Maand: augustus 2016

Didier lag op zijn kussentje (in clubkleuren, een cadeau van zijn buurvrouw) te slapen terwijl Gerrit een kop koffie inschonk. Allebei schrokken ze van de deurbel. De kat vanwege het geluid en Gerrit vanwege het feit dát de deurbel ging. Zo vaak kwam er nou ook weer niemand onaangekondigd langs.

Met grote passen stormde Hans naar binnen, nog voordat Gerrit hallo tegen zijn vriend kon zeggen stak Hans al van wal.

‘Het is niet te geloven Gerrit, Ronald en Joyce hebben nu zo’n ruzie met elkaar dat hij niet mee gaat naar Skopje. Ik zie het niet zitten om in mijn eentje te gaan. Wil je echt niet mee?’

Gerrit had nog nooit gevlogen en dat was de voornaamste reden om niet mee te gaan naar deze Europese uitwedstrijd. Hij had geen vliegangst, of in ieder geval niet dat hij het wist.

‘Kijk, het ticket is al betaald en hij hoeft er geen geld voor te hebben. Het zijn alleen de administratiekosten die je moet betalen ouwe reus. Een buitenkansje. Ga nou mee, het wordt vast geweldig.’

Gerrit wist niet goed wat hij er van moest denken. Macedonië, voor zijn gevoel aten ze er nog mensenvlees en liepen ze blootsvoets. Wat moest hij daar doen? Hij begon het echter ook wel sneu voor zijn vriend te vinden. Hij wist dat Hans zich na hun trip naar Engeland verheugde op een volgende Europese uitwedstrijd.

‘We laten die kat beslissen.’ Zei Hans. ‘Als hij raadt in welke hand ik het brokje heb ga je mee.’

Gerrit schoot in de lach. Op deze manier zou Hans altijd zijn gelijk krijgen. Diep van binnen twijfelde hij enorm en dacht hij aan wat Mien ervan gevonden zou hebben. Ze had de laatste jaren van haar leven vaak tegen Gerrit gezegd dat ze spijt had dat ze niet wat vaker gereisd hadden. Het was geen verwijt richting Gerrit want de situatie was er gewoon niet naar.

In zijn hoofd hoorde hij het Mien zo zeggen ‘ga toch mee, geniet van je leven’. Gerrit kreeg een traan in zijn ooghoek en veegde die snel weg voordat Hans het kon zien. Maar Hans had geen oog voor Gerrit, hij was druk met Didier aan het spelen. De kleine kat verdween in zijn grote handen.

‘Goed, ik ga mee. Ik ga er vast veel spijt van krijgen. Maar ik ga mee. Boek dat ticket om en laat weten wat ik nog meer in dat godvergeten land nodig ga hebben. Ik heb geen idee wat voor munt ze daar hebben. Of betalen ze soms nog met kralen en spiegels?’

Een week later zaten Gerrit en Hans op de luchthaven te wachten op het vertrek van hun vliegtuig. Gerrit was nerveus. Zo’n groot vliegveld leek wel een stad op zich. Het was drukker dan hij zich had voorgesteld. Een grote mierenhoop van mensen die allemaal een andere kant uit leken te gaan.

De vlucht was goedkoop geweest en ze vlogen met de nationale luchtvaartmaatschappij van Macedonië. Gerrit had terloops opgemerkt dat ze waarschijnlijk zelf kerosine mee moesten nemen omdat het zo goedkoop was. Hans kon er alleen maar om lachen.

Eenmaal in de lucht kwam een stewardess langs om de eerste drankjes te serveren. Bij het bestelde biertje kregen ze een hartversterkertje geserveerd. Mastika had Hans na veel gepuzzel weten te ontcijferen. Dat cyrillische schrift was met een beetje geduld wel uit te komen.

Gerrit nam een slok en moest zijn best doen om niet gelijk in geproest uit te barsten.

‘Kelere Hans, deze vliegtuigen vliegen niet alleen op kerosine. Ze serveren het ook als borrel.’

