Vieze schoenen

Ja, die kreeg ik wel afgelopen zondag. Tijdens de lange duurloop kwamen we langs molens, zagen een regenboog en liepen we een stuk door een weiland. Gadegeslagen door koeien die zich afvroegen wat al die hardlopers daar deden.

Door de irritatie in mijn linkerknie afgelopen week niet heel veel kunnen rennen maar dat heb ik vrijdag, zondag en maandag wel weer goedgemaakt. In totaal staat de teller in januari redelijk ruim boven de 200 kilometer, evenveel als januari 2016. Het grootste verschil tot nu toe zit hem in de decembermaand. December 2015 begon ik met de voorbereiding op MR16 en toen liep ik slechts 50 km. Dat was afgelopen december wel anders. Toen tikte de teller al bijna 170 km aan.

De grootste winst moet in februari en vooral maart komen. Vorig jaar raakte ik geblesseerd en liep ik in maart maar 75 km terwijl dat er ook ruim 200 hadden moeten worden (inclusief de gevreesde 35 km). Of ik aan mijn gewenste 3:45 ga komen durf ik nu nog niet te zeggen. Daarvoor moet je constant 5:16/km lopen, en dat 42 kilometer lang. Dat is voor latere zorg, nu eerst gewoon zorgen dat ik heel blijf.

wpid-wp-1485852256403.jpg

Feyenoord vs NEC

DSC03292

There is a light that never goes out.

DSC03293

Panorama van de stad.

DSC03294

Skyline

DSC03295

Het stadion trekt als een magneet aan al deze mensen.

DSC03297

Dirruk!

DSC03301

Na 19 wedstrijden (de 20e moest nog beginnen) schijnt de zon nog altijd boven De Kuip.

DSC03305

DSC03308

Rook.

DSC03311

Feyenoord had een overwicht. Het was wachten op het doelpunt.

DSC03313

En dat kwam er ook.

DSC03315

DSC03317

De zoon van.

DSC03319

2-0 voor rust en het was gedaan.

DSC03325

DSC03327

Best geinige lichtjesactie met mobiele telefoons. Een nieuwe rage is geboren?

DSC03331

Jorgensen is een goaltjesDIEF!

DSC03334

Ook na wedstrijd 20 schijnt de zon nog steeds.

Vitesse vs Feyenoord voor de bekert

DSC03234

Dankzij gratis kaartjes van Menno op pad naar Duitsland Arnhem. Voor het Gelredome lag een ijsvloer waar ze in Thialf jaloers op zouden zijn.

DSC03237

Prima plaatsen op de hoofdtribune. We waren niet de enige Feyenoorders daar (eufemisme).

DSC03246

Deze is was van ons.

DSC03248

DSC03252

DSC03255

Best geinig zo zicht op het uitvak waar ik ook een aantal keren heb gestaan.

DSC03257

DSC03260

Kijk, ze komen op het veld.

DSC03261

Vitesse had ook nog wat vlammenwerpers over van de slag om Arnhem.

DSC03263

Vogeltje.

DSC03266

Laaghangende mist.

DSC03264

Huddle, met Tilapia (filet) en Gustafsson in de basis. De eerste speelde aardig, de tweede was onzichtbaar.

DSC03268

Gio kijkt toe.

DSC03279

DSC03273

DSC03280

Berghuis had het aan de stok met de scheids.

DSC03283

Tweede helft was matig. En precies op het moment dat ik zei dat Feyenoord nog geen goal tegen had gekregen uit een dood spelmoment scoorde Vitesse uit een corner. Feyenoord stelde daar weinig tegenover. Als de buitenspelers niemand voorbij komen dan houdt het snel op. El Ahmadi en Vilhena (en ook wel Kuyt) werden node gemist.

DSC03288

2-0, over en uit. Na afloop de gebruikelijke file. Het bekertoernooi lag open met relatief makkelijke tegenstanders in de volgende ronde. Zonde, maar het moet gezegd worden, op 23 april  hier winnen is belangrijker.

