Maand: april 2014

Door de afsluiting van de korte stadionweg dit keer geparkeerd op de Veranda. Gaf me vanaf het dak van de parkeergarage mooi de gelegenheid om wat plaatjes te schieten.

 

Ga je mee naar het stadion.

 

Vuurwerk is misdaad. Kennen die bekerverliezers niet lezen?

Feyenoord is waarschijnlijk de enige club op aarde waar de groundsmen een staande ovatie krijgen.

 

Goede awaysupport. 850 Friezen on tour. Mooi, zonde van die buscombi die ze verplicht kregen.

Nog een keer op de bank in De Kuip. Ronald Koeman, misschien wel de beste trainer van Feyenoord die geen prijs won.

In de twaalfde minuut een staande ovatie voor Koeman. Een minuut lang applaus. Op zijn Engels.

1-0 door Ruud Vormer. Feyenoord verslapte en daardoor was de ruststand 1-1.

ManU gaat Europa niet in. Manu wel. Elvis has just left the pitch.

Vilhena speelde op de plek van Lex en kopte erg vrij de 2-1 in en viert dit met vak W.

De hier onzichtbare Pelle kopt de 3-1 binnen. Klus geklaard en voorronde Champions League. Maar het had zoveel mooier kunnen (en moeten) zijn.

Zijn laatste goal in De Kuip?

Klinkende cijfers. Feyenoord staat in de top 10 van meest scorende ploegen in Europa.

Ronald mag tevreden zijn, maar stiekem denkt hij (net zoals ik vandaag de hele dag) aan RKC-uit, Zwolle-uit, Twente-uit en Go Ahead Eagles uit. Om nog maar te zwijgen van Heracles thuis. Feyenoord heeft geen wedstrijd gestolen dit seizoen, we zijn eerder bestolen. Uithuilen en opnieuw beginnen.

Had er iemand een taxi besteld?

Mooie speeches.

Jonas Koeman.

Als een generaal voor de troepen uit. Gio maakt een selfie.

Feyenoord bedankt!

 

Om nu te zeggen dat wij hier grote fans van de Nationale VoetbalBond zijn nee. Maar zeker één keer was ik wel erg blij met ze. Na de uitwedstrijd in het UEFA-Cup toernooi in Eindhoven tegen PSV in 2002 kon je op de website van de KNVB een aanvraag doen voor kaarten voor de finale die op 8 mei van dat jaar in onze eigen Kuip zou plaatsvinden.

Er was nog een lange weg te gaan want de return moest nog volgen en het was immers pas de kwartfinale. De kans leek mij groter dat we bij Internazionale-AC Milan zouden zitten op deze meidag in Rotterdam, als we uberhaupt kaarten wisten te krijgen. Maar je wist het maar nooit hé. Dus heb ik iedereen aangespoord hetzelfde te doen. Aanvragen die kaarten! en mochten andere clubs in de finale staan dan kon je ze vast nog wel slijten op de zwarte markt.

Toen de finale eenmaal gehaald was werd duidelijk dat mensen die een uitkaart hadden ook in aanmerking zouden komen voor een kaartje (het was immers een wedstrijd op neutraal terrein) en zodoende waren Sandra en ik sowieso verzekerd van een kaartje.

Niettemin was ik erg blij dat deze brief vijf dagen na de return tegen Internazionale op de deurmat viel. Zodoende waren Annemieke en kleine Smit ook verzekerd van een kaartje. 4 kaartjes vak KK voor 55 euro per stuk. Op de dag van de finale zag je dat heel veel Feyenoorders bij de KNVB een kaartje hadden besteld. In de ‘neutrale’ vakken zaten alleen maar Feyenoorders.

