februari 2015 – www.peenvogel.nl

Nasi

februari 28, 2015 Jeroen Algemeen

Soms roepen beelden meer vragen op dan antwoorden.

In de pauze loop ik met mijn collega’s steevast hetzelfde rondje om het winkelcentrum hier in de buurt. Even bij de grootgrutter naar binnen voor wat boodschappen en daarna, door de straten met namen als Samanthagang en Nathaliegang, terug naar kantoor.

Het Chinese restaurant om de hoek is tussen de middag open, maar er zit nooit iemand. Behalve op woensdag. Iedere woensdag zit er aan dezelfde tafel om 12:11 uur een oudere man in het restaurant. Voor hem de krant van die dag en op de warmhoudplaat (ik heb altijd de onbedwingbare neiging om aan die dingen te voelen of ze al warm genoeg zijn, het antwoord is bijna altijd ja. Met pijnlijke gevolgen) een grote portie nasi. Tijdens het eten vult hij de kruiswoordraadsels in waarmee prijzen vallen te winnen.

En twee biertjes. Altijd twee flesjes bier (waarvan eentje leeg, ik denk dat hij er al om twaalf uur zit). Van die groene Heineken exportflesjes van 25 centiliter die je, als je een beetje dorst hebt, in twee teugen opdrinkt. Maar dit is een nette meneer en hij heeft zijn biertje netjes uitgeschonken in een glas.

Zou hij in een van de seniorenwoningen tegenover het winkelcentrum wonen, en is hij het flauwe eten daar zat? Ontsnapt hij op deze manier aan de sleur van alledag? Het is immers exact het moment waarop de werkweek ‘in tweeën wordt gezaagd’. Maar het werkende leven van de beste man is al voorbij, dus wat valt er in tweeën te zagen?

Misschien schuilt er een groots en meeslepend verhaal in zijn eenzame etentjes bij de Chinees. Of misschien is het gewoon een weduwnaar die zichzelf wekelijks een verzetje gunt.

Iedere woensdag kijk ik even of hij daar nog zit te eten. Totdat hij er een dag niet meer zit. En nee, dit wordt geen sentimenteel of zielig verhaal. Het moment dat hij er op woensdag niet meer zit heeft hij vast en zeker een prijs gewonnen met zijn kruiswoordraadsels, en zit hij met zijn 10 jaar jongere vriendin op een tropisch eiland. Met iedere dag nasi en bier.

Feyenoord vs AS Roma

februari 27, 2015 Jeroen De Kuip, Feyenoord, Rotterdam, Voetbal

Het was vooraf al een van de meest besproken wedstrijden van de laatste tien jaar. Of je moet die farce rondom de dubbele bekerfinale meerekenen. De organisatie van die bekerwedstrijd zorgde alleen nationaal voor wat beroering. De returnwedstrijd met de Romeinen kreeg zowat in heel Europa aandacht, zo leek het in ieder geval wel.

Gesloopte fonteinen met een waarde van miljoenen, waarvan later bleek dat je voor het restauratiebedrag niet eens een middenklasser-auto kon kopen. T-shirts die al dan niet bestonden. Dichtgeplakte fanshops. Bibberende ondernemers, sensatiepers en oud-Hollandsch takkenweer.

Precies zo’n wedstrijd waar je door al die berichtgeving al dagen reikhalzend naar uitkeek. Het kon mij deze week niet snel genoeg donderdagavond om 21:05 zijn. En toen het zover was volgde de aftrap van een legendarische wedstrijd in De Kuip. Het stadion dat al zoveel legendarische wedstrijden zag, alleen was het eindresultaat niet wat we gewenst hadden.

Ruim voor de aftrap vloog er een noodsignaal De Kuip binnen. Afgeschoten van buiten het stadion kwam het ding precies in de gracht terecht. Knap staaltje mikken.

Het veld werd opnieuw gemaaid. De lijnen getrokken.

