Maand: december 2018

Deze periode word je online doodgegooid met lijstjes. Van de ’top 2000′, ‘best nine’ op instagram en jouw jaar in muziek op Spotify. Om nog maar te zwijgen van de ‘persoonlijke’ video’s die de algoritmes van Facebook in Palo Alto voor je gegeneerd heeft.

Ik hou van lijstjes, niet zoveel als de hoofdpersoon in High Fidelity de roman van Nick Hornby, maar toch. Het is leuk om te zien naar welke muziek mensen het afgelopen jaar hebben geluisterd. Of welke foto’s het meest geliked zijn. Het is me alleen allemaal net iets te onpersoonlijk, er zit geen verhaal bij.

Vandaar dat ik op deze website zelf een ’top 10′ heb samengesteld. Niet per se de mooiste foto’s, of de foto’s met de meeste likes. Nee, deze foto’s vatten 2018 min of meer samen. Het hadden net zo goed 30 foto’s kunnen zijn, of veertig. Maar je moet ergens een grens trekken. Vandaar hier mijn persoonlijke top 10. Uiteraard met een verhaal erbij.

De top van 2018

Zoals altijd speelt Engeland een grote rol in huize Peenvogel. We komen er graag en vaak (al viel dat dit jaar tegen met slechts vier bezoekjes aan albion) en hebben er ook wat vrienden. Toen we in maart in Colchester waren voor een bruiloft viel dat tegelijk met het weekend dat ik mijn langste duurloop moest doen op weg naar de marathon van Rotterdam. En dus liep ik door de sneeuw 34 kilometer hard door dorpjes en langs velden. En bijna de snelweg op want van fietspaden hebben die Britten nog nooit gehoord. De pints in de pub smaakten daarna prima.

∼

Feyenoord. Wat moeten we er van zeggen. Prolongatie van de titel van 2017 was aan het einde van dat jaar al erg ver weg (a galaxy far, far away). En dan blijft de beker over. Het was een ronduit teleurstellend seizoen maar in het kader van eind goed, al goed toch 1 foto van de mannen met de ‘dennenappel‘. Dat lijkt alweer een eeuwigheid geleden. Morgenavond zal blijken of we nog met een redelijk voetbalgevoel het volgende jaar in kunnen.

∼

Een, twee….traditie. Zo vallen de weekjes in de mei-vakantie naar Griekenland het beste te omschrijven. Zon, zee en ouzo. Een weekje weg met de schoonfamilie naar (de laatste jaren) Kreta. Een rondje hardlopen, beetje luieren en soms wat cultuur. Zodat de batterij opgeladen kan worden voor de drukke maanden erna. Het was een mooie week met de ‘koude kant’.

∼

De Marathon van Rotterdam in 2018. Ik vond er, eerlijk gezegd, dit jaar niks aan. De trainingen gingen goed, de motivatie was er ook wel. Maar de dag zelf? Te warm, te druk, te weinig zin. Om nog maar te zwijgen met alles wat je gezin moet doorstaan met al dat trainen.

Het hele verhaal daarover kunt u hier (klikkerdeklik) lezen. Een boel geklaag bij elkaar als ik het nu zo terug lees. Waarom doen mensen zich dit aan? Nooit meer, zei ik. Nooit meer.

∼

De Roparun van 2018. Probeer dat maar eens samen te vatten in een paar woorden (ik deed het hier). Dat lukt dus niet. Bij de editie van 2018 namen Nikki, Menno en ik het voortouw en dat was (eerlijk is eerlijk) best een verantwoording. Maar eenmaal in Parijs, op het moment dat we konden starten, viel er een last van me af. Het mooiste aan deze editie was wel dat ik dit keer met nog meer vrienden aan de start stond. En de nieuwe mensen die met ons mee gingen? Die werden vanzelf vrienden. Episch was het wederom.

∼

In villa Peenvogel geven we niet zoveel om dure auto’s of kleding. Liever geven we ons geld uit aan reizen en tripjes. Voor het tweede jaar op rij kozen we Cambodja als onze vakantiebestemming. Met Jan en Phary maakten we een schitterende roadtrip door Cambodja. Tijdens deze reis beseften we weer eens hoe bevoorrecht we zijn. Niet alleen om zo’n reis te kunnen maken maar ook dat we vrienden hebben die ons op sleeptouw meenemen. Dankzij een paar mooie donaties konden we ook nog een lokaal schooltje helpen. Foto’s staan hier (klikkerdeklik). 

∼

Eigenlijk groeien ze veels te hard hé? Negen jaar werd ie alweer die ‘inmiddels niet zo’n’ kleine kerel. Sandra en ik mogen onze handen dichtknijpen met dit mannetje. Dat zeggen natuurlijk alle ouders maar als ‘overblijf-juf’ (mag ik niet zeggen van Bastiaan) zag ik wederom ook hoe andere kinderen kunnen zijn. Van pestkoppen tot oost-Indisch doof. Bastiaan doet werkelijk geen vlieg kwaad en soms voel ik me echt een boeman als ik hem achter zijn vodden moet zitten om zijn topografie te leren (in mijn beleving kregen wij als negenjarige echt geen huiswerk mee). Hopelijk vergeeft hij het me als ie later een gevierd uitvinder is. Of professioneel Fortniter, dat kan natuurlijk ook.

∼

Ah, de Peenvogeltrips. We maakten er weer twee. In het voorjaar naar Gainsborough Trinity (klik) en in het najaar de jubileumtrip naar Scunthorpe (klik). Deze foto zegt eigenlijk alles. Ik zie lachende mensen, veel bier en ook nog wat chaotische taferelen op de achtergrond. Met 48 man was het wat extra regelen maar het was het meer dan waard. Dankzij al de trips in het verleden zijn er flink wat vriendschappen bij gekomen. Om te koesteren. En de kater van de drank duurt op mijn leeftijd een paar dagen langer dan vroeger. Dan kun je er extra van genieten. Toch?

∼

Ik zei toch nooit meer? Ok, daar heb ik me niet helemaal aan gehouden. Er moest en zou een revanche komen op de klassieke 42,195 kilometer. Maar eentje zonder de druk van ‘moeten’. Dus wat minder kilometers in de voorbereiding en niet teveel aan de grote klok hangen dat ik een marathon ging lopen. En ja, toen kwam het wel goed met mijn PR. Niet in de laatste plaats door mijn haas Monique. Dit was wat hardlopen zo mooi maakt. Door de natuur banjeren en ongemerkt de kilometers wegtikken. En dan ook nog eens jezelf verbazen qua tijd.

∼

Nog een keer Bastiaan. Nu tijdens een weekendje weg met mijn eigen familie. Bastiaan mag zich gelukkig prijzen dat hij al zijn opa’s en oma’s nog heeft (en wij met onze ouders) en dat we met iedereen een (mini) vakantie hebben gedaan in 2018. Het lijkt allemaal zo vanzelfsprekend maar dat is het natuurlijk niet. En met die woorden sluiten we 2018 (bijna) af op deze website. Op naar 2019.

∼