op naar het stadion.

Met een beetje fantasie leek het wel een Zuid-Oost Aziatisch land. Ook deze mensen waren op weg naar de wedstrijd.

Biertje hoort erbij.

En een bratwurst.

 

Redelijk wat politie op de been. Maar die aten een bratwurst en zagen dat het goed was.

Het uitvak was goed verkleed.

Veel varkentjes mee.

En toen kwamen er protestspandoeken. Deze ging over politie-geweld in Wattenscheid.

Redelijk eenvoudig de 0-1.

Redelijk vol. 

Weer een spandoek. Nu iets tegen pepperspray en geknuppel.

0-2.

Voor de gevallenen in de twee wereldoorlogen.

Carnaval in Duitsland.

Vlak voor rust de 1-2. Je moest wel twee keer kijken of ie echt telde want er werd bijna niet gejuicht.

Levenslang vierde liga. Goed gevonden wel.

Een keeper op dit niveau met roze schoenen. En ook nog een schoenen die niet bijster goed leken te zijn want na iedere actie stond hij ze uit te kloppen tegen de paal.

De lange zijde.

Dolle pret na de 1-3 in de laatste minuut.

Pitchinvasion.

Moesten ze toch nog in actie komen.

En bij 1-3 bleef het.