De lach van Hans was tot in de cockpit te horen.

Gerrit keek nog een keer naar het zwarte ronde bolletje dat op zijn schoot lag. Alsof het beestje het door had draaide het zijn kop naar Gerrit toe en spinde tevreden.

Waar Gerrit normaliter tijdens de wedstrijden op televisie geen seconde stil kon zitten hield hij zich nu gedeisd. Een onverwachte beweging en het jonge katje zou weer onder de bank kruipen. Precies zoals het de eerste twee dagen in Gerrit zijn huis had gedaan.

Op het scherm zag Gerrit tot zijn grote teleurstelling dat het al snel 1-0 voor de thuisploeg stond. Om de een of andere manier had zijn club een abonnement op verliezen bij laagvliegers.

Het poesje was een kadootje geweest van Hans zijn zoon Ronald. Die had gezegd dat Gerrit wel wat gezelschap kon gebruiken overdag. Eerst moest hij er niets van weten, wat moest hij nou met een huisdier? Maar toen hij het kleine beestje voor het eerst zag was hij verkocht. Het compleet zwarte katje was de eerste dagen wat schuw geweest, maar nu na een dag of drie volgde hij zijn nieuwe baasje overal door het kleine huisje.

Op televisie kreeg de thuisclub een strafschop.

‘Nou, zwarte kat. Je brengt nog geen geluk hé!’

Hans had voor de wedstrijd nog even gebeld, hoe het met Gerrit zijn nieuwe huisgenoot ging. En hij vroeg hem hoe hij het beestje had genoemd. Gerrit had geantwoord dat hij nog geen passende naam voor hem had bedacht.

De strafschop ging buiten bereik van de keeper op de paal en werd daarna verwerkt tot hoekschop. De tijd tikte in het voordeel van de tegenstander. En waren nog 35 minuten te spelen toen er een wissel plaats vond.

De net aangekochte middenvelder stond klaar langs de zijlijn. Didier Ngomba was een Nigeriaans international, op zijn shirt stond boven rugnummer 28 in grote letters Didier. Waarschijnlijk was de speler zich bewust dat de Nederlandse tv-commentatoren zijn achternaam moeilijk konden uitspreken.

Nog 27 minuten te gaan. Een vrije trap op het doel van de tegenstander resulteerde in een corner. De bal kwam op het hoofd van de nieuwe speler en vloog tegen de touwen. Gerrit balde zijn vuist en slaakte een kreet. Het kleine katje zette van schrik de nagels in Gerrit zijn been en zocht dekking onder de bank.

In de laatste tien minuten zette Gerrit zijn club aan, er moest gewonnen worden. Met nog 8 minuten te gaan volgde een scrimmage voor het doel. En waar de spitsen de hele dag al gefaald hadden deed Ngomba wat hij moest doen. Hij raakte de bal vol en via de binnenkant van de paal trof hij doel.

Gerrit maakte een vreugdedansje terwijl de Nigeriaan op televisie zijn tanden bloot lachte en zijn shirt over zijn hoofd trok. Een gele kaart was zijn deel maar niemand die daar na afloop om maalde. Drie punten waren drie punten.

Op het moment dat de Nigeriaanse middenvelder op tv gevraagd werd naar zijn eerste ervaringen in de Nederlandse competitie stak het kleine zwarte katje zijn hoofd onder de bank vandaan.

‘Weet je wat?’ zei Gerrit. ‘Didier, ik noem je Didier.’ Een kleine miauwtje klonk als een bevestiging.

Gerrit en Hans stonden met Ronald te praten over de wedstrijd. Hans vroeg aan Ronald wanneer hij nou eindelijk eens opa werd en sloeg hem lachend op de schouders. Dan kon hij die kleine jongen meenemen naar de club. Ronald lachte schaapachtig en nam een slok van zijn bier.

