In het startvak naast met staat een lantaarnpaal. Niet eentje waar je in een dronken bui tegenaan gaat pissen maar een levende lantaarnpaal. Althans, de lantaarnpaal bestaat nu nog uit drie delen: een loper, de paal die hij zometeen via een soort bretels om zijn lichaam doet en het onderstel. Later lees ik in de krant dat het gevaarte zo’n 27 kilo weegt en dat de loper in kwestie er ingeluisd is door zijn maten. Hij zal dit jaar de Rotterdamse marathon als lantaarnpaal gaan volbrengen.
Ik vond hem grappig.
Zelfs zonder de 27 kilo weet ik dat de marathon zwaar gaat worden. Het is gewoonweg een afstand waar je niet mee moet spotten. De meeste twijfels zitten (behalve een gebrek aan een goede looptechniek) bij mij aan het gebrek aan 30+’ers richting mijn zevende marathon. Lange afstanden lopen in warm weer is simpelweg niet mijn ding en toen de 35 kilometer testloop op het programma stond was ik op pad voor de Roparun. Ik zal het met een flink aantal 20+’ers en twee keer dertig moeten doen.
Wandelend naar KPN in de ochtend. Anderhalf uur later stond het hier vol met mensen.
Een voordeel is echter wel dat ik mijn beste twee marathons in het najaar liep. De kustmarathon, een van de zwaarste marathons in Nederland, in 2019 in een tijd van 3:58:58. En mijn PR op de tisvoorniks-marathon in 3:38:28. Het koelere weer ligt mij beter ondanks dat de marathons toch wel dicht op de grote vakantie liggen, een vakantie waar er gewoon genoten moet worden en ik de biertjes niet laat staan. Van te voren liet ik al doorschemeren dat ik ergens rond de 3:45 door wilde komen. Dat leek me wel realistisch.
Op de Schiedamsedijk was het wachten tot de laatste tonen van het ‘you’ll never walk alone’ wegstierven en de eerste lopers weggeschoten werden voor hun 42,195 kilometer richting de finish op de Coolsingel. Ikzelf stond in starwave twee dus moest nog even wachten op mijn start maar om 10:07 was het zover. Rustig de Erasmusbrug over en oppassen dat er niemand op je hak loopt.
Het grootste deel van de route speelt zich af op Rotterdam-Zuid: langs De Kuip richting het 10 kilometerpunt en dan via IJsselmonde naar het Havenspoorpad waar de sponspost bemand werd door vrijwilligers van de Kieviten een welkome verfrissing bood. Op kilometer zes had ik nog even snel een bosje opgezocht om een liter of wat aan gedronken water en isotone sportdrank te lozen.
Op naar het keerpunt op de Slinge en het 20 kilometerpunt als je Ahoy net gepasseerd bent. Aan de laan op Zuid lijkt geen einde te komen voordat je voor de tweede keer de Erasmusburg mag bedwingen. Op dat moment had ik mijn race in blokken van 5 kilometer opgedeeld. Per 5 kilometer even bij de waterpost stoppen, wandelend wat drinken en weer verder. Op deze manier kon de hartslag ook weer even zakken. Na de Erasmusbrug komt het gemene tunneltje bij de Blaak waar de kubuswoningen in de verte aangeven dat je het 30 kilometerpunt gaat naderen. Een mooi punt omdat je dan wel redelijk kan inschatten hoe lang je er over gaat doen.
Het is ook het punt waar je de lopers aan de andere kant ziet lopen die al bijna klaar zijn. In het bos wordt het voor iedereen bikkelen. Ik hield het tot kilometer 33 vol maar toen kreeg ik een steek in mijn zij en moest ik weer even piesen. En als je eenmaal stilgestaan hebt is het lastig om weer in het ritme te komen en begin je de pijntjes te voelen. De laatste tien kilometers gingen beduidend langzamer ondanks dat iedereen ‘JEROEN, KOM OP!!’ in je oor aan het schreeuwen was.
Na het bos de kwam de drukte van de stad weer en dan eindelijk, eindelijk de Coolsingel op. Een vuist in de lucht, een brede grijns en het stilzetten van het sporthorloge. Finishtijd 3:48:26 en dus tevredenheid bij mij. Met pap in de benen mijn medaille in ontvangst nemen en met koptelefoon op en luisterend naar Feyenoord wandelend terug richting het kantoor van KPN aan de andere kant van de Maas. Toen ik eenmaal klaar was met omkleden en een massage hoorde ik via Rijnmond dat Malacia de 2-3 scoorde. Een mooi eind van een mooie dag.
