Beschamend was het. Ik ga er niet eens een fotoreportage van plaatsen ook.
Maand: januari 2016
Afzwemmen…..
….en geslaagd!!
Bonkefeart, owoooh
Op internet circuleert een pijnlijke foto. Een foto van een deelnemer aan de elfstedentocht. Daaronder staat dat de vereniging in 1909 is opgericht en dat de tocht der tochten sindsdien 15 keer is verreden. Feyenoord (uit 1908) werd in dezelfde periode minder vaak kampioen.
Dat is een pijnlijke constatering. Zeker als je in ogenschouw neemt dat er voor een elfstedentocht aan een heleboel voorwaarden voldaan moet zijn waar je als mens geen invloed op hebt. Het ijs moet dik genoeg zijn om duizenden schaatsers te dragen, en dat 200 kilometer lang. En dat in een land met een gematigd zeeklimaat. Achteraf gezien is het bijna een wonder dat er al vijftien keer een Elfstedentocht is geweest.
Op 31 mei 1993 was ik in het Oosterpark. Na 90 minuten voetbal was is getuige van iets waarvan ik van te voren had gedacht dat ik het niet snel zou meemaken. Een aanvoerder van Feyenoord die de kampioensschaal optilt. Op 25 april 1999 zag ik het voor de tweede keer gebeuren. Na een draak van een wedstrijd mocht Jean-Paul van Gastel de schaal omhoog houden. Een orkaan van geluid steeg op uit De Kuip en was tot in de weide omtrek hoorbaar. Feyenoord was weer eens de allerbeste van Nederland.
Ik ken wat mensen die in 2002 in de dom in Milaan een kaarsje hebben gebrand. De winst van de UEFA-Cup zou best mogen leiden tot een paar jaar zonder titel (ik kan me herinneren dat er een akkoordje met onze schepper werd gesloten met als uitkomst zeven jaar). En mensenkinderen, wat was 8 mei 2002 een mooie voetbaldag. Mijn club die een Europese prijs won. Werkelijk ongelooflijk. Alleen nu lijkt het erop dat die dag in de dom van Milaan er sprake is geweest van een spraakverwarring. Denken de hogere machten dat er ‘zeventien’ jaar werd gezegd? Of nog erger ‘zeventig’?
Ook dit seizoen gaat weer eens als een nachtkaars uit (zover de nachtkaars al aan is geweest) en de koppenmakers van het Algemeen Dagblad kunnen hun koppen weer uit de recycle-modus halen.
In juli : Het nieuwe Feyenoord
In september :
In december : Coolsingel verder weg na nederlaag bij
In januari : crisis in De Kuip
Ik zou een plaatje van een gifbeker kunnen doen. Maar dat zou afgezaagd zijn. Ik vermoed dat de kans dat wij de komende jaren in april op de Coolsingel staan ongeveer net zo groot is als dat er rond diezelfde tijd iemand op de Bonkefeart op schaatsen over de finish komt.
Update Marathon
Gisteren was hij weer op televisie. De Marathon, een van de leukste Nederlandse films ooit (al is dat met al die bagger die gemaakt is niet echt moeilijk. Maar deze film is echt leuk), met een ontknoping waarbij ik altijd weer een traantje moet laten. Vandaag is het tijd voor een update aangaande mijn eigen marathon-plannen.
Het is nog exact 79 dagen tot de marathon van Rotterdam. Over iets minder dan drie maanden hoor ik het ‘you’ll never walk alone’ op de Coolsingel gezongen geplaybackt door Lee met zijn gouden microfoon.
Hoe staat het er nu voor? Op zich prima, van alle voorgeschreven trainingen heb ik 1 lange duurloop gemist omdat ik toen in Engeland was. Voor de rest heb ik me braaf aan het schema gehouden op een kleine uitzondering tijdens de Van Nelle Run na (wat was die tof zeg). En zodoende heb ik tot vandaag bijna 135 kilometer hardgelopen in de maand januari, daar komt nog ongeveer een kilometer of 80 bij de komende anderhalve week. En dat voor een niet echt hardloperT (3 jaar terug had ik nog nooit een kilometer gerend).
Hoe gaat het? Tsja, op wat kleine pijntjes na en een hardnekkige verkoudheid gaat het me redelijk af. Het is zwaar en de doordeweekse trainingen zijn soms saai. In je eentje door de kou over donkere fietspaden lopen is saai. Ik kan er niets anders van maken. Ik had ook liever op de bank gezeten. Maar ‘no pain, no gain’ en het komt me niet aanwaaien, je zult er wel wat voor moeten doen. De komende weken minder bier en nog gezonder eten. En rennen, heel veel rennen. Op naar die 42 kilometer op 10 april.
Ik vind het met de auto al een pleuriseind…….
One good thing about music…
…When it hits you, you feel no pain. Dat zingt Bob Marley in Trenchtown Rock. En laten we zometeen bij ome Bob beginnen.