De warming-up. Vanavond zou het moeten gebeuren.

Het groen en wit van Rotterdam.

En DJ Paul warmt de boel lekker op. Het stadion veerde op en neer.

Huppetee, de UEFA noteerde braaf mee. Maar boetes voor vuurwerk vind ik niet erg. Dit soort dingen zijn tof. Boetes voor zaken die op het veld gegooid worden. O zo dom.

Witte broeken en sokken. Pffffff.

Totti en Bouhlarouz zijn samen 131.

En dan die scheidsrechter hé. Zelden zo’n slechte scheidsrechter gezien. Hier stond hij al met een rode kaart klaar en gaf hij de gele kaart eerst ook nog eens aan een verkeerde speler. Let ook op zijn gezicht. Wat een hautaine zak.

Kazim is out.

En toen begon het gedonder. Het is maar wc-papier in eerste instantie. Maar je speelt de tegenstander én de UEFA in de kaart. Oliedom.

En dan de grootste boosdoener. Er zijn in De Kuip opblaaspoppen, strandballen, krokodillen, schapen en weet ik wat niet meer voor strandartikelen meegenomen door de jaren heen. Er valt 1 banaan in de buurt van een donkere speler en meneer de scheidsrechter meent er racisme in te zien. Heeft hij de selectie van Feyenoord wel eens bekeken? De Kuip is nou niet echt de plek voor racisten dunkt mij.

Romeinse provocatie na de 0-1. Ze doen hier met zijn allen een fontein na.

Die gasten zouden die avond in het hotel ‘fifty shades of yellow’ gaan spelen met hun banaan. Zie ze eens triomfantelijk lopen.

En dan hé. De overtreding was niet slim. Zeker niet op die plek. Maar of het rood was? Ik geloof het nooit.

Het uitvak. Flink wat Romeintjes. Asterix en Obelix zouden er wel raad mee weten.

Gezellig. Er werd dus gestaakt. Vanwege voorwerpen op het veld. De dag dat ze voor dit soort wedstrijden geen kaarten voor de parterre verkopen komt dichterbij. De gemiste recette weegt niet op tegen die boetes de hele tijd.

Direct na de onderbreking scoort Feyenoord uit het niets. Zou het dan toch kunnen? Een stunt met in de wetenschap dat als je door zou bekeren er wel eens een flinke straf zou kunnen komen? Leer mij de UEFA kennen. Na Nancy werden we er ook pas later uitgeknikkert.

Als Mulder dan ook nog rood krijgt is de chaos compleet.

Met zijn vinger geeft Dick Turpin aan dat hij maar 1 doel had. Feyenoord tegenwerken, en een paar dommeriken op de parterre gaven hem de munitie die hij nodig had.

Volgend seizoen beter. Het is niet anders. Ongetwijfeld in een leeg stadion. Of een stadion dat maar voor de helft gebruikt mag worden.

29 jaar geleden, mijn eerste Europacupwedstrijd

februari 26, 2015 Jeroen De Kuip, Duitsland, Feyenoord, Rotterdam, Voetbal

Vanavond wordt mijn 86e Europese wedstrijd die ik van Feyenoord ga zien. Een hele belangrijke wedstrijd ook. Iets met dood en gladiolen. Tijd om een oud verhaaltje van stal te halen.

Een tijd lang heb ik volgehouden dat de return-wedstrijd tegen PSV in 2002 de mooiste Europese wedstrijd was die ik ooit zag. Toegegeven, als ik de beelden terugzie met die onmogelijke kopbal van Pi-Air in ’the dying seconds’ krijg ik nog steeds tranen in mijn ogen. Wát een ontknoping was dat.

Maar nu, bijna dertien jaar na de winst op Borussia Dortmund, is de UEFA-Cup winst het aller-allermooiste wat ik op voetbalgebied ooit meemaakte. In de dertien jaar die volgden na 2002 haalde geen enkele andere Nederlandse club nog een finale. Iets wat sinds de eerste winst van Feyenoord in 1970 wel ieder decennium het geval was.

