Feyenoord – Hardlopen – Groundhopping – Muziek
Run nummer 51 bracht me op een plek waar ik tot afgelopen maandag (tijdens de verkenning) niet eerder geweest was. Het weer viel niet mee, maar de reacties van de rokende vuilnismannen zorgden dat de zon even scheen. In plat Rotterdams werden alle deelnemers, en met name de dames, te kennen gegeven dat ze goed bezig waren.
Het viel me nog niet mee, de eerste weken van het nieuwe seizoen. Nee, wees niet bang dat ik een stukje over voetbal ga schrijven. Dat laat ik aan andere mensen over die wél verstand van voetbal hebben.
Nee, de relatieve rust op de transfermarkt. Feyenoord verkocht Boetius en Amrabat in de laatste weken van de transferzomer en dus staan alle seinen op groen om een Jhon van Beukering (de man van die geweldige sprint), Philippe Léonard (de linksback die niet tegen rechtsbuitens kon spelen) of een type speler te halen die Het Legioen een collectieve hartverzakking gaf: Angelos Charisteas.
Ik was op bezoek bij vrienden in Dordrecht toen het nieuws binnenkwam dat Feyenoord die Griekse spits van onze aartsrivaal had gekocht. De Kuip ligt ergens halverwege Dordt en Berkel en heel even twijfelde ik om ook naar De Kuip te gaan, het gerucht ging immers dat er al een protesterende massa op de been was. En de ramptoerist in mij had daar wel even willen kijken.
Door schade en schande had ik echter uit het verleden geleerd dat protesteren voor de deur van stadions niet altijd de meest verstandige keuze is, dus ik reed gewoon naar huis. Charisteas deed bij Feyenoord wat hij bij andere clubs ook al had gedaan; namelijk niet al teveel scoren. Hij maakte negen treffers en als mijn geheugen (en vooral mijn Excel sheet die als database dient) me niet in de steek laat heb ik alle negen treffers met eigen ogen gezien. Ik herinner me een goal in Kerkrade, twee doelpunten in Den Haag en een treffer in de Arena. Maar vooral veel onbegrip bij de fans en de speler zelf.
Martin van Geel heeft nog een paar dagen de tijd om een keeper met 1 arm. Een spits met een bochel of een verdediger met een monocle te kopen. Anders wordt het pas écht een saai seizoen. En we zijn nog maar net begonnen.
Lekker rondje zo. Ruim zeventien kilometers over de fietspaden en door de polders van Pijnacker en Berkel. Goede opmaat richting de halve marathon van Oostland over twee weken. En we kwamen ook nog eens langs de laan van Koot.
Bastiaan zijn grootste vriend bleef logeren. En om die gasten even uit te laten waaien was het bos de beste optie. Van hutten, bruggetjes, Schotse Hooglanders (consequent Schotse Hollanders genoemd door die gasten) tot aan een pannenkoek en speeltuin. Wat een mooi leven hebben die gasten ook.
Vorig jaar liepen we hem al eens een keer, een rondje langs alle Rotterdamse stadions. Nu liepen we hem met de leden van Club RRC. Zeventwintig man verzamelden zich op de Autostrada om 22 kilometer hard te lopen. Over de Brienenoord naar De Kuip, door de Maastunnel naar Spangen en over de Coolsingel naar Woudestein. Een mooie loop. Zelf deed ik voorzichtig. Direct na je vakantie 22 kilometer hardlopen kan wel eens problemen opleveren. Vandaar dat ik een run-bike-run deed. Kwam ik toch nog aan ruim tien kilometer.
Met mijn camera op apengapen was het gokken of de foto die ik wilde maken van Feyenoord – Excelsior een beetje gelukt waren. Een beetje zoals Feyenoord al tijden speelt, gokken op een bevlieging en vooral veel toevalligheden. De wedstrijd was ronduit matig. Maar er werd wel gewonnen. Dát en de knuffelregen maakte het toch nog een aardige middag. En de foto’s zonder werkend display zijn ook nog eens gelukt. Gelukkig kwam vanmiddag de postbode met een nieuwe camera.
Is hij dan toch kapotstuk. Mijn ouwe trouwe camera. Ik fotografeerde er talloze voetbalwedstrijden mee. Hij was erbij toen Feyenoord kampioen werd en de laatste twee bekers won. Hij kwam in meer dan een handvol landen en maakte vooral kiekjes van lichtmasten en glazen bier. Maar een val van een erg smal trappetje in Cambodja werd hem fataal. Donderdag lukte het me nog om er foto’s mee te maken in De Kuip maar op vrijdagochtend hadden nóg meer pixels de geest gegeven. Op naar een nieuwe camera. Bedankt mijn trouwe vriend.
De boodschap was duidelijk; er moest gescoord worden en snel ook een beetje. Feyenoord schoot redelijk uit de startblokken, scoorde een doelpunt maar een minuut later was het alweer gedaan met alle hoop. Een hele minuut dachten we dat het nog wel eens zou kunnen gaan gebeuren. Wat volgde was een frustrerende avond. Frustrerend omdat je de kansen wel kreeg maar niet afmaakte.
Vanavond is het ‘erop of eronder’, de ‘dood of de gladiolen’ of ‘do or die’. Feyenoord moet een 4-0 achterstand binnen 90 minuten goed maken. Het is vanavond de 92e Europese wedstrijd van Feyenoord die ik bezoek. Slechts een keer wonnen ze met een uitslag die vanavond voldoende zou zijn.
Nadat Feyenoord de uitwedstrijd al met 0-7 had gewonnen volgde twee weken later de return in het toernooi der bekerwinnaars. Voor 13.000 toeschouwers (waarom kocht ik in vredesnaam een kaartje RR voor een wedstrijd die zo matig bezocht werd?) duurde het nog vrij lang voordat de veredelde amateurs uit Letland aan de kant werden geschoven. Met o.a. een hattrick van Mike Obiku en een doelpunt van Glaucio werd het uiteindelijk 6-0. Voor vanavond teken ik ervoor. Maar ik vrees met grote vrezen.
Ergens boven de Zwarte Zee maakte ik gebruik van de ‘complimentary 20MB WiFi. Nadat mijn telefoon eindelijk verbinding had gemaakt was het inmiddels 16:20 in Nederland. Een tijdstip dat er in Doetinchem een einde aan de wedstrijd tussen De Graafschap en Feyenoord gekomen zou moeten zijn. De website van het Algemeen Dagblad duurde te lang met laden, dan maar proberen op FR12.nl.
Bovenin het scherm stond een tussenstand die me eigenlijk niet eens verbaasde. Van diverse kanten had ik al te horen gekregen dat Feyenoord zich in Slowakije had geblameerd. De term ’televisie door het raam’ viel in onze WhatsApp-groep. De pers hield zich nog minder in. Beschamend was de algehele tendens. Ik had niet de verwachting dat er met een training er ineens een ander Feyenoord op het veld zou staan, maar winnen van een promovendus dat zou toch wel moeten kunnen?
Nee dus, en zodoende is het weer eens crisis in Rotterdam-zuid. De zoveelste in zoveel jaren. De dag dat ik niet meer naar Feyenoord zal gaan komt steeds dichterbij. Letterlijk dan want iedere dag die je leeft is een dag dichterbij bij de dood 😉
Donderdag zal ik gewoon weer in De Kuip zitten. Niet van harte, maar omdat ik het als een soort morele plicht voel. Voor je plezier naar het voetbal gaan zal het dit seizoen niet gaan worden.