februari 2017 – www.peenvogel.nl

Update marathon 2017

februari 27, 2017 Jeroen hardlopen, Marathon

600 kilometer. Dat is ongeveer de afstand die ik sinds december liep in aanloop naar de marathon. Zeshonderd kilometer training langs de Rotte en rond Berkel en omgeving. Dat is ongeveer van Rotterdam naar Sønderborg, een plaatsje in Denemarken. Nog een kilometer of zestig rennen en we hebben het al over de afstand Rotterdam – Fredericia, de plaats waar Jorgensen vandaan komt.

Afgelopen zondag stond er een ‘bescheiden’ 23 kilometer op het programma. 23 kilometer terwijl de rest van hardlopend rijnmond 28+ leek te doen, dat zag er goed uit op Facebook en Instagram. Nu moet iedereen gewoon lekker heel blijven.

Met de kieviten liepen we de 30 kilometer vorige week en afgelopen week was het rustweek. Dat kwam goed uit met de voorbereidingsrun en de run zelf van de Rotterdam Running Crew.

Twee keer 8 kilometer is zelfs voor een rustweek echter ietwat te weinig. En dus liepen we op vrijdag met nog wat Kieviten een 15 kilometer op tempo (mijn knieen doen het weer goed, lang leve de fysio). Het was een leuke mix mensen en ondanks al het gebabbel onderweg liepen we een redelijk vlot tempo.

Het was zo’n loop dat je er eigenlijk nog wel 5 a 10 kilometer achteraan had willen en kunnen plakken. Zondag ging het iets minder makkelijk. De eerste 15 kilometer liepen we op duurlooptempo (5:45) en de laatste 8 op het beoogde marathontempo (5:19 als ik de 3:45 wil halen). Die versnelling kost heel veel kracht en dat zet je gewoon weer met beide voeten op de grond. Het zal echt niet eenvoudig worden om (ruim) onder de 4 uur te finishen. Maar we gaan er wel alles aan doen. Shinen zullen we op de Coolsingel. Shinen.

NB.

Om een indruk te geven wat mijn tussentijden moeten zijn om rond 3:45 te finishen zie onderstaande tabel. Dat is geen kattenpis.

kilometerpunt	tussentijd
5 kilometer	26:40
10 kilometer	53:19
15 kilometer	1:20
20 kilometer	1:47
1/2 marathon	1:53
25 kilometer	2:13
30 kilometer	2:30
35 kilometer	3:07
40 kilometer	3:33
42,195 kilometer	3:45

Feyenoord vs PSV

februari 26, 2017 Jeroen De Kuip, Feyenoord, Rotterdam

De hele week al een zenuwachtig gevoel bij deze wedstrijd. Dit zou wel eens beslissend kunnen worden. Uiteraard bij poortje 30 naar binnen. Never change a winning team.

Dat deed Gio wel, want ondanks zijn korte broek bij de warming-up zat Dirk op de bank.

Serpentine, geen terpentine gelukkig.

Ondanks de carnaval een vol uitvak. Zoals ik het graag zie.

Een heleboel sfeerfoto’s.

Feyenoord was de bovenliggende partij. En dat resulteerde al snel…

…in de 1-0.

Wat een fantastisch stadion ook.

Eerste helft stevende af op 1-0 op een hachelijk moment voor het doel van Jones na.

De familie De Jong zijn zeikerts. Allebei.

Elia heeft pijn. Nijhuis controleert of zijn horloge een goede verbinding heeft.

En na de meest onwaarschijnlijke goal ooit.

Vieren de spelers feest met de bank. De grensrechter kijkt nog eens op zijn horloge en Cocu kijkt jaloers naar de feestende massa.

Kijk, daar heb je die tweede zeikert.

You’ll never walk alone.

Nog 10 wedstrijden. Nog een hele lange weg te gaan….

Luxorrun

februari 23, 2017 Jeroen hardlopen, Marathon

In Rotterdam zijn we wel wat gewend qua rijen. Rijen voor de kassa bij het Vrije Volk om de Stones in De Kuip te zien spelen. Rijen voor de sigarenboer als een van de drie profclubs een belangrijke wedstrijd moet spelen.

Maar rijen voor een hardloopwinkel? Dat was zelfs in hardloopstad nummer één nog nooit vertoond.
En toch stond er op een mistige zaterdagochtend om kwart voor vijf iemand voor de deur bij de Run2Day aan de meent. Niet voor het laatste startbewijs voor de al uitverkochte marathon op 9 april aanstaande.