Onze kaartjes die we via onze uitkaart hebben gekocht hebben we verkocht aan twee bekenden die achter het net hadden gevist tijdens de enorm lange rijen bij de ticketboxen in den lande en de niet zo handige bedieners van het systeem. Op TV Rijnmond waren soms tranentrekkende beelden te zien van mensen die naar Groningen waren gereden, de hele nacht in de rij hadden gelegen en tot hun afgrijzen zagen dat de sigarenboer ter plaatse niet met het systeem om kon gaan.

Het verkopen van een van die kaartjes was nog erg grappig. Eentje ervan had ik bewaard voor iemand met wie ik eind jaren ’80 altijd in de bus zat als ik naar De Kuip ging. Hij stapte dan altijd in bij de Bergse Dorpsstraat en het resterende stuk hadden we het er vaak over hoe slecht Feyenoord destijds wel niet was. Ik hoorde via Fred dat hij geen kaartje had en dat hij naarstig op zoek was. Een ideaal moment om wat aan mijn karma te doen.

Ik voelde me een beetje Hennie Huisman toen we de winkel inliepen waar hij werkte om het kaartje te verkopen. Hij reageerde eerst nogal verbaasd (we hadden zijn baas gebeld of hij aanwezig was) en vroeg me wat ik dan wel niet voor die kaartjes wilden hebben want op internet gingen ze voor meer dan 300 euro. Mijn antwoord was “gewoon 30 euro per stuk, dat heb ik er ook voor betaald. We zijn immers geen *”

Hij had op dat moment echter geen geld bij zich en belde zijn zus om het te komen brengen. Blijkbaar was hij bang dat ik alsnog weg zou lopen met het kaartje want vijf minuten later kwam zijn zus met piepende banden de stoep op gereden en de deal werd gesloten. Het leek wel een transactie van contrabande. Voor het bedrag wat ze op marktplaats deden had ik een playstation kunnen kopen maar dat kon ik niet over mijn hart verkrijgen. Het verkopen van een kaartje voelde nooit zo goed. Wat wás die kerel blij zeg.

Hoe dichter we bij de finale kwamen hoe bijgeloviger ik werd. Mijn eerste wedstrijd zag ik in ’85, de finale was op 8-5 en op dat moment had ik een vaste plek op vakkie-N op rij 8, stoel 5. Dit kaartje moest wel geluk brengen. En zo geschiedde, die playstation heb ik trouwens nog steeds niet gekocht.

* invullen naar wat u goeddunkt….

Dit artikel verscheen eerder in mei 2012. Ik hou nogal van recyclen.

Gisteren schreef ik op Facebook naar aanleiding van een artikel over Hillsborough door Doingthe116 het volgende. “Als er een voetbalgod zou bestaan, en die bestaat niet kan ik u vertellen. Maar als er eentje zou bestaan dan is het aanstaande kampioenschap van Liverpool een teken van bovenaf”. De gerechtigheid van een titel precies 25 jaar na dato.

Ongeveer hetzelfde dacht ik op 15 april 1992 exact drie jaar na Hillsborough. Na jaren van ellende en een bijna faillissement lonkte voor Feyenoord een finaleplaats in een Europees toernooi op 6 mei 1992. Nu is een paar seizoenen in de marge voetballen niks vergeleken met hetgeen wat er in Sheffield was gebeurd. Maar wij Feyenoorders zijn nogal meester in het cultiveren van ‘het grote lijden’. Ik wist toen niet beter. Vergeef me.

Zes mei is voor Feyenoorders een magische datum. Op 6 mei 1970 was Feyenoord de aller-allergrootste club van Europa (en later ook van de wereld) en toen ik voor het eerst naar De Kuip ging in 1985 was die overwinning in San Siro een schim uit het verleden. Het had qua tijdsgevoel net zo goed in de oertijd geweest kunnen zijn. Feyenoord in een Europese finale? Dat ging nooit meer gebeuren.