Maar niet voordat we het eerst over lijstjes gehad hebben. Op Facebook werd ik in een bericht getagd om de komende tien dagen mijn tien favoriete nummers te posten. En ik ben dol op lijstjes. De slechtste 10 Feyenoord-spitsen die ik ooit heb zien spelen bijvoorbeeld (haben Sie eine stunde?).
Favoriete steden, mooiste stadions die ik bezocht heb. Noem maar op, misschien is het een typisch mannending. Dat beweert mijn favoriete schrijver, Nick Hornby (van het beste voetbalboek ooit Fever Pitch) , althans in zijn roman High Fidelity. De hoofdpersoon in dat boek deelt zijn hele leven in in top vijf-lijstjes. Alleen met muziek vind ik dat moeilijk. Omdat de muziek die ik luister per dag kan verschillen. Net zoals dat door de jaren heen gebeurde. Dit is mijn lijstje van vandaag. Die kan morgen dus zomaar anders zijn.
Komen we bij Bob Marley uit. In de laatste klassen van de lagere school (ja, ik zat nog in een klas en niet in een groep) ‘moest’ je een identiteit kiezen. Voor welke voetbalclub je was (voor zover dat nog niet bepaald was), wat voor kleding je droeg en wat je muzikale voorkeur was. Mijn vader had een cassettebandje met daarop een live-concert van Bob Marley. En ik werd geraakt door de muziek van Bob. En dan vooral door de eerste noten van Stir it up (waarvan ik de live-versie altijd beter heb gevonden dan de albumversie). Nog steeds luister ik naar reggae maar dan wel naar oudere versie ervan. Die muziek raakt me nog steeds. Bob had gelijk.
Op de middelbare school raakte ik bevriend met wat jongens die naar metal luisterden. En werd ik bevangen door de intensiteit van de muziek. Tegenwoordig kan ieder bandje dankzij hun eigen youtube-kanaal de hele wereld bereiken. Dat was toen wel anders. En qua metal kwam je al snel bij de grote vier uit. Via Anthrax kwam mijn loyaliteit al snel bij Slayer te liggen (platen kocht je destijds bij Haddock in Rotterdam). Controversiële teksten over de duivel en oorlog op snoeiharde muziek. En als je bij Slayer bent aangekomen dan kunnen we niet om Angel of Death heen. Staat zelfs in de top2000 dus het is bijna salonfähig geworden om Slayer goed te vinden, al moet ik zeggen dat ik er zelf bijna nooit meer naar luister. Dit nummer hoort er wel in.
De scheidslijn tussen metal en hardcore was dun. Op metalconcerten zag je mensen in T-shirts lopen van bands als D.R.I. en Suicidal Tendencies lopen (oké technisch gezien waren dat al crossover-bands) en bij hardcore-concerten kwam je dezelfde mensen tegen die je twee weken eerder in Nighttown bij een metalband zag. Op de grotere festivals stonden (en staan) die bands gewoon door elkaar heen geprogrammeerd. Van hardcore is het een kleine stap naar punkrock. En dan is er een CD die ik nog met grote regelmaat luister als ik aan het hardlopen ben, of wanneer ik naar mijn werk fiets. Die van mijn half-Ierse vrienden van de Dropkick Murphys. Dát is nou echt muziek waar je dorst van krijgt. En dan met name hun doorbraak ‘Do or die’. Daarvan klopt gewoon ieder nummer.
Enfin, ik trek even een Guinness open en ga nadenken over de nummers van morgen (of een andere dag binnenkort) waar we muziek uit mijn geliefde Engeland gaan bespreken. (The Smiths, Oasis, The Jam en meer). Leuk man, lijstjes.
Beste Toine
Beste Toine (en ook je maatje van Fox Sports. Hoe heet hij ook al weer? Jan Dirk?),
Ouwe kruikenzeikert dat je er staat! Of zal ik je aanspreken als supporter van NAC Breda? Want dat is ongeveer wat jij (en je maatje van Fox. Die Jan Jaap) doet in het mailtje dat ik gisteren ontving. Was het een wraakactie vanwege die bekernederlaag laatst?
Ik zag er de humor niet echt van in. Maar de humor van boven en beneden de rivieren verschilt nogal hé? Wij westerlingen hebben ook niks met carnaval. Gewoon een cultureel iets. Of woon je niet meer in Tilburg? Maar vlakbij de studio’s in Zeist. Dichtbij je maatje van Fox, die Jan Maarten.
Beste Ajacied staat er in de aanhef. Wat een grap. Kijk, ik ga al sinds 1985 naar Feyenoord en heb sinds 1988 een seizoenskaart (hoe lang heeft Jan Arie van Fox al een seizoenskaart in de Arena trouwens?) van de club uit Rotterdam-zuid.
Eerst dacht ik nog dat het spam was. Mijn mailbox stroomt dagelijks vol met dingen die ik niet nodig heb. Van Russische dames die met me willen daten tot aan lustopwekkende pillen en verzoeken van Afrikaanse prinsen die geld van me willen lenen.