Nee, voor het bemachtigen van een van de felbegeerde shirts om mee te kunnen doen aan de Luxorrun van de Rotterdam Running Crew. En fel waren ze, foeilelijk ook trouwens maar daar had iedereen maling aan.

Op woensdagavond had de foyer van het Nieuwe Luxor wel wat weg van de marathonexpo op de zaterdag voor de marathon. Met verschillende rijen om de lopers de snelheid te laten kiezen die ze deze avond wilden gaan lopen. Geen 3, 6 of 9 kilometer dit keer, iedereen liep dezelfde afstand.

Maar voordat er gelopen werd kregen ze een voorproefje van de musical ‘De Marathon’ die in maart in première gaat in het Nieuwe Luxor. De toneelbewerking van de feelgood-movie die ook ver buiten Rotterdam voor een lach en een traan zorgde. ‘Lopen te lopen’ is een begrip in hardloopmindend Nederland.

De opkomst van Jan Kooijman zorgde voor wat opgewonden gilletjes bij het vrouwelijke deel van het publiek, daar deed dat paars-gele shirt niets aan af. Thomas Acda en Jelka van Houten zongen een nummer uit de musical en daarna was het tijd voor twee andere liedjes uit de show gezongen door de cast. De scéne met Lucretia van der Vloot zorgde voor kippenvel bij de aanwezigen. Die vrouw heeft een dijk van een stem.

Bij het nummer erna, met nagenoeg de hele cast, kon niet anders geconstateerd worden dat de musical net zo’n hit zal gaan worden als de film. De laatste twijfelaars in de zaal zullen waarschijnlijk vandaag nog hun tickets gaan bestellen. Wat een feest!

Je zou bijna vergeten dat er ook nog hardgelopen moest gaan worden. Bij de warming-up van Errol deed Thomas Acda vrolijk mee en slopen de Leaders of the Pack (de enigen die niet in het geel-paars renden) naar buiten om de eerste groepen op te vangen.

Een rondje om Hotel New York richting de Erasmusbrug (een brug die de marathonlopers twee keer voor hun kiezen krijgen) en vervolgens richting de stad. Spelbrekers waren de stoplichten maar de lopers volgden goed de aanwijzingen van de leaders op zodat er geen gevaarlijke situaties voor het verkeer ontstonden.

Over de Coolsingel boog de groep ter hoogte van de finish van de echte marathon linksaf richting het oude Luxor. Daar volgde een volgende verrassing, de groep liep door het oude theater heen! Over het toneel, terwijl de muziek van de film ‘Rocky’ de juiste soundtrack verzorgde, en door de zaal weer naar buiten (al zorgde een dichte deur bij de tweede groep voor de nodige hilariteit).

De argeloze toeristen die op de lijnbaan en in de koopgoot aan het wandelen waren konden een glimlach niet onderdrukken en hier en daar werden er foto’s gemaakt van de bonte stoet hardlopers.
Door de kubuswoningen over de Willemsbrug, een bekende voor de regelmatige deelnemers aan de runs van de Rotterdam Running Crew, en door de stieltjesstraat richting het metrostation Wilhelminaplein.

De mensen van de RET wezen de juiste trappen aan en in het station galmde het ‘Komen wij uit Rotterdam?’ weer lekker door. Bij het verlaten van het station volgde het laatste stukje. Het Luxor in via de expeditie waar de lopers een laatste verrassing stond te wachten. Een halve liter budget-pils, precies zoals in de film. Bij het feestje in de foyer bleef het nog lang onrustig. Wat een feest was dit. Veel Rotterdamse lopers hebben nu twee data in hun agenda met rood omcirkeld: niet alleen marathon zelf maar ook de première van de musical.

Update Marathon, deel zoveel

februari 22, 2017 Jeroen hardlopen, Marathon, Rotterdam

Nog 46 dagen tot mijn verjaardag. En ik schijn op die negende april nog een andere afspraak te hebben. Iets op de Coolsingel met een zangert met een gouden microfoon. Ik kan nu wel alvast zeggen dat ik nog nooit zoveel mensen op mijn verjaardag heb gehad. Maar als ze denken dat ik ga trakteren dan hebben ze het mis.