Na de (onverwachte) bekerwinst in 1991 mocht Feyenoord aantreden in het, helaas terziele gegane, Europacup toernooi der bekerwinnaars. Een toernooi waar je binnen no-time in de halve finale kon staan omdat er een ronde minder werd gespeeld  dan in het UEFA-Cup toernooi. In de eerste ronde werd Feyenoord gekoppeld aan Partizani Tirana uit Albanië. Uit bleef het 0-0 en in De Kuip had Feyenoord de grootste moeite om de, door bakker Klootwijk gesponsorde en met Nico Haak op het doel spelende, Albaniërs te verslaan.

De ronde erna volgde het Zwitserse Sion. Zowel uit en thuis bleef het 0-0 en penalties zorgden voor de beslissing in Rotterdams voordeel. Het tweeluik met Tottenham Hotspur was voor vele supporters van mijn generatie het eerste bezoek aan Engeland. Ik had toen geen geld voor de reis er naartoe en heb daar nog steeds spijt van als haren op mijn hoofd (haha). Thuis wonnen we door een mazzelgoal van Kiprich en uit bleef het op White Hart Lane na een voetbalgevecht 0-0.

Door slechts twee keer te scoren in het hele toernooi stond Feyenoord in de halve finale. En de tegenstander daarin was de moeder der ‘modern football’ clubs. Het poenerige AS Monaco. Nauwelijks een achterban en het speeltje van een puissant rijke eigenaar. In Monaco speelde Feyenoord met 1-1 gelijk en De Kuip was in de return gevuld met een hunkering naar een finale voelbaar, een finale op 6 mei (!) in Lissabon. Zelf maakte ik me nogal zorgen hoe ik ooit in Lissabon moest komen als scholier. Maar dat was voor latere zorg. Eerst maar eens winnen van die Fransen.

Eigenlijk had Monaco gewoon een erg goed elftal. Met o.a. Rui Barros, George Weah, Liliam Thuram, Emmanuel Petit en Youri Djorkaeff. De trainer van dit elftal was Arsene Wenger. De Fransen speelden op de counter en een van deze messcherpe counters werd na 33 minuten door George Weah tot een goal gepromoveerd. Feyenoord moest nu scoren maar de finale in Lissabon leek verder weg dan ooit toen vlak na rust Rui Barros voor de 0-2 zorgde. De ruim 42.000 Rotterdammers zagen het met lede ogen aan.

In De Kuip vierde alleen de prinsen Rainier en Albert van Monaco feest. Meer Monegasken waren er zowat niet meegekomen en dat tekende deze club. Uitgerekend een Amsterdammer bracht de hoop in de Rotterdamse harten terug. Twee minuten na de 0-2 maakte Rob Witschge de ‘Anschlusstreffer’ en Feyenoord begon te drukken en kreeg kansen op meer.

Er moest risico genomen worden en trainer Wim Jansen haalde in de 78e minuut Ruud Heus (die een eventuele finale zou moeten missen door zijn gele kaart) naar de kant ten faveure van de Roemeense spits Marian Damaschin. Dit resulteerde in nog meer kansen en het was diezelfde Damaschin die Feyenoord in de 87e minuut op 2-2 bracht. (in de NOS documentaire die over Het Legioen werd gemaakt zie je mij nog met drie vingers gebaren hoeveel tijd er nog was).

De 2-2 was echter nog altijd niet genoeg om de finale te bereiken. De wedstrijd liep tegen het einde, toen Damaschin in blessuretijd opnieuw de bal in de voeten kreeg. Hij haalde uit en zijn schot belandde op de paal, waarna vrijwel direct werd afgefloten. Feyenoord kon de finaleplek vaarwel zeggen.

The aftermath: De finale in Lissabon werd voor slechts 16.000 toeschouwers gespeeld en het Duitse Werder Bremen legde beslag op de enige Europese beker die Feyenoord dus niet won. Hoe anders was dat geweest als wij in de finale hadden gestaan. Op 8 mei 2002 volgde een nieuwe kans. Maar daarover meer in de mei-maand.