Steun mij tijdens de Roparun. Lees dit verhaal!

Na de edities in 2015, 2016 en 2017 doe ik in 2018 ook weer mee aan de Roparun. En daarbij kan ik jullie hulp goed gebruiken.

De Roparun is de langste non-stop estafetterun (532 kilometer hardlopen in twee dagen, ongeveer 65km per loper) van Parijs én Hamburg naar Rotterdam. De opbrengsten van de Roparun worden gebruikt om palliatieve zorg te bieden aan kankerpatiënten, onder het motto: ‘Leven toevoegen aan de dagen, waar vaak geen dagen meer kunnen worden toegevoegd aan het leven’. En dat is nodig.

Met 1 team van 8 lopers, 4 fietsers, chauffeurs, koks en masseurs zal het er misschien wat minder spectaculair aan toegaan dan de vorige edities, maar het doel blijft hetzelfde. Zoveel mogelijk geld inzamelen voor de Roparun.

En dat geld kun je vanaf nu doneren op de de site van de Roparun. Ons teamnummer is ongewijzigd (335). En via deze link kun je nu doneren https://donaties.roparun.nl/doneren
.Zoek team 335 en doneer op mij (of een van mijn Roparun-vriendjes)

Een overzicht hoeveel geld we inmiddels opgehaald hebben vind je hier https://www.roparun.nl/nl/teams/alle-teams/?team_id=923

Hoe werkt de Roparun? Kijk dit filmpje dan maar.

Mijn verhaal over de vorige editie kun je hier lezen http://www.peenvogel.nl/roparun-2017-van-parijs-naar-rotterdam-met-ingeluisde-snollebollekes/

Stadionloop

Het idee speelde al langer om een keer een loop te doen langs alle drie de stadions van de Rotterdamse BVO’s. Met start en finish uiteraard bij De Kuip. Een goede generale voor de Bruggenloop en de opmaat naar de komende maanden als er kilometers gemaakt moeten worden richting de Marathon.

Het parcours was dus zo bedacht, nu nog idioten zien te vinden die het leuk zouden vinden om op een koude zondagochtend meer dan 20 kilometer door Rotterdam te gaan lopen staan te rennen. Ook dat was eenvoudiger dan gedacht. Een geheim Facebook-evenement (het moest natuurlijk geen Project X op hardloopschoenen gaan worden) deed de rest.

Menno fietste voorop en was pacerT en wegwijspiet ineen.

De fanatiekelingen deze ochtend.

Vanaf De Kuip op weg naar de Maastunnel. Deze heeft tijdelijk een houten vloer. Dat liep niet echt heel fijn.

Eenmaal boven de grond werden we begroet door de Euromast.

De fotograaf had, hoe stereotype, broederliefde op zijn koptelefoon.

Coolsingel. Whoo-hoo.

Voor Woudestein. De stewards waren al druk bezig met de wedstrijd van die middag.

Is de brug nu juist open? Of is ie nu juist dicht? Even een rustpauze. We waren niet bepaald de enige hardlopers die de Brienenoord trotseerden. Het is duidelijk dat de Bruggenloop eraan komt.

Marcel had fakkels meegenomen en zodoende eindigden we in stijl. Met een medaille. Nou ja, een soort van. Ruim 22 kilometer in de pocket. Het was een gezellige zondag.

 

 

Langs een kraan rennen

Mijn eerste rondje op mijn nieuwe zooltjes werden er gelijk 12 tijdens de besloten clubrun van de RRC. Een mooi parcours door Rotterdam heen. Het lopen voelde goed, eens kijken of we dit weekend de 15 kilometer aan kunnen tikken. Dan zit het qua afstand wel snor voor de Bruggenloop begin december.

 

Ik ben geen halve zool….

Zo, de laatste sessie bij de scheenbenendokter. Eentje waar ik niet meer gemarteld werd want mijn scheentjes doen geen pijn meer. Ik heb me wel een paar zolen aan laten meten. En dat zijn geen halve zolen kan ik je vertellen.

Op het eerste filmpje dat op de loopband gemaakt werd zag je mijn voet bij het landen gevaarlijk inzakken. Dat zag er best eng uit, je zou bijna stoppen met hardlopen. In het vandaag gemaakte filmpje (met aangepaste zolen) zie je mijn voet recht onder mijn onderbeen staan.

Nu mankeert er van alles en nog wat aan mijn looptechniek maar dit is echt een enorme verbetering. Ik ben blij dat ik op shinsplintstop ben gewezen. En nu blessurevrij blijven én een paar nieuwe schoenen richting de marathon kopen.

 

Zelfkastijding

Toen ik nog op het keurige vak N de wedstrijden van Feyenoord zag zat er op dezelfde rij als mij een man die in de 82e minuut naar huis ging. Je kon er je horloge op gelijk zetten. Zodra de 82 minuut aanbrak moest je een paar tellen later even van je stoel op staan om de beste man er langs te laten.

Of hij nog steeds naar Feyenoord gaat weet ik niet, ik ben al seizoenen geleden verhuisd naar de noordzijde, maar in al die jaren zal hij een boel doelpunten gemist hebben in de laatste minuten. De kopbal in extremis van Pi-Air, de eigen goal in de bekerklassieker twee seizoenen geleden en het hakje van Tomasson tegen Heerenveen in seizoen ’98-‘99. Bij al die goals was hij al op weg naar de tram, waarschijnlijk om de drukte voor te zijn.