Het ene biertje werden er twee en toen hij naar huis wilde gaan kwam Ferry met een nieuw rondje aan. Daarna was het Ronald zijn beurt want zo werkte dat nu eenmaal, en voor hij het wist was het al half zeven. Bijna drie uur na de wedstrijd kwam hij eindelijk thuis in hun appartement in het centrum van de stad.

Hij had Joyce een WhatsApp gestuurd met de mededeling dat hij wat ging drinken met de jongens maar daar kwam een koel ‘ok’ als reactie op terug. Hij had ook niet verwacht dat Joyce thuis zou zijn want meestal ging ze op zondagmiddag wat drinken met Sofia, haar hartsvriendin sinds de middelbare school. Hij kwam op zondagavond altijd in een leeg huis thuis.

Hij schrok zich rot toen ze ineens het huis binnenstormde. Hij zat Studio Sport te kijken, wachtend op de samenvatting van de wedstrijd waar hij net vandaan kwam. De presentator met het warrige haar las de opstellingen voor toen Joyce met een kwaad gezicht voor hem kwam staan.

“Ga nou niet voor de televisie staan Joyce, je weet dat ik de samenvattingen wil zien”
“Wat kan mij die samenvattingen nou interesseren? Je hebt die wedstrijd vanmiddag toch al gezien”
“Daar gaat het niet om”
“Nee, daar gaat het zeker niet om. Wie is Marion?”
“Huh?”

Hij was al lang geleden gestopt met het begrijpen van vrouwenlogica. Of misschien was hij er wel nooit aan begonnen om het te snappen. Tijdens ruzies werden vrouwen zo onredelijk. Dan werd die keer dat de kattenbak niet was gedaan er gelijk bij betrokken. Ook al was dat maanden geleden. Maar deze vraag was wel erg direct.

“Hoe bedoel je dat?”
“Je weet best wat ik bedoel. Wie is Marion?”
“Marion is een collega van kantoor”

Dit antwoord maakte Joyce nog kwader dan dat ze al was. Natuurlijk wist ze dat Marion een collega van kantoor was. Ronald wist dondersgoed waar dit vandaan kwam. Joyce haar vriendin Sofia was immers de teamleidster van Marion op de afdeling facturatie bij een groot verzekeringskantoor naast Centraal Station. En Sofia was ook bij de nieuwjaarsborrel aanwezig geweest.

“Ja, ik weet dat Marion een collega is ja. Een collega die je in het openbaar hebt staan zoenen op de nieuwjaarsborrel”
“Zo zit het helemaal niet.”
“Nou, leg dan maar eens uit hoe het wel zit, want volgens Sofia stond jij haar te zoenen.”
“Tsja, Sofia.” Hij sprak haar naam met een zekere afkeur uit.
“Tsja Sofia? Ik weet dat jullie elkaar niet liggen, maar zoiets als dit verzint ze niet. Kom op Ronald. Verdomme. Heb jij die vrouw gezoend of niet?”

Dat Ronald en Sofia elkaar niet lagen was geen geheim, zonder het echt uitgesproken te hebben was er een voelbare spanning tussen hem en de beste vriendin van zijn vrouw. Sofia was nogal materialistisch ingesteld en continu bezig met haar carrière. Ronald had het idee dat zijn vrouw daarin meegesleurd werd en neerkeek op Ronald en zijn baan. Om over zijn obsessie voor zijn voetbalclub nog maar te zwijgen

Op de televisie achter Joyce maakte middenvelder Emmer de eerste goal voor van die middag. Hij probeerde om Joyce heen te kijken die dit direct in de gaten had.

“Dat stomme klotevoetbal ook”
“Dat stomme, onvolwassen kutvoetbal ook, weetje, dit zegt genoeg Soms heb ik het idee dat je meer van die stomme club dan van mij houdt”
“Niet weer hé”
“Je hebt met haar gezoend hé?”
“Zo zit het helemaal niet”
“Vuile leugenaar!”

Met een klap sloeg de voordeur achter Joyce dicht. Ronald dacht na of hij meer van de club hield als van haar. Misschien had ze ergens nog wel gelijk ook.