 

DKM in de HMH

De laatste keer dat ik de Dropkick Murphys live had gezien was alweer tien jaar geleden op Lowlands. Hen zien op zo’n divers festival gaf bij mij altijd een dubbel gevoel. Het was tof om ze in zo’n grote tent te zien, aan de andere kant kreeg je dan ook altijd van die malle witte figuren met dreadlocks die precies voor je neus een mal dansje gaan doen  bij het horen van een banjo of doedelzak.

Na veilig de ‘enemy-territory’ tussen parkeergarage en de voorheen HMH overgestoken te hebben waren we precies op tijd voor Slapshot. Die ramden in 40 minuten tijd nummers als ‘hang up your boots’ en ‘Old tyme hardcore’ doorheen.

wpid-wp-1485417518859.jpg

Daarna was het tijd voor Ken Casey en zijn mannen. Het leven ‘on the road’ was duidelijk zichtbaar bij de bassist/zanger want hij was tonnetje rond geworden. En dan de setlist. De albums tot aan Blackout kunnen mij wel bekoren, daarna werd het mij iets teveel eenheidsworst. Of ik heb ze niet genoeg draaibeurten gegeven, dat kan ook.

Het eerste gedeelte van de set bestond uit nummers van hun nieuwe plaat waarbij ik een nummer als ‘first class loser’ meer iets voor een band als Nickelback ofzo vind. Een matig tussendoortje. Het publiek zong het echter woord voor woord mee. Hier was duidelijk een band bezig waar het publiek was meegegroeid met hun albums. Minder punk en meer folk.

Met ‘Finnegan’s Wake’, ‘Barroom Hero’ en ‘Skinhead on the MBTA’ kwamen er nog drie nummers van mijn favoriete album (het eerste Do or  Die) voorbij net als meezingers ‘Wild Rover’, ‘Rose tattoo’ en ‘You’ll never walk alone’.

Tijdens dit nummer kwam er een gozert naar me toen en zei “dat we dit nummer nog eens zo hard in de buurt van de Arena zouden zingen”. Ik kende die kerel helemaal niet maar mijn conclusie kon niet anders zijn dat ik in ieder geval geen ajaks-hoofd heb (copyright Graziano Pelle).

Tijdens een van de toegiften ‘Kiss Me, I’m Shitfaced’ stroomde het podium traditiegetrouw vol met vrouwen uit de zaal. Voor me stond een stelletje waar de dame in kwestie door iets teveel pints benen van rubber had gekregen. Dat hoort eigenlijk ook wel bij een band die je eigenlijk in een traditionele pub zou willen zien. Meezingen met een pint in je hand. De man had de nodige moeite om haar op de been te houden. Die worden vanochtend behoorlijk shitfaced wakker.

Trolleybus

Bij de halte op het trolleybussenplein keken we schichtig om ons heen. Die groep jongens aan de overkant. Waren dat Vitesse-fans? We wisten niet welke bus we moesten nemen maar wilden ook niet teveel opvallen voor zover dat mogelijk was. Met onze groene bomberjacks en sportschoenen waren we overduidelijk voetbalsupporters, het uniform van fans overal ten lande voordat de Australian-trainingspakken hun intrede deden. Hoezo niet opvallen?

OV-jaarkaart

Ik was nog nooit bij Vitesse geweest. Deze zondag in september in 1991 zou de eerste keer zijn. Ik was al wat uitwedstrijden geweest in de seizoenen ervoor. Vaak wedstrijden die eenvoudig aan te reizen waren of waar Feyenoord zelf de ‘Feyenoord-expres’ naar toe liet rijden. In april van dat jaar was ik achttien geworden en het verkrijgen van mijn ov-jaarkaart zorgde voor een verbreding van mijn horizon. Voetbaltechnisch welteverstaan.

vitesse-Feyenoord

De jongens aan de overkant kwamen dichterbij en ik herkende er een paar van Vak-R. Feyenoorders dus. Een knikje in hun richting zorgde voor wederzijdse herkenning. Een van hen was het seizoen ervoor ook al in Arnhem geweest en wist welke bus we moesten nemen. Vlak voor het vertrek werd het drukker en drukker bij de halte. Overal klonk Rotterdams om ons heen. Het groepje Arnhemmers op weg naar de wedstrijd stopten hun geelzwarte shawls ver weg onder hun jas.