Het voetbal is zo veranderd in een geldverslindende machine dat het een utopie is om te denken dat de komende jaren een Nederlandse club een finale van een van de twee toernooien zal gaan halen. Laat staan deze winnen. Dat maakt de prestatie van 2002 nog knapper. Maar mochten we vanavond winnen dan zijn we in ieder geval wel weer een stap dichterbij Warschau.

Mijn eerste Europese wedstrijd zag ik op 1 oktober 1986. Feyenoord werd in het toernooi om de UEFA-Cup gekoppeld aan het Hongaarse Pécsi Munkas. Twee weken ervoor hadden ze met 1-0 in Hongarije verloren. Feyenoord moest dus met 2 goals verschil winnen om een verlenging te voorkomen. Voor mijn gevoel verloor Feyenoord altijd uitwedstrijden in Europa. Een ervaring die ik ook aan de lijve heb ondervonden, uit in Europa heb ik ze vaker zien verliezen dan zien winnen.

Vanuit mijn woonplaats ging ik bij mijn vader achterop de Puch Maxi naar het stadion. Op het fietspad over de Brienenoord zag je de lichtmasten al liggen, als bakens in de verte (!). De brommer werd vastgemaakt aan een lantaarnpaal en voor het stadion was het een drukte van jewelste. Met ruim 26.000 toeschouwers was het op dat moment de bestbezochte wedstrijd die ik tot dan toe meemaakte. We zaten wederom op de Maastribune waar ik een jaar eerder ook mijn allereerste wedstrijd zag.

Ruud Heus haalt uit voor de 1-0 in de 67e minuut. (foto ingescand uit het Algemeen Dagblad van 2-10-86)

Mario Been wordt gevloerd door de Hongaarse keeper. Lars Elstrup kijkt toe. (foto ingescand uit de Voetbal International)

Bij rust stond het nog 0-0 en de tijd begon te dringen. Totdat in de 67e minuut Ruud Heus verwoestend uithaalt en Feyenoord op 1-0 zet. Nog 23 minuten voor een tweede goal maar wel achterin de boel dichthouden, een uitgoal zou dodelijk zijn. Bij het Hongaarse Pécsi speelt ene Antal Roth in de verdediging en die speelde een puike wedstrijd.

Of het op basis van deze ene wedstrijd was weet ik niet maar niet lang na deze wedstrijd kocht Feyenoord Antal Roth (hij speelde ook op het WK van datzelfde jaar) maar een groot succes werd dat niet. Door een veelvoud aan blessures kwam de Hongaar slechts tot 29 wedstrijden voor Feyenoord.

Het duurde tot de 84e minuut voordat Feyenoord de beslissende 2-0 maakt. De in Rotterdam verguisde Hofman maakt deze belangrijke goal en schiet Feyenoord een ronde verder. De loting koppelt de stadionclub aan Borussia Monchengladbach. Een club die we tien jaar later weer tegen zouden komen in Europa. In 1986 verliest Feyenoord met maar liefst 5-1 in Duitsland en ook de wedstrijd in De Kuip werd door de Duitsers gewonnen. Zo kwam er een einde aan mijn ‘eerste’ Europacup seizoen. Er zouden nog vele Europese wedstrijden volgen, maar die ene op 8 mei 2002 blijft het allermooiste. Hopelijk kunnen we vanavond weer een bladzijde toevoegen aan roemruchte wedstrijden in het mooiste stadion van Europa. Ik heb er in ieder geval veel zin an. Hup Feyenoord!

Feyenoord viert feest na de 1-0 met o.a. Molenaar, Van Herpen, Tahamata, Heus en een dolblije Mario Been. (foto ingescand uit de Voetbal International)

Accenten

februari 25, 2015 Jeroen Thuis

‘Ik versta die mensen echt niet hoor.’

