Toystore-eeh

Het is druk in de Underground, om ons heen horen we vier talen door elkaar. Londen bezwijkt onder de massa toeristen waar wij ook deel van uit maken.

‘Wat is dokter in het Engels? En ambulance?’ vraagt Bastiaan.

‘Hetzelfde, je spreekt het hetzelfde uit.’

‘O, en hoe zeg je ik ga naar de dokter?’

Op de vraag waarom hij dat wil weten krijgen we als antwoord dat als er wat met ons aan de hand is hij het in het Engels kan vragen. We geven hem het antwoord en Bastiaan herhaalt fonetisch wat hij net te horen heeft gekregen.

‘Ei want toe ko toe de dokter.’

Na een complimentje van onze kant glimt hij van trots in de donkere tunnels onder deze geweldige stad. Eenmaal bovengronds wil hij weten wat Bart Smit in het Engels is, en Intertoys.

‘Bedoel je een speelgoedwinkel? Die heten toystores in het Engels.’

Er volgt een frons op zijn gezicht en vlakbij Oxford Circus wordt zijn motief om Engels te leren duidelijk.

‘Aha, dan ei want toe ko toe de toystoor’

Die kleine boef…ehm, little rascal!

Hoe vind je een mevrouw?

De zucht lijkt wel uit zijn tenen te komen. Tussen twee happen pizza kijkt Bastiaan met veel gevoel voor theater ons aan.

‘Waar vind ik een mevrouw?’

‘Goede vraag. In je klas, of later in het zwembad. Of in de kroeg. Papa en mama hebben elkaar in de kroeg ontmoet.’

‘En wat deed papa dan daarvoor?’

‘Ik denk huilend in een hoekje zitten wachten tot ik in zijn leven verscheen.’

Deze opmerking komt haar op een boos oog vanaf de andere kant van de tafel te staan. Bastiaan gaat ongehinderd verder met zijn overpijnzingen.

‘Ik vind het moeilijk om een mevrouw te vinden. Willen jullie mij helpen met zoeken?’

‘Prima jongen, wij kiezen wel een leuke voor je uit.’

Een dag later lijkt het probleem zich al opgelost te hebben. Bastiaan heeft een plaatje van zijn Furby mee naar school genomen en prompt komt er weer een meisje over de vloer om te spelen. Met Bastiaan maar toch vooral ook met de Furby.

Tijdens het eten van pizza een dag eerder beloofde hij nog plechtig voor eeuwig bij ons te blijven wonen. Hij neemt een keer een foto van een pluizig stuk speelgoed mee en de zaken staan er ineens een stuk anders voor. Als kleuter is versieren nog doodeenvoudig.

wpid-20150426_133735.jpg

Onderwaterzeeboot

Uit de kamer van Bastiaan klinkt gehoest, gevolgd door een geluid wat zich het beste laat omschrijven als het gehuil van een baby. Dit klinkt niet als Bastiaan, na 5 jaar herken ik al zijn geluiden wel. Hij ligt al meer dan een uur te slapen dus ik vraag me af wat er aan de hand is.

Op het moment dat ik zijn kamerdeur open doe klinkt het keihard ‘SNOEP EN TAART, SNOEP EN TAART!’ Bastiaan zijn Furby is wakker geworden. En Bastiaan ook.

‘Ja, de Furby is jarig en hij vraagt om…’

‘SNOEP EN TAART, SNOEP EN TAART!’ Krijst de pluizige bol.

‘Heb je dat gezien op de I-Pad Papa? Als hij naar de wc gaat komt er soms een badeend uit. En een onderwaterzeeboot.’

Ik moet lachen om het laatste woord en zeg tegen Bastiaan dat hij moet gaan slapen. Maar halverwege mijn zin valt de Furby, die Kee-Kah genoemd is, me in de rede.

‘SNOEP EN TAART, SNOEP EN TAART!’

‘Ok, ik geloof dat Kee-kah vannacht gewoon in de doos slaapt waarin je hem hebt gekregen. Ik denk niet dat ik midden in de nacht wakker van haar wil worden.’

