We zijn onderweg naar Bangkok. Het oorspronkelijke idee was om dit jaar een roadtrip naar oost-Europa te maken. De jongste bewoner uit villa Peenvogel begon echter steeds vaker tegen te sputteren tijdens, niet eens zulke lange, autoritten.
Tijdens een van die ritten begon Bastiaan ineens over de fried rice die hij vorig jaar in Thailand had gegeten. Toen we vroegen wat hij daarmee bedoelde klonk er een diplomatiek en nonchalant ‘O, niets hoor.’
Om een lang verhaal kort te maken, diezelfde avond kochten we 3 tickets naar Bangkok. De eerste Airbus 380 bracht ons naar Dubai en ik moet zeggen, de service viel mij niet echt mee. Ons eerste drankje kregen we pas na bijna een uur vliegen, en we hadden best dorst. Maar het entertainment-systeem maakte alles goed. Ik keek de laatste ‘tombraider’ en naar ‘I, Tonya’ over de Amerikaanse kunstschaatsster. Best een aardige film.
De luchthaven van Dubai is een wonderlijk geheel. Spic en span met verwarmde toiletbrillen en rare roze verlichting waardoor je denkt dat je iPhone het begeven heeft. Op de luchthaven werken voornamelijk Aziaten en Afrikanen, ik heb geen werkende Arabier gezien in ieder geval. Die delen de lakens uit (badum-tss).
In de tweede Airbus ging het alweer een stuk beter qua eerste drankje. Bastiaan ligt, ondanks dat hij zelf zei dat hij absoluut niet zou gaan slapen, al twee vluchten lang op Sandra’s schoot te slapen. Dat wordt wat als we straks in het hotel aankomen want dan is het avond in Bangkok. Een vrouw aan de andere kant van het gangpad heeft bij gebrek aan slaapmasker een kussensloop over haar ogen getrokken en daardoor ziet ze eruit als een lid van een geheime sekte. Rare jongens die Thai.
Het was een lange reis maar twee vluchten van zes uur is toch iets beter te behappen dan een lange ruk. Voor nu, welterusten. One night in Bangkok…..o nee, toch een paar meer.
Heel veel plezier in Thailand, ik hoop dat het een beetje droog blijft!
Bedankt Wout, de regen viel net al trouwens. Buitje voor het stof