Hoe staat het er nu voor? Puur afgaand op mijn harstslag zie ik dat mijn conditie verbeterd is ten opzichte van vorig jaar. Je hartslag is een belangrijke graadmeter voor de inspanning die je levert tijdens het sporten. Hoe hoger de hartslag is, hoe zwaarder de inspanning (hoe hoger de intensiteit).

Vorig jaar liep ik de lange trainingslopen in de C-groep mee en lag mijn hartslag rond de 140 bij de lange langzame duurloop. Dit jaar loop ik met de B-groep mee en lopen we 20-30 seconden sneller per kilometer. Mijn hartslag ligt ook nu rond de 140. Een indicatie dat het conditioneel de goede kant opgaat. Bij De Kieviten trainen we op zondag langzaam om de vetverbranding aan te spreken. Het heeft nu geen nut om die lange pleuriseinden op het tempo te gaan lopen dat je straks voor ogen hebt. Op 9 april is de wedstrijd, niet nu.

Mijn doel is/was om de marathon tussen de 3:45 en 4:00 uur te lopen. Bij eerstgenoemde tijd zal mijn snelheid rond de 5:16/km moeten liggen, bij een eindtijd van 4:00 uur op 5:39/km. Ik begin langzamerhand te twijfelen of 3:45 wel realistisch is, aan de hand van mijn 10KM (45:19) en 15KM (1:07:50) tijden wel. Maar we hebben het hier wel over 42 kilometers hé. Misschien de tijd gewoon loslaten en heelhuids finishen.

Tsja, met deze trainingstijd finish je in principe net wel binnen de 4 uur.

Conditioneel gaat het de goede kant op alleen fysiek zijn er wat kleine ongemakken. De schoolarts zei het al in 1986 ‘sporten mag mits de knieën niet te zwaar belast worden’, en laat je je knieën nu lekker zwaar belasten met dat hardlopen.

Na de 28 kilometer (wat er uiteindelijk ook weer 30 werden) over besneeuwde fietspaden van vorige week voelden allebei mijn knieën niet goed. In mijn linkerknie had ik al een irritatie maar nu voelde ik het ook in mijn rechterknie. Aan de zijkant en onderkant deed het gewoon zeer. Zo zeer dat ik vrijdag een branderig gevoel had en zelfs pijn had als ik rechtop stond. Dat was fijn met 30 kilometer voor de deur op zondag.

Die zondag heb ik ook niet pijnvrij gelopen. Net zoals de verkenningsrun afgelopen maandag met de Rotterdam Running Crew. Gelukkig wist de fysio te melden dat het een reactie vanuit de knie was en geen lopersknie (waarom gaan mensen altijd van het slechtste uit he?). Ik had zelf vorige week een foamroller gekocht en de combinatie van de foamroller, fysio en wat knie-oefeningen zorgen er vandaag (even afwachten hoe dat is na het lopen vanavond) voor dat ik mijn gewrichten nauwelijks voel. En dat beste volgers van dit blog zorgt ervoor dat ik steeds meer zin in de marathon begin te krijgen.

Lotus inspecteert de foamroller. Waarschijnlijk is die foamroller uitgevonden door wat marteldeskundigen om mensen misdaden te laten bekennen die ze niet gepleegd hebben.

Revanche

februari 21, 2017 Jeroen Feyenoord, Rotterdam

Het was op de Autobahn tussen Bochum en de Nederlandse grens. Hoe dichter we bij de grens kwamen hoe beter de uitzending van Langs de Lijn te volgen was. Het seizoen 2010-2011 begon al dramatisch met slechts 8 punten uit 9 wedstrijden en wij besloten om de wedstrijd in Eindhoven te ontlopen door een potje in de tweede Bundesliga te gaan bekijken. Een soort van struisvogel-gedrag, wat je niet ziet gebeurt ook niet. Zo spelen kleine kinderen verstoppertje.

De ontwikkelingen in Eindhoven kwamen via de ether krakend de auto binnen, af en toe verstoord door een flard van een Duitse radiozender. In Bochum was de wedstrijd al rond het middaguur begonnen, dus toen die vermaledijde tweede helft in het Philips-stadion begon waren wij op de weg terug naar huis. Een noodlottige middag tekende zich af en toch bleven we luisteren. Alsof ik een mot was die richting een gloeilamp bleef vliegen.