Vanachter mijn Dürüm kijk ik hem aan. Zijn Turkse pizza met kaas ligt nog onaangeroerd op zijn bord.

‘Wat versta je niet dan?’

‘Nou ze spreken gewoon een andere taal. Ik versta níks van wat ze zeggen.’ zegt hij met gevoel voor theater.

Ik leg uit dat de ouders van deze jongens, of hun opa’s en oma’s uit een ander land komen en dat ze daardoor nog een accent hebben. Als Bastiaan vragen gaat stellen uit welk land ze dan komen en waarom ze ‘een accent’ hebben sommeer ik hem zijn pizza op te eten. Ik hou niet van koud eten en weet zeker dat ik de helft van die pizza naar mij toegeschoven krijg.

Een paar dagen later is het weer raak. We verkopen ons ouwe trouwe campertje aan een paar Vlamingen. De koper schroeft de witte nummerplaten op de bus waar eerst de gele Nederlandse platen zaten.

‘Je moet die nummerplaat achter ook even vijzen’ zegt de koper tegen zijn kompaan. Bij Bastiaan zie ik een groot vraagteken verschijnen. Wanneer de koper aan mij vraagt of er nog genoeg naft in de tank zit (en ik ook even na moet denken) is de maat vol bij Bastiaan.

‘Ik versta deze mensen niet hoor, wat voor taal spreken ze?’

Ik schiet in de lach en kijk naar de Vlaming die ook moet grijnzen. Ze mogen dan wel altijd het groot dictee der Nederlandse taal winnen, voor een kleuter die op school erg met woordjes en letters bezig is zijn al die accenten even teveel van het goede.

Spitsvondig

februari 25, 2015 Jeroen De Kuip, Feyenoord, Rotterdam

De eerste spits die ik in het mooie rood en wit zag spelen was John Eriksen, hij verloor prompt de eerste wedstrijd waar ik bij was. Het had een voorbode moeten zijn, hoe heb ik die tekenen kunnen negeren? Waarschijnlijk blinde liefde voor de club.

In die dertig jaar die erna volgde heb ik behoorlijk wat spitsen aan het werk gezien. De een wat beter dan de andere (eufemisme-alert). In de film (of de serie?) All Stars maakten ze er een spelletje van om zoveel mogelijk mislukte Feyenoord-spitsen op te noemen.

Ik durf wel te zeggen dat ik er in die dertig jaar tijd een boel van heb zien spelen. Maar het zou te makkelijk zijn om de schuld in de schoenen van de spitsen te schuiven. Ook op de vleugels hebben we wel wat koekenbakkerTs gehad in de jaren dat ik naar De Kuip ga.

Op onze huidige spits is veel kritiek. Maar hem simpelweg vergelijken met het handjevolle écht goede aanvallers dat we door de jaren heen gehad hebben (o.a. Pelle, Cruz, de broers Kalou, Van Hooijdonk, Kuyt, Kiprich, Wlodi Smolarek, Van Persie en Tomasson) is te makkelijk. De Kuip was eens te meer een decor van erg matige aanvallers. Wat te denken van het rijtje spelers hieronder dat ik met (pijn in eigen) ogen aan het werk heb gezien?

Mark Farrington, Stanislav Griga, Marian Damaschin, Jhon van Beukering, Ali Boussaboun, Mariano Bombarda, Stefan Babović, Angelos Charisteas, Sekou Cissé, Georgi Demetradze, Lars Elstrup, Kermit Erasmus, Glaucio, Rene Hofman, Stein Huysegems, Tomasz Iwan, Joonas Kolkka, Aurelio Vidmar, Glenn Kwidama en Radoslav Samardžić. En geloof me, de lijst is nog veel langer (scroll eens door deze trip down memory lane).