Er wordt niet tegengesputtert. Nog voordat ik zijn kamer uit ben slaapt Bastiaan al.

Als ik de trap afloop heb ik trek in snoep…

…en in taart.

image

In de wachtkamer

‘en je moet ook echt beter gaan poetsen!’

De relatieve rust in de wachtkamer bij de speciale kindertandarts wordt ruw verstoord. Moeder met een zogenaamd pittig kapsel spreekt dochter Kimberley, de patient van vandaag, vermanend toe. Uit de gang klinkt het geluid van een boor. Ze zijn een paar gaatjes bij Bastiaan aan het vullen. Tussen de leesmap en het kinderspeelgoed leven wij met onze zoon mee.

‘En minder van die energiedrankjes drinken. Dat is ook slecht voor je tanden.’

Vader, type ruwe bolster, valt zijn vrouw bij. Kimberley barst los in een monoloog over een leraar bij haar op school. De tirade lijkt niet te stoppen. Meer dan eens proberen haar ouders Kimberley met een truc stil te krijgen. De energiedrankjes zijn blijkbaar niet alleen funest voor je tanden.

Haar beugel weerkaatst de zon en Kimberley oogt erg nerveus. Dat is waarschijnlijk de reden dat haar ouders nog bij een kindertandarts komen met een puber. Het meisje is doodsbenauwd.

‘Ga anders maar even internetten.’ Zegt haar moeder. ‘Ze hebben hier gratis Wi-Fi, vraag het wachtwoord maar aan de assistente. Even op Facebook enzo daar wordt je vast wel rustig van.’

Ik kijk naar het briefje met het wachtwoord dat ik naast mijn telefoon heb liggen en betwijfel de laatste woorden van haar moeder.

Wortelkanaalbehandel1ng. Met een hoofdletter W en een 1.

wpid-20150422_182051.jpg

Er moest uiteindelijk een kies uit bij Bastiaan. Dit is hem.

De heenweg

Bij het stoplicht in de verte zie ik hem al staan. Zijn pak kleurt mooi bij de motor die hij rijdt. Achterop zit zijn vriendin, ze draagt gelukkig gewone kleren. Uniseks kleding is vreselijk, bij motorstelletjes is het zelfs potsierlijk. Het harde geluid van mijn uitlaat weerkaatst tussen de huizen op de schiekade.

De motorrijder kijkt achterom en had waarschijnlijk een ander voertuig verwacht dan de grijze Vespa die naast hem komt staan. Ik lach vriendelijk maar zittend op zijn sportmotor neemt hij me niet voor vol aan. Bij het stoplicht ben ik sneller weg dan hem en dat is waarschijnlijk tegen het zere been. Eruit gereden worden door een scooter laat hij zich niet overkomen, maar pas bij het hofplein heeft hij me ingehaald. De geur van uitlaatgassen wordt versterkt door de warmte in de stad. Prima weer voor terrasjes en toeristen, maar van toeristen geen spoor op deze mooie lente-avond in april.

Het licht gaat op groen, sneller dan zijn vriendin zou willen trekt hij op. Ik vervolg mijn weg rechtdoor over de Coolsingel waar een cameraploeg uit Azië opnames maakt van het stadhuis. Waarschijnlijk weer een reisprogramma dat de loftrompet steekt over Rotterdam. Door het onschuldige ge-race over de Schiekade ben ik eerder dan verwacht bij de SKVR en ik zie een groepje mannen in overalls aan de overkant lopen. Werklui in plaats van toeristen, Rotterdam ís een workingclass stad.

Naschrift: ik volg sinds deze week een cursus schrijven. Dit was de eerste opdracht. Beschrijf je heenweg naar de cursus. Ik ben er echt superenthousiast over.

