‘Dit doe ik echt nooit meer!’, zei ik op zondagmiddag 8 april van dit jaar. Na 42 kilometers hardlopen door Rotterdam. Ik was er toen na 17 kilometer al helemaal klaar mee. Te moe, te warm. Misschien teveel gelopen in de voorbereiding, te bekend parcours, geen zin. Het was dat ik geen OV chipkaart bij me had anders had ik zo op de metro gestapt. De rest van de afstand had ik toen in mijn hoofd in stukken gedeeld. Nog 5 kilometer tot een waterpost, nog 7 tot het bos. Enzovoort, enzovoort. Nu ben ik geen geweldige hardloper maar de tijd die ik in april liep stond in geen verhouding tot de tijden op halve marathons en 15-kilometer wedstrijden. De enige conclusie die ik kon trekken was dat ik geen marathonloper was.
Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Monique, die een véél (heel veel) betere hardloopster is dan ondergetekende, kwam op het idee om een marathon te gaan lopen wanneer het kouder weer was en waarbij we ons niet gek zouden laten maken door schema’s en druk van buitenaf. Want hoe je het wendt of keert, als mensen weten dat je een marathon gaat lopen dan komen de verwachtingen. Hoe goedbedoeld ook. En presteren onder druk is net als plassen in een druk toiletblok met alleen maar urinoirs, je kan het of je kan het niet.
Lang hebben we het nog verborgen kunnen houden wat de plannen waren maar de oplettende gebruikers op Strava zagen een toename in het aantal kilometers. En dan ook nog eens afstanden die niet iedereen voor de lol gaat lopen op een winderige zondagochtend in Lansingerland. En toen kwamen er vragen. Waarvoor ik aan het trainen was. Met het antwoord ‘voor niks’ heb ik niemand voorgelogen want de marathon waar we voor gekozen hadden was de ’tisvoorniks’ marathon.
Mijn startnummer waarmee ik in de prijzen viel.
Een gratis marathon maar wel met alle faciliteiten. Er kunnen maximaal 1200 man aan meedoen van wandelaars tot hardlopers over verschillende afstanden (6, 10, 15, 21, 30 en 42,5), dus voor elk wat wils. De wandelaars voor de langste afstand waren al op pad toen wij uit Bergschenhoek vertrokken. En na anderhalf uur stonden we voor het wijkcentrum waar de startnummers opgehaald kunnen worden en de sporthal waar je jezelf om kon kleden en je tas in bewaring kon geven. Ook qua ‘stapelen’ heb ik het normaal gedaan. Op zaterdagavond een pasta-maaltijd, veel water drinken en een ontbijt van pannenkoeken en AA-Drink. Niet te gek maar wel voldoende om geen honger te krijgen onderweg.
Om iets voor tien uur liepen Monique, Angela en ik richting de startboog en om exact 10 uur klonk het startschot. Angela liep de halve marathon en de eerste twee kilometer liep zij hetzelfde parcours net zoals de lopers aan de 30 kilometer. Na een kilometer of twee sloegen wij rechtsaf een bospad op en toen kwamen we sporadisch nog plukjes lopers tegen die de hele marathon zouden gaan lopen (er deden ongeveer 140 man mee aan de hele). Het parcours bestond uit mountainbike-paden, heide, bospaden en kleine stukjes ruiterpad. En heel, heel soms een klein stukje asfalt. Nu zijn wij geen trailers dus het asfalt voelde iedere keer vertrouwd aan. Het viel mij op hoeveel mensen zich warm hadden aangekleed. Slechts een enkeling liep in een korte broek, en zo koud was het nu ook weer niet.
Klaar voor de start
Deze pijlen moesten we volgen.
De eerste helft liepen we vrij stevig door. Dat wil zeggen: Monique liep stevig door en ik volgde haar braaf. We hadden genoeg adem over voor gesprekken dus toen ik op 21 kilometer zag dat we precies 1:45 hadden gelopen beloofde dat veel goeds voor de tweede helft. Af en toe haakte er een loper bij ons aan of haakten wij bij andere lopers aan. Iedereen liep er voor zichzelf maar was wel in voor een gesprekje. Zodoende vlogen de kilometers voorbij. Op een gegeven moment kwamen we lopers tegen die andere afstanden liepen en die hadden de marathonlopers blijkbaar in de gaten gehouden. Zodoende klonk het steeds vaker ‘eerste vrouw, eerste vrouw’ als Mo voorbij kwam. Iets waar ze volgens mij zelf amper notitie van nam of misschien hoorde ze het niet door de salsamuziek uit haar telefoon 😉
Het waren veel van dit soort paden, maar ook ruiterpaden en mountainbike-parcours.
Bij de drankposten kon je thee, water en koek krijgen maar je kon ook je eigen drinken afgeven voor de start en dat werd dan klaargezet voor je. Echt super geregeld. Na de drankpost op 31 kilometer begon ik het wel zwaarder te krijgen. Direct erna kwam een parcours voor mountainbikers met heel veel kleine heuveltjes en dat was op dat moment killing. Vanaf dat moment ging ik weer ouderwets rekenen hoe lang het nog zou duren voordat ik binnen was en op dat moment was het feit dat ik een haas had mijn redding. Gewoon door blijven lopen en niet in de verleiding komen te stoppen.
Maar dat was buiten mijn linkerkuit gerekend. Op 36 kilometer schoot het erin en na een hele kleine stop ging het wel weer al liep, voor mijn gevoel, de snelheid wel terug. Achteraf bleek dat reuze mee te vallen volgens Strava. Voor de laatste keer gingen we over de snelweg heen en ook dat bruggetje was niet zo fijn meer op dat moment. In het laatste stukje bos kwamen we de bordjes tegen met hoeveel kilometer het was en mijn horloge gaf aan dat ik wel eens onder de 3:40 zou kunnen finishen. Over de stoepen langs een paar grote flats en een grasveld richting het winkelcentrum kwamen we in 3:38:28 binnen. Voor Mo een mooie trainingsloop en voor mij een dik P.R.
Angela had haar halve binnen de twee uur gelopen en zij zat gedoucht en gemasseerd relaxed op ons te wachten. Bij het ophalen van de tassen stond blijkbaar de tweede vrouw naast ons die zich direct in begon te dekken voor haar tijd. Het was haar zesde marathon in twee maanden ofzoiets. En dat terwijl ze ook gewoon gefeliciteerd had kunnen zeggen. De eerste vrouw kreeg toch geen prijs.
Behalve een P.R. had ik overigens wél een prijs. Bij de tombola won ik een set kaasmessen. Symbolisch voor deze dag. Voor Monique was deze loop ‘kaassie’ en ik schaafde een heel stuk van mijn P.R. af. Missie geslaagd dus. Het was niet voor niks.
Het was niet voor niks 🙂