Er zijn ook wat speler die het voordeel van de twijfel verdienen, of beter gezegd spelers die wel hun bijdrage hebben geleverd aan een collectieve prestatie maar die verguisd werden door de buitenwacht. Marian Damaschin was misschien een matige voetballer. Maar hij scoorde wel mooi in ‘De Klassieker van Taument’. Korneev was wél een goede voetballer maar had de pech dat er betere spelers voor hem in de pikorde stonden. Connolly was de grote kleine man bij de 3-4 en Pablo Sánchez was gewoon een goede voetballer. John van Loen maakte belangrijke goals bij mijn eerste kampioensseizoen. En zo zijn er nog tal van voorbeelden te noemen zoals David Mitchell en natuurlijk Mike Obiku (ow-ooh). Piet Keur is een cultheld, daar blijven we sowieso van af.

In welk rijtje Colin Kâzım-Richards terecht komt kan hij zelf bepalen. Als hij morgenavond de winnende goal in een kolkende Kuip scoort ligt de weg naar onsterfelijkheid open. Mist hij weer opgelegde kansen dan is ie een koekenbakkerT die er niks van kan. Zo dun is de scheidslijn. Maar laten we het niet op ~~het~~ de spits drijven.

Stinkvogel

februari 23, 2015 Jeroen Rotterdam, Thuis

‘Stinkvogel!’

‘Waarom zeg je dat over die vogel papa?’

‘O niks. Ik zei dat het een stiekeme vogel is. Hij wil graag jouw patatjes opeten.’

Op het moment dat we gaan zitten op een van die verhoginkjes op het Binnenwegplein staart ie ons al aan met die zwarte kraaloogjes van hem. Af en toe een krijsend geluid makend om te laten zien dat ie er nog is. Het is duidelijk wat hij hier komt doen. Hij aast op uit kleuterhandjes gevallen patat. Worden stadsduiven vliegende stadsratten genoemd, wat zou dan een goede benaming voor deze brutale meeuwen zijn? Vliegende bulldogs?

De meeuw in de verte smeedt zijn plannetje. Hij doet net alsof ie er niet is.

Of aast hij op de patatjes die de kleuter in kwestie niet op krijgt en haalt hij zijn dagelijkse portie meeuwenfriet uit de vuilnisbak. Vanaf het moment dat we de auto parkeerden was Bastiaan zijn doel ‘de Bram’ voor een onvervalst Rotterdams zakje friet. Dat hij een zakje kinderpatat (een portie waar een volwassene ook voldoende aan zou hebben) niet helemaal op kan eten deert Bastiaan niet. Maar die witte dikzak naast ons des te meer.

‘ik hoef niet meer papa.’

‘Geef maar aan mij dan eet ik de rest wel op.’

Ik heb helemaal geen trek in patat. En zeker niet in patat met mayonaise, geef mij de pindasaus van Bram maar. Eigenlijk verheugde ik me al de hele tijd op de saotosoep die ik samen met Sandra zou gaan eten en de patat verpest mijn eetlust een beetje. Snel eet ik de patat op, zorgvuldig de mayonaise in de puntzak ontwijkend, wat overigens nog een hele klus is want die witte saus zit overal.

Angry bird.

De kolossale witte vogel lijkt met de hap bozer te gaan kijken. Ik eet het laatste patatje op en werp het lege zakje met een boogje in de vuilnisbak. Vlak langs de kop van die brutale meeuw.

Dat zal hem leren!

Die stinkvogel.

Feyenoord vs Excelsior

februari 23, 2015 Jeroen De Kuip, Feyenoord, Rotterdam

Sandra in de zon. Wachtend op wat mensen die voor het eerst naar De Kuip gaan. Wij verspreiden het Feyenoord-evangelie.

Geen Spaanse maar Rotterdamse trappen.

Ballonnen in Italiaanse kleuren. Mij ontging de symboliek erachter een beetje.

Het staat er echt. 0-1 voor de kleine broer.