Mensen die er fris en fruitig uitzien na een marathon zijn niet, ik herhaal niet, te vertrouwen.
April begon voetbaltechnisch nogal grillig. Een verloren Klassieker en doordeweeks een 8-0 overwinning op Go Ahead. Na die woensdagavond in De Kuip was het aftellen tot mijn verjaardag. Niet dat ik dáár nou zo nerveus over was. Nee, op 9 april zou ik mijn tweede marathon gaan lopen. Een evenement dat de weken ervoor mijn dagelijkse leven bepaalde. Lopen, rusten en eten. En dan weer lopen, rusten en eten. Repeat.
En toen was het dus zover. De eerste keer op de Coolsingel op een warme april-dag. Sandra stond een paar kilometer verderop te wachten voor haar start aan de 1/4 marathon. Het was warm deze 9e april. Te warm voor uw favoriete Peenvogel. Maar ondanks alles liep ik ruim een kwartier sneller dan het jaar ervoor. Ik schreef daar uiteraard een verhaaltje over (
Werd er dan ook nog hardgelopen zo in de weken na de marathon. Nou en of. Met de Rotterdam Running Crew deden we het eiland van Brienenoord aan. De spieren voelden nog wat stram na de 42 kilometer anderhalve week daarvoor. Ook liepen we met Team Gers een testronde om ons voor te bereiden op de Roparun. Een flink stuk run-bike-run door Berkel en Pijnacker. De ronde werd ingekort omdat bijna iedereen de wedstrijd in het Gelredome op televisie wilde zien. Een wedstrijd die de opmaat was naar het kampioenschap. Nu kwam het echt dichtbij. Om alle stress te ontvluchten gingen wij weer eens met de meivakantie naar warmer oorden. Kreta dus.
Vlak voor de vakantie had mijn telefoon het begeven. Ik moet eerlijk zeggen dat dat best rustgevend was op vakantie. De ‘broodnodige’ social media zag ik op de IPad en voor de rest was het luieren, boek lezen en zwemmen. En lekker eten natuurlijk. En bij terugkomst in Nederland telde ik de uren af naar zondag 7 mei 2017. De dag dat het zou moeten gaan gebeuren. Het eerste kampioenschap sinds 1999. Tussendoor zag ik de Sleaford Mods nog optreden.
Op woudestein waren we getuige van een waar horrorscenario. Het hele seizoen had Feyenoord al problemen met wedstrijden op kunstgras en op deze zondagmiddag was dat geen uitzondering. Verdoofd keken we hoe ‘kleine broer’ Excelsior ons een oorwassing gaf die de dagen erna de gevoelstemparatuur in Rotterdam bepaalde. Het zou toch niet hé?
14 mei 2017. De dag dat Rotterdam ontwaakte met een gevoel van enorme spanning. Het was tastbaar in de stad, in de kroegen en vooral in het stadion. Het spandoek wat de spelers hier vast houden zegt het allemaal. Al die jaren dat we belachelijk gemaakt werden. Al die kansloze wedstrijden die we gewoon bleven gaan. De trouw van Het Legioen werd niet lang op de proef gesteld. Dat zou bijna satanisch geweest zijn na die lange week wachten. Nee, na amper een minuut was het duidelijk. Feyenoord zou kampioen gaan worden. Er vloeiden tranen van vreugde en verdriet. Het was sinds de UEFA-Cup winst in 2002 de mooiste voetbaldag in mijn leven. Wat een emoties. De hele fotoserie staat 
Over emoties gesproken. Na een snelle halve marathon in Leiden wist ik dat ik er klaar voor was. Waarvoor? De Roparun van 2017. Ik had er flink wat mensen ingeluisd om team Gers te versterken en dus voelde ik wel wat meer verantwoordelijkheid dan normaal. Het werd echt een supereditie. Met een lach en een traan. Met afzien en genieten. Vanaf de start in Parijs op zaterdagmiddag tot onze finish ongeveer 48 uur later werd er door een groep totaal verschillende mensen een wereldprestatie geleverd. Lees dat verhaal 
In juni liep ik nog de midzomeravondloop en de run for kika. En niet te vergeten een loodzware avondvierdaagse met Bastiaan. Nog meer dan in april stond juni in het teken van diverse hardloopevenementen, ons scooterweekend en een weekend weg met vrienden. We waren fit genoeg voor de zomervakantie. Maar daarover meer in het volgende overzicht.
