Op het moment dat de eerste lichtstralen door de lamellen de slaapkamer binnenvallen start er een onomkeerbaar proces in ons huis. Onze poes Lotus wordt wakker en miauwt. Ze kijkt wie er van de baasjes reageert en springt bovenop de stommeling die zijn of haar oog even open doet.
Nu is het zaak om stilletjes het bed uit te gaan en dat mormel eten te geven. Het is makkelijk om te zeggen laat dat beest maar wachten op haar eten. Maar zo werkt het niet helemaal. Als je te lang wacht gaat ze steeds harder miauwen met als gevolg dat Bastiaan wakker wordt. Het op kousenvoeten naar beneden sluipen, en de kat eten geven zonder dat de rest van het huis wakker wordt, is vaak tevergeefs. Bastiaan wordt er toch wakker van.
Vanuit zijn jongenskamer klinkt dan snel de vraag ‘Papa, Mama! Mag ik nog even bij jullie liggen?’ Ongetwijfeld is het opvoedkundig niet correct, maar wakker worden met die kleine doerak naast je is gewoon gezellig. Meestal zou de wekker toch vijf minuten later gaan. Hopelijk leest Jo Frost niet mee op deze site want anders moeten we met een of ander beloningssysteem gaan werken en worden we bestempeld als slechte ouders.
Ik hou van de lente maar een nadeel is wel dat het steeds eerder licht wordt. Met als gevolg dat de “vijf minuten voor de wekker gaat” al snel een “half uur voor de wekker gaat” is geworden. Maar in een tijdperk dat kleuters al allerlei verplichtingen hebben zijn die minuten met zijn allen in bed wel leuk. Zo kunnen we een beetje horen wat er allemaal in dat kleine hoofdje omgaat, want op het moment dat zijn ogen open gaan zit Bastiaan als vanouds op zijn praatstoel.
Afgelopen zondag ging de zomertijd in en het bovengenoemde proces speelde zich een uur later af. Volgens de wekker in ieder geval. Eigenlijk was het gewoon net zo vroeg.
‘Mag ik even bij jullie liggen?’
‘Blijf je dit doen totdat je dadelijk groot bent?’
‘Bij jullie liggen? Ja, dat blijf ik doen totdat ik net zo groot ben als jullie. Wanneer ben ik zo groot als jullie?’
‘Rond je zestiende denk ik.’
In Bastiaan zijn hoofd gingen allerlei radertjes draaien. Hij heeft in zijn hoofd dat hij wel een eigen telefoon mag als hij negen is. Wij mogen onze eigen I-Pad dan wel weer terug hebben. Dat is best genereus van hem.
‘Als ik zestien ben dan heb ik al…..ehm. Ehm, al best lang een eigen telefoon.’
‘Ja dat klopt. En misschien ook wel een eigen vriendinnetje. Dan kom je echt niet meer tussen ons in liggen hoor.’
‘Echt wel joh.’
Ik kan niet wachten totdat de zomertijd van 2026 ingaat. Op het moment dat de kat miauwt storm ik zijn kamer binnen om eens even lekker tussen Bastiaan en Cheyenne te gaan liggen. Nog elf jaar wachten, is er een aftel-app beschikbaar voor op onze I-Pad?