Woonwijk

Midden in een woonwijk stapten de eerste Feyenoorders uit, gevolgd door de rest van Het Legioen. De Vitesse-fans bleven verbaasd zitten, het stadion was zeker nog 5 minuten verderop. Het duurde even voordat ik doorhad waarom we er nu al uitgingen maar een straat verder werd het me duidelijk. Een peleton M.E. stond te wachten op de bus en haar inhoud. Via de woonwijk bereikten we het stadion alsnog. Verderop stond de M.E. te wachten, de hele wandeltocht kwam op mij nogal zinloos over. Maar dat gebeurt in grote groepen, je volgt de zelfverklaarde leiders.

Nieuw-Monnikenhuize was een stadion waar groundhoppers nu honderden kilometers voor reizen. Met staantribunes waar je overgeleverd was aan de elementen. Ik prijs me nog steeds gelukkig dat ik met Feyenoord in veel stadions ben geweest in Nederland die nu allemaal plaats hebben gemaakt voor moderne gedrochten. De Meer, het oude Abe Lenstra-stadion, De Baandert, het Ooster-en Zuiderpark en het Diekman. Stadions waar je de ziel van de club voelde.

Eigen doelpunt

Ondanks dat Nieuw-Monnikenhuize slechts veertig jaar oud was maakte het al een uitgewoonde indruk. Op sommige plekken lieten de ‘terraces’ al los wat de veiligheid niet ten goede kwam. Van de wedstrijd weet ik niet veel meer behalve dat we in de laatste minuten verloren door een eigen doelpunt van Ruud Heus. Op de terugweg verhinderde de politie dat we op de lijnbussen mochten stappen en kregen we een flinke wandelmars voor onze kiezen. Waarschijnlijk als vergelding dat we op de heenweg eerder waren uitgestapt.

Uren na het laatste fluitsignaal was ik pas thuis met een nederlaag op zak. Ik kon niet wachten tot de volgende uitwedstrijd….

27 kilometer is een hele appeltaart.

Ik ben dol op cijfertjes en getallen. Ik schep er een groot genoegen in om te zien waar de bezoekers op deze website vandaan komen en waar ze op gezocht hebben (de meest gezochte term op deze website is ‘zelf een tandoori maken’, dat komt door deze post) en daarna uiteraard wat idioten die op voetbalstadions zoeken.

Ook met hardlopen ben ik dol op cijfertjes. En dan niet om perse te laten zien hoe hard ik kan (iets wat enorm meevalt, ik ben een modale loper met belabberde techniek) maar meer om te zien wat je nu allemaal hebt gedaan in aanloop naar de marathon. En dan is smashrun.com een uitkomst. Deze briljante website (inloggen kan o.a. met je Nike+ account) kon mij vertellen dat ik gisteren een hele appeltaart aan caloriëen verbrand had. Een hele appeltaart, zonder slagroom weliswaar.

De vrijdag ervoor had ik nog een sixpack of Stella weggerend en toen kreeg ik wel een beetje dorst en zin in de komende trip naar Engeland (op de boot tappen ze namelijk Stella) alleen vroeg ik me wel af of dit pints waren of niet (sowieso is Stella goed te drinken, wij brachten er ooit eens een bezoekje aan de brouwerij)

En met de Willemsbrugrun had ik een hele Angus bacon and cheese burger verwerkt, niet dat ik die gegeten had maar toch. Dat is voor de visualisatie best leuk om te zien nietwaar?

Afgelopen zondag tikte de teller 27 aan daarmee kwam het totaal van januari nu op 170 gelopen kilometers te staan.  Daar komen nog een stuk of 40 kilometer bij tot het einde van de maand.

Zou die site ook uitrekenen hoeveel pukka-pies ik daar volgende week voor mag eten? Ik heb namelijk nogal honger door al dat geloop. Laat Fajah het maar niet horen #teamalwayshungry

wpid-wp-1485176701781.jpg

wpid-wp-1485176737578.jpg

wpid-wp-1485176720985.jpg

wpid-wp-1485176764699.jpg

wpid-wp-1485176756953.jpg

30 a 40 seconden boven beoogd marathontempo.

Feyenoord vs Willem II

DSC03205

Auto parkeren op weg naar een bescheiden maaltijd.

