Feyenoord – Hardlopen – Groundhopping – Muziek
Vroeg bij De Kuip. Laten we eens een foto van een lichtmast nemen 🙂
Plein van valse hoop. Niet van de hemelse vrede.
Kijk, ze komen op het veld.
Ketting.
Gevaar voor het Zwolse doel.
Dirk! Ook ik twijfelde even dit seizoen. Maar de laatste twee wedstrijden liet Dirk zijn meerwaarde zien. Still going strong!
2-0!
Chocotoff! Die waren nog over van donderdag.
En de buit is binnen.
Ja, wie neemt hem nu?
Drie punten in de pocket.
‘Nou ik zeg dus tegen haar, wat zit je haar leuk zeg ik. Maar dat kwam helemaal niet aan’
‘Indy! Indy!, kom eens hier. Niet te hard van die glijbaan gaan hoor’
‘Maar ik was dus op dat feestje en Bo was zo leuk aan het spelen met Levi. En Finn kon het ook zo goed vinden met Evy en Xavi dus dat was echt leuk. Alleen ik snap niet wat zij in hem ziet, dat is toch een zak van een vent.’
‘Zal ik nog wat te drinken halen? Nog een flesje rose?’
‘Marcel? Nee, die wilde echt niet mee naar het Dolfinarium. Ga maar lekker met de meiden zei hij. De meiden hahaha, ik ben al 38’
‘Die Eveline, die is zwanger wist je dat? Ja, die man is hartstikke rijk joh. Die heeft een topfunctie bij een IT-bedrijf. Rijdt in de nieuwste SLK. Ja, maar wel al zijn derde leg he. En zij werkt twee dagen in de week in de huishouding. Nou, dat zal ook wel stoppen denk je niet. Met zo’n rijke vent.’
‘Wat zeg je lieve schat? Wil je weg uit de speeltuin en roggen gaan aaien? Nee, dat gaat nog even niet. Mama moet even drinken.’
‘Waarom papa niet mee is? Die had geen zin om mee te gaan. Ga maar lekker spelen. Dat blonde jongetje daar ziet er wel leuk uit. Die is zo vrolijk aan het schommelen.’
‘Nee, echt hoor. Als Mar mee was geweest hadden we nu al tien keer bij de auto gestaan om naar huis te gaan.’
Na vijf minuten naast deze roddeltantes begreep ik die Marcel wel…
Op het moment dat Dirk Kuyt vlak voor tijd de kans op zijn hattrick niet benutte slaakte ik een zucht van verlichting. Ik was al een beetje misselijk aan het worden en een vijfde chocotoff zag ik echt niet zitten.
In de eerste helft van de jaren ‘ 90 won Feyenoord nog wel eens een beker. Wat heet, in vijf jaar tijd, zelfs vier keer. Destijds zat ik bij een tandarts die voor Feyenoord was. Het nadeel van de beste man was dat het amalgaam wat hij gebruikte niet bestand was tegen de kleverige substantie die een chocotoff wordt. Zeker als je er eenmaal je tanden in hebt gezet. Zo zat ik geregeld in de behandelkamer met een slangetje in mijn mond vragen te beantwoorden over hoe Feyenoord gespeeld had. Waarom doen die tandartsen dat ook? Vragen stellen als je geen mogelijkheid hebt om te antwoorden?
Er zijn mensen die doen uren met een chocotoff. Ik niet, zodra het chocoladelaagje weg is ga ik kauwen. En dat was meer dan eens funest voor het grijsachtige cement waar de meeste van mijn kiezen destijds mee gevuld waren.
In de jaren ’90 hadden we trouwens nog niet de traditie dat we na ieder doelpunt een snoepje van Annemieke kregen. Dat is pas gekomen sinds we met zijn allen op Vak RR zitten. Twee rijen achter elkaar met zoetekauwen.
De afgelopen jaren sleepte ze kilo’s aan Engelse drop, paaseitjes, tum-tum’s, apekoppen en andere zoetigheid mee. Grootaandeelhouder van de Haribo, zoiets. Niet zelden ging een zak snoep na een magere 1-0 voor de helft weer mee terug naar huis. En dat terwijl we trek in meer hadden. Maar ‘zomaar’ een snoepje nemen is de goden verzoeken. Dan loopt de wedstrijd slecht af.
Ingegeven door het feit dat Feyenoord de laatste weken niet erg op schot is namen Kees, Patrick en ik bij de 2-0 niet een, maar twee chocotoffs. Je wist immers maar nooit, de weelde van meer dan twee doelpunten verschil hebben de we de laatste maanden niet veel meegemaakt.
Bij de 3-0 was mijn trek in chocotoffs wel verdwenen. Maar ook als je geen snoepje neemt is dat een slecht signaal. Dus ik zette mijn tanden weer in die bruine kogel, die met alles wat hij in zich heeft op zoek gaat naar losse vullingen.
Inmiddels zit ik bij een andere tandarts. Eentje die betere kwaliteit vullingen gebruikt. Gelukkig maar, want anders zou ik daar afgelopen vrijdag zeker weten in de behandelstoel hebben gezeten. Met een mond vol tanden, want ik zou ook geen gesprek over voetbal met hem kunnen voeren. Hij houdt namelijk van hockey.