Rijdend op de ring Eindhoven viel de tiende goal, de tranen stonden in mijn ogen maar ik moest op de weg blijven letten. Ik keek opzij en mompelde tegen Kees dat het wel goed zou komen met Feyenoord. Uiteraard tegen beter weten in. Het liefst wilde ik onder een stapel dekens kruipen en er pas aan het einde van het seizoen weer onder vandaan komen. En al had er die maandag een sjeik of een Chinees met een zak geld op de stoep van De Kuip gestaan had ik zo mijn ziel en zaligheid verkocht. Die 10-0 deed echt zoveel pijn in mijn rood-witte hart. Dát nooit meer.

Feyenoord krabbelde dat seizoen moeizaam op en nam later dat seizoen revanche op PSV. Een uitslag die vooral een kilometer of zeventig verderop met veel gejuich werd ontvangen. Als je het me nu vraagt had ik die wedstrijd in De Kuip toen ook liever verloren.

De ultieme revanche op die 10-0 moet dit seizoen komen. Als de wind een beetje goed staat zal het gejuich tot in Eindhoven te horen zijn. Of misschien wel helemaal tot in Bochum.

Me first in De Melkweg

februari 21, 2017 Jeroen Muziek en Concerten

Toen de ongelukkig terecht gekomen stagediver eindelijk weer opgekrabbeld was zette de band het volgende nummer in. Toevallig genoeg was dat het toepasselijke ‘i will survive’ en de zaal zong weer als een man mee.

Want zo’n avond was het. Een grote sing-a-long van bekende (en iets minder bekende) nummers overgoten met een punkrock-sausje. Het was de derde keer dat ik Me First & The Gimme Gimmes zag. Bij de eerste twee keren was Fat Mike erbij en dat zorgde (ongetwijfeld na het nuttigen van wat geestverruimde middelen die hier in de lage landen eenvoudig te verkrijgen zijn) voor het nodige geouwehoer op het podium. Net zoals vaak bij zijn eigen band NOFX het geval is. Wat me wel opviel was dat het publiek redelijk oud was (vandaar dat ze alle klassiekers uit hun vaders platenkast mee konden zingen) en er weinig filmende telefoons te zien waren in het publiek.

De line-up van de Gimmes bestond op deze zondag in De Melkweg uit Jay Bentley van Bad Religion, Chris Shiflett van Foo Fighters, Dave Raun en Joey Cape van Lagwagon. En uiteraard zanger Spike. Bij Leaving on a jetplane, het tweede nummer, bleek al dat de zaal zin had in een feestje en dienden zich de eerste (nog voorzichtig alsof het een eerste zwemles betrof) stagedivers aan. Spike kondigde bijna ieder nummer als een cover aan (wat het feit dat ze alleen maar covers spelen redelijk hilarisch maakt) en in rap tempo kwamen o.a. ‘Sloop John B’, ‘Me and julio down by the schoolyard’, ‘(Ghost) Riders in the Sky’, ‘Jolene’, ‘Mandy’, ‘Sweet Caroline’ en ‘Country Roads’ voorbij.

Na een krap uurtje hielden ze het voor gezien om een paar minuten later weer terug te keren. Tijdens de toegiften nam een stagediver dus wat meer risico en hij werd niet opgevangen door het publiek vooraan. Die hadden geen oog voor de jongen die vrij hard terecht kwam. Door wat mensen in het publiek en de beveiliging van de Melkweg stond hij na 5 minuten pijnlijke stilte onder luid applaus weer op en werd via de zijkant afgevoerd. Voor de band de hoogste tijd om de grootste hit van Gloria Gaynor op full speed ten gehore te brengen.

Bij het teruglopen van de melkweg naar de garage (waar we een schamele 18 euro voor twee en een half uur parkeren konden aftikken) reed een ambulance onverrichter zake bij het concertpodium weg.

‘Did you think I’d lay down and die? Oh no, not I, I will survive’

A knee that is wounded….

februari 17, 2017 Jeroen Algemeen

Dat was een hele zware training afgelopen zondag, bijna 30 kilometer over besneeuwde fietspaden. Het leverde behalve vermoeide spieren ook een paar zieknatte, en ijskoude voeten op. Mijn linkerknie is nog steeds geirriteerd en waarschijnlijk belast ik mijn rechterknie daardoor nu teveel (heeft iemand ooit gezegd dat hardlopen gezond is?) die ook een beetje pijn doet.