DSC03206

DSC03207

16112811_1423428567708007_6546689798677807515_o

Bescheiden aantal calorieen. Ik moest een dag later toch 25 kilometer rennen. Dus het mag.

DSC03210

There is a light that never goes out….

DSC03212

DSC03213

DSC03216

Kijk, ze komen op het veld.

DSC03223

Na een half uur de enige treffer van de wedstrijd. Veel mensen hadden hun hoop gevestigd op de wedstrijden van zondag. Een beetje Feyenoorder weet dat je dat niet moet doen.

Je zult zelf alles moeten winnen.

DSC03224

DSC03226

DSC03231

Gio ziet dat zijn ploeg weer gaat winnen.

DSC03232

De slechtste man op het veld. De scheidsrechter dus hé.

Willemsbrugrun

Het asfalt van de brug danste, dat was nog wel de beste omschrijving. Twee lopers naast me zeiden tegelijkertijd dat ze het idee hadden dat ze in De Kuip waren. Ook daar beweegt het beton als er gesprongen wordt. Het beeld van voetbaltribunes werd versterkt door de rode gloed van het Bengaalse vuurwerk.

wpid-wp-1484829967679.jpg

Dat we op het wegdek van de brug konden starten had nogal wat voeten in aarde. De organisatie van de Rotterdam Running Crew had een zware dobber aan deze startlocatie gehad. Het feit dat het gelukt was zorgde na afloop voor hartverwarmende reacties. En warmte had iedereen wel nodig. Met een temperatuur onder nul was het zaak om niet te lang stil te blijven staan. Gerend moest er worden.

Als eerste door de 9-kilometergroep. Van de Willemsbrug af en via een haarspeldbocht weer terug waar ze de 6-kilometergroep weer tegenkwamen. Voor een keer konden hardlopers weer eens over de rijbaan van het rode gevaarte rennen. Een brug die jarenlang deel uitmaakte van de marathon van Rotterdam. In 1985 werd de brug in het parcours opgenomen en prompt liep Carlos Lopes een wereldrecord.
Een wereldrecord ligt niet in het verschiet voor de deelnemers aan de Rotterdam Running Crew maar iedereen is op zijn eigen manier bezig met een topprestatie. Van ervaren hardlopers die voorin met de 9 kilometergroep, waar het tempo behoorlijk was, meeliepen tot mensen die met de 3 kilometergroep voor het eerst kennis maakten met hardlopen in een (grote) groep of zich gewoon prettig voelen bij kortere afstanden. De runs van de RRC zijn in alles een sociaal evenement.

De 6-kilometergroep liep een rondje over het Noordereiland heen en in de gedeelde routekaarten op social media zie je waarom de inwoners van het eiland het de naam ‘Motorschip Noordereiland’ hebben gegeven. Het appartementencomplex direct naast de brug is de stuurhut, op de kade staat een scheepshoorn en voorop de punt het kluisgat van een anker.

wpid-wp-1484829955775.jpg

De meeste lopers hadden daar geen oog voor, geholpen door de leaders waren er genoeg kleine obstakels te ontwijken tijdens het rondje Noordereiland. Eenmaal op de punt van het eiland dook de majestueuze Erasmusbrug op. De brug die de Willemsbrug (helaas) in de schaduw heeft gezet in de stad en tijdens de loopevenementen.

Net zoals bij de Bruggenloop en het tweede gedeelte van de marathon gingen de lopers van zuid naar noord ‘de zwaan’ over. Een lint gekleurde lichtjes dansten op de brug. In de verte de lichten van de stad.

Op de maasboulevard is de Willemsbrug altijd prominent aanwezig. De lampen die in het donker de brug verlichten waren uit. Ook deze gaan vervangen worden, voor het eerst in bijna 36 jaar. De terugweg geschiedt via het fietspad, op de rijbaan gaan de auto’s gewoon van de noord naar zuid en omgekeerd. Een binnenvaartschip vaart op de nieuwe maas met zijn lading onder de brug door. Geen oog voor de lopers boven hem.