.JPG)
Bakens in de verte.
Wéér een volle Kuip.
De rook is groen, ik herhaal: de rook is groen.
ff dat bier en Amstel eruit photoshoppen en een gouden F erin.
1-0 door Kramerinho.
Die al een eigen vlag heeft.
Mooie vrije trap van Vejinovic.
Hand in hand, kameraden!
2-0 door good old Dirk.
En de 3-0 ook.
3-0, volgende ronde De Klassieker en Zwolle zien we zondag weer.
Door het gezang van de vogel hoorde Nico de deurbel nauwelijks gaan. ‘Hou toch je snavel’ schreeuwde hij tegen de groen-gele parkiet. Het beest zat in zijn kooi naast de televisie en zorgde er altijd voor dat het een rommeltje was op de vloer.
Een cirkel van eten, stukjes grit en de resten van zijn mineralenblok. Om nog maar te zwijgen van de vogelpoep. Christine had er iedere dag een flinke klus aan om alles op te ruimen.
Aan de deur stond een jong stel van begin twintig. Op het eerste gezicht artistieke types, vroeger zouden mensen ze hippies genoemd hebben. Geen clowns in ieder geval. Ze zagen er meer uit als straatartiesten, maar dan wel straatartiesten met een bescheiden budget. Vandaar dat ze op de advertentie van de eenwieler en stelten af waren gekomen.
In zijn hart had Nico al afscheid van zijn spullen genomen. Maar nu hij ze voor de laatste keer beet had voelde hij zich bedroefd. Het meisje pakte de tien euro toen de parkiet een liedje begon te fluiten.
‘O, wat leuk’ zei het meisje ‘Die vogel zingt het liedje van Bassie en Adriaan’. Nico voelde zich van kleur verschieten. Hij had de vogel het refrein geleerd en wist wat er nu komen ging. Zijn neefjes hadden op de vogel gepast tijdens hun vakantie en sindsdien had hij nog meer een hekel aan het beest gekregen. Eenmaal geleerde woorden leer je een parkiet niet meer af. Dat wist iedereen.
Nico deed na de transactie snel de deur dicht, het meisje verbouwereerd op de stoep achterlatend. Het refrein was klaar en toen riep de vogel zo hard als hij kon ‘STOMME CLOWN, STOMME CLOWN’.
Nico pakte een pen van tafel, trok zijn jas aan en liep richting het winkelcentrum.
De opdracht die hij gekregen had was geen simpele. Zijn opdrachtgever had gevraagd, nee zelfs geëist dat het bedrijf weer op de kaart gezet moest worden. Dat het bouwbedrijf, dat al jaren een begrip was, weer zichtbaar zou worden in de straat.
Naarmate de deadline naderde werd hij wanhopiger en wanhopiger. Wat moest hij doen? BN’ers laten bungeejumpen vanaf de kraan? Een wedstrijd organiseren waarbij de kraanmachinisten een eitje moesten tikken? Alle mogelijke opties waren in zijn hoofd al voorbij gekomen.
Achter zijn bureau besefte hij dat hij weer te laat zou zijn om zijn zoon op bed te leggen. Hij had hem heel even aan de telefoon gehad en het ventje had hem verteld dat ie gekleurd had, en dat zijn gele viltstift uitgedroogd was. Een ‘welterustenkusje’ door de telefoon en Hans ging weer verder op kantoor. Peinzend.
Op het moment dat hij de straat indraaide zag hij nog maar bij weinig huizen licht brandde. Ook op nummer 15 was het donker, zijn vrouw lag vast al te slapen. Om niemand wakker te maken deed hij het licht in de woonkamer niet aan. Een stomme zet want in het donker zag hij de grote gele kraanwagen van playmobil niet waar hij over struikelde.
Die stomme gele kraanwagen, die zat hem hier ook weer dwars. Met een pijnlijke arm van de val knipte hij de lamp boven de keukentafel aan. Zijn zoon had de kleurplaat, die hij op de open dag van het bedrijf had gekregen, ingekleurd. Omdat zijn gele viltstift op was had hij andere kleuren gebruikt.
En ineens zag Hans het licht…..
‘S-O-E-P, sowep’ zegt Bastiaan. ‘Nee, soep’ zeg ik tegen hem. ‘Een O en een E samen spreek je uit als oe. Net zoals in mijn naam dus’.
De lettercombinaties oe, ui en eu zijn nog best lastig voor beginnende lezertjes. Bastiaan leest driftig verder. De verschillende letters één voor één uitsprekend. Totdat hij bij de I-E komt. Ook die is lastig. ‘Geen stress’ zeg ik. ‘De juffrouw gaat jullie dat allemaal leren’
‘Wat is stress eigenlijk?’ Ik leg hem uit dat je dat krijgt als je teveel dingen tegelijk moet doen. En dat je moet oppassen omdat je anders pijn in je hart kunt krijgen. Mijn belangrijkste boodschap aan hem is dat je overal lol in moet proberen te hebben, dus zoveel mogelijk lachen. Geen stress dus.