In de thuiswedstrijd tegen NAC sloeg het chagrijnige spel van Feyenoord over op het publiek. Vele tientallen supporters, van wie er sommige al decennia lang De Kuip bezoeken, vertrokken iets eerder naar huis. En dat ontlokte weer een reactie bij supporters die van mening zijn dat je tot op het laatste moment moet blijven zitten. Hoe slecht de wedstrijd ook is. Er bestaat een verschil tussen loyaliteit en zelfkastijding.

In het seizoen ’92-’93 speelde Feyenoord thuis tegen Ajax een bekerwedstrijd. Na een krap uur spelen kwam Ajax op 0-3 en vele supporters, waaronder ikzelf, verlieten het stadion. Wéér een grote thuisnederlaag tegen onze aartsrivaal was teveel voor de Rotterdamse ziel.

Mede daarom kon ik het wel begrijpen dat er mensen waren die het stadion verlieten in de recente wedstrijd tegen NAC. Feyenoord speelde hemeltergend slecht en niets, maar dan ook echt niets, wees erop dat er een kentering in de wedstrijd zou komen. De kampioensvorm was verder weg dan ooit. Ik zag mensen die al tientallen jaren naar Feyenoord gaan uitgescholden worden door andere supporters. Dat deed mij meer pijn dan de zichzelf aankondigende nederlaag.

In een tijd dat individualisme zowat tot gemeengoed is uitgeroepen en selfies (nomen est omen) de norm zijn geworden is het op zijn zachtst gezegd merkwaardig dat je medesupporter gaat bepalen wat voor soort fan jij bent. Alsof je moreel verplicht bent om negentig minuten te blijven kijken.

Laten we voortaan gewoon doen zoals wij deden voor die oudere supporter op vak N. Gewoon opstaan om je medesupporter er langs te laten en je met je eigen zaken bemoeien. De eerder vertrekkende fan mist op zijn hoogst een belangrijk doelpunt. Maar dat is dan in ieder geval wel zijn of haar eigen keuze geweest.

Ze ‘scheenen’ daar…..

Week drie, behandeling drie. Afgelopen dinsdag heb ik de tweede behandeling ondergaan en op woensdagavond trainde ik weer met de Kieviten mee. Wel met de B-groep om het gevaar van té snel te lopen te ontwijken.

Die training ging best goed al heb ik het grootste gedeelte van de training rustig aan in het achterveld gelopen. Na ongeveer een kilometer of tien begon ik wel weer wat te voelen. Mede als gevolg door de jumping-lunges die we bij de warming-up moesten doen. Een dag later voelde ik nog wel wat maar ik herstelde alweer sneller dan de week ervoor.

Op zondag liep ik ruim twaalf kilometer met mijn zondagse hardloopmatties en daar hetzelfde gevoel. Na een kilometer of tien voelde ik niet zozeer mijn scheenbeen als wel mijn dikke enkel. Op maandagochtend voelde mijn scheenbeen gewoon als normaal en dus kon ik gisteren meerennen met de voorbereiding van de volgende run van de Rotterdam Running Crew op de Erasmus universiteit.

En vandaag? Vandaag dus behandeling nummer drie. Nog steeds pijnlijk maar beter uit te houden dan de eerste keer. Het herstel is nu echt ingezet en volgende week de laatste behandeling. We kunnen voorzichtig alweer aan wat snelheid gaan denken.

Vivakol

“Fifa-goal, Fifa-goal!” Terwijl de Feyenoord-defensie verslagen richting de middenstip sjokt schreeuwt ex-Feyenoorder Immers deze woorden richting de tribune. Uit de mond van een Hagenees klinkt het dan meer alsof hij het over het blad voor jonge vrouwen heeft dan over het computerspel . Ik vroeg me in eerste instantie al af wat hij met “vivakol”  bedoelde. Ik werk mijn hele werkzame leven al tussen Hagenezen en ik versta ze af en toe nog steeds niet.

Een paar minuten later klonk het rustsignaal en Toornstra en de maker van de 1-1 leken een gezellig onderonsje te hebben. Op dat moment wist ik precies wat er mis is met het huidige Feyenoord. Niet het missen van opgelegde kansen of een weifelende doelman. Nee, we missen klootzakken in het veld.

John de Wolf had ook vaak gezellige onderonsjes met de tegenstander. Meestal stond hij dan op de tenen van de desbetreffende speler of maakten ze in de catacomben alvast even kennis met elkaar. Niet zelden gevolgd door wat lichamelijk contact.

Tegenwoordig lijkt het erop alsof alle spelers vriendjes van elkaar (willen) zijn. Soms kennen ze elkaar van een vorige club of van een vertegenwoordigend elftal. Dat is hartstikke leuk natuurlijk maar binnen de lijnen ben je niet elkaars vriendje.

Volgende keer moeten ze maar gewoon via de WhatsApp een afspraak maken voor een potje Fifa. Of Viva, als je tegen Lex Immers speelt.