Nog een laatste lus over het achterste gedeelte van het Noordereiland voordat de lopers bij het gebouw van Unilever aankomen. Een groot aantal van hen rijdt met de auto terug richting de stad over de Willemsbrug. In een bouwkeet zitten werklui te wachten tot de brug echt voor een paar uur dicht kan. Klaar om de brug weer van zijn kenmerkende rode kleur te voorzien.

Update Marathon

112 kilometers staan er alweer op de tellerT in januari. Dat met de ruim 160 kilometers in december zorgt ervoor dat we aardig op weg zijn richting de marathon. Mijn schema schrijft overigens nog meer trainingskilometers voor maar dat is qua  tijd voor mij echt niet te doen. 3 a 4 keer in de week hardlopen is maximaal.

wpid-wp-1484649112672.jpg

Afgelopen zondag stond er 23 kilometer op het programma die me best zwaar vielen. Het lage(re) tempo, om vetbranding te stimuleren, zorgt er bij mij voor dat ik mijn heup af en toe voel.

Met mijn knie gaat het de goede kant op. Door fysiotherapie is de irritatie in het kapsel bijna verdwenen. Helemaal zonder pijntjes trainen voor een marathon doet bijna niemand. Maar laten we het wel zo prettig mogelijk houden. Zondag staan er 25 kilometers op het programma, klinkt het raar als ik zeg dat ik daar nu al zin in heb?

Valkuil

Toen mijn neefje voor het eerst bij ons kwam logeren keken we samen de DVD van Cars. Ongeveer halverwege raakt Bliksem McQueen zijn maatje Mack in het donker kwijt, iets waar mijn neefje destijds danig van onder de indruk was. Besloten werd om de film niet af te kijken en over te schakelen op een andere DVD die we geleend hadden, die van Winnie de Pooh. Zelf hadden we nog geen kind dus kinder-DVD’s waren niet in ons huis aanwezig.

De traagheid van de film met Teigetje en Pooh zorgde ervoor dat ik langzaam in slaap dommelde, waarop mijn neefje voorstelde om het ‘enge stuk’ uit Cars door te spoelen en weer verder te gaan waar Mack en Bliksem elkaar gevonden hebben. Zelfs hij vond de film van Pooh tergend langzaam gaan.

De eerste keer dat we met Bastiaan naar Cars keken gebeurde precies hetzelfde. Je vriend in het donker kwijtraken is gewoon eng.

Laatst werd ik al aangekeken alsof ik uit het krijttijdperk kwam toen ik tegen een volwassen vrouw vertelde dat ik de introductie van Nederland 3 nog had meegemaakt (nog maar pas geleden in 1988) en dat je in de ochtend gewoon geen televisie voor kinderen had. Tegen Bastiaan verzwijg ik dat helemaal, hij zou alleen maar kunnen denken dat zijn vader nog van vóór de oerknal was.

De cartoons die Bastiaan tegenwoordig kijkt op Cartoon Network zijn een aanslag op je zintuigen. Er gebeurt iedere seconde wel iets en meestal met veel geschreeuw en gedoe. Precies wat die gasten leuk vinden.

Laatst zagen we echter een originele aflevering van Maya de Bij, gevolgd door Alfred J. Kwak. Het is alsof je een voetbalwedstrijd uit de jaren ’80 opzet na een avond vol Champions League voetbal. Alsof de bal met 5 kilo lood verzwaard is en het veld voorzien is van dikke laag stroop. Langzaam krijgt een nieuwe betekenis. Je zou een onschuldig iemand tot een bekentenis kunnen dwingen door hem verplicht een Eredivisiewedstrijd uit 1989 te laten kijken.

Met spelletjes van vroeger is het hetzelfde. Ik vond in de kast het spel Valkuil, we legden de gekleurde balletjes neer en begonnen te spelen. Het nostalgische idee dat het een heel spannend spel was verdween snel. We verschoven wat hendels heen en weer en onze laatste balletjes vielen tegelijkertijd in een gat. We waren nog geen minuut verder.

Ik keek naar Bastiaan en pakte snel de afstandsbediening. Op Cartoon Network zag ik hoe de magische gele hond Jake samen met Finn, de laatste mens op aarde, de strijd aanging met de ijskoning. De ene lichtflits na de andere schoot de kamer in. Ik kwam er helemaal tot rust van.

wp-image-823346024jpg