De klok op het scorebord stond al een tijdje stil op 90 minuten, vloekend keek ik richting de hemel. Was de hele inhaalrace van jan met de korte achternaam geweest? De opmars onder Dick Advocaat die door bijna het hele land (op Alkmaar en Amsterdam na) bejubeld werd. Was het allemaal voor niks geweest? De zekere titel in deze thuiswedstrijd tegen Vitesse, werd die nu echt verspeeld door een bloedeloos gelijkspel?
En telkens op het moment dat de scheidsrechter af wil gaan fluiten word ik badend in het zweet wakker. Langzaam krijgt de realiteit vat op me, er wordt voorlopig helemaal niet gevoetbald.
Typisch Feyenoord dat er juist door dít seizoen een streep gezet kan gaan worden. Een seizoen dat in oktober als volledig kansloos beschouwd kon worden, maar waar we in maart stiekem droomden over een dubbel.
Natuurlijk zijn er belangrijkere zaken in het leven. Maar met het wegvallen van de wedstrijden van Feyenoord verdwijnt er ook een stuk van je sociale leven. Het geouwehoer op de tribune met je maten. Je ergeren aan Larsson (die typisch genoeg richting China vluchtte op een moment dat iedereen daar vandaan wilde) en je verbazen over de progressie die Senesi aan het doormaken is.
Whatsappgroepen die alleen nog maar gebruikt worden voor flauwe grappen over Corona in plaats van ouderwets gescheld op de KNVB, de scheidsrechters en de VAR. Of wie of wat dan ook die in onze ogen Feyenoord benadeeld. De social distancing bleek geen anderhalve meter te zijn maar een gigantische kloof.
Normaal gesproken dagdroom ik mezelf op de fiets naar kantoor. In deze dagdromen wint Feyenoord alles, en vaak ook nog op het allerlaatste moment. De maanden onder Advocaat voelden achteraf gezien als deze dagdroom.
Hopelijk eindigt het seizoen niet alsnog als mijn nachtmerrie.