Hip

Zaterdag waren we onderweg naar de, overigens mega-hippe, feniksloods toen we besloten een tussenstop te maken bij Rotown. Ik moest plassen, we hadden nog tijd over en de Weizen van de tap smaakt er heerlijk. Toen we over de oude Binnenweg liepen was het een drukte van jewelste voor de Velvet. Een hoog ‘baarden en houthakkers-blouzen’ gehalte. Ineens viel het kwartje, het was recordstore-day. Hipster-alert.

In Rotown zat een tafel verderop een stelletje van onze leeftijd. Zij zag er gewoon degelijk uit, net zoals haar twee dochters. Hij droeg een net iets te nieuw leren jackie, met een net iets te nieuwe leren hoed. Uiteraard een baard en een shirt van een Amerikaanse bandje dat nooit een origineel exemplaar geweest kon zijn.

Hij keek verlekkerd naar zijn net aangeschafte elpee. Het vinyl was zilver en de hoes was zwart. De deejay zette een nieuw plaatje op. Van een elpee meer of minder kijkt niemand op in Rotown. Zijn vrouw keek naar hem zoals vrouwen soms naar hun man met hobby kunnen kijken, ergens op het drielandenpunt tussen aandoenlijk, medelijden en sympathie (het blijft toch je vent) in. Ze gaf haar degelijke dochters in degelijke kleren wat te drinken en nipte van haar wijntje.

De hipster pakte zijn telefoon, maakte een foto van de elpee en was vervolgens een tijd in de weer. Waarschijnlijk zette hij zijn aanwinst op Facebook, Twitter en Instagram. Hopelijk vond ie online wel de erkenning van zijn hip-heid. Hier ging het hem niet lukken.

wpid-20150420_141739.jpg

Schermen

‘Mag ik televisie kijken?’ vraagt Bastiaan op deze mooie zaterdagochtend.

‘Nee, je hebt vanochtend al genoeg op de I-Pad gespeeld.’

‘Mama, ik mag van Papa geen tv kijken! Mag ik het van jou?’

Zijn moeder is niet onder de indruk van deze verdeel en heers tactiek van een gewiekste kleuter. ‘Nee, je hebt al genoeg naar een scherm getuurd vandaag. Geen schermen meer voor jou.’

Bastiaan kijkt ons verontwaardigd aan, loopt naar de schakelaar van het zonnescherm en zet de schakelaar in de stand omhoog. Schermen zijn schermen hé.

image

Feyenoord vs Go Ahead Eagles

Voor de wedstrijd stond er overal dat de derde plek wel even veilig gesteld zou gaan worden. Behoudens een korte periode in de eerste helft was er weinig van te zien. Feyenoord had zelf goede zaken kunnen doen én buurman Excelsior een handje kunnen helpen. In plaats daarvan kregen de trouwe bezoekers een wanvertoning voorgeschoteld.

P1120462

Er gleden weer heel veel spelers uit vandaag. Het zal niet aan de kleur van de schoenen gelegen hebben. Maar al die kleurtjes blijft een potsierlijk gezicht bij een club als Feyenoord.

P1120469

De kinderen uit Sophia kregen een wanvertoning te zien. Maar dat wisten we nog niet toen de elftallen het veld op kwamen.

P1120471

P1120473

Veel lange ballen op Kazim, veel egoisme. Weinig overleg. Toch had je gewoon met een voorsprong moeten gaan rusten. Hoewel? Een van die afgekeurde goals van de Eagles was geen buitenspel.

P1120476

Verhoek, daar ligt ie. Wesley is K.O.

P1120483

Even later deed ie het weer. Hij kreeg zowaar een applauswissel.

P1120486

Daarna kreeg de fotograaf ook een bal tegen zich aan.

P1120495

Het was zo’n wedstrijd dat je de 1000e foto van een lichtmast neemt.

P1120493

Hij had het ook niet vandaag.

P1120496

En als je zelf niet scoort doet de tegenstander het wel.

P1120500

Wanhoopsoffensief zonder offensief. Wanhoop bleef er dus over.

P1120501

Het worden nog drie benauwde wedstrijden.