Maand: december 2015

De straat tussen de beurstraverse, die iedereen gewoon koopgoot noemt, en de winkels is niet erg breed. Hoogstens een meter of vijf. Mijn doel is om iedereen aan te spreken die langsloopt. Niemand komt ongemerkt langs de collecterende kerstman. Ik bewaak die vijf meter al was het een doel, en ik ben de keeper.

Voor een naderend veegwagentje ga ik wel opzij. Het is half acht en de man met de bezem die ernaast loopt was waarschijnlijk ook liever thuis geweest. De man stopt vlak voor me en begint in het borstzakje van zijn oranje overall te friemelen. Het duurt een paar tellen voordat ik in de gaten heb wat hij aan het doen is. Met een zwaar accent zegt hij alsjeblieft en stopt wat geld in de collectebus. Een winderige straat in Rotterdam voelt ineens een paar graden warmer aan door deze daad.

Mijn collectebus begint al wat zwaar aan te voelen. Dat had ik niet verwacht aan het begin van de avond. De eerste mensen die ik aansprak hadden geen klein geld bij zich of liepen ongeïnteresseerd door. Een pubermeisje verontschuldigt zich voor het handjevol vijf cent munten dat ze in de bus stopt. Ik ben er blij mee, nu rammelt mijn bus lekker. Zoals een collectebus hoort te doen.

Een paar shoppende vriendinnen van mijn leeftijd komen ook wat geld geven. Een dame met ravenzwarte haren neemt het woord. We komen altijd door haar straat zegt ze, terwijl ze 5 euro in de bus stopt. Ze is beide ouders verloren aan die rotziekte en zal ons dit jaar extra aanmoedigen. Tijdens het weglopen, zegt ze dat ze een spandoek zal maken voor ons. Ik bedank ze met een  ‘veel plezier nog jongedames’,  en krijg een ‘slijmbal’ naar mijn hoofd geslingerd. Met een knipoog uiteraard. Bij mensen die zeggen dat ze geen losgeld bij zich hebben vraag ik wie er ontvoerd is. Je moet er de humor van inzien.

Het valt me op hoeveel mensen gewoon dwars door je heen willen lopen. Als je niks wil geven dan is een nee toch voldoende? Dat mensen geen geld op zak hebben, en dat als antwoord geven, daar kan ik wel mee leven. Ik heb ook niet altijd wat bij me. Maar gewoon doorlopen voelt zo lullig aan. Ik neem me voor om voortaan collectanten op straat netjes te woord te staan.

Het zijn ook juist de mensen waar je het niet van verwacht die niet reageren of gewoon doorlopen. Tassen vol spullen van de mediamarkt en haastig op pad. Dit zijn de mensen die de gaatjes dichtrijden op de snelweg als je moet ritsen. De handdoekenleggers bij het zwembad op vakantie.

Om me heen staan 6 Surinaamse jongens. Ik schat ze een jaar of 15. Ze willen duidelijk niet voor elkaar onder doen, de groepsdynamiek doet zijn werk. En of geld geven aan een kerstman stoer is daar zijn ze nog niet uit.

“Ik heb geen kleingeld meneer. Maar ik bid wel voor u.” De kleinste van het stel neemt het woord. De andere jongens staan er giebelend omheen. Ze hebben swag. En ook kleingeld, maar niemand stapt naar voren. Je laat je niet kennen in een groep. Ze lopen verder de Hoogstraat op en de straattaal vliegt door de lucht.

Een minuut of wat later staat de kleinste van de groep weer naast me en gooit twee euro in de collectebus. De anderen kijken hem bewonderend aan. Hij is vandaag de koning.

Een studentikoos uitziend meisje zegt dat ze er nog even over na moet denken. Een grote gast met een indrukwekkende baard zegt dat hij zo terug komt. Dat hoor ik ook vaker vanavond. Een kwartier later staat hij weer voor mijn neus. ‘Je geloofde me niet hé, dat ik terug zou komen?’ Het klonk meer als een bedreiging dan als een vraag. We lachen er allebei om.

En zo voer ik gesprekken met een Canadese meneer, een mevrouw uit Amsterdam die geen weet van de Roparun heeft en nog veel meer mensen. Even vaak word ik genegeerd. Ook dat hoort erbij.

Het studentikoze meisje is terug. Ze heeft besloten dat dit doel ertoe doet. Ze wenst ons succes met het collecteren en met de Roparun zelf. Voor een feelgood kerstfilm ontbrak alleen nog de sneeuw.