Het asfalt van de brug danste, dat was nog wel de beste omschrijving. Twee lopers naast me zeiden tegelijkertijd dat ze het idee hadden dat ze in De Kuip waren. Ook daar beweegt het beton als er gesprongen wordt. Het beeld van voetbaltribunes werd versterkt door de rode gloed van het Bengaalse vuurwerk.
Dat we op het wegdek van de brug konden starten had nogal wat voeten in aarde. De organisatie van de Rotterdam Running Crew had een zware dobber aan deze startlocatie gehad. Het feit dat het gelukt was zorgde na afloop voor hartverwarmende reacties. En warmte had iedereen wel nodig. Met een temperatuur onder nul was het zaak om niet te lang stil te blijven staan. Gerend moest er worden.
Als eerste door de 9-kilometergroep. Van de Willemsbrug af en via een haarspeldbocht weer terug waar ze de 6-kilometergroep weer tegenkwamen. Voor een keer konden hardlopers weer eens over de rijbaan van het rode gevaarte rennen. Een brug die jarenlang deel uitmaakte van de marathon van Rotterdam. In 1985 werd de brug in het parcours opgenomen en prompt liep Carlos Lopes een wereldrecord.
Een wereldrecord ligt niet in het verschiet voor de deelnemers aan de Rotterdam Running Crew maar iedereen is op zijn eigen manier bezig met een topprestatie. Van ervaren hardlopers die voorin met de 9 kilometergroep, waar het tempo behoorlijk was, meeliepen tot mensen die met de 3 kilometergroep voor het eerst kennis maakten met hardlopen in een (grote) groep of zich gewoon prettig voelen bij kortere afstanden. De runs van de RRC zijn in alles een sociaal evenement.
De 6-kilometergroep liep een rondje over het Noordereiland heen en in de gedeelde routekaarten op social media zie je waarom de inwoners van het eiland het de naam ‘Motorschip Noordereiland’ hebben gegeven. Het appartementencomplex direct naast de brug is de stuurhut, op de kade staat een scheepshoorn en voorop de punt het kluisgat van een anker.
De meeste lopers hadden daar geen oog voor, geholpen door de leaders waren er genoeg kleine obstakels te ontwijken tijdens het rondje Noordereiland. Eenmaal op de punt van het eiland dook de majestueuze Erasmusbrug op. De brug die de Willemsbrug (helaas) in de schaduw heeft gezet in de stad en tijdens de loopevenementen.
Net zoals bij de Bruggenloop en het tweede gedeelte van de marathon gingen de lopers van zuid naar noord ‘de zwaan’ over. Een lint gekleurde lichtjes dansten op de brug. In de verte de lichten van de stad.
Op de maasboulevard is de Willemsbrug altijd prominent aanwezig. De lampen die in het donker de brug verlichten waren uit. Ook deze gaan vervangen worden, voor het eerst in bijna 36 jaar. De terugweg geschiedt via het fietspad, op de rijbaan gaan de auto’s gewoon van de noord naar zuid en omgekeerd. Een binnenvaartschip vaart op de nieuwe maas met zijn lading onder de brug door. Geen oog voor de lopers boven hem.
Nog een laatste lus over het achterste gedeelte van het Noordereiland voordat de lopers bij het gebouw van Unilever aankomen. Een groot aantal van hen rijdt met de auto terug richting de stad over de Willemsbrug. In een bouwkeet zitten werklui te wachten tot de brug echt voor een paar uur dicht kan. Klaar om de brug weer van zijn kenmerkende rode kleur te voorzien.