Maar nee het was serieus Kijk, ik ben zo’n type dat flessen schoonmaakmiddel in de supermarkten omdraait (doe ik nog steeds), en vroeger met een zwarte viltstift op school de naam van een brandblusser onherkenbaar maakte. De kans dat ik als abonnementshouder van Fox (wat ik sinds dit seizoen niet meer ben, ik luister liever naar het vrijwel onpartijdige Radio Rijnmond) een hele wedstrijd van ajax gekeken heb zonder dat Feyenoord erbij betrokken was acht ik nihil.
Enfin, die fout in de database vergeef ik jou (en die gast van Fox. Die Jan Joris) als je mij nu een aanbod doet om vier maanden gratis te kijken.
Al was het alleen maar om op 7 februari naar al die sneue gezichten bij Fox te kijken. En helemaal naar dat ajax-hoofd van die Jan Joost.
Met vriendelijke groet,
Jeroen Koot
Feyenoorder
Verslag Bury vs Bradford staat online
Het begint een soort van traditie te worden (een-twee-traditie) om begin januari naar Engeland te gaan voor een wedstrijd in het toernooi om de FA Cup. Na Tottenham Hotspur in 2010 (klik), Southend United in 2014 (klik) en vorig jaar in Londen met Fulham en QPR (klik en klik).
In september boekten we tickets naar Liverpool om te kijken wat begin december uit de koker zou komen. Liverpool kreeg een uitwedstrijd toebedeeld en bij Everton, dat wel thuis zou spelen, was ik in 1995 al geweest (klik). En Manchester United tegen Sheffield United dan? Op zich een mooi affiche maar vier kaartjes krijgen leek me niet snel mogelijk. Plus dat ik niet echt een fan ben van Manutd. Het werd dus Bury op Gigg Lane. Bury moest tegen Bradford en in eerste instantie zou deze wedstrijd ‘All ticket’ (geen verkoop aan de turnstiles) zijn. Dat werd gezien de grote vraag naar kaartjes snel teruggedraaid.
Bradford verkocht haar 2700 toegewezen kaartjes in no-time en ze kregen de beschikking over nog eens 1100 kaarten. Op de wedstrijddag zou er gewoon verkoop zijn. Nu liggen beide steden niet zo heel ver uit elkaar (1 uurtje) en de derde ronde van de FA Cup is altijd een beleving. Het zou dus een redelijk volle bak worden.
In de FA cup kwamen beide clubs elkaar pas twee keer tegen. Een keer won Bury en 1 keer won Bradford City. Mooi in balans dus. In de competitie staat Bradford 1 puntje voor op Bury en won het de ontmoeting eerder dit seizoen in de competitie.
Op zaterdagochtend stapten wij op het vliegtuig richting Liverpool. Aan de andere kant van de plas stond een huurauto te wachten. Klik hier (klikkerdeklikkerdeklik) of op de foto voor het verslag.
.JPG)
Amy
De pub was nagenoeg leeg op deze zondag. Buiten liep het winkelend publiek van budgetwinkel naar budgetwinkel. Binnen rook het er naar verschraald bier en naar zweet. Toen er nog binnen gerookt mocht worden roken kroegen tenminste gewoon nog naar een asbak. Nu werd je er geconfronteerd met geuren die je niet per se had willen ruiken.
Het grote scherm in het midden van de pub in Leeds werd normaliter gebruikt om voetbalwedstrijden uit te zenden, en voor de karaoke op zaterdagavond. Groepen vriendinnen die dronken en wiebelend op hun te hoge hakken een nummer van Atomic Kitten zingen. Of een groep kerels waarvan er eentje, na een pint of tien, denkt dat hij Robbie Williams is. Garantie voor een topavond.
Linksboven op het scherm knipperde een zin. In rode letters stond ‘no input detected’.
Een dag eerder waren we ook in een pub in Hull. Feyenoord zou eigenlijk een oefenwedstrijd in Barnsley spelen maar de burgemeester durfde het niet aan. De tickets waren al geboekt dus wij maakten er maar een weekendje Yorkshire van. Met een wedstrijd tussen Hull City en het Liverpool van Dirk Kuijt als surrogaat voor Feyenoord.
Tussen de wedstrijd en een Indiase curry bleef er een gat over dat opgevuld werd met bier en cider. Vanuit Nederland kreeg ik van Sandra een sms dat Amy Winehouse was overleden.
Menno en Kees zaten op het terras toen ik het ze kwam vertellen. Een Engels stelletje naast ons ving het gesprek op en we vertelden ze dat Amy dood was. ‘What a shame’, zei het meisje en ging verder waar ze mee bezig was: drinken.
In Leeds zette het meisje achter de bar de karaokemachine aan en pakte de microfoon. Ik nam een slok van mijn bier en het intro van “back to black” klonk door de lege kroeg. De timing en stem van het barmeisje waren nagenoeg perfect en we keken elkaar boven onze pints aan.
Een pub, met alle verlokkingen waar Amy voor was gezwicht, was de juiste plek voor een eerbetoon. Na het nummer ging het scherm weer op zwart. Back to black.
.JPG)
Weer terug uit Engeland
Verslag volgt van de week.
Weer in de krant