En het werd nog erger. Twee nul achter in eigen huis. Een vleugellam Feyenoord.

Rood en een strafschop. De man met de 8 punten was onverbiddelijk.

Een unicum. Een penalty die er (zij het ternauwernood) in gaat. Het werd weer een wedstrijd.

En aan het einde van de rit stond er gewoon 3-2 op het scorebord. Nou ja, gewoon.

Sorry voor de lindwurm

februari 22, 2015 Jeroen Feyenoord

Sorry Mark Rutte. Sorry Frans Timmermans.

Sorry, ook al waren jullie toen nog onbeduidende figuren in de politiek.

Sorry wijlen Jörg Haider. Destijds de grote baas in Karinthië.

Ook wij hebben ons ooit schuldig gemaakt aan vernielingen aan een eeuwenoud monument. Of in ieder geval het hek van het eeuwenoude monument. Het ging echter wel per ongeluk.

Dat zit namelijk zo. In oktober 2003 speelde Feyenoord in Klagenfurt in het toernooi om de UEFA-Cup. De nacht voor de wedstrijd waren wij in benevelde toestand naar het centrale plein gelopen om wat nachtelijke foto’s te maken. We wilden onze Feyenoord-vlaggen even op die draak hangen. En toen brak er een stukje van het hek af (een vrij nieuw hek overigens).

Sorry Jorien van den Herik. Het is inmiddels vast verjaard maar jullie hadden ons kunnen pakken. In Klagenfurt hing destijds een webcam waarmee ze van die beelden schieten die je op zondagochtend altijd op het tweede net van Belgie voorbij ziet komen. Van die wintersportplaatsen. En dat je dan gaat zitten wachten tot er iets uit Nederland voorbij komt. Vaak Kijkduin of een andere kustplaats.

Nou op die beelden waren we dus te zien. Een paar dagen na terugkomst kon je op internet naar iedere dag terugscrollen. En verdomd, om 01:43 zie je een paar mensen richting de Lindwurm gaan, een vlag ophangen en weer weggaan. Uiteraard in resolutie drie keer niks. We hebben het over 2003 mensen.

Een dag later waren we er trouwens weer op dat centrale pleintje. Een beetje biertjes drinken onder toezicht van de politie die zich rustig afzijdig hield, niet van die opgefokte Italianen zoals ik meemaakte in Turijn en Milaan. Zelfs toen er vuurwerk werd afgestoken en er wat meer baldadigheid optrad. Toen de aftrap dichterbij kwam liepen we richting stadion en dat was dat.

Ik was er niet bij in Rome maar kan me er na het bezoeken van tientallen (Europese) uitwedstrijden wel wat bij voorstellen. Er wordt gedronken en er zijn vervelia’s bij. Dat is niet zo gek op 5000 man en dat weet je nu eenmaal met Feyenoord. Het is heel vervelend dat er een stukje van die fontein af is. Maar over al die neergestoken Feyenoord-fans hoor je de politiek dan weer niet.

Bij terugkomst uit Oostenrijk vond ik het stukje hekwerk in mijn tas terug. Sorry als ik er iemand kwaad mee heb gedaan. Ik heb mezelf, als brave supporter, een schorsing van 1 Europese uitwedstrijd opgelegd. Die van Rome.

Sorry.

Dag campertje!

februari 21, 2015 Jeroen Reizen

Hij bracht ons in Engeland, Wales, Duitsland, Belgie, Tsjechie, Kroatie, Frankrijk en Luxemburg. Maar nu is het tijd om weer eens wat verder te kijken. We hebben zes jaar veel plezier met ons campertje gehad. Maar nu is hij verkocht. Dat de nieuwe eigenaren er maar veel plezier van mogen hebben.