Bastiaan vertelt dat een van leerkrachten op school vaak heel serieus kijkt. Hij trekt een gezicht als een oorwurm om zijn woorden kracht bij te zetten. Een kietelbeurt verder en hij schatert het weer uit.
Eigenlijk wel jammer dat ze bij S het woord sok leren in plaats van stress. Dan had hij als tip kunnen geven dat je zoveel mogelijk zou moeten lachen. Sowieso wel een goede les voor iedereen.
Op de Johan de Wittlaan loopt een aantal meter voor me een kerel in een Ado-shirtje, we zijn immers in Den Haag. Ik heb mijn sokken over mijn Feyenoord-tattoo getrokken, je weet maar nooit of er iemand achter je aankomt. Hoewel dat wel goed voor de snelheid zou zijn geweest. We zijn net het zes kilometerpunt gepasseerd en de Hagenaar voor me heeft het zwaar aan zijn tred te zien.
Wanneer ik hem inhaal probeer ik hem op te peppen: ‘Kom op Beugelsdijk, een beetje doorlopen!’ Het antwoord van de behoorlijk zwetende loper is even snel als gevat ‘Rustig!’ zegt hij. Ondanks dat rare accent blijven die Hagenezen best een lollig volkje.
Pas na het zes kilometerpunt kun je een beetje doorlopen, de eerste kilometers was het vooral links en rechts inhalen van andere lopers.
Klokslag twee uur gingen we van start op de Groot Hertoginnelaan. Zowel Menno, Laura als ik hadden een doel voor deze 10 kilometer loop. Menno wilde onder het uur finishen en Laura en ik onder de 50 minuten. De eerste kilometer vreesde ik dat er weinig van dit voornemen terecht zou komen. Gemiddelde snelheid was, mede door de vele andere lopers om ons heen, 5:41 per kilometer. Niet echt de tijd waarop ik zat te wachten.
Natuurlijk, als je snel wilt lopen kun je dat wellicht beter op het fietspad achter je huis doen. Maar juist het hardlopen door een stad met links en rechts langs de kant toeschouwers maakt het extra leuk.
Na negen kilometer was mijn gemiddelde snelheid teruggebracht naar 4:50/km. Onder de 50 minuten zou wel gaan lukken dus. De sprint die ik in gedachte had voor de laatste kilometer heb ik niet meer in uitvoering gebracht. Het was best warm in Den Haag en ik begon dorst te krijgen. In water welteverstaan.
Toen ik na 48:33 over de finish kwam was ik meer dan tevreden. Vlak daarna gevolgd door Laura (ook onder de 50 minuten) en Menno (ruim binnen het uur, inclusief plaspauze). Met de medailles om onze nek was het tijd voor een biertje. Eentje maar want na deze inspanning moet je natuurlijk wel een beetje rustig aan doen. Indachtig de woorden van Beugelsdijk.
Op weg naar het winkelcentrum keek hij even over zijn schouder of Christine hem niet gevolgd was. De vorige keer was ze een half uur na hem naar het winkelcentrum gegaan om te controleren of hij de advertenties wel echt opgehangen had. De ruzie die volgde, toen ze merkte dat hij wel bij de Albert Heijn naar binnen was gegaan maar na vijf minuten dralen voor het mededelingenbord weer rechtsomkeert had gemaakt, stond hem nog helder voor de geest.
In zijn zak had hij twee blauwe kartonnetjes met daarop de advertenties. Ze had haar eigen telefoonnummer er opgeschreven. Dat verbaasde hem niets. Christine was woedend toen ze erachter kwam waarom de betaalde Marktplaats-advertenties niets opgeleverd hadden. Nico had zijn eigen nummer bij de advertenties geplaatst en tegen iedere potentiële klant aan de telefoon gezegd dat alles al verkocht was.
Dat was niet eens een grote leugen. Bijna alles was al weg: zijn oversized schoenen en bijna al zijn pakken en pruiken. Toegegeven, Christine was niet de enige die tegen hem gezegd had dat hij er maar beter mee kon stoppen. Maar zelfs als er maar een kindje uit een groep lachte dan was voor hem zijn optreden geslaagd. Maar de optredens werden minder en de lachsalvo’s ook.
Naast de AH werd een nieuwe winkel geopend, voor de deur een boog van ballonnen. Hij werd er weemoedig van, het herinnerde hem aan zijn alter-ego die hondjes van langwerpige ballonnen maakte.
Eenmaal in de supermarkt liep hij direct naar het bord en plaatste de kaartjes naast elkaar. Op het prikbord naast de advertenties haalde een medewerkster van de winkel een paar oude posters weg om plaats te maken voor nieuwe.
Onder de poster van de hardloopwedstrijd van vorige week kwam een wel heel bekende aankondiging op A5-formaat tevoorschijn. Het voelde alsof er een dolk in zijn hart werd gestoken.
“Clown Nico, te huur voor feesten en partijen”
Van mij op een artikel op de Facebook van de BBC.