Ik heb dus heel verstandig deze week alleen op woensdag meegetraind. De andere dagen heb ik laten schieten. Ik heb er niks aan om straks helemaal uitgeschakeld te zijn. Aanstaande zondag staan er weer 30 kilometers op het programma en als ik die 6 rondjes van 5 km heelhuids doorkom dan zit het wel snor.

De weg naar de Coolsingel gaat niet over rozen.

12 jaar terug in Lissabon

februari 16, 2017 Jeroen Algemeen

Of we dit de hele dag gingen doen? De vraag stellen was hem beantwoorden. Menno en ik keken de vraagsteller aan en konden niet anders dan bevestigen dat wat ons betreft de wedstrijddag zou bestaan uit het slenteren van kroeg naar kroeg. Een flauw voorjaarszonnetje bescheen het Christusbeeld aan de andere kant van de Taag.

Ik was op woensdagavond al in de hoofdstad van Portugal gearriveerd. Aankomen in een vreemde stad in het donker zorgt bij mij altijd voor wat reizigerskriebels. Als de zon onder is hebben grote steden vaak een heel ander dynamiek. Een kroeg om de hoek van het hotel zag er goed genoeg uit om een paar biertjes te gaan drinken. De rest zou pas op donderdag arriveren en alleen aan de bar zitten is meer iets voor dronkelappen.

Op het televisiescherm in de hoek van de kroeg begon een uitzending van het Portugese sportjournaal. Ruud Gullit had het er over ‘sexy-football’. Op de straat buiten het café waren dames van lichte zeden op zoek naar klandizie. Ik wandelde langs statige huizen op weg naar mijn hotel.

Na het ontbijt op de wedstrijddag nam ik de metro naar het centrum waar ik de rest ontmoette. Ze hadden er vanaf Brussel al een hele dag opzitten. In een poging de toerist uit te hangen besloten we een tram langs alle highlights te nemen. Het was best een goed idee alleen kwam de tram maar niet opdagen. Een kroeg tegenover de halte bood uitkomst.

En zo brachten we de dag door terwijl we steeds meer bekenden tegenkwamen. Van kroeg naar toeristische trekpleister en van trekpleister naar kroeg.

Voetbalsupporters nemen bij voorkeur pleinen in. Enerzijds strategisch. Want je kunt, mocht de situatie zich voordoen, alle kanten op. Maar met verzamelen op een plein laat je ook zien aan de inwoners dat je er bent. ‘Wij zijn hier en nemen jullie belangrijkste plein in beslag’. Bij voorkeur hang je ook nog eens wat vlaggen aan een beeld. Exact de dingen die wij ook deden op die donderdag in februari.

Bier kwam in grote plastic glazen en dat kwam het aantal onnavolgbare acties door het Legioen ten goede. Er werden oude vrouwtjes ten huwelijk gevraagd en Aziatische toeristen toegezongen. Het fraaie stadion was verre van uitverkocht en tijdens de aftrap zorgde de aanwezigheid van de plaatselijke politie voor wat commotie in het uitvak. Er was wat gedoe met vlaggen en toen de lucht opklaarde stond Feyenoord 0-1 voor.

Uiteraard ging de wedstrijd verloren, zoals zo vaak met Europese uitwedstrijden. Het meegereisde Legioen werd bedankt en ik zocht moe mijn hotelkamer op. Het was weer een mooie trip.

Kom op Dirk

februari 14, 2017 Jeroen Algemeen

Begrijp me niet verkeerd, ik begrijp de waarde van Kuyt in het elftal en Dirk gedraagt zich normaliter als een prima aanvoerder (al kan ik me voorstellen dat supporters van andere clubs wat moe worden van zijn gepreek) al had hij zaterdagavond gewoon zijn mond moeten houden. Zowel het laatste half uur tegen Twente als de wedstrijden tegen NEC en AZ-uit speelde Feyenoord heel erg goed. Ik neem aan dat hij vanaf de bank hetzelfde ziet als wij.

Het doel moet voor alle spelers hetzelfde zijn en anders schik je jezelf nog maar 12 wedstrijden in je lot. Mochten we dankzij Dirk op de Coolsingel terecht komen dan verdient hij een standbeeld. Nog 1080 minuten voetbal. 1080 minuten waarin hij echt zijn waarde nog wel kan bewijzen.

Twitterkoning

februari 13, 2017 Jeroen Algemeen