Hobbits in Laos

februari 20, 2015 Jeroen Laos, Reizen

Acht jaar geleden waren wij in het schitterende Laos. Naast Vientiane en Luang Prabang waren we ook in het landelijk gelegen Luang Namtha. In ons jeugdig enthousiasme lieten we onszelf overhalen om een trektocht te maken naar een bergstam in de omgeving.

Behalve normale schoenen en slippers hadden wij uiteraard geen bergschoenen bij ons. Het was vakantie hé en het eerste stukje van de tocht ging nog wel op Adidasjes. Daarna werd de grond glibberiger en de paden slechter. Dit was geen wandeltochtje meer, het begon verdorie op de tocht van de Hobbits naar Mordor te lijken. Dit kon je geen vakantie meer noemen.

Na een paar uur lopen hoorden we muziek in de verte. Even dacht ik dat we door de uitputtende tocht en hitte bevangen raakten. We waren in de ‘middle ~~(earth)~~ of nowhere’ en ergens klonk van die mierzoete popmuziek waar ze in Zuid-Oost Azie patent op lijken te hebben. Toen we iets verder liepen zagen we huisjes en wat mensen lopen en was de muziek enigszins verklaard.

We waren met ons neus in de boter gevallen want er was een bruiloft aan de gang. Dat verklaarde de muziek, maar niet hoe ze hier de muziek konden draaien. Onze gids vertelde dat ze een dieselgenerator in het dorp hadden voor wat verlichting. En om op dagen als dit muziek te draaien. Kei- en keihard.

Als westerlingen werden we als eregasten onthaald en mochten we aan de lange tafels plaatsnemen. Dit tot grote ergernis van de dorpsbewoners die niet waren uitgenodigd. Er woonden iets van honderd zielen in het dorp en de ene helft was blijkbaar niet welkom op het feest. Eenmaal aangeschoven leek het erop dat alle bruidsgasten behoorlijk in de olie waren. Van jong tot oud waren ze duidelijk aangeschoten. Het duurde niet lang om te ontdekken hoe dat kwam. Binnen no-time stonden er grote glazen zelfgemaakte rijstwijn voor onze neus en het zou een belediging zijn om te weigeren.

Na een paar flinke glazen rijstwijn wilden we even kijken bij ons onderkomen voor die nacht, een hutje naast de hut van het stamhoofd. Maar dat kon zomaar niet. We moesten eerst mee naar een hut waar de offerandes plaatsvonden en bij hoge uitzondering moest Sandra zelfs mee. Normaal was dit alleen het terrein van de mannen, de aanwezigheid van een blanke vrouw moest dit huwelijk ook van goede zegeningen voorzien.

In de hut hing een geslacht beest en er stond weer een grote bloempot vol met rijstwijn. Ook hier was weer een speciaal ritueel. Je moest op de gezondheid van het bruidspaar minimaal twee bamboeteugen vol rijstwijn drinken. Ook wij begonnen inmiddels redelijk aangeschoten te raken en zochten uiteindelijk ons huisje even op voor een kleine powernap.

Twee uur later hoorden we het gekakel van een kip en daarna het geluid van een bijl op een stuk hout. Die avond aten we dus kip. De aanwezige varkentjes kwamen bij ons kampvuurtje buurten en daarna was het tijd voor het avondeten.

Het stamhoofd was ook bij de bruiloft aanwezig geweest en dus ook in kennelijke staat. Maar dat weerhield de gastvrouw er niet van om weer een paar flessen rijstwijn op tafel te zetten bij het avondmaal. Ze spraken geen letter Engels maar de boodschap was duidelijk, ook deze moesten op.

Redelijk dronken zochten we later op die avond onze klamboe op. De dieselgenerator deed het nog en boven het geronk van het apparaat ging de muziek gewoon verder. Het halve, niet uitgenodigde deel van het, dorp wakker houdend. Door de alcohol vielen we snel in slaap. Om erg vroeg wakker gemaakt te worden door de vriendjes van de kip die we de dag ervoor gegeten hadden.

Het werd een erg lange terugtocht.